PCOS, twee jaar later...

Lieve dames, goedeavond.

In 2013 en 2014 was ik zeer actief op de site ivm mijn sterke kinderwens en diagnose PCOS..
Ik zocht steun en hoop van lotgenoten.
Na de medische molen van 2 jaar, waarbij ik Clomid heb geslikt en zelfs een kijkoperatie heb gehad, zijn wij gezegend met een prachtig kindje dat wij in 2015 hebben mogen verwelkomen.
Na lang proberen, vaak huilen, veel teleurstellingen, tussen hoop en wanhoop te hebben geleefd was het naar een paar keer proberen met clomid 150 mg eindelijk raak!!
Na mijn bevalling heb ik een lange tijd borstvoeding gegeven, mijn cyclus was dramatisch. Menstrueerde elke twee weken (typisch PCOS) en ik wilde absoluut niet aan de pil omdat dit mijn productie zou verminderen. Na een poos toch besloten om te stoppen met borstvoeding om vervolgens aan de mycrogynon 20 te gaan... desondanks kreeg ik tussentijdse bloedingen en heb ik naar 5 maanden aan de bel getrokken.
Afgelopen September mocht ik op bezoek bij een gynaecoloog, waar ik in een inwendige echo kreeg. De arts zag niets bijzonders, dan behalve een kralenkrans aan eitjes ( ook typisch PCOS). De diagnose werd spotting genoemd.
De arts adviseerde mij een zwaardere pil, de mycrogynon 30, ik kreeg een verwijsbrief mee.
Ik kwam thuis en besprak dit met mijn partner waarop hij zei: 'Faith, wij hebben beide nog een kinderwens, zullen we het nu niet gewoon weer proberen. Het kan weer jaren duren'. Dit zette mij aan het denken. Een aantal dagen later heb ik besloten om te stoppen met de pil en maar zien wat mijn cyclus zou doen. Met de vorige fertilteitsarts had ik afgesproken dat ik direct mocht bellen, zodra ik maar een kinderwens had...
Ik wilde eigenlijk niet weer opnieuw geconfronteerd worden met de medische molen dus heb maar even de afgelopen weken gewacht met bellen, ondanks onze 2e kinderwens!

Nu mogen jullie raden.........................wat er is gebeurd??!!!


WE ZIJN ZWANGER VAN DE 2E!!! Na nog geen maand gestopt te zijn met de pil. Ondanks de diagnose van PCOS... en ondanks dat wij voor onze 1e kanjer, twee jaar lang in de medische molen hebben gezeten.

Het kan! De wonderen zijn de wereld niet uit. Je lichaam doet waar het zin in heeft. Ik mocht er wel bij zeggen dat ik nog enorm in shock ben en dit mentaal nog niet helemaal kan bevatten en/of verwerken.
Wij hadden ons mentaal alweer voorbereid op een loodzwaar traject in het ziekenhuis.

Ik hoop dat ik jullie met mijn verhaal kan steunen, en dat een ieder die dit nodig heeft, hier kracht uit kan putten.

Voor alle meiden/vrouwen met een kinderwens en voor wie deze niet vanzelfsprekend is; ik hoop met heel mijn hart dat jullie wens, ooit, op een dag, uitkomen mag.

Heel veel liefs, van mij.

2 jaar terug nog een hopeloos hoopje en inmiddels moeder...


xxxxxx