Goedemorgen dames, Er zit met de laatste tijd wat dwars en ik wil het hier even kwijt voor misschien wat tips en ervaringen. Als kind was ik zelf erg verlegen en onzeker. Ik kwam wel altijd goed mee en had vriendinnetjes, maar ik herinner me ook dat ik altijd bang was om iets verkeerd te doen of te zeggen. Dat heeft voor een groot deel mijn jeugd en ook tienerjaren bepaald eigenlijk, waardoor ik veel kansen heb gemist. Nu was onze dochter tot voor kort altijd een spontaan en levendig meisje. Ik was blij om te zien dat ze op dat gebied meer op haar vader leek Maar sinds een aantal weken/maanden verandert ze toch ineens steeds meer in een verlegen meisje dat de kat uit de boom kijkt. Ze heeft op de psz gezeten, waar het heel goed ging (ook daar keek ze soms eerst de kat uit de boom, maar eenmaal gewend was ze altijd een spontaan vrolijk meisje). Sinds een paar maanden zit ze op de basisschool, waar ze graag naartoe gaat. Maar ze is daar zo anders dan thuis... en ook bij familie en mensen die ze al langer kent is ze ineens niet meer zo lekker vrij als ze eerst was. Ze huilt ook sneller als iemand iets doet of zegt dat ze niet leuk vind. Ik ben bang dat ze net zo wordt als ik altijd was. En dan vraag ik het me af hoe het toch kan dat ze toch zo verlegen is geworden ineens. Wat mijn moeder vroeger niet of weinig deed was zeggen 'ik hou van je' of 'wat zie je er mooi uit' of 'wat kan je dat goed'. Dat heb ik bewust van jongs af aan bij mijn dochtertje juist veel gedaan. Hopend dat ze zelfverzekerd zou worden en zou weten dat ze altijd goed is zoals ze is. Is dit dan toch iets dat aangeboren is en waar je niks aan kan doen? Ik hoop gewoon dat mijn meisje zich niet laat onder sneeuwen, geen meeloper wordt omdat ze haar eigen mening niet durft te geven. Misschien draaf ik nu een beetje door en komt het gewoon door mijn eigen ervaringen dat ik er zo bang voor ben. Liefs, een bezorgde moeder
Eén van de redenen dat kinderen regelmatig pas na hun 4e of nog later verlegen blijken is omdat ze een steeds verder uitgekristaliseerd zelfbeeld krijgen en steeds meer begrijpen hoe zij zich verhouden tot anderen in hun sociale omgeving. "Verlegenheid" bij jonge peuters en dreumessen is eigenlijk nog geen verlegenheid zoals bij volwassenen, daar zijn ze cognitief nog niet voldoende ontwikkeld voor, maar meer een andere vorm van angst. Het kan zelfs prima dat een kind pas na zijn of haar 6/7e echt verlegen wordt. Voor een deel kun je proberen je dochter sociaal weerbaar te maken (waar nodig...) en haar zelfvertrouwen te geven dat niet gekoppeld is aan het beeld dat anderen van haar hebben (liever niet door complimentjes dus). Helaas is verlegenheid echter voor een groot deel genetisch bepaald. Als jij vroeger erg verlegen was is er een ree-ele kans dat zij dit van jou heeft ge-erfd en dit eerder gezien haar jonge leeftijd gewoon nog niet helemaal uit de verf kwam. Het hoeft echter absoluut niet te betekenen dat zij dezelfde negatieve ervaringen zal hebben als jij! Er zijn genoeg verlegen mensen die er helemaal niet zo'n last van hebben.
Ik denk ook dat als jij zelf zo verlegen was, je er in de basis niet heel veel aan doet. Accepteer dat ze is zoals ze is en probeer de mooie kanten te zien van die eigenschap: ze zal andere kindjes niet snel lastig vallen of pijn doen, bijvoorbeeld. Het mag misschien lijken alsof kinderen die minder verlegen zijn, het gemakkelijker hebben, maar dat is ook maar net naar welke punten je kijkt. Bouwen aan zelfvertrouwen doe je door vooral echte complimenten te geven. Niet gaan roepen dat een tekening prachtig is dus, als ze iets ontzettend heeft afgeraffeld. Wil niet zeggen dat je op zo'n moment altijd maar moet benoemen dat ze het heeft afgeraffeld, want dat ligt ook wel weer aan de situatie: komt een kind op zo'n moment bedelen om complimentjes, dan zou ik wel benoemen dat ik weet dat ze het veel beter kan. Heeft het kind de tekening snel-snel afgemaakt om daarna iets anders te kunnen doen, dan kun je dat benoemen. Een kind krijgt kortgezegd een stevig zelfbeeld als het hoort wat het echt goed kan en ook hoort wat niet goed gaat. Daarvan leert een kind onderscheiden wat het wel en niet kan. Een kind dat altijd alleen maar complimenten krijgt, snapt er niets meer van en zal daardoor dus juist minder zelfvertrouwen krijgen.