RoAn, ik ben blij dat de bevalling je is meegevallen, want ik weet nog dat je daar enorm tegenop zag. Gefeliciteerd met je dochter! Hopelijk mag de blaaskatheter er snel uit. Heb je zo'n flesje waarmee je kunt spoelen na een toiletbezoek? Zo'n ding, gevuld met lauw water, is echt heel fijn. Hier in Canada noemen ze het een perineal bottle. het kan ook helpen tijdens het plassen. Onze dochter is nu 8 dagen oud en het is een roerige week geweest. Het ene moment hebben we het gevoel dat alles perfect gaat, en het volgende moment stort de wereld weer even in. Het hoort erbij geloof ik. Misschien zegt de zin "Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" je iets? Probeer te accepteren dat het geen roze wolk hoeft te zijn, en probeer te eten, slapen en drinken. Dat is heel belangrijk! Bezoek kan later ook wel een keertje. Verder raad ik aan om iedere dag iets leuks te doen, met of zonder baby. Wij zijn een keer een ijsje gaan eten (ok, dat is misschien in jouw geval lastig met een katheter) en hebben al 2 keer de tummy tub gebruikt. Als je ziet hoe ze daarin ontspant... Het was een prachtig moment! Ik heb jouw latere bericht ook gelezen en het klinkt alsof jullie meisje dag en nacht omgekeerd heeft zitten. Onze dochter had dit ook en ons werd aangeraden om overdag "overdag-dingen" te doen: Gordijnen open (ook tijdens dutjes), tv of radio aan, niet overdreven rustig doen, lekker knuffelen tussendoor... En dan 's-nachts dus "nacht-dingen". Het kan even duren, maar ze krijgt het vanzelf door. Intussen zou ik ertoe overgaan om te slapen als de kleine slaapt, om zo bij te kunnen tanken. Wordt het echt niets met slapen, dan kun je nog altijd proberen een paar uurtjes te slapen terwijl je man voor de baby zorgt. Wist je trouwens dat je baby biologisch geprogrammeerd is om bij het huilen een geluid voort te brengen wat jij maximaal irritant en storend vindt? Niet zo gek dus dat je je eraan stoort! Echt, zorg dat je slaap krijgt, dat is het allerbelangrijkste. En als jij je kleintje op haar eigen kamer legt om dat te bereiken, dan is dat maar zo. Zonder slaap kun je niet functioneren en lijkt alles wat je meemaakt 100x heftiger dan het is. En dan kom je al snel in een negatieve spiraal. Echt, slaap haalt jou daaruit!
Ik ging dan dus 'stiekem' tv kijken, dat werkte op dat moment voor mij beter dan liggen wachten op slaap die niet kwam. Toen we iets meer regelmaat kregen en ik het huilen minder indringend vond, ging slapen ook beter. Zo'n kleintje heeft echt meer impact dan je verwacht, maar je went er iedere dag weer wat meer aan
Heel herkenbaar, ik heb ook flink wat tranen gelaten die eerste 3 maanden. Ik vond het heel pittig en ik kon ook echt op een gegeven moment de woorden "geniet ervan" niet meer hebben!! ooh man ik haatte die woorden! Niet dat je niet geniet, maar het was ook zwaar, zwaarder dan ik had erwacht. trouwens, de wekker zetten snachts? Ik zou lekker wachten tot die kleine vanzelf wakker wordt! Tenzij het heel lang duurt natuurlijk. Maargoed, hoe dan ook, het wordt echt minder, je moet er even doorheen. Sterkte!
Ik herken niet de stress en opgejaagde gevoel, ik zat direct op mijn roze wolk. Had dan ook een rot zwangerschap. Werd wel flink ziek door de knip met hechtingen die gingen ontsteken en ik was gesloopt door vermoeidheid. Als ik zo lees bij jou, ben je ook moe, gewoon heel erg moe, herstellende van de bevalling (dat had ik dus zelf onderschat wat een topprestatie je lichaam leveren moet), en je hormonen. Ik was opeens bang dat ik dood zou gaan. En dat ging een eigen leventje leiden in mijn hoofd. Twee kleine kinderen en wat als ik er nou opeens niet meer zou zijn. Heb dit toen direct met de huisarts besproken en het schijnt door de hormonen te komen. Je bent heel erg aan het ontzwangeren en allerlei onrealistische gedachten spoken door je hoofd. Kan me indenken dat je dat ook kan hebben tov je kind. Dus wat jij hebt angst dat ze gaat huilen ne je niet weet wat je moet doen. Ik had juist het tegenovergestelde, ik ben de moeder, ik weet wat ik moet doen (en geloof me, dat weet ik ook gewoon vaak niet, ik reageer instinctmatig op mijn gevoel) en wat nou als ik er niet meer ben en iemand anders snapt mijn kinderen niet. De huisarts gaf aan dat ik die gevoelens even kon hebben, maar werden ze ernstiger, dan moest ik terug komen. Na dat gesprek werd het opeens ook echt minder. De uitleg alleen al en vooral dat veel vrouwen bijzondere angsten kunnen krijgen na de bevalling gaf me steun en begrip dat ik niet gek was. Rust moet je krijgen in je hoofd. Even alles uitzetten. Ik heb mijn jongste nu na een jaar nog altijd naast me liggen omdat ik dat juist wel prettig vind. En ivm plaatsgebrek. Mijn angsten zijn weg. Na een maand of 2 zijn die er uit geslopen. Ik zou toch met de ha gaan babbelen, al is het alleen maar om de druk van de ketel te halen. HEt is niet gek! Pas goed op jezelf, neem de tijden dat je meisje slaapt ook om te rusten. Dat kon ik niet mnet de oudste erbij. Sterkte!
Hier gaat het het ene moment goed, het andere ben ik weer in tranen. De nacht was op zich best goed, ze kwam om de 3 uur voor een fles, maar ging daar tussen gewoon lief slapen. Ik heb dus redelijk wat uurtjes slaap gepakt. Net ben ik ook weer 2 uur gaan liggen. Maar vandaag heeft ze best wel wat gehuild en ik merk dat ik dat zo ontzettend moeilijk vind. Ik heb in mijn hoofd: een baby moet in haar bedje slapen, en als dat dan niet gebeurd, denk ik gelijk: oh nee, straks is het een huilbaby, straks is dit een voorbode van de nacht, straks gaat dit nooit meer over. Ook komt het even enorm op me af dat dit nu mijn leven is: de flesjes en slaapjes bepalen nu even mijn dag. Ik kreeg het slotgesprek met de verloskundige en ik heb aangegeven graag een gesprek op de Pop-Poli te willen, daar ben ik ivm eerdere depressies in het begin van mijn zwangerschap ook geweest. De vk vond dat een goed idee, en ook mijn huisarts wordt op de hoogte gesteld van mijn 'psyschische staat' zodat deze ook een oogje in het zeil kan houden. Dus ik probeer van alles te doen om te voorkomen dat er echt een pnd ontstaat. Maar om nou te zeggen dat ik denk: morgen gaat de kraamhulp weg en dat vind ik prima, nee...Ik kan wel janken...
Herkenbaar hoor! En heel goed dat je daar hulp bij zoekt!! Al is het maar om af en toe even met iemand er over te praten.
Vandaag was de kraamhulp voor het laatst en zoals verwacht, zat ik te brullen toen ze de deur achter zich dicht deed. Ze was zo lief, zo kalm, ik keek echt uit naar haar komst elke ochtend. De nacht ging redelijk: we hebben om 1 uur nog een fles gegeven en toen meldde ons meisje zich pas om 5 uur weer dus toch even een paar uurtjes ononderbroken slaap gepakt. En vanmiddag ben ik zelf ook weer even gaan slapen, maar toen ik wakker werd, keek ik zo een beetje rond in onze kamer en bij alles wat ik zag dacht ik: ik herken die spullen niet meer, ik ben niet meer dezelfde, wie ben ik nu? Heel beangstigend. Ik heb woensdag een gesprek op de Pop-Poli maar ik hoop maar dat dit er gewoon bij hoort en dat het niet het begin van een pnd is..
Ik heb dat ook echt zo ervaren en heb geen pnd gehad, ik kan me ook voorstellen dat bij jou ook extra de angst speelt om een pnd te krijgen gezien je verleden, en dat je daarom nog angstiger bent ('straks is het een pnd!'). Zorg dat je contact houdt met de buitenwereld; laat een goede vriendin langskomen, bel met iemand, ga een rondje lopen, boodschapje doen... Contact met anderen zorgde ervoor dat dingen om me heen weer vertrouwd gingen voelen, beide voeten op de grond bleven. Als je telkens alleen bent met je gedachten en emoties, kan dat heel overweldigend voelen, terwijl die gedachten soms niet eens een rol spelen als je samen met een vriendin tv kijkt ofzo.
Het is zó herkenbaar. Ik kan vooral zeggen: je kraamverzorgster heeft gelijk. Het is heel normaal om dit soort gevoelens te hebben. Het is ook nogal wat, zo'n pasgeboren baby'tje waar jij ineens verantwoordelijk voor bent. En je verwoordt het zelf heel goed in je openingspost: weten en weten zijn inderdaad heel verschillende dingen. Ik hoop voor je dat je af en toe toch iets van ontspanning kunt vinden, dat heb je nodig voor je herstel. Het geeft niks als je dochter soms moet huilen, ook als jij haar dan niet meteen kunt troosten. (man, wat voelde ik me rot de eerste keer dat dat gebeurde met m'n oudste... ik ben na een tijdje gewoon met hem mee gaan huilen, van onmacht. Ik voelde me zo'n mislukte moeder. gelukkig kon m'n vriend ons toen allebei troosten. En nee, ik was helemaal niet mislukt. En jij ook niet!) Ook dat raar de wereld in kijken, alsof alles anders was, inclusief ik zelf, herken ik. Ik heb geen pnd gehad (wel een geschiedenis met depressieve periodes). Je doet er hartstikke goed aan om hulp te zoeken, dan hoor je daar wel of het echt nog normaal is wat je voelt of dat je wat begeleiding nodig hebt. Heel veel geluk gewenst, met dit mooie nieuwe leven.
Het gaat hier helemaal niet goed. Gisteren bij de Pop-Poli werd een beginnende pnd geconstateerd. In overleg ben ik vandaag met antidepressiva begonnen, dezelfde die ik eerder heb gebruikt toen ik depressief was. Vandaag was een verschrikkelijke dag: niet kunnen eten, voortdurend knoop in de maag, paniek. Overal is het donker, ik zie geen licht meer. Volgende week woensdag moet ik terug naar de Pop-Poli. Op dit moment denk ik: van mij hoeft het allemaal niet meer.
Wat naar, RoAn! Ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet, behalve dat ik zeker weet dat het echt, echt goed komt! Dikke knuffel!
Wat ontzettend naar!! Ik weet ( een beetje) hoe je je voelt. Ik vond die 1e weken een hel. Als ze sliep ging het wel, maar wat als ze wakker zou worden en weer gaan huilen??? Kraamvisite vond ik de 1e weken vreselijk, vooral als er kinderen bij waren. Ik was kapot en pas na een week of 3 vond ik het leuk om mensen te ontvangen. Kon de opmerking: 'Geniet ervan' niet meer horen en voelde me zo rot dat ik wel van een flat kon afspringen. Allemaal door de verlammende vermoeidheid, onzekerheid en hormonsters. Hier heeft het zwanger worden 7,5 jaar geduurd en misschien dat dat ook heeft meegespeelt; Je wil iets zo graag en dan valt het zó tegen... En ik gaf borstvoeding en dat ging heel moeizaam en sloopte me, ben hier na 2 weken mee gestopt en dat scheelde al zoveel. Die 1e weken heb je de zorg en je krijgt er (gevoelsmatig) niks voor terug, maar dan komt die 1e lach en dat was zooooo mooi en je leert je kindje steeds beter kennen. Het wordt ECHT steeds leuker en mooier, ik weet hoe zwaar het in het begin is maar dit gaat echt voorbij. En echt, ik weet nu al amper hoe ik me voelde, je vergeet het gewoon weer. Heeeeel veel sterkte!! Het komt echt goed!!!!
Bedankt voor al jullie lieve reacties...Gisteravond had ik een redelijk goede avond, ik had ons meisje bij ons genomen omdat ze zo aan het huilen was en bij mij slaapt ze altijd goed. Dat was gezellig, ik genoot er ook echt van. Maar vannacht was weer gebroken: ze kwam om de drie uur. Mijn man begint ook steeds meer last te krijgen van het slaapgebrek dus dan laat ik hem in de nacht ook niet alleen aanmodderen. Vanochtend om 6.30 uur kreeg ze weer een voeding en daarna zijn we allemaal nog gaan slapen, tot net. Op zich fijn maar aan de andere kant is je dag dan helemaal zo vreemd..Ik vind het echt heel moeilijk om een ritme te creëren. En ik heb weer enorm last van die paniekerige gevoelens, het vliegt me soms echt naar de keel. Ik slik nu 3 dagen de pillen maar ik weet ik dat het een tijd kan duren voordat ze werken en dat de klachten vaak eerst verergeren. Dat merk ik nu wel..
Hoi RoAn, Je reageerde net na de geboorte van je dochtertje op mijn post. Ik had dezelfde gevoelens als jij (wel minder heftig, dat heb ik inmiddels gelezen). Ik wil je even heel veel sterkte wensen. Goed dat je inmiddels medicijnen krijgt en hulp hebt gezocht. Blijf veel praten en dan komt het goed. Praten is bij mij de oplossing. En dat ritme, dat komt vanzelf. Dat is hier ook nog ver te zoeken. Inmiddels heb ik me daarbij neergelegd en dat geeft een hoop rust. Ik kijk goed naar wat hij wil. Zorg dat ik altijd een voeding bij me heb. Veel sterkte en blijf erover praten!
RoAn, wat wij in het begin deden was om en om af en toe op zolder slapen. De een sliep dan lekker op zolder en de ander had dan even een rotnacht, maar dan was degene die op zolder sliep wel eventjes opgeladen. Dit scheelde echt! Je gaf toch flesvoeding? En dat ritme moet je eventjes laten gaan, die komt vanzelf wel. En wat ik je als tip mee wil geven: probeer elke dag eventjes zonder baby naar buiten te gaan. Ik vond het echt heerlijk om lekker de hond uit te laten, even geen babyperikelen! In het begin was zelfs een bezoek aan de supermarkt een uitje haha. Je wordt nu nog ontzettend geleefd, ik had dagen dat ik 's middags nog in mn pyjama zat omdat die kleine zoveel aandacht vroeg. Vreselijk, voelde me zo opgesloten. Maar iedere week ging het steeds beter. Ik heb ook superveel aan dit boek gehad, your baby week by week. Hierin wordt er letterlijk per week beschreven wat je zoal kunt verwachten. Het is Engelstalig, maar heel gemakkelijk te lezen. Ik vond het e ht een super boek! bol.com | Your Baby Week by Week, Simone Cave & Dr. Caroline Fertleman | Boeken
Hey meid, wat ontzettend vervelend zeg! Ik heb hier helaas (nog) geen ervaring mee, maar ik wil je wel een heel groot hart onder de riem steken! *knuffel* Ohja, en: hartstikke goed dat je hulp gezocht hebt!!
Roan, wat vervelend dat je je niet goed voelt. Hopelijk doen de medicijnen vlot hun werk en ga je je weer wat beter voelen. Verder kan ik niets anders dan mij aansluiten bij de andere dames. De eerste weken zijn killing. Wat nu roze wolk?! Ik heb de eerste weken ook behoorlijk wat aangemodderd en regelmatig met mijn handen in het haar gezeten. Het komt goed. Echt, echt waar! Tip die ik je nog wel mee wil geven; go with the flow. Slaap wanneer je kan, knuffel wanneer je wilt, ga wandelen, doe simpelweg wat goed voelt. En vergeet niet; het enige wat jouw kleintje nodig heeft is jouw liefde en aandacht. Een ritme of structuur hoeft er echt nog niet te zijn.
Oh zo herkenbaar wat je schrijft..... Dit heeft ons ook weerhouden om al voor een tweede te gaan. (heb altijd gezegt gelijk weer een tweede te willen maar ben daar heel snel van teruggekomen!!) Ik vond de eerste weken/maanden echt verschikkelijk... Idd dat opgejaagde gevoel, ik was ook gewoon bang voor de babyfoon.. Ons zoontje had reflux dus huilde veel en overdag wilde hij alleen maar op de arm slapen tot een uur of 21.00u. Vaak hadden we hem pas rond 1.00u in zijn bedje na urenlang gewiegd te hebben, vaak met een blazende fohn als slaapmiddel. Ook is hij geboren middels een keizersnede dus ik was vooral moe moe MOE! Ik weet nog dat ik heel even ingedut was op de bank in de 2e week... normaal slaap ik heel licht maar mijn vriend kreeg me gewoon niet wakker! Ik was echt doodop. Ik geloof dat ik ook (bijna) depressief was. Zag totaal geen roze wolk en dacht echt; als ik dit had geweten.....!!! Ik heb veel gehad aan een vriendin die vaak langskwam en Aaron even lekker vast hield. Zo had ik even mn handen vrij en en konden we gezellig over 'andere' dingen praten en op die manier kon ik ook echt van hem genieten. Met 3 maand ging het al een stukje beter en na 6 maand kwam de roze wolk voorbij! Mijn advies is; probeer hulp in te schakelen zodat jij even kunt bijkomen overdag. Of even lekker de deur uit alleen. Wil je heel veel sterkte wensen!!!!!