Het gaat...Vandaag mijn eerste dag alleen met ons meisje en op zich ging het redelijk, alleen heb ik het idee dat ze opeens last begint te krijgen van darmkrampjes. Ze schopt veel met de beentjes en krijst het soms echt uit van de pijn. Dan breekt mijn hart, ik vind het zo naar om te zien. En ik merk dat ik dan soms echt in paniek raak, en denk: wat moet ik nou doen? En dan is het heel rot dat je alleen bent. Af en toe denk ik echt: waar ben ik aan begonnen..ik kan dit niet!
Zo zielig die darmkrampjes, je kam er ook niet zoveel mee namelijk. Je hebt vast al wat tips gevonden hier. Wat jou misschien wel een beetje kan helpen is een goed boek over hoe baby's zich ontwikkelen en waar je allemaal tegenaan kan lopen in de eerste weken. Dan ben je in ieder geval (een beetje) voorbereid en is het wat makkelijker om iets te herkennen of in ieder geval een idee te hebben wat er aan de hand is en wat je er mee kan. Ik had het boek ouw baby van week tot week maar ik weet niet of die nog verkrijgbaar is. Er schijnt ook een boek te zijn van Beatrijs Smulders maar daar zijn de meningen nogal over verdeeld (ik ken het niet). Maar wie weet helpt dat je in je onzekerheid. Maar ook zonder boek wordt het steeds wat makkelijker, echt waar!
Heb ergens anders ook al op jouw topic gereageerd. Meid, echt waar, het is echt super herkenbaar. Ik geloof niet dat ik een post natale depressie heb, alhoewel ik tot de 3 weken elke dag heb gehuild. Binnen 3 dagen na de bevalling had ik last van enorme onverklaarbare angsten. En heel naar. En dan ging de baby huilen (hij deed niet anders voor mijn gevoel) en dan kon ik alleen maar kijken en huilen. En hij was zelfs mijn tweede, dus ik wist wat er ging komen. Maar door de hormonen en vermoeidheid kon ik er níet tegen vechten, tegen die rotgevoelens. Ik ben na 5 dagen gestopt met de bv, zodat iig díe hormonen zo snel mogelijk m'n lijf uit gaan. Angsten zijn gelukkig weg, maar soms nog wel depri. Ik heb een fijn consultatiebureau. Zij houden ons in de gaten door regelmatig langs te komen of te bellen hoe het gaat. Dan kan ik al mijn onzekerheid spuien en al m'n vragen stellen. Ook helpen ze doordat ik bijvoorbeeld een inbakerdoek kon lenen enzo. Nu is baby wat tevredener aan het worden en mijn klachten verdwijnen ook heel snel. Gaat vanzelf. Advies: hou jezelf in de gaten. Zorg goed voor jezelf, neem alle hulp aan, want als je niet voor jezelf zorgt, kan je ook minder goed voor je kleintje zorgen. En praten, praat / schrijf het van je af. En zorg soms voor een uurtje oppas. Ik voelde me dan heel schuldig (slaat nergens op), maar het deed me altijd wel goed. Even een andere energie, even weer mezelf en m'n oude leventje opsnuiven. Succes meid, je kan het!
Ik lees je topic een beetje laat maar wou toch reageren. Ik weet precies hoe je je voelt. Die eerste weken waren erg pittig, om dan nog maar niet te spreken over de stress die je dan aflaat op je partner. Wij hebben na 2 weken ook besloten om onze jongen op zijn eigen kamer te leggen en... wat een opluchting! Kon veel beter slapen, hij ook, de nachtvoedingen waren ook niet meer zo belastend voor mijn vriend (want moest altijd licht aanknippen om te kunnen voeden in bed en nu hoefde dat niet meer), etc. Ik raad het eerlijk gezegd iedereen aan en je hoeft je er niet schuldig over te voelen. Nu hij 4 maand is, bijna 5, vindt onze jongen het zelfs heerlijk als hij in zijn kamertje mag slapen. Wanneer hij lastig wordt en begint te zeuren omdat hij moe is en we brengen hem naar zijn kamertje, houdt hij onmiddellijk op. Heerlijk.
Ik kan over een pnd niet meepraten, en wil je daar mee alleen maar veel sterkte wensen! Hopelijk gaat het snel beter! Wat ik je wél wil meegeven, voel je absoluut niet schuldig dat je je kleine in het eigen bedje in eigen kamertje legt! Daar is helemaal niets mis mee. Onze dochter heeft ook vanaf thuiskomt uit het zkh in haar eigen bedje geslapen, en als ik het zo hoor van anderen heeft dat best een flink voordeel, want het scheelt 2 jaar lang een baby bij je in bed, om maar wat te noemen . En het mooie is, ze is nu een jaar oud, als ze bij haar bedje in de buurt komt, haar bedje rúikt, begint ze al tevreden te glimlachen, en nestelt ze zich meteen op haar matrasje neer. Niets zieligs aan dus!
TS : doen wat voor jou goed voelt hoor! In jouw situatie is zelf slapen denk ik ook heel belangrijk! @Emily 27 Hoe kom je er bij dat je 2 jaar lang je baby in bed moet hebben als je er voor kiest om je kindje wel op de kamer te hebben? Dat is wel echt een van de meest onzinnige uitspraken ooit...
Haha, neeeeee! Dat zeg ik niet Het is niet dat dat MOET, het is alleen een verhaal van iemand die ik ken, die had het kindje op de kamer, dat werd dan in de nacht ergens vaak bij hen in bed, na het voeden, en daarna sliep het kindje nergens anders meer dan bij hen in bed. Met veel pijn en moeite na 2 jaar veranderd. Maar goed, ik bedoelde het slechts als voorbeeld, meer niet. Niet als dis. Of als kritiek voor degenen die dat wel doen! Alleen om TS gerust te stellen dat kindje op eigen kamertje ook prima is, en in vergelijking met sommige andere situaties waarschijnlijk ook een stuk fijner op de lange termijn. That's all.
Nee want de extreme verhalen daar gelaten (die ik ook wel ken trouwens), gaan de meeste kindjes gewoon lekker in hun eigen ledikantjes slapen hoor..(gelukkig ). De kindjes hier hadden ook geen problemen met de verhuizing (na 4 maanden naast ons geslapen te hebben). Ik dan dus weer wel hahahha