Ik vind het heel moeilijk om mee om te gaan. Mijn vriend heeft 2 kinderen uit een eerdere relatie. Ik ook 1 dochter uit een eerdere relatie. Samen hebben wij een dochter van 9 maanden. Mijn drang voor nog een baby wordt steeds groter. Hij twijfelt... ik niet... Ik wil het eigenlijk zo snel mogelijk. Ik ben bekend met meerdere miskramen dus kan nog wel even duren. Vriend weet niet of hij wil, maar weet ook niet waarom hij niet wil... De deur heeft hij op een kier gezet.. ik kan aan niets anders denken.. Ik vind dit echt lastig...
Klinkt misschien lullig, maar ik bedoel het echt ter overweging: wil je nog een kind of wil je nog een baby?
Haha.. toen ik mijn bericht had geplaatst dacht ik al, daar zou wel op gereageerd kunnen worden. Nee, ik wil een kind! 😉 Een baby is leuk, maar ik vind het veel leuker als ze meer kunnen dan alleen slapen en eten!
Dan denk ik dat je moet blijven praten en als dat je vriend irriteert, zou je een moment in de toekomst kunnen afspreken waarop jullie er serieus over zullen praten.
Hier was het precies hetzelfde. Hij had een dochter uit eerder huwelijk en ik een dochter en een zoon. Samen hebben we nog een zoon gekregen. Al vanaf dat hij 1,5 a 2 jr is zou ik graag nog 1 laatste erbij willen. Hij wilde dit niet. Toch heb ik niet aangedrongen, maar er wel steeds over gepraat zodat hij weet hoe graag ik het wilde. Natuurlijk niet elke dag maar het kwam maandelijks wel een x ter sprake. Afgelopen zomer hadden we het er weer over en tot mijn verbazing zei hij ineens JA! Na ongeveer 3 jr moet ik wel zeggen 2mnd later een positieve test. Dit was natuurlijk wel heel snel. Geef de moed niet op en praat vooral veel met je partner over je gevoelens en waarom je het nog graag zou willen. Heel veel succes!
Het probleem is dat als hij het wil, hij niet lang wil wachten. Volgend jaar wordt hij 40, dat speelt bij hem mee.. Ik laat het maar even rusten...
Ik snap je gevoel maar aan de andere kant... een baby maak je samen. Hij heeft de deur op een kier gelaten dus hij zegt ook geen nee .... dus het enige wat je kunt doen is wachten..... Ik wilde graag een derde, vierde enzovoort. Ik heb altijd geroepen doe mij maar een elftal.... maar mn man wil er maar twee. Toen de jongste 4/5 maanden was heeft hij een sterilisatie ondergaan. Ik heb me erbij neergelegd dat hij dit wilde en accepteerde zijn keus. Een baby maak en krijg je samen, en hoe jammer ik het ook vind, ik ben er niet tegenin gegaan .... hij moet ook achter gezinsuitbreiding staan en ik ga hem niet verbieden dat te down. Mijn man wil ook geen kinderen meer als wij uit elkaar zouden gaan. En hij zegt ook mijn nieuwe partner moet maar accepteren dat het zo is. Ik wil geen sterilisatie ondergaan omdat ik, als mijn man en ik ooit uit elkaar zouden gaan, de mogelijkheid van nog een kindje uit wil sluiten. Niet dat ik wil dat we uit elkaar zouden gaan of hij overlijdt, maar ik wil de optie open houden. En misschien als het ooit zover komt wil ik missch geen kinderen meer maarja het kan zeker niet meer als ik wel een sterilisatie zou laten doen ....
Mijn man wilde na de eerste ook echt lang geen tweede, maar dat komt omdat ik een moeilijke zwangerschap tegemoet zou gaan met een operatie tijdens de zwangerschap en grote kans op complicaties (zoals vroeggeboorte, lange ziekenhuisopnames) e.d. De gynaecoloog vond sowieso dat ik minimaal 2 jaar moest wachten, dat werden er 3. Uiteindelijk was ik wel blij dat het zo gegaan was, mijn dochter was al redelijk zelfstandig dus als ik rust moest houden kon ze redelijk veel zelf en hoefde ik haar niet overal bij de helpen. Ik ben ook blij dat ik niet m'n zin heb doorgedrukt bij m'n man omdat het anders wellicht alleen maar langer zou hebben geduurd. En uiteindelijk is het toch een beslissing van ons samen, zo zie ik het. De man is niet alleen maar verwekker maar ook vader, dus hij moet er zeker wel achter staan.
Sassie, ja als mijn vriend nu zegt dat hij het niet wil dan kan ik dat accepteren, maar nu laat hij het open, dat vind ik lastig. Islah, ja in jouw situatie snap ik de terughoudendheid van je man, gelukkig uiteindelijk wel goed gekomen. Mijn vriend is van 60 procent niet en 40 procent wel naar 50/50 gegaan. Dat is positief. Hij snapt mijn 'urgentie'. Feitelijk gezien ben ik 33, dus heb ik nog wat jaren voor de boeg, maar gevoelsmatig 'moet' het allemaal eerder, ook met oog op de talloze miskramen in het verleden variërend tussen de 5 en 16 weken... Maar bij mijn jongste was het eerste ronde direct raak en bleef ze zitten. Maar je weet het niet, ik heb immers een bloedstollingsafwijking dus ja hoog risico op miskramen. Maar goed, hij snapt voor mij de noodzaak dus hij gaat snel een keuze er in maken... Voor zover je snel een snel een keuze kan maken, want zijn gevoel weet het niet.. Rationeel maakt ie zich niet zoveel zorgen.