mijn schoonmoeder maakste gister de opmerking dat ze het bijzonder vond dat haar zoon (oudste) een kind kreeg. Maar toen haar dochter moeder was geworden was toch wel heel bijzonder en specialer (hoezo kwetsend ) Ervaren jullie hetzelfde bij een dochter en zoon gezin vanuit ouderlijk huis of als je zelf een dochter en zoon hebt, zou je je dit kunnen voorstellen?
Mijn moeder heeft twee dochters, en zij vond het nog net iets meer bijzonder toen ik, de jongste, kinderen kreeg. Omdat haar baby dus echt Groot was.. Maar echt, waarom zou je zoiets als kwetsend ervaren? Dat is toch voor niks nodig.
Dat zit hem er waarschijnlijk in dat je het als moeder van een dochter van dichterbij meemaakt. Zwangere vrouwen trekken meestal meer naar hun moeder dan naar hun schoonmoeder. Dat betekent niet per sé dat er verschil zit tussen de kinderen en de liefde daarvoor, maar in de beleving van de zwangerschap van dochter of schoondochter. En ik vind dat wel logisch eigenlijk.
Waarschijnlijk omdat mijn man en ik beiden zien dat het er met het kindje van mijn schoonzus veel meer gedaan wordt. En als het dan min of meer zo uir gesproken wordt is dat natuurlijk niet zo leuk. Maar daar kom ik wel weer over heen hoor Ik heb zelf 2 broers waarvan er 1 een kindje heeft maar mijn moeder voelde echt geen verschil tussen de zwangerschappen en de kinderen. Daarom vind ik het waarschijnlijk kwetsend. Ik ken het van huis uit dus niet.
Nu je het zo zegt klinkt het wel logisch ja.. Ik trok vooral naar mijn man toe Haha. Nee ik trok naar beiden gewoon evenveel. Mijn sm mocht vaker mee naar de echo's bijv. En was er als eerste nadat de jongens waren geboren.
Verschil maken of voelen tussen de kinderen zou ik ook kwetsend vinden. Maar dan ligt het er ook weer een beetje aan wat de achtergrond is. Zo wordt mijn zus ook veel meer geholpen door mijn ouders met oppassen en kinderen uit school halen e.d. simpelweg omdat ze meer hulp nodig heeft en er meer om vraagt. Dus spenderen mijn ouders ook meer tijd met haar kinderen. Maar dat betekent niet dat ze mijn kinderen minder leuk of bijzonder vinden.
Als ik me nu zou voor moeten stellen dat mijn dochter zwanger is ten opzichte van mijn schoondochter, zou ik het toch iets bijzonderder vinden dat mijn dochter zwanger zou zijn. Als het kind eenmaal geboren is, maakt het me niet meer uit en zou allebei de kleinkinderen even bijzonder etc vinden. Want van mijn zoon houd ik evenveel als van mijn dochter. Zou bij mij puur om de zwangerschap gaan. Had ik ook bij mijn zusje ten opzichte van mijn schoonzus(en broer dus). Ben even gek op de kinderen van mijn broer als van mijn zus.
Ik snap heel goed wat je schoonmoeder bedoeld, het is meestal denk ik ook gewoon zo. Zoals hier al boven staat geschreven hebben (zwangere)vrouwen (meestal) een innigere band met hun moeder. Ik zie dit ook tussen mijn broer en mij. Mijn moeder (moet) van mij overal mee naar toe Echo's, gynaecoloog, verloskundige en ik heb dus een hele andere band dan mijn broer die heeft met mijn moeder. Mijn neefje zat in mijn broer zijn vrouw haar buik, ookal is het natuurlijk hun kindje samen. Maar nu draag ik het kindje in mijn buik, dus mijn moeder haar dochter. En dat voelt toch anders schijnt. Dat doet niets aan de liefde voor mijn broer of neefje ofzo. (Ik betrek mijn schoonmoeder ook overal bij, alleen als ik naar de gynaecoloog ga, ga ik toch echt met mijn moeder. Al mag mijn schoonmoeder wel bij mijn bevalling zijn. Wat vele mensen zich al niet kunnen voorstellen)
Ze 'maakt' geen verschil maar je voelt het wel. Ze probeert het teveel op de weegschaal te leggen. Er speelt natuurlijk al een heel verleden anders had ik het waarschijnlijk ook niet als kwetsend ervaren. Ze doet onwijs veel voor dochter en die vraagt daar idd ook veel meer om. Wij zijn daarmee gestopt omdat ze ons weinig kon helpen als we het vroegen. Ik hoop echt dat ik later mijn kinderen het gevoel kan geven dat ze er allebei even toe doen nu ervaren we dat gewoon niet zo. Dus eigenlijk is het niey eens deze opmerking die het kwetsend maakt maar de hele situatie.
Ik heb 2 zonen natuurlijk dus kan het me gewoon niet voorstellen dat ik dat later anders zou ervaren. Misschien dat ik dat beter zou begrijpen als ik ook een zoon en dochter zou hebben. Daarom vind ik het fijn ervaringen te lezen!
De opmerking was meer gericht naar het vader en moeder worden. Dat toen haar dochter moeder was geworden dat dat specialer was dan dat haar zoon vader was geworden..
Zo zie ik het denk ik ook. Ik merk ook dat mijn schoonmoeder wat verder weg staat dan mijn moeder. Terwijl dat voor onze kinderen echt niet geldt, ze heeft echt geen voorkeuren. Dat gezegd hebbende, mijn moeder en broer hebben een hele hechte band en mijn moeder is verzot op mijn schoonzus. Dat heeft mijn moeder ook heel intensief meegekregen, zeker omdat ze er heeft gekraamd en mijn broer een acute hernia kreeg op dag 3. Toch ervaarde ze het anders bij mij, niet qua liefde, absoluut niet, maar qua intensiteit.
Toen ik nog dacht dat ik na 2 zonen klaar was heb ik een beetje afscheid genomen van het idee van bruidsjurk uitzoeken, wiegje meekijken enz. Niet omdat ik dat niet graag bij mijn zoons zou willen, maar omdat mijn ervaring is (ook bij anderen in mijn omgeving) dat moeders dat met dochters doen. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (en ik denk dat mijn oudste er zo een is), maar het doet veel mannen minder, dus nodigen zij hun moeder niet uit, en het doet vrouwen vaak meer en dus nodigen zij hun moeder wel uit. Goede kans dat mijn dochter dat straks niet doet en een van mijn zoons wel, maar in het algemeen zie ik het vaker gebeuren. En dan ervaar je dat als moeder intenser. En op geen enkele manier houd ik meer van mijn dochter!
Ik geef antwoord op jouw vraag : Ervaren jullie hetzelfde bij een dochter en zoon gezin vanuit ouderlijk huis of als je zelf een dochter en zoon hebt, zou je je dit kunnen voorstellen? Deze vraag staat in je openingspost
Zo voelde ik het precies! Daarom hoopte ik ook dat mijn tweede een meisje zou zijn... eerder heb ik gereageerd op een topic over voorkeur voor geslacht en gaf dit ook aan. Toen kreeg ik als reactie dat ik een beeld schetste van hoe ik later met mijn eventuele schoondochters om zou gaan. Maar dat is helemaal niet waar... mijn ervaring tijdens mijn eerste zwangerschap is dat ik mijn moeder foto's stuurde van alles wat ik gekocht had en mijn schoonmoeder niet. Dat ik mijn moeder belde om dingen te vertellen en mijn schoonmoeder niet. Dus vanuit dat perspectief vind ik het ook niet meer dan logisch dat jouw schoonmoeder @ts de zwangerschap van haar dochter anders ervaarde dan die van jou.
het ging meer om het gevoel dat het opgeroepen heeft dat haar dochter een kind gekregen heeft/moeder is geworden ten aanzien van haar zoon. Dat heb ik denk niet helemaal duidelijk verwoord in mijn openingspost. Ze was in dikke tranen toen ze vertelde dat ze het zo bijzonder vond dat haar dochter moeder was geworden. Enige aanwezigen waren haar zoon, ik en onze vrienden. De hele setting maakte het gewoon wat ongemakkelijk voor mijn man en voor mij. Even terug te komen op voorkeur van geslacht. Ik heb ook echt even afscheid moeten nemen van het idee dat we hier geen dochter hebben. Maar dat was geen afscheid van trouwjurken kopen samen enz maar meer omdat ik mezelf altijd als een meisje moeder gezien heb. Ik verwacht juist later een hele goede band met mijn zonen te hebben, zo zie ik dat vanuit ons ouderlijk huis ook. Mijn broers hebben een goede band met mijn moeder en vertellen veel meer en vragen meer hulp. Ik heb zelf niet zo'n goede band met mijn moeder omdat ze hier ver vandaan wonen. Mijn sm woont om de hoek dus was logisch meer betrokken bij onze zwangerschappen en baby periode. Doordat ik zelf niet zo'n moeder dochter band heb kan ik me het gevoel waarschijnlijk ook minder goed voorstellen. Nu komen mijn ouders bij ons in de buurt wonen en kan ik niet wachten om die band op te bouwen en ook tussen opa, oma en kleinzonen. Wie weet verander ik ooit nog van mijn standpunt en kan ik het me helemaal voorstellen. Inmiddels is het gevoel alweer gezakt hoor. Ik pak het gewoon zo op doordat er heel erg veel gebeurd is in het verleden we zijn al ontzettend vaak gekwetst geweest door directe familie.
Jemig, ook niet helemaal gezond om het zo bijzonder te vinden en zulke dikke tranen te huilen. Ik zou daar niet jaloers op zijn, en blij zijn met een wat rustigere relatie hoor. Maargoed, ik ben ook voorstander van zelfstandige kinderen, die niet eindeloos alles met hun moeder bespreken en alles aan hun moeder blijven vragen
Ik vind het wel grappig dat je verwachtingen en ideeen zo gekleurd worden door je eigen ervaring. Ik heb namelijk ook drie broers en zij delen juist veel minder met onze moeder. Nu moet ik wel zeggen dat zij jonger zijn dan ik en nog geen kinderen hebben dus dat kan allemaal nog komen. Daarbij is mijn band met mijn schoonmoeder juist intensiever geworden na de geboorte van onze zoon. Zij helpt enorm veel, is ook met pensioen terwijl mijn moeder nog moet werken, ik zie haar daardoor nu ook veel vaker dan voordat we kinderen kregen. Overigens hebben mijn broers een prima band met onze moeder maar wel echt anders. Mijn man en zwager hebben ook een prima band met hun moeder (mijn schoonmoeder heeft ook geen dochters) maar delen toch duidelijk minder dan ik met de mijne.