Hoi meiden, Ik weet niet zo goed waar ik dit topic moet plaatsen, maar het voelt goed om het hier te doen. Ik ben al actief op dit forum maar heb voor de gelegenheid even een ander account aangemaakt omdat ik dit liever niet onder mijn 'echt' naam wil posten. Mijn verhaal: Sinds mijn 17 jaar (ben nu 23) ben ik samen met mijn vriend, laten we hem A. noemen. Vanaf mijn 19e wonen we samen. We een goede, vertrouwde en stevige relatie. We weten wat we aan elkaar hebben en ik vertrouw hem voor 1000% Een tijd geleden zaten we allebei in een moeilijke periode. Zijn moeder was ernstig ziek, mijn vader was ernstig ziek, we zaten in een uitzichtloze verbouwing en nog meer kleine dingetjes die alsmaar op stapelde. We groeiden in een rap tempo uit elkaar en hoezeer we ook probeerde om het goed te hebben samen, steeds stak de irritatie weer de kop op. In die tijd leerde ik een leuke jongen kennen. En jullie raden het al.. ik was op slag verliefd. Heerlijk die onbezorgde vlinders die mijn gedachten afhielden van de moeilijke dingen om me heen. Ik genoot ervan maar deed er verder niets mee. Hoewel ik weet dat ik 'in gedachten vreemdging' heb ik in die tijd nooit daadwerkelijk iets gedaan met die jongen. Uit respect voor mijn (toen nog) vriend. Mijn vriend en besloten enige tijd later om een punt achter de relatie te zetten, ik had het gevoel dat de koek op was. Hij wilde het nog proberen maar ik, verblind door vlinders voor die andere man, laten we hem B. noemen, wilde alleen maar weg. Omdat we samen een huis hadden moest dat te koop worden gezet. Tot het huis verkocht was woonden we dus bij elkaar. We hadden beide geen andere keus. We gingen vriendschappelijk met elkaar maar ik zag dat A. het er moeilijk mee had. Hij wilde me niet kwijt. Ik was inmiddels verliefder dan verlieft op B. en langzaam ontstond er een soort van relatie. Om A. geen pijn te doen heb ik er nooit met hem over gesproken, hij wist er niets van. Na een aantal maanden (we woonden nog steeds in ons onverkochte huis) zag ik in dat ik de verkeerde keuze had gemaakt. A. en ik hebben immers een verleden, we hadden het altijd goed gehad samen en buiten dat.. hij was de liefste man die ik kende! Iedere man die ik tegenkwam, ook B. vergeleek ik met A. Ik had spijt als haren op mijn hoofd van mijn beslissing en vond het vreselijk dat ik A. zoveel pijn had gedaan. Nu ik dat inzag hield ik meer van hem als ooit. Mijn verliefdheid voor B. was dus inmiddels flink bekoeld en ik wilde hem eerlijk vertellen dat ik A. en mezelf een nieuwe kans wilde geven. Ik sprak bij hem thuis af. En ja hoor.. het was het moment, de gevoelens, alles bij elkaar maar het is gebeurd, we hebben gevreeen. Die dag hebben we een punt gezet achter wat we hadden en ik heb hem nooit meer gezien. A. en ik probeerde ons leven weer op de rails te krijgen en met resultaat. Doordat we elkaar een tijd kwijt waren geweest was onze relatie sterker dan ooit. En nog steeds gaat het super tussen ons. Het lijkt wel of de hele periode een eye-opener was en ik zag wat ik eigenlijk had. Hoewel ik weet dat het verkeerd is heb ik nooit over de hele situatie met B. verteld. Hij weet niet eens van zijn bestaan af... En toen kwam ik erachter dat ik zwanger was! A. en ik waren ontzettend blij en hoewel het niet gepland was was het kindje meer dan welkom. Ik dacht niet na over die ene keer met B. Op een avond, toen ik alleen thuis was raakte het me ineens als een donderslag bij heldere hemel. Wat als.... Ik heb een hele tijdberekening gemaakt en de conclusie was dat het vrijwel onmogelijk was dat B. de vader is. Ik zal niet in details treden maar theoretisch kan alleen A. de vader zijn. Maar het bleef wel door mijn hoofd spoken. Een paar keer heb ik op het punt gestaan om het A. te vertellen maar ik kon het niet over mijn lippen krijgen. Ik was zo bang om hem kwijt te raken. Hij is de beste vader die een kindje zich kan wensen en we hebben het zo goed samen.. Toen onze dochter geboren was zocht ik wanhopig naar 'bewijzen' dat A. haar vader is. Maar ze lijkt vreselijk op mij en heeeel misschien, als je heel goed zoekt en het echt wil zien lijkt ze ook op A. maar overduidelijk is het niet. Toch besloot ik dat ik moest gaan genieten van haar en heb mijn twijfels zo diep mogelijk weg gestopt. Theoretisch kan het bijna niet anders dat A. de vader is, dus ik heb het een beetje verdrongen, af en toe komen de twijfels weer boven maar ik duw ze snel weer weg. We zijn een heel gelukkig gezinnetje, A. is een geweldige vader en we hebben het goed samen. Maar.. gisteren lag ik in bed met mijn dochter en ik lag haar te bestuderen (ze is prachtig)ik keek in haar ogen en ineens keek ik in de ogen van B. Pfff.. dit gaat me opvreten, verbeeld ik me maar dat ze steeds meer op B. gaat lijken of is het echt zo? Ik weet het niet, er zijn dagen dat ik er van overtuigd ben dat ze 'gewoon' het biologische kindje van A. is, maar soms momenten zoals deze.. Ik vraag jullie niet om advies, want dat kunnen jullie niet geven. Ik wilde alleen even mijn verhaal kwijt.
Meisje toch, wat lijkt me die onzekerheid vreselijk! Dat zou nou echt mijn nachtmerrie zijn. Ik zou niet weten wat ik in zo'n situatie zou moeten doen... Want nu nog vertellen is wel erg laat en wie weet maak je dan iets stuk wat niet eens nodig is. Misschien zie je ook dingen omdat je er bang voor bent. Aan de andere kant kan me voorstellen dat je verscheurt wordt door onzekerheid en wie weet schuldgevoel. Zoals je zegt wanneer je terugrekent kan B eigenlijk niet de vader zijn toch? Of hing het maar om een weekje? Je vraagt niet om advies, en die kan ik je ook niet geven. Kan alleen maar zeggen dat jij niet de enige bent, blijkt dat er toch wel veel van zulk soort situaties zijn. Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid toe.
nou wat een verhaal. ik snap dat je het niet aan A verteld hebt omdat je je relatie niet nog eens kapot wil maken. maar aan de andere kant....ik weet niet of ik er altijd mee zou kunnen leven dat ik zo'n groot geheim heb voor mijn man. dat is wel heel zwaar, maar goed....de man misschien verliezen waar je helemaal gek op bent....wat is erger he. ik snap je dilemma helemaal. en misschien ga je idd dingen van B zien in je dochter omdat je stiekem bang bent dat A toch niet de vader is terwijl je dat wel heel graag wil. je hoeft niet in details te treden, maar wat is de reden dat B eigenlijk niet de vader kan zijn, maar je er wel een beetje aan twijfelt? snap dat stukje niet helemaal....
bedankt voor jullie lieve reacties. Ik had eerlijk gezegt verwacht dat ik alleen maar nare reacties zou krijgen. Vroeger dacht ik bij dit soort verhalen altijd "hoe kan dat nou gebeuren?" Ik was er van overtuigd dat dat mij nooit zou gebeuren. En ineens besef je dan dat je er zelf inzit De reden dat B. de vader niet kan zijn is dat ik dan met een verschil zit van 3 weken. Mijn cyclus was op dat moment een groot drama, ik slikte de pil, had een tijdje tussentijdse bloedingen en ben daarom van pil geswitched. Ik heb B. voor het laatst 16 mei 2007 gezien (en dus gevreeen) In de weken daarna regelmatig gevreeen met A. en 14 juli 2007 heb ik een test gedaan.. negatief. 21 Juli 2007 teste ik vervolgens positief. Ik ben precies op de uitgerekende datum bevallen en onze dochter heeft de hele zwangerschap op schema gelopen, hoewel mijn cyclus een rommeltje was kan B. volgens mij echt niet de vader zijn, maar 1000% zeker ben ik niet. Ik heb weleens gedacht om een DNA test te laten doen, maar eigenlijk durf ik dat niet. Wat als de uitslag teleurstellend is? Dan kan ik het niet meer verbergen, dan is het immers zeker. Nu heb ik altijd het overheersende gevoel dat het allemaal wel goed zit! En het moet allemaal zo stiekem, dat voelt echt niet goed. Ik ben in ieder geval blij met jullie reacties, dat doet me toch best goed.
nou als je zeker weet dat er 3 weken verschil is dan kan het niet. dan zou ik me daar ook verder niet druk om maken. en dat je B in je dochter begint te zien is gewoon omdat je ergens bang bent dat het kleine toeval toch zo is..... maar niet aan twijfelen dan. als de kleine op schema liep en de datum dat je met B gevreeen hebt daar nog eens 3 weken voor lag, dan kun je dat echt wel vergeten. verder wens ik je veel geluk in de liefde met A en je dochter. enne.....nooit meer doen he, lekker bij A blijven, maar dat zul je nu ook wel doen.
100% zeker weet je het misschien niet, maar lijkt me sterk. Denk dat A gewoon de papa is van jouw uk hoor. x
bedankt lieve meiden, ik ben toch wel iets gerustgesteld (die twijfel komt echt met vlagen) Jullie reacties hebben me echt goed gedaan.
Ik wil je niet van je stuk brengen hoor, maar stel (ik hoop het natuurlijk niet!) dat er ooit eens iets medisch aan de hand is met jouw dochtertje en er moet bloed of organen gedoneerd worden via directe bloedverwanten? Je zegt dat je cyclus van slag was tijdens die periode? Hoeveel is dan echt zeker? Nogmaals, ik wil je echt niet van je stuk brengen, en ik veroordeel helemaal niks of niemand, maar had je hier al aan gedacht? Ik begrijp dat dit heel moeilijk voor je moet zijn, en ik voel met je mee. Liefs Minya
Dat is mijn grootste angst. Ik denk daar inderdaad regelmatig aan en vraag me dan af of ik het wel op zn beloop kan laten. Want idd, stel dat er ooit met spoed bloed/organen nodig zijn en A. blijkt toch niet de vader te zijn.. Dan doe ik hem niet alleen ongelofelijke pijn maar breng ik ook het leven van mijn dochter in gevaar. Phoe...moeilijk allemaal De afgelopen dagen ben ik redelijk gerust. Ik heb foto's ingeplakt en zie toch wel een gelijkenis tussen haar en A. Ik heb ook nog een foto van B. opgezocht en vind dat ze niet op hem lijkt. Maar ik weet dat dit allemaal moment opnamen zijn en dat eigenlijk niets zeker is. Ik voel me echt vreselijk eenzaam met dit probleem, normaal gesproken kan ik al mijn gevoelens kwijt bij A, dit weet alleen ik (en jullie) En weet echt niet of ik hier nog lang mee kan leven. Ik twijfel toch weer over een DNA test.
En wat dan als je b nou eens vraagt voor een dna test buiten a zn rug om, als b niet de vader is dan weet je zeker dat a het is ... en is b de vader , tja dan zou ik toch schoon schip maken , succes meid ..
Het blijft een rotsituatie kan me voorstellen dat het aan je blijft knagen. Maar hoe wilde je een DNA test doen? Want ik neem aan dat B helemaal niet weet dat er evntueel een kans is dat jij een kind van hem hebt (weet hij eigenlijk wel dat je een kindje hebt tegenwoordig). Je weet niet hoe hij reageert wanneer je hem dit verteld. Houd er rekening mee dat er dan nog iemand hiervan af weet en het dus niet helemaal in jouw handen ligt. Want wie weet is hij zo in shock/boos of wil betrokken worden, dat hij A benaderd. Het stukje van bloedtransfusie of orgaandonatie had ik me ook bedacht, maar laten we hopen dat zoiets nooit nodig is. Jij komt dan ook in aanmerking om donor te zijn. De kans is klein maar wel aanwezig. De vraag is; kan jij met deze onzekerheid leven, kan jij gelukkig worden (je onbezorgt voelen) terwijl dit steeds in je achterhoofd speelt? Of lukt het je om het te "vergeten" en verder te gaan met het leven? Misschien moet je het nog een paar maanden afwachten en kijken of je echt niks in je dochter terugziet van A. Want zie je dit wel dan zou ik het loslaten, maar zie je dit echt niet of zie je B erin, dan moet je jezelf misschien afvragen of je echt met zo'n geheim kan leven en gelukkig worden en dan is eerder vertellen beter dan later (of dit zal iig voor A heel belangrijk zijn) Knuffel
Hallo, Knap van je dat je dit met ons deelt, dit moet voor jou ook moeilijk zijn. Ik en dat is mijn persoonlijke mening, zou het gewoon vertellen. Maar dat is geheel mijn mening, ik weet namelijk dat ik niet met die onzekerheid en die angst zou kunnen leven. Maar ik weet ook van mijn partner dat we er samen wel zouden kunnen uitkomen. Hoe je het ook went of keert, ook al is B. de biologische vader, A. is haar vader en ik denk dat als ik mijn man zou vertellen over deze B. en dat jullie dochtertje eventueel haar B. zijn Biologische dochter zou zijn, het moeilijk zal worden om over dit heen te komen maar dat je er samen toch wel uitkomt. Maar nogmaals ik begrijp je situatie wel hoor. Maar als ik heel eerlijk tegenover mezelf zou zijn, ik zou niet met zo'n geheim kunnen leven. Heel veel succes en sterkte met deze hele situatie, ik hoop dat je er met een goed gevoel uitkomt en dat welke beslissing je ook neemt dat je ermee kan leven. Heel veel liefs,