Even mijn verhaal kwijt (man)

@Chrissie1990 toen mn vader terminaal was heeft mn man me zo veel mogelijk vrijgespeeld qua huishouden. Maar ook toen ik daar de fysieke hulp bij ging draaien en later ook de wake in ging was ik op tijd thuis om samen te eten, dochter op bed te leggen en als zij eenmaal goed lag te slapen ging ik weer terug. In de vroege ochtend was ik bijtijds weer thuis zodat ze wakker werd en ik er al was.

Zij wist niet beter of dat er niks aan de hand was. Tuurlijk, opa was heel ziek en zou sterven, maar dat ik van huis was in de nachten en als zij bij KDV zat heeft zij niks van gemerkt.

Mn vader kon nog wel behandeld worden overigens maar dat was meer een pauze knop. Echter door zn afasie kon geen hulpverlener er een touw aan vast knopen wat hij bedoelde en mn moeder zat er tot over dr oren doorheen dus veel daarvan kwam weer op mijn bordje.

Leuk zeker niet, stressvol zeker! Maar is t het meest belangrijke moment/periode in iemands leven waar je een enorm waardevolle betekenis kan hebben...jazeker.

Ik zat er ook niet op te wachten om bij mn vader luiers te verschonen maar wilde die man nog wel een stukje waardigheid geven waar mn moeder dat niet meer kon en de thuiszorg ver onderbezet was.

De boel afkatten en daar je frustratie op botvieren is in elk geval niet de bedoeling. Denk dat hij beter even een fysieke uitlaatklep kan gaan zoeken. Rondje fietsen raad ik af uit eigen ervaring...tegen de tijd dat je afgekoeld bent kom je tot de conclusie dat je een pokke eind van huis bent en dan moet je nog terug.

 

Wat een heftige periode voor jullie.

Ik ben een kind uit zo een situatie.

Mijn vader is manisch depressief geworden in mijn pubertijd. Werk, het verliezen van zijn beste vriend en daarna zijn vader werd hem te veel. Maar dit sloop er zeker al een jaar in. Met als kind op je tenen lopen, niet te veel geluid maken of alleen aanwezig zijn was hem al te veel. Mijn moeder die zich in bochten wrong om het hem maar naar zijn zin te maken.

Uiteindelijk heeft ze dat opgegeven en is zelf naar de huisarts gegegaan en heeft gevraagd wat te doen, van daar uit is hulp gekomen. Onder dwang van mijn moeder is hij mee gegaan naar de huisarts en uiteindelijk in een inrichting terecht gekomen,

Dat, de medicatie en heel veel therapie heeft echt zijn ogen geopend. Hij stopte met de medicatie en was gedreven om er uit te komen, en dat is gelukt (dit is uiteraard de korte versie). Hij heeft nooit meer een terugval gehad. Is een gezinsman geworden en praat meer over zijn gevoel en laat meer zien.

Natuurlijk heb ik hier wel het e.e.a. van opgelopen. Maar dat is een ander verhaal. We kunnen daar gelukkig ook over praten en hij heeft zijn excuses aangeboden.

Anyway. Wat ik wil aangeven is dat de situatie te groot is geworden denk ik om het binnenshuis op te lossen. Jij hoeft je niet geroepen te voelen alles op jouw schouders te dragen en in momenten van verdriet zijn we vaak erg onredelijk en stellen we hoge verwachtingen. Ook doe je het meest lelijk tegen diegene waar je het meest van houd.

Persoonlijk zou ik wellicht de stap zetten om met de huisarts te praten. De situatie met zijn vader is echt super verdrietig maar hij is niet de enige die dingen op hoeft te lossen. Je spreekt over tantes en tijdelijke opvang waar hij de zorg krijgt die hij nodig heeft.
Je had het in je andere topic over onvrede op het werk en de verbouwing. Hoe staat het daar mee?

Ik weet uit ervaring dat samen een gesprek aan gaan soms meer schade aanricht omdat diegene zich aangevallen voelt maar ook heel schuldig en dat wil je ook niet.
Interventie van een buitenstaander of professional zou ik aanraden.

Wil jullie heel veel sterkte wensen want zo iets gaat niet over 1 nacht ijs.

 

Weet je, het is gewoon heel lastig altijd maar de boeman te zijn. Nooit goed te doen en alle ballen hoog te houden. Nogmaals heel veel sterkte. Ik hoop echt dat jullie hier uit gaan komen. Veel liefs ♥

 

Mijn schoonvader is ook terminaal, dat nieuws kwam tijdens de zwangerschap. Dit levert hier ook de nodige stress, spanning en ellende op (icm met een heftig jaar), allebei onze borden waren véél te vol.

Wat ik de laatste maanden heb geleerd is dat hoe ik liefde geef, niet is hoe hij graag liefde ontvangt. En andersom. Dit was een eye opener, misschien heb jij daar ook wat aan. Los daarvan, als hij uitvalt moet je mana daarna wel sorry zeggen. Beter nog gaat hij een stuk fietsen, rennen of een Xenos servies kapot smijten als hij zich zo voelt.

Ik verwacht niet van mijn vriend dat hij op zulke momenten mee draait in het gezin, daar is begrijpelijk geen ruimte meer voor in zijn hoofd soms en dat snap ik heel goed. Als die verwachting er bij jou niet is en je het zelf doet, scheelt dat misschien ook frustratie.

Ik weet hoe moeilijk het is, maar tel tot 10(00000), probeer te bedenken hoe belangrijk dat groente hapje nou eigenlijk is, blijf praten (op een rustig moment!), maak duidelijke afspraken en zorg vooral ook goed voor jezelf. Dit laatste is echt belangrijk, jij bent nu de rots. Als je het gevoel hebt dat je het niet vol gaat houden, trek dan aan de bel bij de huisarts.

Veel sterkte!

 

Kan het niet ook zo zijn dat hij tegen (of al in) een burnout zit? Herken de manier van reageren wel van mijn man nadat de middelste geboren was, ik een ppd had en ons neefje plotseling overleed, gecombineerd met zorgen om zijn vader omdat het even niet zo goed ging, werk wat niet lekker ging en ga zo nog maar even door. Hij bleek een burnout en eigenlijk als man ook een ppd te hebben. Nadat hij hulp kreeg ging dat een stuk beter en nu als er veel op ons of hem af komt pakken we terig op de tips die hij daar heeft gehad.
Dus niet bedoeld alsof hij het niet goed doet, of jij, maar soms kan die externe hulp wel zorgen dat er verandering komt. Dringt iets wel door wanneer een externe het voorstelt terwijl jij bijvoorbeeld hetzelfde hebt voor gesteld en daar niks mee gedaan werd of het afgewezen werd.
Of om een ander voorbeeld te noemen, ik was de klankbord voor mijn vader (ook voor mijn moeder overigens) toen mijn oma terminaal werd en na haar overlijden. Ze konden er samen ook echt wel over praten en elkaar ondersteunen maar soms hadden ze los van elkaar ook even een praatpaal nodig, zowel betreffende de situatie als irritaties/frustraties onderling vanwege de situatie. (Situatie was wel iets anders, mijn vader heeft niet lang voor het overlijden een herseninfarct gehad en had daardoor gedragsveranderingen maar kon bijvoorbeeld niet goed prikkels verdragen, tel daar 6 broers en zussen met aanhang bij op die elkaar niet allemaal evengoed liggen). Maar goed ik was toen al wel volwassen en getrouwd.

 

Hm. Ik ben misschien iets korter door de bocht.
Heel ver ga ik in steunen en helpen. In ziekte en gezondheid… allemaal uit liefde.
Maar me af laten blaffen? Neuh.
Geloof dat ik in jouw geval allang een keer had gezegd in de trant van; jowwww vriend! We zijn partners hè? Geen vijanden. Ik ben je vrouw en je kan normaal tegen me praten, ookal voel je je rot. En al helemaal in het bijzijn van onze kinderen. Kan je dat niet opbrengen? Prima. Alle ruimte, maar dan kom je maar terug als je gewoon tegen me kan praten.

Je hebt een keuze hè? Hoe om te gaan met een situatie. Hoe schrijnend die ook is.