hi meiden, even me ei kwijt hoor als t mag. wat heerlijk is dat toch dat ik dat hier kan doen. vorig jaar maart heb ik een abortus gehad, dit was onder pure drang van mijn ex en mijn ex-schoonfamilie. dat geeft goed zijn sporen achtergelaten. ben er nog vaak echt verdrietig om. nu heb ik al een jaar een nieuwe vriend en hij is zo lief! hij is echt mijn ware! we wonen ook al 11 maanden samen en t gaat super goed! in t begin hadden we t over kinderen en hij zei dat hij dat pas over 3 jaar wilde. voor mij was dat erg moeilijk, omdat de kinderwens bij mij zo vreselijk groot is! deze zomer zijn wij op vakantie geweest en kwamen we weer op t gesprek en hij zei dat hij er in december aan wilde gaan beginnen. nou ik erg blij natuurlijk, want dat is wel een ERG groot verschil als wat hij eerst zei. toen we terug waren van vakantie, zei hij een maand later dat hij er al meteen voor wilde gaan. ik kan niet eens beschrijven hoe blij ik was toen! dus we zijn ook al eventjes aan de 'klus' maar nu komt t dus...ik ben soms bang dat hij t alleen maar voor mij doet, omdat hij altijd wel heeft gezien hoe graag ik t wil. ik heb m nooit gedowngen ofzo hoor en heb ook nooit heel erg zielig gedaan erover, maar toch ben ik bang dat hij t straks helemaal niet zo graag wilt als ik. uiteraard heb ik t hierover gehad met m en hij zegt dat hij t gewoon heel graag wilt met mij en dat hij niets liever wilt dan dat ik de moeder van zijn kindje(s) word. echt heel lief dus, maar soms komt er bij mij ineens een schuldgevoel omhoog, die ik zoals jullie zien dus echt even van me af moet schrijven of iets. sorry voor t lange verhaal
Hoi Mendie Ten eerste spijt het me heel erg voor je dat je een abortus gehad hebt terwijl je daar eigenlijk helemaal niet achter stond. Wat betreft je huidige vriend, het lijkt me niet dat je ook maar enige reden hebt om je schuldig te voelen. Ik denk dat het heel goed mogelijk is dat je van gedachte verandert over of en wanneer je kinderen wil als je de juiste partner tegen komt. Misschien was hij er eerst niet zo mee bezig maar is hij er door jou meer over na gaan denken. Daarbij denk ik dat hij oud en wijs genoeg is om aan te geven wat hij wil toch.
een man doet vaak echt pas zoiets als hij er klaar voor is. ik wilde graag jong kinderen. toen ik een keer een poos in het ziekenhuis lag zei mijn vriend als je weer helemaal beter bent gaan we voor een kindje! ik was helemaal gelukkig maar, later kwam hij er toch op terug. tot 2 keer toe! toen hij er echt aan toe was kon ik het wel merken. dat hij het niet alleen voor mij deed.
Hoi meid, Allereerst wil ik je zeggen dat ik het heel erg vind dat je een gedwongen abortue hebt moeten ondergaan. Wat lijkt me dat verschrikkelijk als je he zelf niet wilt.... Wat je huidige vriend betreft: Mannen zeggen pas dat ze er klaar voor zijn als ze er echt klaar voor zijn hoor! Dus voel je niet schuldig, hup aan de klus jij! Ik hoop op een mooi wondertje voor jullie en ik wens je het allerbeste!! Liefs
Wat erg wat er toen gebeurt is, misschien dat het daarom allemaal wat anders voelt nu, dat het een diepe angst is vanwege toen. Het kan wel allemaal meespelen. Praat er in elk geval samen over, en ik hoop dat jullie snel samen een posi test in handen hebben en samen staan te juichen
jeetje, wat een lieve reacties zeg meiden! echt heel erg bedankt! doet me zo goed.. heb t er net weer even met m over gehad en hij zegt ook dat ik echt niet zo moet denken. hij zei dat t idd iets sneller is gegaan dan dat hij t voor ogen had, maar dat hij nu we er mee bezig zijn het heel leuk vind. en toch kan ik t gevoel niet helemaal weg stoppen. misschien wel toch door wat er gebeurd is idd. ik ben gewoon bang dat als t straks zo ver is, of als t misschien te lang duurt voor m, dat hij zich dan ineens bedenkt ofzo. enge gedachtte..
Ik zou me daar niet druk om maken hoor. Je vriend doet dit heus niet als hij het niet wil- zo klinkt het absoluut niet. Hij heeft een beetje ruimte nodig gehad om aan het idee te wennen. Mijn man (ik kende hem voor we samen waren) zei altijd dat hij nooit dacht kinderen te willen. Maar ja, toen kregen we een relatie... gingen we samenwonen... zagen we vrienden met hun kindje dollen... gingen we erover praten... en wilde hij het heel graag. Je hebt hem niet gedwongen, het verschil tussen nu en 3 jaar is nogal groot. Waar hij misschien wel bang voor is geweest (dit is even een hypothese van mij he, ik weet het natuurlijk niet!), is dat jouw abortus en jouw nare ervaring met je ex, nog redelijk vers is. Je bent nog niet superlang met hem samen- hij is misschien bang geweest dat jij misschien gewoon een KIND wou, niet zo zeer ZIJN kind. Blijkbaar is hem goed duidelijk geworden, dat dit niet het geval is.
evenstar, daar zeg je me wat..dat zou misschien best wel eens kunnen, maar ik denk dat hij me nu wel goed genoeg kent om te weten dat ik echt ZIJN kind wil en niet 'gewoon' een kind. vorig jaar was t een 'foutje', ik was niet gepland zwanger geraakt, maar dat neemt niet weg dat ik het toen niet wilde. ik ben gewoon ook erg bang dat ik geen kinderen meer kan krijgen, omdat ik dat dus vorig jaar heb gedaan en dat maakt me dagelijks bang. dat weet mijn vriend en daarom denk ik steeds dat hij t daarom wilt, om mij dat gevoel weg te nemen. ik ben er namelijk echt heel erg bang voor. maar ik moet maar gewoon gaan vertrouwen op zijn woorden, ook al vind ik dat soms best moeilijk. niet dat ik hem niet vertrouw, maar ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Meis, je hoeft je echt niet schuldig te voelen hoor. Hij wilde zoiezo al een kindje met je, alleen is het nu eerder! Je hebt een abortus achter de rug en dat is niet niks. Hij is er nu klaar voor en jij ook! Ik zou zeggen meis, ga je niet schuldig voelen, maar ga maar eens gelukkig zijn! En hopelijk hebben jullie snel een positieve test in handen, wedden dat ie het gewldig vind!
Die angst heb ik al vaker gehoord van vrouwen die een abortus hebben gehad. Ik denk dat dat komt omdat je je idd schuldig voelt omdat je een zwschap hebt laten beeindigen - alsof je nu dan 'voor straf' geen kinderen zou kunnen krijgen. Ik ken die angst vanuit een heel andere achtergrond (lang verhaal kort, ik ben als tiener heel lang te mager geweest door eigen toedoen, hongeren dus, en daardoor ook jaren mijn cyclus kwijt geweest. Toen wij het gingen proberen in maart, had ik een terugval gehad en moest ik eerst 10 kg erbij en voelde ik me zooo schuldig naar mijn lijf dat ik overtuigd was dat ik niet zwanger kon worden). Heb jij eigenlijk wel begeleiding gehad na die abortus? Het geestelijke aspect daarvan kan erg zwaar zijn, ZEKER als het tegen jouw zin in was. Het is een enorme aantasting van jouw integriteit als je je op die manier gedwongen hebt gevoeld.
nee ik heb dat niet gehad, maar heb t toevallig van de week aangevraagd, omdat ik toch merkte dat t mijn dagelijks leven echt aan t beinvloeden was en dat ook steeds erger werd. dus ik kan nu 9 november terecht. duurt nog even, maar t idee dat t gebeurd, maakt me al iets rustiger. ik ben echt super blij met alle jullie lieve berichtjes, onwijs bedankt lieve meiden!