hallo allemaal sorry voor de onduidelijkheid en vandaar nog even mijn verhaal over wat er nu allemaal precies is gebeurt tijdens de zwangerschap van onze dochter Yana* en hoe ik me er nu onder voel tijdens de zwangerschap van ons 4de spruit. op 2 november 2005 moest ik naar de VK om net als al die andere weken naar het hartje van ons kindje te gaan luisteren! De dag begon ontzettend goed , Robert ging mee om nog eens de laatste dingetjes door te nemen zo vlak voor de bevalling! het duurde immers nog maar 6 weekjes en dan werd ons kindje alweer verwacht! Na een zeer voorspoedige zwangerschap hadden we toch eigenlijk verwacht dat ons niks meer kon gebeuren. Aangekomen bij de Vk zaten we gezellig te kletsen in de wachtkamer en toen we op werden geroepen vroeg ik de VK nog of de kleine niet wat eerder kon komen ik voelde me zon kamer Olifant! Natuurlijk was dit als grapje bedoelt en mocht ik gaan liggen, mijn bloeddruk en alles was net als altijd goed dus niks om zorgen over te maken, Mijn baarmoeder was niet meer gegroeid sinds de vorige keer maar dat was niets om me zorgen over te maken. De Vk ging opzoek naar het hartje en ik zag een blik in haar ogen die niet goed was! Ik keek Robert aan die ondertussen ook helemaal wit weg was getrokken. Toen de VK ons vertelde dat ze het hartje niet kon vinden en we dus naar het ziekenhuis moesten voor een echo drong tot mij door wat er aan de hand was!!! Er was geen hartslag te vinden. Wij terug naar huis en een dag die zo goed was verlopen eindigde in een Hel!! om 14.00 konden we ons melden in het ziekenhuis en werd er een echo gemaakt waarna we tehoren kregen dat ons kindje helaas was overleden! Ik moest een keuze maken of ik direct wilde blijven of toch nog even naar huis, Ik koos om naar huis te gaan ik wilde Fien & Senne even in mijn armen sluiten, bij thuiskomst hebben we onze ouders en mijn broer en Robert zijn broer en zussen ingelicht! binnen een half uur waren ze er allemaal om ons te steunen, het was zo ongelovelijk moeilijk moment! toen iedereen weg was hebben we nog uren gepraat. op 3 november moesten we om 10.00 in het ziekenhuis zijn waar ik ben ingeleid en om 12.34 uur is onze dochter Yana geboren! we waren zo ongelovelijk trots op haar ze was zo volmaakt alles erop en eraan kant en klaar om bij ons te komen! Er is nooit een oorzaak gevonden waaraan Yana zou kunnen zijn overleden! op 8 november is ze in besloten kring begraven. Mischien snappen jullie nu hoe het zit met het volgende verhaal dat ik vanmiddag al had geplaatst: Ik ben de laatste dagen alleen maar bang, ik heb de angst met mijn vorige zwangerschappen in gedachten iedere keer weer dat het fout gaat. Ik was zo blij toen ik die 12 weken passeerde en nu ik de kleine heb gevoeld was ik weer zo blij dat ik leven voelde in mijn buik, maar toch steeds die angst weer van straks gaat het mis! We hadden bij mijn vorige zwangerscahp de babykamer al klaar toen het mis ging, daar heeft Yana ook gelegen tot de dag van de begravenis, het kamertje is er nog maar ik wil eigenlijk niet dat dit kindje op het plekje van Yana komt wat mischien heel raar klinkt! we hebben besloten om in een andere kamer de babykamer te maken en het kamertje van Yana nog even te laten zoals het is en er dan later een studeer kamer van te maken. Maar iedere keer als ik in een winkel loop en denk van goh wat zal ik voor dit kindje kopen, wat zal het worden, zou het gezond zijn, welke naam zal het worden? Iedere keer die onzekerheid. Ik wil eigenlijk nog helemaal geen babykamer en babykleertjes kopen! wat als het weer mis gaat? Ik ben zo bang voor wat er komen gaat en hoe het allemaal verder moet!! sorry moest het even van me af schrijven Groetjes Miranda mama van Fien, Senne & Yana*
goed dat je het van je afschrijft hier.... daar zijn we voor he... wat een vreselijk verhaal.... ik hoop dat het inmiddels een beetje een plekje krijgt... al gaat het verdriet natuurlijk nooit helemaal weg! wil je even alle sterkte wensen!!! liefs female
goh mamamia, ik heb met grote ogen en een stille blik naar je verhaal gelezen. wat een verhaal. toch zo onwerkelijk. ik kan niet zeggen: ik weet hoe je je voelt omdat ik zelf nog nooit zwanger ben geweest. wel wil ik je tja hoe zeg je dat nou op een nette manier.........geluk wensen (sorry als ik het niet correct opschrijf maar ik heb er geen andere woorden voor). ik hoop dat je ondanks wat je meegemaakt hebt, toch wat kunt genieten van je zwangerschap en dat je over 156 dagen een pracht van een kindje in je handen hebt.
Mamamia, ik wil je heel veel sterkte wensen. Wat hebben jullie heel veel meegemaakt samen en ik hoop echt dat deze zwangerschap goed verloopt.
sprakeloos ..ik kan niets anders zeggen dat ik hoop dat alles goed blijft gaan en jullie ook sterkte wil wensen met dit enorme verlies knuf asjuh
hoi miranda, wat erg zeg, dit is iets wat niemand kan begrijpen. ik vind het zo erg voor jullie, daarentegen wel erg goed van je dat je dit van je afschrijft, mijn complimenten. veel geluk toegewenst gr saskia
He nog steeds sorry over dat andere topic. VOel me nog steeds vevelend. Ik doelde op de reactie van Natas. Dat ik die niet heelmaal kon plaatsen. Ik hoop wel dat je gelezen hebt wat ik daarna geschreven heb. Ik vind het echt vreselijk voor je wat er gebeurd is ik heb er geen woorden voor Ik hoop echt dat je me kunt vergeven ik was niet erg bij de tijd. ik heb zelf een miskraam gehad maar dit is echt zooveeeeeel erger, ik wens je heel veel sterkte en liefs van jennie72 sprakenloos. er zijn geen woorden voor.
vreselijk wat jullie hebben meegemaakt! wens jullie heel veel sterkte en moed, en hoop ook dat jullie ondanks alles straks kunnen genieten van een gezond kindje.... (moeilijk om hier goeie woorden voor te vinden..) liefs sim
Wat een vreselijk verhaal. Je kind nog helemaal op het laatste verliezen lijkt me verschrikkelijk. Vooral het feit dat je de oorzaak niet weet lijkt me heel erg. Heel veel sterkte. Misschien kun je ook een beetje troost vinden in de gedachte dat je ook twee gezonde kindjes hebt, en dat dit kindje dus ook gewoon gezond zou kunnen zijn.
wat een naar verhaal! Wat lijkt me dat moeilijk om mee te leren leven, ik hoop dan ook voor je dat dat wel een beetje lukt. Wordt er nu bij deze baby wel extra opgelet? Heb je nu bijvoorbeeld vaker controlles ofzo? groetjes Debby
dit is het ergste wat een mens kan over komen een kind verliesen ik kan me indenken hoe jij je voelt ik zelf heb het niet mee gemaakt maar me zus wel terwel die eerst gezond terwereld kwam en paar uur later ook is overleden ik heb ook heeeel erg na die kleine verlangt omdat me zus zoveel heb meegemaakt en dan gebeurd er dat ik kan me wel indenken hoe jij je voeld (dit is nou de angst wat ik nu ook bij me heb dat het ook bij mij gebeurd) meid heel veel sterkte miranda
Bedankt voor de ontzettend fijne reacties.! deze doen me echt heel erg goed. djezelf, Ik sta inderdaad onder extra controles krijg extra echo's inwendige onderzoeken en bloedonderzoeken! meer kunnen ze niet voor me doen omdat ze niet weten waaraan Yana is overleden. Ik sta natuurlijk ook onder Gyneacologie. groetjes Miranda Heb nu ook een site voor ons kindje, daar kom je als je op de banner klikt!
stilte aan deze kant.....snik heb eigenlijk nog niet bij stil gestaan dat het tegen het einde van de zwangerschap ook nog mis kan gaan... dus schrik zit er even goed in!! ik wil je even veel sterkte wensen ook met deze zwangerschap lijkt me heel moeilijk alemaal wil je toch laten weten dat i kmet je meeleef..... veel liefs
Ik stond er ook niet bij stil, want de eerste gedachten die je hebt is van ach de kans is zo klein het zal mij toch niet overkomen! En dan toch gebeurt het ! het is heel belangrijk dat je er wel even bij stil staat maar het moet niet zo zijn dat je je hele zwangerschap vol angsten zit, ik kan meer alleen niet overheen zetten! Groetjes Miranda
Ach mamamia wat een ontzettend naar verhaal! Ik snap nu helemaal dat je zo bang bent, zeker omdat er geen oorzaak te vinden is waarom Yana overleden is... heel veel sterkte!