Ik weet niet of ik het hier juist plaats, anders dan verplaats het maar. Afgelopen woensdag (dag na carnaval) hebben wij verschrikkelijk nieuws gehad. Een vriend van ons (26 jaar) zag het leven niet meer zitten en heeft zichzelf met een geweer om het leven gebracht. Het vreemde is dat niemand dit verwacht had. Hij was altijd de vrolijkheid zelf en gisteren hebben we ook foto's van afgelopen dinsdag gezien waarop hij heel gezellig carnaval aan het vieren was. De afgelopen dagen zijn echt in een roes voorbijgegaan en wij (mijn vriend, ik en nog 2 andere vrienden) zijn gewoon compleet verdoofd. 2 jaar geleden zijn wij een andere vriend kwijtgeraakt aan een motorongeluk en nu komen deze gevoelens weer ontzettend hard terug. Aan de ene kant ben ik zo geschrokken van het feit dat het met een wapen is gebeurt en aan de andere kant denk ik nog steeds dat we hem elk moment weer tegen zullen komen en dat het allemaal een grap was. Mijn ex-vriend is in de afgelopen jaren veel met hem omgegaan en is (wat ik heb gehoord) compleet ingestort. Ik wil er heel erg graag zijn voor al mn vrienden, zelfs voor mn ex, maar ik weet niet hoe. Ik weet niet hoe ik mensen kan helpen als degene die dood is dit zelf heeft gedaan. Dat hij zelf dood wilde! De komende dagen zullen nog erg moeilijk worden, voor ons allemaal. Ik hoop alleen dat iedereen het wel een plekje kan gaan geven. Het waarom, daar zullen we niet achter komen, maar misschien kunnen we er wel vrede mee krijgen. Bedankt voor het lezen, ik moest het gewoon even kwijt! Liefs, van een heel verdrietig Duveldraakje
Jeetje meid wat heftig kan me voorstellen dat je niet weet hoe je hierop moet reageren. Beste vriendin van mijn moeder heeft ook zelfmoord gepleegd (zal niet eens zeggen hoe omdat het gewoon afschuwelijk is). Maar erover praten is juist goed, bel elkaar en praat met elkaar. Waarom iemand zelfmoord pleegt, weten wij als gezonde mensen niet omdat wij ons gewoon niet kunnen voorstellen dat je jezelf het leven ontneemt. Maar hij zag alleen maar op deze manier om een einde te maken aan zijn lijdensweg. Heel veel sterkte iig voor jullie allemaal. Knuffel
jeetje, meid ontzettend veel sterkte de komende tijd. een verlies is altijd moeilijk maar 1 waar vragen bij komen des te meer! wees er voor een ander en ze zullen er ook voor jou zijn! gecondoleerd
Heftig inderdaad. Ik denk dat in je eentje rouwen zwaarder is dan samen rouwen. Als je samen met je vrienden bent (en misschien ook je ex erbij, maar ik weet niet hoe je partner daar tegenover staat) praat je meer en verwerk je het iets beter. Dus misschien is het een idee om ze allemaal thuis te vragen op een avond om samen een soort herdinking te doen? Of ergens op internet een besloten forum creeeren waar iedereen wanneer die wil even zijn hart kan luchten op het moment dat het hem/haar hoog zit? Moeilijk, ik heb het niet meegemaakt zoiets. Ik hoop dat je iets kunt vinden wat goed bij je past en goed voelt. En vervolgens is het aan de anderen om het met beide handen aan te pakken of niet. Sterkte in elk geval!
Zoiets valt niet te beseffen voor mensen die zelf niet depressief waren/zijn. Ik heb dit ook van zeer dichtbij mee gemaakt. Mijn Ex (vader van mijn 2 zoontjes) heeft zich 2 weken na dat we gescheiden waren op mijn verjaardag van het leven berooft (hij was, zo bleek later, al tijden depressief. Dat er wat was wist ik al jaren maar heb hem nooit zover gekregen dat hij hulp zocht). Hij zag geen uitweg meer uit de pijn die het leven hem gaf. Ik kon dit eerst ook niet goed snappen. Maar door dit en andere dingen die er daarna gebeurden ben ik ook in een diepe depressie gekomen en snap nu de gevoelens die hier aan vooraf komen. Ik wilde ook dood. Dat klinkt waarschijnlijk erg hard maar zo was het wel op dat moment. Maar ik had 2 zoontjes die net hun vader verloren waren en dat kon ik ze niet aan doen... dat mocht gewoon niet gebeuren. Ik ben door gegaan voor hen en heb hulp en medicatie gezocht. Erg donkere bladzijde van mn leven maar door dat ik daar door heen gegaan ben snap ik het nu wel hoe iemand zover komt. Ondanks dat vind ik het toch soms erg egoistisch wat hij gedaan heeft. Gevoelens blijven zich afwisselen ook bij mij. Soms boos want hij had nog van alles kunnen proberen.... En waarom moest hij nou zo nodig op mijn verjaardag zoiets doen (zijn rede in zijn afscheids brief was dat hij bang was dat ik hem zou vergeten...terwijl zn oudste zoon als 2 druppels water lijkt op hem) Soms gelaten want ik weet dat hij geen uitweg meer wist/zag. En soms verdrietig omdat ik hem toch gewoon mis ondanks dat ik van hem ben gaan scheiden en ondanks alle ellende die hij tijdens t huwelijk en de scheiding over me heen gegooit heeft. We waren nml na een aantal avonden praten toch nog tot de slotsom gekomen dat we best vrienden konden blijven ondanks alles. Ik denk (door mijn ervaring) dat je alle gevoelens die dit boven brengt op de een of andere manier moet uiten. Laat ze vooral de eerste tijd de vrije loop. En praat met elkaar over hem. Dat helpt het verwerkings proces enorm. Ook dat forum oid waar 2eXzwanger het over had leek me wel wat omdat sommige mensen zich schamen voor hun tranen die onherroepelijk gaan komen als je over dit gebeuren praat. Maar op een forum kan je praten zonder dat iemand je tranen daadwerkelijk ziet. Maakt het voor sommige makkelijker. Sterkte in deze moeilijke tijd. Het is moeilijk als je t snapt maar kan me voorstellen hoe moeilijk het is als je t ten eerste totaal niet wist en je niet kan voorstellen dat dit "nodig was". (hiermee wil ik dus niet zeggen dat t daadwerkelijk nodig was...maar zo voelde het voor hem hoogst waarschijnlijk wel)
Vreselijk zeg! Gecondoleerd. Heb t zelf ook meegemaakt met n 'vriend'. Hij heeft zichzelf in n auto opgesloten en zichzelf vergast met de uitlaatgassen van zijn auto. Week er vòòr begon hij zich wat aan mij op te dringen en zelfs te achtervolgen met zijn auto en vroeg hij of ik t misschien zag zitten om met (hem en) zijn kinderen verder te gaan (2 knappe meiden van toen 3 en 5). Hij heeft ook zelfdoding gepleegd op de verjaardag van zijn vrouw. Ze waren wel n 'tijdje uit elkaar', hij kwam aan de deur met n grote bos rozen bij haar en zei dat ie haar nooit zou vergeten en liep weg. Daags erna dus gevonden in zijn afgeplakte auto. Owh man hoe beroerd (én schuldig) kun je je dan voelen. Heb ook nooit iets hier over tegen iemand iets gezegd.
Hey meis, Wat verschrikkelijk dit (ook de andere verhalen die ik hier lees). Erover praten helpt heel veel, maar ik zou persoonlijk niet weten of je er ooit echt overheen komt. Mijn schoonvader heeft in 2001 ook zelfmoord gepleegd, ook met een geweer en in 2003 heeft 1 van onze beste vrienden zich voor de trein gegooid. Snappen doen we het niet, dat zullen we ook nooit doen als je zelf die gevoelens niet gehad hebt (zoals hier eerder ook al gezegd werd) en dat is denk ik wat het verwerken ervan zo moeilijk maakt. We zitten nu in 2008 en we zijn er nog steeds niet overheen. (we kunnen er goed mee omgaan nu, maar het een plekje geven is verrekte moeilijk) Wat mij persoonlijk heeft geholpen is, en misschien klinkt het heel stom, tegen de mensen zélf mijn verhaal te vertellen. Ik ben ervan overtuigd dat ze het horen. Ik praat regelmatig met mijn schoonvader. Niet dat ik doe alsof ie er nog is, maar ik heb wel het gevoel dat ie soms nog eens een bezoekje aan ons komt brengen. We hebben ook geaccepteerd dat ie nu dood is. Over onze overleden vriend heb ik niet veel gepraat. En dat heb ik ook nog niet helemaal verwerkt. Als ik iemand in de stad zie die op hem lijkt kijk ik altijd nog eens goed of het hem niet daadwerkelijk is, ook al weet ik dat dat eigenlijk niet kan. Ik wens je alle sterkte!
Dank jullie wel voor alle lieve berichten. We zijn nog steeds helemaal verdoofd. A.s. dinsdag is de crematie en ik denk dat we dan echt de klap gaan krijgen. We praten wel elke dag heel veel over hem, op die manier houden we hem ook levend. Liefs, Duveldraakje
Jeetje daar schrik je van. Gecondoleerd, en heel veel sterkte in deze moeilijke periode! Dat je foto's ziet waarop hij nog plezier maakt een avond/dag voor hij zichzelf van het leven beroofd is gewoon keihard. Vaak komen dit soort dingen onverwacht. Nogmaals gecondoleerd en sterkte. Liefs Britt
wat vreselijk meid...heel veel sterkte gewenst.. ik denk dat je op dit moment niet heel veel kunt doen..proberen om de 'deur' open te houden zodat men het gevoel heeft er over te kunnen praten..en natuurlijk zelf ook veel over hebben. de tijd doet de pijn een beetje slijten maar vergeten doe je zoiets nooit volgens mij.
Jeetje wat een ongelofelijk verhaal. Denk dat dit zeker de goede plek is om je verhaal te doen. Zoals anderen eerder schreven is het vaak juist goed om je verhaal kwijt te kunnen en er over te praten. Hier heb je iig altijd een digitale schouder om op uit te huilen!