Ben even een beetje op, en vroeg me af of er hier anderen zijn die leven met een partner met chronische en zware pijn? Mijn man heeft zeer zware pijnklachten in zijn rug/nek als gevolg van een ernstig ongeluk toen hij 18 was. Hij is vaak chagrijnig, moe, heeft een kort lontje, en voelt zich heel vaak niet begrepen (niet zozeer door mij maar op zijn werk enzo) waardoor hij heel snel op zijn tenen getrapt is als er ook maar iets wordt gezegd over zijn pijn e.d. Daardoor zit hij dus best vaak in conflict situaties (op het moment ook met een van zijn managers). Ik snap dat het voor hem allemaal heel lastig is, en probeer hem zo goed mogelijk te steunen. Ik neem veel over, en probeer hem waar ik kan te helpen en om te gaan met de pijn (want wegnemen kan ik het niet). Maar ik krijg vaak snerende opmerkingen (waar hij zich dan later voor verontschuldigt), en ik ben dus voor mijn gevoel vaak 'brandjes aan het blussen' om situaties waarin hij erg geirriteerd reageert te managen, waardoor hij dan weer vindt dat ik niet aan zijn kant sta. En dan zijn er alle medische behandelingen, die ook een best zware wissel trekken. Nou ja, het zal er vast allemaal bijhoren, maar ik heb vannacht weer maar 5u geslapen door het alles, en denk dat de hormonen op het moment ook niet echt helpen, en ben nu dus echt even op. Zijn er anderen met dit soort ervaringen? Misschien heeft er iemand tips?
ik ben zelf een persoon met gronisch pijn, ik kan me wel voorstellen hoe je man je voelt. dat kort af, heel herkenbaar. hoe meer pijn, hoe erger ik reageer, vooral omdat je door de pijn ook zo moe word. het liefst gewoon in een holletje wil kruipen en even niets en niemand wil zien en horen. heel moeilijk dat zijn werk niet mee werk, heeft hij er al eens over gepraat met een arboarts?? ik snauw mijn man ook wel eens af, en heb dan later spijt, maar soms heb je zoveel pijn dat je emoties het overnemen. en je wilt je partner er niet continu mee lastig vallen , daar zijn hier hele ruzies over geweest, ik wilde mijn partner niet elke keer lastig vallen dat ik zoveel pijn heb, heb iedere dag pijn, da weet je toch denk ik dan.. helaas is het niet makkelijk, zowel voor je man niet als voor jou. sterkte
Ik heb zelf in 2011 een ongeluk gehad en daardoor nog steeds veel nekpijn, hoofdpijn enz. Ik herken je verhaal, ik ben ook erg veranderd maar vind het zelf ook ontzettend vervelend.. Door het meer te accepteren ben ik wel wat rustiger geworden al valt dat niet altijd mee.. Wat mij wel wat helpt is het dragen van magneetsieraden het klinkt onwerkelijk en ik geloofde het eerst ook niet maar het werkt echt! Mijn man heeft trouwens zelf al een jaar ernstige rugklachten dus het is hier niet altijd even gezellig maar oom hij heeft wel baat bij zo n sieraad. Niet dat alle pijn weggaat maar verminderd is het zeker!
En wat werk betreft: ook heel herkenbaar! Er wordt tegen mij gezegd dat ik het maar moet kunnen terwijl mijn lichaam anders zegt.. En dan zeggen ze dat ik dan maar minder moet werken want dan ligt het daar gewoon aan!
Hoi, ook ik ben iemand met chronische klachten en ook ik snap jouw man heel goed. Maar ook jou snap ik heel goed, mijn man heeft ook chronische klachten... (we zijn een stelletje bij elkaar hihi) Het is inderdaad zo hoe meer pijn, des te korter het lontje helaas. En ik merk bij mijzelf dat ik vooral tegen mijn man uitval en tegen mijn ouders. Dat is misschien omdat je weet dat die het je vergeven, hoe lullig dat ook is. Bij mijn man is dat andersom net zo, die valt vooral tegen mij uit. We weten ondertussen het allemaal met een korreltje zout te nemen en elkaar de ruimte te geven als een van ons zo doet. Ik kan me voorstellen dat het erg moeilijk is voor jou! Sterkte ermee..
probeer niet teveel rekening met hem te houden. klinkt gek maar vaak als je zoveel pijn hebt ( hier dus zelf rugpatiente met dagelijks pijn) heb je al genoeg aan jezelf en als dat andere mensen voor je gaan denken (omdat ze je willen helpen) belemmerd dat soms. Dit kan zo zijn, sommige hebben dat niet andere stellen weer heel erg. Verder geef ook rustig aan ik weet dat je pijn hebt en ik weet dat dat niet leuk is , maar ik heb het niet verdiend om afgesnauwd te worden. Het gaan nl. 9 van de 10 x vanzelf door de pijn het snelle weerwoord. Het is een hele lastige situatie. Mijn man word er soms ook horendol van, maar het is niet anders en praten en uitleggen is eigenlijk het enige wat het houdbaar houd.
Dank voor jullie antwoorden! Ik weet dat het snauwen door de pijn komt, en trek het me ook niet zo aan hoor, al is het soms niet leuk (al krijg ik bijna altijd wel een 'sorry') en kan ik er vooral nu en met weinig slaap minder tegen. Wel een goede tip om gewoon rustig tegen hem te zeggen dat ik het niet verdien. Ook een goede tip om niet te veel op me te nemen, wil hem zeker niet belemmeren. Qua werk is de situatie momenteel erg lastig voor hem. Wij wonen in Canada en aarboretum kennen ze hier niet. Het probleem is een beetje dat iedere keer als ze bij zijn werk iets zeggen, mijn man onmiddellijk roept: discriminatie, mensenrechtenschending! En dan wil hij onmiddellijk een rechtszaak aanspannen enzo. Nou hebben ze wel gezegd dat hij als hij om bijv. Een stoel zou vragen hij erop kon rekenen dat hij overgeplaatst zou worden, en dat lijkt me ook niet eerlijk, maar ik denk dat hij eerst even rustig moet zitten, diep adem moet halen, en dan moet proberen om een oplossing te vinden. In plaats van meteen naar de zware kanonnen te grijpen. En eventueel advies van een advocaat moet vragen voor het geval een dergelijke actie wel nodig is. Maar als ik dat zeg, krijg ik het verwijt dat ik hem hoor te steunen, en dat ik' tegen' hem ben. Dat is niet zo, want ik vind net zo goed als hij dat wat ze doen niet kan, alleen ik denk dat er verschil methoden zijn om er iets aan te doen. Nou ja, weet niet of dit logisch klinkt. Zit op mijn werk nu en typ op telefoon.
en wat gebeurd er al hij zich ziek meld, hoe gaat dat in zijn werk ? heeft hij zoiets als een CAO? KLinkt mij als iemand die dus op zijn werk eigenlijk meer doet alsdat zijn lichaam aankan ( heel herkenbaar) en dan ook nog tegengewerkt word. En geloof me na 18 jaar rugpijn weet ik dat gezondheid en niet te ver doorgaan als het lijf met fysieke klachten stop zegt, ALTIJD belangrijker is als werk. Lastige is dat rekeningen zichzelf niet betalen en dat er altijd rekening moet worden gehouden met het financiele plaatje.
Ik ben ook iemand met chronische pijn. In 2003 heb ik een ongeluk gehad waardoor ik altijd pijn in mijn bovenrug, nek en linker arm heb. Vanaf het moment dat ik het geaccepteerd heb, gaat het geestelijk beter. De pijn blijft maar ik kan er beter mee om gaan. Ik ben altijd een harde voor mijzelf geweest. De pijn heb ik elke dag, of ik nu een of thuis ben. Dus ik werk gewoon. Sommige dingen kan ik gewoon echt niet en dan vraag ik hulp. Ik denk dat er bij hem een stukje mis loopt rondom het acceptatie proces. Hoe hij zich nu opstelt brengt geen alleen maar in de problemen.
Hoi TS Ik ken je situatie niet omdat ik er zelf niet meegemaak heb. Maar een vriendin van mij haar vader had ook hele erge chronische pijn. Hij ging altijd naar een pijnpoli, en op een gegeven moment hebben ze hem geopereerd en nu heeft hij een pijnblokkade. Sindsdien gaat het veel beter met haar vader. Is dit misschien voor jou partner ook een optie?
idd acceptatie of beter gezecht het zelf niet accepteren is ook moeilijk, ik worstel er nog vaak mee, ik weet dat ik nooit meer mijn werk kan doen, mijn eigenzaak nooit meer open kan en ik veel dingen die ik vroeger deed nooit meer kan doen (niet nu met kinderen) en nog een probleem van het afreageren, op bekende reageer je je sneller af (vertrouwd).
Dag allemaal, sorry voor het late antwoord, beetje hectische dag op mijn werk/thuis gisteren (man kreeg cortisone ruggeprik, waarna onze auto niet wilde starten :/, en we uiteindelijk hebben besloten om de auto van een oud collega die naar het buitenland vertrekt van mij over te kopen...). Dank voor al jullie meedenken! Mimi: ziek melden is lastig hier, werkt heel anders dan in Nederland. Er is hier wel zoiets als WAO e.d. maar daar kom je pas voor in aanmerking na 4 jaar aaneengesloten werken (en wij zijn pas sinds anderhalf jaar terug in Canada - hij is wel Canadees). Het klopt dat hij te veel hooi op zijn vork neemt, maar hij heeft niet veel keus (hij werkt als beveiliger op het vliegveld, en daar zijn gewoon bepaalde diensten aan verbonden. Hij kan wel zitten e.d. maar waar het nu op zijn werk om gaat is 'hoe' hij zit, ze vonden dat hij daarmee de veiligheid ondermijnt omdat hij volgens hun id-kaarten niet kan lezen enzo, wat volgens hem dan weer niet waar is... echt een rotsituatie dus). En zoals je zegt: helaas is het financiele plaatje ook belangrijk, en ik ga bijna met verlof (hier ook niet bepaald een vetpot want je krijgt maar 55% van je loon), en mijn werk staat op het randje van faillissement. Er komt dus gewoon even heel veel bij elkaar op een erg ongelukkige manier. Twinklestar en Guus: ja, dat het gaat om acceptatie klopt voor een deel idd. Hij heeft er heel veel moeite mee dat het in de afgelopen 3 jaar ineens zo veel slechter is geworden, en dat hij van zijn artsen te horen krijgt dat er eigenlijk ook niks aan te doen is, en het alleen maar slechter kan worden. Hij gaat dus vaak nog te lang en te ver door. En hij is heel erg gevoelig voor iedere opmerking over zijn 'aandoening'. dus dat maakt het erg lastig. Ik weet niet precies hoe hij door het acceptatieproces kan gaan, hij zit nu nog echt in de woede en ontkenningsfase heb ik het gevoel. Hoe hebben jullie geleerd om het te accepteren? Voor wat betreft het afreageren: ja, hij weet dat zelf ook hoor, dat het er bij mij juist heel hard uitkomt. We hebben er gisteren een goed gesprek over gehad, dus dat was fijn. El1983: dank voor de tip! Ik heb het aan mijn man voorgelegd, maar die zegt dat zijn pijnarts zegt dat dit in zijn geval niet kan, omdat de pijn in de zenuwen in zijn nek zit (probleem is: man heeft toen hij 18 was zijn nek gebroken - 3 wervels. Er zijn toen stalen pinnen in zijn nek gezet, en nu is er daaromheen ernstige osteo-arthritis ontstaan. Maar de zenuwen blokkeren in die regio heb je het risico dat er verlamming ontstaat. Hij krijgt morgen wel een MRI, om te kijken hoe het eruit ziet, zodat ze kunnen zien of en zo ja wat er aan operatiemogelijkheden zijn.
jeetje heel herkenbaar allemaal. ik heb 12jaar met vreselijke pijn gelopen. werd alleen maar steeds erger en zat aan de Tramadol 24/7 icm naproxen. nachten lang wakker liggen, gillend van de pijn. en die chagrijnige opmerkingen en acties van jezelf word je zelf heel erg moe van. je weet dat je kort lontje heb, je weet dat je je partner zo nu en dan flink kan afsnauwen terwijl je dat helemaal niet zo bedoeld en wil. maar soms floept het er gewoon uit en denk je achteraf pas na. Het teveel overnemen is idd vaak not-done. deed mijn man ook vaak en voelde me dan echt gehandicapt om het bij voorbaat al van mij over te nemen, ervanuit gaan dat ik het niet kan. opzich heel lief bedoeld maar als je het zelf nog niet geaccepteerd heb dan kan het verkeerd aankomen ookal bedoel je het juist zo goed. onwijs veel sterkte ermee. weet helaas hoe moeilijk het kan zijn. veel praten erover. hier is het wonder boven wonder na 12jaar vanuit het niets verdwenen. heb intensieve therapie gehad en dat heeft schijnbaar (jaar later pas) geholpen
Heb ook chronische pijnklachten. Je hoeft niet alles te pikken hoor. Slecht humeur kan hij misschien niks aan doen maar snerende opmerkingen (ik weet niet hoe gemeen ze zijn) vind ik niet op zijn plaats, daar kan hij wel even langer over nadenken. Hij mag blij zijn met iemand die hem zo helpt. Onbegrip is vaak onwetendheid dus je mag hem ook best zeggen dat mensen het vaak niet zo bedoelen enz. Maar ben er wel voor hem als hij echt gekwetst is.
Als ik je overige berichten zo lees, lijkt het wel alsof de eerste fase van het rouwproces dat bij een ziekte hoort bij hem nooit is overgegaan. Ik weet niet hoe het bij jullie is, en of er tijd en geld voor is, maar in Nederland heb je hier diverse vormen van hulp voor, zoals bijv. psychologen die in een revalidatiekliniek werken. Ik denk dat hij echt iemand nodig heeft die hem helpt om over de drempel te komen om een stapje verder te doen om dit een plek te geven in zijn leven. Misschien kan je man wel een leuke hobby gaan uitvoeren die hij nog wel kan oid, zodat hij niet alleen maar vast zit aan het werk, maar ook nog ergens plezier in heeft en ziet wat hij wel kan. En nog een rare gedachte, maar als je hem juist superoverdreven gelijk geeft in alles dat hij zegt, gaat hij misschien zelf relativeren en voelt hij zich toch gesteund. Maar veel gedrag lijkt me ook komen door een sense of entitlement. Meer een kwestie van persoonlijkheid. En dat verdien je niet.
Roozjuh: heb je gelijk in, dat te veel overnemen niet goed is. Probeer ook eigenlijk meer hem te steunen op andere manieren, al zijn er dingen waarvan ik weet dat hij er heel veel pijn van krijgt (bijvoorbeeld zoontje in de auto zetten) die ik toch wel liever doe dan. Meestal vraagt hij dan ook om hulp, maar soms niet, en dan heeft hij er daarna zo'n last van... dat vind ik heel lastig. Wasmachine: ik denk dat je gelijk hebt. Helaas zitten we hier even niet in de situatie dat we makkelijk naar een psycholoog oid kunnen, maar ik denk wel dat we op de een of andere manier een stap moeten nemen om die drempel over te komen. En hij weet ook wel dat hij niet lelijk tegen me moet doen hoor, waar het eigenlijk het meeste in zit is dat hij soms vindt dat ik 'tegen' hem ben (zoals inde situatie op zijn werk - waarin ik niet tegen hem ben, maar ook niet een beetje blinde steun ga geven, als ik aan zie komen dat hij het daarmee alleen maar erger gaat maken) en daar reageert hij soms nogal akelig op. Gelukkig is het gesprek op zijn werk woensdag erg goed gegaan. Ze waren nogal onder de indruk van zijn aanpak (die we dus samen hadden voorbereid) en zouden gaan kijken naar oplossingen. Nou hadden ze gisteren al weer een heleboel 'ja maar's' maar goed. Soms is zijn werk erg vermoeiend. Helaas kreeg ik gisteren ook nog eens te horen dat mijn werkgever dicht zal gaan en ik dus ontslag zal krijgen. Was niet geheel onverwacht (we wisten allemaal dat het slecht ging) maar komt wel heel slecht uit, met m'n 32 weken zwanger... Dat wordt dus solliciteren tijdens mijn verlof...