Jouw (schoon)moeder op jouw kindje(s) past en na een tijdje opnoemt dat ze denkt dat hij/zij in haar ogen ietwat afwijkend gedrag vertoond? Dat ze denkt aan autisme en hij/zij misschien getest zou 'moeten' worden? Dit gaat over een kennis van mij en haar moeder. Niet over mij dus! Ben benieuwd naar jullie reacties.
Dat ligt er een beetje aan of ik het zelf zou herkennen of niet. Als ik zelf ook mijn twijfels zou hebben, zou ik het wel fijn vinden dat je een soort van bevestiging hebt dat een ander het ook ziet en het dus niet aan mezelf zou liggen. Als ik het totaal niet zou herkennen, dan zou ik denk ik niet heel blij zijn en me afvragen waar ze zich mee bemoeit. Maar dat ligt dus een beetje aan of ze het herkent of niet.
Ik zou dat wel serieus nemen, maar goed.. ligt maar net aan je moeder of schoonmoeder hoe ze zijn en je met ze om gaat.
Hangt er heel erg vanaf of je er zelf ook wat in herkent inderdaad. Dan zou ik het als betrokken zien. Neem aan dat schoonmoeder het zegt omdat ze er zorgen over maakt, en niet omdat ze even wil pesten door de zeggen dat je een 'raar' kind hebt. Dus dan ga ik wel van de goede bedoeling uit. En als zij misschien ervaring heeft met 10 eigen kinderen of schoolkinderen of oppaskinderen zou ik ook eerder geloven dan als ze 1 kind heeft grootgebracht als vergelijkingsmateriaal. En als ik het er totaal niet mee eens zou zijn zou ik dat gewoon zeggen, en dan klaar.
Ik zou het eerder vreemd vinden als mijn schoonmoeder daar bang voor was en het níet met me zou delen...
Ligt eraan, hoe de schoonmoeder zelf is. Mijn sm ziet altijd van alles. Belde me een keer in paniek op dat me dochter waterpokken had, terwijl ik daarvoor dat gezegd dat ze twee entingen had gehad. Dochter is pittig, maar als ze haar dochter was dan was ze beter op dr plaats bij een medisch kdv Bij zoonlief kwam ze aanzetten met een folder voor een oor-operatie omdat hij lieve flaporen heeft. Ach gaat het ene oor in, andere oor uit!
Dan zou ik in eerste instantie heel verdrietig/boos zijn, maar ik denk dat ik toch heel goed zou letten op zijn/haar gedrag om te zien of (schoon)moeder misschien ergens toch gelijk zou hebben.
Ja haar eerste reactie was idd boos/verdrietig en wilde ze er niks van weten. Het kwam ook ijskoud op haar dak. Autisme is natuurlijk niet zomaar iets! Ze heeft het besproken met haar man en gaan erover nadenken om het kindje te laten testen.
Maar herkennen ze er wel iets in? Want ik zou, als ik niets zou herkennen, echt niet zomaar mijn kind laten testen omdat iemand denkt dat hij/zij autisme heeft..
Waaaaaat? Doe normaal zeg en dan nog eens tegen een kennis ook en niet tegen jullie? Ik zou flippen. En nu even gezakt, ik kan me voorstellen dat ze misschien iets ziet waar ze zich zorgen om maakt en niet helemaal goed weet hoe ze dat bespreekbaar moet maken, maar hoe dan ook zou ik echt wel boos worden als ik dat dan via een kennis hoor.
Ik had het dus ook anders begrepen, dat het vermoeden tegen een kennis was gezegd in plaats van de ouders, maar als mijn schoonmoeder twijfels heeft, zou ik dat wel graag willen horen. Dan is het heel erg afhankelijk van hoe het gebracht wordt. Ik zou dat wel serieus nemen.
Ik denk dat je het verkeerd begrijpt het gaat niet om TS, maar om een kennis/vriendin. EDIT: Tegelijk gepost
+1!!! Ik zie het probleem niet Ja, het is een zwaar onderwerp. Maar dit bespreek je toch juist met fam.?
Nou eigenlijk herkennen ze niet veel. Lichte dingen als zeer geconcentreerd zijn en dan niks horen.. ook niet na 3 keer roepen. nu heb ik (zij ook trouwens) weinig tot geen verstand van autisme. Ik weet dat er verschillende gradaties zijn, maar gaat mijn voorbeeld van zojuist niet wat ver om het meteen autisme te noemen?
Wel als het alleen dat is. Autisme kenmerkt zich in heel veel dingen, maar vind dit nou niet echt een punt waarvan ik zou denken dat iemand autistisch is.
Nou er is ook geen probleem. Het komt alleen heel koud op haar dak. Ze kan het waarderen dat dit besproken wordt, maar het is niet gemakkelijk om te horen.