Dames, Even mijn frustraties eruit gooien. Ik heb een zoon van 4 jaar en al een tweetal jaar uit elkaar met de papa. We hebben elk ons eigen leven nu. Hij os hertrouwd en heeft een zoon van 6 maanden. Sindsdien komt hij niet meer achter onze zoon. Hij betaald ook geen alimentatie, maar is nu wel veroordeeld door de rechter om de achterstand af te betalen. Maar dat is nu het minste van mijn zorgen. Hoe kan je als vader je eigen kind in de steek laten? En hoe leg ik het uit aan onze zoon? Iemand advies? Het kwetst mij in onze zoon zijn plaatst, snappen jullie?
Weet niet echt iets, behalve dat ik het heel erg vind! De enige tip die ik zou hebben is hou het duidelijk. Dus of wel, of helemaal geen contact, anders snapt je zoon er helemaaaal niks meer van. Sterkte.
Wat verschrikkelijk moet dat voor je zoontje zijn en voor jou om dat aan te zien! Ik heb geen tips maar vindt dit wel heel erg voor jullie zoontje. Hopelijk komt het toch nog goed....
Onbegrijpelijk echt! Maar ik sluit me bij wat er hier boven al gezegt werd aan.. Of wel of niet.. Heel moeilijk allemaal! Sund voor t menneke
zit er niet over in! hier ook een papa die zoon niet wil kennen... niks uitleggen en laat het er op aan komen... mijn zoon taalt nog nergens na. en als hij vraagt leg ik het simpel uit tot hij ouder is. Mijn zoon zei laatst: .... heeft een papa! ik zei je en jij dan? nou ik heb een mama en een opa en oma! dit zegt genoeg hoe ze denken. Ben er voor je zoon en verder niks zeggen, als hij vraagt op een kinderlijke manier uitleggen (papa woont hier niet ofzo). Mijn zoon taalt er nog niet naar. Als moeder zijnde zit je er zo over in, ik weet het,.. maar kinderen zijn veel makkelijker met denken wij zijn boos en zij zijn makkelijk rot vaders ook... ik weet wat het is meid! ik ben ook zo boos soms! vandaag is mijn zoon geopereerd en dat mag ik toch ff alleen doen allemaal! gelukkig heb ik 2 super ouders die mee zijn geweest en mijn zoon is ook erg gehecht aan opa en oma! dit vangt een hoop op voor hem, hij mist een vaderfiguur niet op dit moment gelukkig
De vader van mijn 4 kids ziet zijn kids nu weer regelmatig, maar er was een tijd dat hij ze maanden niet zag omdat hij druk was met andere dingen. Mijn kids weten dat hun papa er periodes wel is en periodes niet. Ze zijn daar wel verdrietig over, maar meer kunnen we er niet van maken. Als de kids hun papa missen laat ik ze altijd bellen. Afspraken maken doe ik persoonlijk en pas als hun vader voor de deur staat om ze te halen vertel ik ze dat hun papa komt en dat ze mee mogen. Voorkomt veel teleurstellingen. Ondanks alles zijn mijn kids helemaal gek op hun vader en hebben ze een goede band samen. Ze hebben geleerd dat hun vader er niet altijd is, soms maanden niet en daar hebben ze mee leren leven. Wat ze er later van vinden en mee willen kunnen ze dan altijd nog beslissen. Maar ik heb ze geen seconde weggehouden van hun vader. Zou zeggen laat je zoontje zijn papa bellen, maar spreek zelf eerst met hem van te voren dat hij geen dingen moet gaan beloven en dat jullie samen de afspraken maken. Als je regelmatig laat bellen laat je zijn geweten spreken en geloof me hij mist zijn kind echt wel.
ik weet niet wat ik hier op moet zeggen vind zulke dingen altijd heel erg snap dat ook niet vind het erg verdrietig voor jullie denk dat je het beste niks kan zeggen en het aan je zoon moet overlaten als hij iets wil weten van papa en dan antwoord op geven succes het is erg verdrietig
Ik vind de uitleg van annetske heel pakkend! Hier ook een 'vader' die tot op de dag van vandaag zijn zoon niet heeft willen zien. En nu beginnen de vragen inderdaad te komen... Probeer zo duidelijk en eerlijk mogelijk te zijn, op een kinderlijke manier. Succes!
Vreselijk Mijn zoon van 15 is ook rond zijn 4e in de steek gelaten door die rotzak Ik heb geprobeerd wat ik kon, mee naar voetbal ed, maar hij had er schijnbaar geen zin meer in. Mijn zoon heeft er heel erg veel last van gehad, misschien geen bemoedigende woorden voor jou, maar zo is het bij mij gegaan. Maar elk kind reageert anders. Mijn zoon begin er rond zijn 10e echt last van te krijgen en heeft het net een beetje, met hulp van buitenaf ook, af kunnen sluiten. Ik heb nooit negatief over zijn verwekker gepraat want ik ben bang dat dat het alleen maar moeilijker zou maken. Wel heb ik gezegd dat het absoluut niet aan hem ligt (mijn zoon). En oh ja, ik heb dus wel die alimentatie geregeld he? Zo makkelijk komt hij er echt niet mee weg die *****zak! Sterkte ermee, en wie weet komt het toch nog goed.
Ik denk dat het voor een man wel anders is,vooral als de vader niet meer thuis woont. misschien heeft hij het gevoel gefaald te hebben als vader en "stoot" hij daarom expres af om niet meer te kwetsen. Misschien houdt de moeder van zijn andere zoontje de bezoekregeling wel tegen,zet ze hem onder druk,dat kan heel slinks gaan,ik heb het gezien bij de halfbroer van mijn man. Mijn schoonvader ziet zijn andere zoon ook al 20 jaar niet meer omdat mijn schoonmoeder er moeite mee had. Uiteraard moet een vader er altijd voor zijn kind zijn maar denk dat het voor een man ook moeilijk is. Stertke ermee i.i.g
Wat een naar verhaal.. Mijn vader heeft mij als kind ook 'in de steek gelaten'. Maar mijn moeder heeft nooit tussen mij en mijn vader ingestaan.. Het was niet altijd even makkelijk.. Hij zei vaak dat hij zou bellen en dan zat ik avonden bij de telefoon maar die ging nooit bijvoorbeeld.. Maar nu ik volwassen ben ben ik m'n moeder heel dankbaar dat ze mij elke keer weer de kans gaf m'n vader te leren kennen.. Ze zei altijd heel eerlijk dat ik niet te veel moest verwachten maar dat als ik het wilde ze weer contact zou zoeken.. Wat hierboven genoemd werd: wel of niet, zou ik zeker niet aanraden.. Je loopt namelijk het risico uiteindelijk als schuldige te worden gezien door je zoon.. Dat jij hem bij z'n papa weg hebt gehouden ookal is dit niet het geval..