Ik voel me even een hele slechte moeder en heb niemand die ik nu kan bellen om m'n hart te luchten. Mag het even hier? Net met de jongste m'n oudste opgehaald van school. Die zal wel heel moe zijn geweest, want ze kon niets maar dan ook niéts meer zelf. Vooral niet zelf lopen. Tja, en ik had m'n handen vol met m'n jongste kind, diverse tassen en een fietsstoeltje. Dus ze zette het op een brullen, die kleuter... Ze moest 20 meter lopen om bij de fiets te komen. Kon ze niet. Alleen maar brullen. Op het schoolplein waren en nog een paar lieve, hulpvaardige ouders en grote kinderen zelfs die zich om haar bekommerden en mij hun hulp aanboden(super lief en handig), maar het stuk van fiets naar binnen was ook weer zo'n ramp. Ze bleef maar brullen, met een boze buurman en een bezorgde/nieuwsgierige voorbijganger tot gevolg toen ze halverwege de stoep en de voordeur niet meer verder liep maar ging staan huilen. De voordeur stond wagenwijd open en ik was in de gang met m'n aandacht volledig bij haar, maar ja, ze stond daar wel alleen te brullen. Fijn dat iemand die langsfietst even stopt en kijkt of er hulp nodig is, maar als een moeder dan vriendelijk aangeeft dat ze geen hulp nodig heeft, dan kan je toch weer doorfietsen? Dat die man bleef staan kijken gaf me echt het gevoel dat ik m'n kind aan het mishandelen was ofzo. Ben ik nou zo raar om te denken dat het toch echt in het belang van de samenleving is dat ouders hun kinderen opvoeden, ook als dat zo af en toe eens dit soort taferelen oplevert? Wat moet je anders op zo'n moment? Toegeven, alles uit je handen laten vallen en je kleuter in al haar grillen tegemoetkomen? Wat is opvoeden nog, als je dat alleen doet wanneer alles meezit? Je kan toch beter nu een brullende kleuter hebben dan over tien jaar een brullende puber die gewend is in alles z'n zin te krijgen? Of moet je voor 'de lieve vrede' kiezen, die van je kind, jezelf en de omstanders? Lekker stil op de korte termijn ja, maar op de lange...? Misschien moet ik haar wel nooit meer tillen, ook niet als ik m'n handen vrij heb. Kan best dat dat de 'gouden weg' is om te bewandelen. Maar ja, dat is iets voor morgen. En vandaag voel ik me een slechte moeder. Snif. Hebben jullie ook wel eens van die drama's in het openbaar en dat je dan niet weet wat nou wijsheid is? Of het wel weet, maar ondertussen door iedereen aangekeken wordt alsof je je kind mishandelt?
ja joh!! Dat heb ik ook echt wel hoor Vanmiddag nog...twee kinderen wilden allebei 1 deur opendoen. Nou dat gaat niet....dus elkaar duwen tot ze allebei hulend op de grond lagen... Kwam net de buurman langs of ik ze geschopt had ( grapje hoor, hij heeft zelf 3 kids...dus weet het maar al te goed hoe het gaat) Maar ik had hetzelfde als jij gedaan. Je kunt niet anders. Kind van 4 is gewoon moe en dan kunnen ze weinig hebben. Komt vast nog wel vaker voor. Wel wat vervelend dat een buurman daar boos om wordt ( niks van aantrekken)
ach meid, ik leef met je mee. Wat vervelend he dit soort dingen. Ik weet het ook niet. Onze zoon wil soms, nee VAAK, ineens niet meer in de auto, hij gooit zich van de autostoel en zakt dus al krijsend en schoppend zowat tussen de achterbank en de voorstoel. En hij is 16 kilo, en lang, ik houd hem gewoon niet. Ik weet ook niet wat het dan is, maar hij wil niet. Het zweet gutst me dan van mijn hoofd. Het lijkt wel alsof ik ik weet niet wat uitvoer met hem. Maar het komt uit het niets! Ik snap ook niet waarom. Dit is een ander geval, maar ik snap dus he-le-maal wat je overkomt en ik weet ook niet wat je moet. Ik hoop ook altijd maar dat er niemand kijkt, ondertussen probeer ik mijn zoon tot rede te brengen en streng te kijken, in de hoop dat het helpt. Ik wou dat we op dat moment gewoon konden opvoeden, dan maar met even krijsen, maar ik merk dat ik vaak ogen overal voel, waardoor ik minder meer durf. En wat niet goed is voor mijn zoon, want die gaat dit donders goed doorhebben. Ja, we GAAN sowieso met de auto, dus hij zal toch mee moeten, dus helemaal voor de lieve vrede gaan gaat hier ook niet. En ik wil ook geen brullende puber!! Ik geef je een dikke knuffel.
Hèhè ja hoor! Ik vind het dan ook wel prettig om te zien op het schoolplein dat andere kinderen dat ook weleens hebben. Klasgenootje was vorige week zo boos.. Liep te slaan naar de heg en naar z'n moeder.... Dus heb ze maar even laten lopen (In de categorie dat je dan toch je handen wel vol hebt aan je kind) Dus volgende dag kwam ze naar me toe en zei.. Ja, sorry.. Dat ik meteen doorliep hoor maar hij was zo boos.... Goede keuze geweest dus om even via de andere kant te lopen (Lopen ene keer links om, andere keer rechtsom.. Even ver.) En ja ik heb ook weleens heel boos dochterlief in het gangpad van de supermarkt gezet. Midden in het pad, op de grond met de mededeling wat ik nog ging pakken en dat als ze ook maar een cm verschoof de rapen pas echt gaar zouden zijn en ze de rest van de week in de buggy moest ipv lopen. En ja alles wat ik nodig had zat zo dat ik in het gangpad waar ze zat kon kijken maar hoop mensen vonden het maar raar. Ze lijkt nog jonger dan ze al was.. Dus ergens kon ik dat wel snappen. Maar diezelfde mensen hebben net zo hard hun mening klaar als je kind de schappen leegtrekt zonder dat je er wat van zegt.... Het is gewoon nooit goed. Laatst lag er ook jongetje te huilen op de vloer van h&m... Manlief stond te kijken.. Moet je hem niet even helpen? (Doe ik normaal altijd..) Maar had toevallig gezien dat hij straf had en daarom daar zat/lag. Dus heb het genegeerd en ben doorgelopen. Maar dat manlief niet gezien en zag ook z'n moeder zo gauw niet.. Dus die vond het wel raar. Zo gaat dat als je maar de helft ziet Je mening is snel gevormd.. Niet altijd terecht
Je bent niet alleen zoals je merkt en ook ik heb mijn kind met mijn stomme kop wel eens een stukje naar de bus laten lopen met de mededeling je gaat dadelijk wel in de buggy want staan in de bus gaat niet. Vervolgens komt de bus er aan en sta ik met een gillend kind wat ik met een dubbele rietberger in de buggy probeer te gooien wat niet lukt dus dan maar in de bus en dus commentaar krijg dat ik mijn kind goed vast moet houden ... waarop ik zeg goh het zou echt een stuk makkelijker zijn als iemand even zou helpen ipv al die wijze raad !!! Man het water gutste over mijn hele lichaam. Ach twee tellen later was koninklijke hoogheid weer heerlijk rustig en zat in zijn buggy op weg naar huis ... G!@#$%^ wat was ik kwaad ... en al helemaal als men commentaar heeft en me dan maar an laat klooien.
Ik ken je gevoel helemaal Hier vandaag ook zoiets, had de oudste uit school opgehaald met de jongste in de wagen. Toen het wegging was het droog, scheen do zon, niks aan het handje zou je zeggen....was wel zo slim geweest de paraplu mee te nemen. Even wat boodschapjes doen en naar school.... Wij naar huis, begint het ineens te PLENZEN!! Paraplu geven en de oudste vond het even leuk, maar zette het toen op het brullen. Wij gauw doorlopen, hoor ik wat moeders praten dateert onverantwoord is om te gaan lopen in dit weer, dat ik de auto had moeten pakken, mijn kindjes konden zo wel doodziek worden (hun woorden, niet de mijne). Maar ik de nuchtere Hollander denk alleen maar goed voor de weerstand toch? Probeer je er vooral niet te veel van aan te trekken, makkelijker gezegd dan gedaan, maar bedoel het goed. Mensen hebben altijd wel wat op te merken, behalve als het over hun eigen kinderen gaat!
Ohwww ja hoor Soms moet ze gewoon ff lekker in dr sop gaar koken. Wilde ze weer eens niet mee lopen in de supermarkt, nou blijf je toch lekker daar alleen zitten, dahag! Gillen, komen dr van die oudjes kijken, die dr wel even zullen helpen. Ben je je mama kwijt?
Dank jullie wel voor de knuffels en de voorbeelden van herkenning, dat helpt Onze koninklijke kleuter heeft inmiddels even lekker uitgerust, dus ik hoop dat mijn opvoedende interventies nu in betere aarde vallen
Lastige momenten zijn dat he! Ik merk het zelf ook. Vandaag was ik met mijn moeder en kinderen weg. Mijn zoon die had dus nergens zin in en was bewust aan het uitdagen. Ik reageer dan door hem in zijn wandelwagen te parkeren na een waarschuwing. Hij gaat dan bijvoorbeeld spullen uit de rekken pakken, terwijl dat niet mag. Of hij gaat weg rennen of zeuren. Hij krijgt dan van mij een waarschuwing, luistert hij niet, dan spreek ik hem toe en gaat hij de wagen in. Ook daar gaat hij dan vaak door met zeuren en huilen. Tja, wat kun je dan nog? Mijn moeder vindt dat ik hem harder aan moet pakken, ze zegt dan 'later tegen mij dat ze zich niet zo rustig zou kunnen houden als ik. Gesprek gaat dan zo: M (moeder): ik zou me niet zo rustig kunnen houden hoor L (ik): nee, maar wat moet ik dan? Ik waarschuw hem en wil niet mijn geduld verliezen. Als ik dan nog bozer word, wordt hij ook alleen maar drukker en gaat nog harder huilen M: ja, maar toch moet je hem harder aanpakken, anders loopt het uit de hand L: maar wat stel je dan voor dat ik doe? Ik ga hem ook niet slaan en uit mijn plaat gaan heeft nu ook geen zin M: je moet hem harder aanpakken.... Mijn moeder vindt dus dat ik hem eens flink moet aanpakken. Ik ken mijn kind het beste en ik weet ook hoe ik hem moet behandelen in die situaties. Ik ben daar niet onzeker over, maar door dit soort reacties voel ik me niet gesteund. Het is meer een oordeel in de trant van "hoe kun je het zo ver laten komen". Je loopt in jouw opvoeding tegen veel onbegrip aan van buitenaf. Ik merk het bij vreemden en bij familie. Het is een kwestie van je eigen pad blijven volgen, tips wil ik best aannemen, maar je zit er uiteindelijk toch zelf mee.
Zeer herkenbaar!!! Vorige week hier ook nog zo'n situatie, waar gelukkig toen geen buitenstaanders bij waren... en dan bedoel ik meer 'gelukkig' zodat ik 'mijn strategie' eens goed uit kon voeren en het nog werkte ook!!! Als we met de hond gaan wandelen wil ze altijd de driewieler/poppenwagen oid meenemen... prima! Maar dan is het halverwege: 'mama dragen' en daar pas ik dan voor... Het liefst wil ze dat ik dan de fiets/poppenwagen en haar draag, maar heb ook nog een grote hond aan de lijn, dat werkt dus niet! Vorige week gingen we wandelen en de poppenwagen moest mee. Thuis voor vertrek al duidelijk gemaakt dat mama de poppenwagen NIET ging dragen en dat ze hem zelf mee moest nemen tijdens ons rondje. Maar we waren nog niet halverwege en daar begon het drama al, nogmaals duidelijk gemaakt dat mama niks ging dragen: huilen, op de grond laten vallen, boos etc. Op ooghoogte gezegd dat ze zelf de wagen moest duwen en dat we nu door gingen lopen. Dat deed ik dus ook en ze bleef eerst zitten, maar in mijn ooghoeken zag ik haar langzaam opstaan en de wagen duwen (al huilend)... Na nog een paar keer aansporen onderweg kwamen we thuis, waren de tranen weer opgedroogd, had mama niks gedragen en ze dus zelf de poppenwagen gereden! Helemaal trots! Was blij dat er niemand was die zich er mee kon bemoeien. Want dat vind ik ook érg vervelend... Van sommige mensen krijg je dan een 'herkenningsknikje' en dan weet je dat ze zelf ook kinderen hebben in die leeftijd!
Goed gedaan hoor! Ik krijg ook wel eens zeer vragende of kritische blikken als ik weer eens met een krijsende peuter horizontaal onder de arm loop. (Rood hoofd steekt aan de voorkant uit, trappelende beentjes aan de achterkant.) Tja, het is aan de hand lopen of onder de arm. Maar ik ga Onze Prinsheerlijkheid ècht zijn zin niet geven als hij vindt dat hij wel los kan lopen langs een drukke weg. Of dat mama hem moet tillen. Jammer maar helaas. Ik heb dit trouwens een week of drie consequent volgehouden en krijg nu altijd gewoon een hand als ik er om vraag. Dus hier uiteindelijk toch een tevreden mama hoor, die blij is dat ze heeft doorgepakt. Volgende keer ben jij ook weer blij als die van jou welopgevoed onmiddelijk luistert.
hihi wat grappig, heb net zoiets. Naar het winkelcentrum, jongens in de duowagen, dochter op de dr fiets. Terugweg wilde ze dus niet meer fietsen, jongste was aan het jengelen en het begon te regenen. Dochter is extreem koppig, leeft nog liever 3 weken op water en brood als dat ze op die fiets zou moeten. Heb het maar opgegeven na een tijdje en gezegd dat ik het echt helemaal niet leuk vond van dr (komt wel bij haar aan). Liep dus met met aan de ene hand een duowagen en de andere hand een fiets te duwen en een chagrijnige kleuter op een paar meter afstand achter me. Kwam ik heel toevallig een moeder tegen vanaf de andere kant met ook een duowagen en een een meisje erbij. Vanaf een afstandje kwam ze al hoofdschuddend met een glimlach mijn kant op en zei meteen 'heel erg herkenbaar, begrijp je helemaal!' En deed me even zo goed haha, herkenning en geen afkeurende blikken!
Heel herkenbaar . En mensen hebben óf alle begrip, óf ze vinden het echt niet kunnen. Zo heb ik regelmatig dat Lisa niet mee wil lopen, ook al is het maar 10 meten, maar ik vertik het dan om haar op te tillen. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik haar aan haar handje meetrek (sommige zouden het misschien sleuren vinden, maar dat is het echt niet), waarop ze hard gaat gillen en au gaat roepen en 'laat me los' op een erg nijdige toon. Terwijl ik haar dus echt geen pijn doe, maar ik dan even streng ben en wil dat ze luistert. Optillen doe ik liever niet omdat ze dat juist wil. Gisteren liepen we in de Efteling toen dit gebeurde en toen moest er een ouder echtpaar grinniken. Als ze weet wat er aan de hand is is het ook eigenlijk wel heel grappig . Vooral omdat Lisa klein is en mensen vinden haar vaak heel schattig, zo'n klein poppetje met zo'n boze blik en eigen wil. Bij Eva is het al een stuk minder schattig, maar die wordt dan ook echt heel erg brutaal. Gelukkig heeft zij het een stuk minder dan Lisa...
Oh ja ook een goeie hier: 'Mama jij slaat mij!' en dan keihard ergens tussen winkelende mensen haha. Erg beschamend.
@Snoopy: daarom kies ik er in zo'n situaie voor om hem wel te dragen, maar op een manier die hij niet fijn vindt. Dan blijft het tempo er tenminste een beetje in en krijgt hij toch nie zijn zin. Maar ja, er zijn inderdaad mensen die dan doen alsof je je kind mishandelt. Nee hoor, dat heet opvoeden!
meid herkenbaar hoor nee je bent geen slechte moeder hoor haha. Mijn buuf vraagt ook wel eens "hadden jullie ruzie?" en de volgende dag kan ik haar weer vragen "hadden jullie ruzie?" vermoeidheid na school komt hier ook voor, hier begint zoonlief vaak te duwen en als ik daar dan wat van zeg is het ook Drama! echt drama! dan denk ik ook: de buren mogen wel denken dat ik hem sla en schop, maar gelukkig hebben de meesten kinderen en hoor ik de volgende dag bij de buren een drama haha we maken dit allemaal wel mee dus
Ik doe net als Tupp. Bij handje weigeren draag ik zoonlief (bijna drie) als een boomstam onder mijn arm. Tien meter is meestal genoeg
Heel herkenbaar met een pittige kleuter van 5 en een dreumes van bijna 2 die door driftbuien duidelijk wil maken dat hij het er totaal niet mee eens is....maakt niet uit waar hij op dat moment staat. En een kleuter gooit nu eenmaal ook alles in de strijd, worden steeds slimmer en weten echt hoe ze de boel op stelten kunnen zetten, in ieder geval wel de mijne..., voel je niet schuldig en je bent zeker geen slechte moeder, doordat je haar zo laat staan even hoor! Tupp, ik moet zo lachen om jouw beschrijving hoe je de kleine dan meeneemt.. hahahaha, rood hoofdje vanvoren en trappelende beentjes achter. Is voor mij ook wel een idee!!! Echt, laatst wilde meneertje van bijna twee dus wel vertrekken op zijn loopmotor, maar toen ik terug wilde gaan, een andere weg dan hij in gedachten had, ging de sirene aan...echt de oefening van de eerste maandag van de maand is er niets bij. Ik heb hem aan zijn hand gepakt en meegenomen... nog harder krijsen en hij maar tegengas geven. Ik liep daar dus op een gegeven moment met een krijsende dreumes in mijn ene arm en een loopmotor in de andere hand.... pfff... en de mensen dan kijken, jammer dan. Als ze mij zouden aanspreken, zou ik wel even duidelijk maken dat ik er niet van gediend ben en ze maar net dat ene moment zien...
Lol ik loop ook weleens met een rood bolletje voor en trappelende beentjes achter Gelukkig niet vaak, wij hebben een best gehoorzaam mannetje. Tot nu toe tenminste.
Zo stond ik ooit een lekker wijntje uit te zoeken... En toen vroeg mijn dochter ooit of ze vanavond weer een wijntje bij het eten mocht. Kind was net 2 ofzo Ik HOORDE gewoon mensen hun kaak op de grond vallen toen ik zei dat dat goed was Wij drinken dan wijn... Zij een portglaasje met water @mamamimi: volgens mij is er nog nooit iemand ziek geworden van een regenbuitje. Wel van daarna nog te lang in drijfnatte kleren lopen wellicht.. Maar bij mijn weten wordt je meestal ziek van een virus of bacterie... Niet van gewoon water.