Ik heb het lang moeilijk gevonden, maar nu het beter gaat wil ik het graag vertellen. Ik heb een dochter van 3 jaar en een zoon van 1 jaar. Ik werk 4 dagen in de week en mijn man ook. Toen mijn zoon 7 maanden oud was had ik een slecht functioneringsgesprek op mijn werk. Ze vroegen zich af wat er met me gebeurd was en gelukkig dachten ze heel erg met me mee. Het was een erg confronterende en heftige week. Ik moest toegeven dat ik het niet trok. Zoveel vrouwen doen het: 2 kinderen en een baan. Zo gek was het niet. Maar ik kon het niet. Met hulp van mijn werkgever was het snel geregeld: ik nam 1 dag in de week ouderschapsverlof op. Die dag bleven de kinderen wel naar de gastouder gaan. Ik voelde me er in het begin erg schuldig over, maar oooh wat was dat fijn. Weer voor een paar uur terug in bed na de ochtendspits, en 's middags even ongestoord wat voor mezelf doen. Na een paar maanden (!) merkte ik dat ik wat meer genoot van mijn mamadag en weer energie had om met mijn dochter te spelen ipv haar voor de tv te zetten. Nu zijn we 7 maanden verder en werk ik weer 4 dagen in de week. Het gaat goed, zowel op het werk als thuis. Natuurlijk moet ik nog heel goed opletten dat ik genoeg rust neem, maar ik ben heel blij hoe het nu gaat. Maar in het begin schaamde ik me dus echt. Vroeg me af waarom 'iedereen' het wel kon en ik niet. Had ook echt het idee dat er een taboe op rustte. Ik werd er volgens mij ook af en toe op aangekeken (door buren, niet door vrienden). Veel mensen vinden het niet kunnen om je kinderen naar de opvang te brengen op dagen dat je niet werkt. Tenminste, dat lees ik regelmatig, en ik lees het andere verhaal eigenlijk nergens. Zijn er meer moeders die het (soms) zwaar vinden en tijd voor zichzelf nodig hebben?
Ik vind het soms ook zwaar op het moment, maar ik werk maar 12 uur in de week, heb er buiten 2 kleintjes nog wel een puber bij, die ook aandacht vraagt. Ik vind het lekker als ik ´s avonds even bij kan komen(op de avonden dat ik niet werk, werk 3 avonden per week. Mijn schoonouders zitten voor een half jaar in frankrijk en mijn ouders hebben het druk genoeg met zichzelf, nu mijn vader een verlamd middenrif heeft. Maar even over jou, ik vind het knap dat je het op deze manier red, zo hebben je kinderen ook meer aan je uiteindelijk. Ik denk wel dat ik ook zou denken, wat zouden de buren er van denken, maar het belangrijkste is dat je gezin nu goed draait.
Het is ook druk en daar hoef je je echt niet voor te schamen om een dag voor jezelf te hebben gehad. Het kan ook slechter dat je helemaal een burn out of iets dergelijks krijgt en dan ben je verder van huis. Ik werk 4 dagen en man ook, kinderen gaan 3 dagen naar de opvang. Op woensdag ben ik thuis en man op vrijdag. Vind het ook enorm pittig met eentje van net 2 jaar (enorme peuter puber) en een baby van 6mnd met nog volledige borstvoeding en nachtvoedingen. De laatste tijd heb ik ook wel meer een korter lontje en zie ik het soms wel even niet zitten. Mijn voordeel is dat ik mijn eigen rooster maak en ik maak lange dagen 8-18 en dan zorg ik er weleens voor dat ik sowieso een middag dat de kids op de creche zitten vrij heb. Trots zijn op jezelf en eens een dagje voor jezelf is niks mis mee.
Ik vind het af en toe heel zwaar. Ik werk 4 dagen, 32 uur en mijn man ook 4 dagen maar 40 uur. Mijn oudste was 6 maanden toen ik al 2 maanden zwanger bleek van de tweede. Mijn lichaam was nog helemaal niet hersteld. 2e zwangerschap was dan ook een hel. Mijn lichaam weigerde gewoon. Moest met 20 weken minder gaan werken. Ik was niet te genieten op mijn werk. Na de bevalling kon ik ook nog maar weinig hebben. Was snel geirriteerd. Ik heb toen wat vrije middagen genomen van mijn werk terwijl de kinderen op het KDV zaten. Ik ging dan even eropuit of gewoon thuis in alle rust een tijdschrift of boek lezen. Het kan me echt niet boeien wat anderen daar van vinden. Mensen vinden altijd wel wat. Nu ga ik wat meer tijd in de avond voor mijzelf nemen. Mijn man heeft al 2 avonden waarop hij squasht of andere bezigheid. En ik ga op 2 andere dagen wat doen, zwemmen/met een vriendin afspreken of hobbyactiviteit.
Heel herkenbaar, ik zit nu gedeeltelijk in de ziektewet, aangezien ik de afgelopen 2 jaar weinig nachten heb kunnen doorslapen Maar ben alweer in de opbouwende fase, voel me alweer een stuk beter, dus dat is fijn. Heb nu inmiddels ook wel meer geleerd tijd voor mezelf te 'eisen'. Hopelijk houd ik dat vol als ik weer 100% aan het werk ben. (werk trouwens maar 2,5 dag hoor, maar dat was me al teveel)
TS je zegt " zoveel vrouwen doen het, 2 kinderen en een baan" . Maar iedere situatie is anders en ieder kind is anders...Ik was ook eerst van plan om 4 dagen te gaan werken.. maar ik trok 3,5 dag nog niet eens. Ik zie bij mijn collega's die 4 dagen werken heel vaak dat er dan 2 dagen een (schoon)moeder in huis komt die het hele huishouden doet en de boodschappen en avonds ook nog kookt.. tja, dat hebben wij helaas niet. Andere collega heeft volgens eigen zeggen 2 kindjes die iedere dag doorslapen van 19u tot 8u.. ook dat heb ik helaas niet. Helaas moeten mijn man en ik ook een uur forensen naar ons werk, dus altijd stress met halen en brengen bij kdv, files en ns-vertragingen.. als je vlakbij je werk woont of je hebt een flexibele oppas heb je die problemen ook allemaal niet. Dus ik ben lekker teruggegaan naar 3 dagen en dan heb ik nog niet eens 2 kindjes
Ik vind het ook best zwaar allemaal. 2 zwangerschappen die niet van een leien dakje zijn gegaan (2x zware BI en bij de 2de veel stress omdat de placenta aan het verkalken was en ik blij mocht zijn als ik de 34 weken zwanger zou halen. Gelukkig met 39+4 geboren dankzij strippen), zoontje heeft 2,5 maand gehuild, zelf de 2de zwangerschap amper geslapen vanwege de pijn. Mijn man is internationaal vrachtwagenchauffeur, hond en ik werk 23.25 (3 dagen van 08.00 tot 16.15). Op woensdag komt mijn schoonmoeder oppassen, op donderdag en vrijdag naar het KDV. Op donderdagavond eet ik wel bij mijn schoonouders. Ik snap soms ook niet hoe andere het doen. Ben kapot, en heb nergens zin in en zie overal als een berg tegenop.