Na lang wikken en wegen willen we toch graag een 3e kindje. Maar nu is mijn vader ziek en begin ik te twijfelen of we er wel aan moeten beginnen. We willen graag een kindje maar ben zo bang dat mijn vader het niet meer mee kan maken. Zijn levenvewachting is moeilijk in te schatten. het kan een half jaar zijn maar ook 3 jaar. Zijn er meer vrouwen die dit hebben meegemaakt?
Ja mijn vader is in 2011 (1 week na de verjaardag van mn middelste en wist in die week ook dat ik zwanger was van de derde, test gedaan tussen zijn overlijden en de crematie) overleden. Maar om heel eerlijk te zijn heb ik geen moment gedacht om om dit gebeuren mijn kinderwens uit te stellen of zelfs een halt toe te roepen.. mag ik vragen waarom je dat zo voelt?
Ik kan het niet zo goed uitleggen. Het is meer een gevoel denk ik. Het idee dat hij het kindje misschien nooit leert kennen ofzo. Maar ik denk dat dit net zoals jij zegt niet echt een reden moet zijn om het niet te doen.
Misschien een gekke vraag, maar kan het niet ook zo zijn dat je vader hier kracht uit kan halen? Ik weet niet hoe jullie relatie is, maar het lijkt mij voor hem juist een mooi uitzichtpunt waar hij naartoe kan "vechten". Misschien verwoord ik het wel helemaal fout, maar ik hoop dat je me snapt! Ik zou het er zelf niet om laten. Ik zou het juist als iets positiefs zijn tijdens deze vreselijke periode.
Hier een beetje een zelfde soort situatie... Naar verwachting zal mijn vader nog maar een paar maanden leven (hij heeft kanker), en dat terwijl wij een tweede kindje willen. Bij onze eerste was het eigenlijk al een beetje de vraag of hij de geboorte zou halen (was baby Boris zelf ook bang voor geloof ik, want die kwam al met 34 weken), maar door een nieuw soort behandeling kreeg hij er toch nog een jaartje bij. Toevallig zei ik net nog tegen mijn man (ik ben nu misschien al zwanger namelijk), dat mijn vader deze kleine dan echt niet meer mee zou maken. Nog voordat ik dit berichtje op het forum las... En heel eerlijk? We hebben bij de keuze om voor een tweede te gaan met een hoop dingen rekening gehouden, maar het geen moment van de situatie van mijn vader laten afhangen.
Nou dan hadden wij echt een probleem gehad... mijn schoonvader is 16 jaar geleden overleden... en onze oudste is pas net 4. Er is idd een risico aan verbonden, maar ik geloof nooit dat je (schoon)vader zou willen dat jullie geen kinderen meer zouden krijgen omdat hij ze dan niet meer zou leren kennen. Kijk dat je overweegt je wens op te schorten tot na zijn overlijden kan ik me wel voorstellen... maar helemaal niet meer aan kindjes beginnen omdat er een oma/opa niet meer in de gelegenheid is om die kleinkinderen te leren kennen.... nee, dat gaat mij in ieder geval te ver.
Bedankt voor jullie reacties. Jullie hebben wel gelijk dat dit geen reden moet zijn om het niet te doen. Het voelt alleen zo dubbel op dit moment. We laten het gewoon op ons af komen en zien hoe het gaat lopen.
Ik denk dat je je wens voor een 3e kindje niet moet laten afhangen van het feit dat je vader het waarschijnlijk niet meer gaat mee maken, of het kindje niet leert kennen. Mijn vader is overleden toen ik 7 was, en mijn stiefvader is overleden toen ik 13 was. Ik heb geen ene moment gedacht : ik wil geen kinderen want mijn beide vaders kennen dan mijn kind niet. Ik heb zelfs vaak gepraat tegen de foto's van hun, en gevraagd of ze er alsjeblieft voor konden zorgen dat ik zwanger raakte. ( klinkt vaag, maar ik putte hier heel veel hoop uit ) Uiteindelijk bleek dat de kans dat wij spontaan zwanger zouden worden klein was. We liepen al bij een ferti arts. Ik zou op 28 december 2011 geopereerd worden ( kijkoperatie ) om te kijken wat er precies mis was ) Op 23 december kreeg ik heel sterk het gevoel dat ik me eigen niet moest laten opereren. Waarom ik dat gevoel had, weet ik tot op heden nog niet. Ik heb dus die dag het ziekenhuis afgebeld, en gezegd dat ik wel weer een keer contact zou opnemen. Die nacht werd ik wakker, en er was iets in mij dat telkens zei : september 2012, september 2012, september 2012. Ik wist totaal niet waarom die maand in mijn kop bleef rondspoken. Op 21 december om precies 00.00 uur stond wij buiten het vuurwerk te kijken, en kreeg ik een gigantische steek in mijn buik. Dat was voor mij het moment dat ik zeker wist dat ik zwanger was. Op 1 januari deed ik een test, en ja hoor, ik was zwanger !! Nu begrijp ik achteraf ook waarom ik de nacht van 23 december 2011 steeds de datum september 2012 in mijn hoofd hoorde, want onze dochter is geboren op 19 september 2012 Ondanks dat mijn beide vaders overleden zijn, en ik moeite had met zwanger worden, putte ik kracht uit het feit dat ze allebei van bovenaf mee keken met me, en ze nu ontzettend trots op me zijn. Het is een heel verhaal wat ik hier schrijf, maar ik wil er alleen maar mee zeggen dat je de wens voor een 3e kindje niet van de situatie met je vader moet laten afhangen. Succes !!