Ik ben een beetje van de leg. We hebben twee heerlijke kinderen. De oudste is nu 10 en we hebben lang op de tweede zwangerschap moeten wachten maar hebben de jongste van 5. 5 jaar er tussen werkt best bij ons tweetal, maar was niet wat ik voor ogen had. Ik hoopte altijd op 3 kinderen. Maar onze kinderen zijn best pittige types. Mijn man wilde écht geen derde meer. Daar heb ik me met veel verdriet bij neergelegd. Hij vond zichzelf te oud worden, bang dat de derde niet gezond is en een last voor de andere twee zou kunnen worden dan. Het deed me echt veel pijn om de wens los te laten. Ik leg altijd netjes aan mensen uit waarom 'wij' geen derde willen. En vandaag... gaf hij aan toch wel een derde te willen. Hij ziet om ons heen dat anderen het ook redden, vind drie een leuk aantal... misschien ook wel door een miskraam die ik had, zonder dat we wisten dat ik zwanger was. (Door de pil heen, misschien door de griep) Ik ben er echt van slag van. Ik had het juist verwerkt en geaccepteerd als een soort verlies dat een plekje kreeg, geen derde. Maar als we een derde zouden krijgen dan liever niet weer zo veel leeftijdsverschil. Nu kan ik mijn wereld weer vergroten, beide kids op school, meer op werk richten. Net een nieuwe baan waarvoor ik mijn vaste contract heb opgegeven. En zouden de kinderen dan wel een goede band hebben, met zo veel verschil. En dan financieel....En man is 44 ik 37... zijn we niet te oud.... pffff Is er iemand die een soort gelijk dilemma had en er wat over wil delen? Of een slim advies? Ervaringen met zo veel leeftijdsverschil in je gezin? Ik kan en wil nu niet degene zijn die besluit dat er geen derde komt, ik verlang echt wel naar nog een kindje. Maar is t wijs?
Volg je gevoel... Ik ben 37 en vind mezelf nog niet te oud. Er zit 4 jaar tussen elke zwangerschap. De oudste vindt zijn zusje "irritant" maar zij is gek op haar grote broer. Zelf heb ik ook een broer die een stuk ouder is, 6 jaar. Als kind zijnde keek ik enorm naar hem op en hij leerde mij geweldig veel dingen over de natuur en het heelal. Goede herinneringen aan! Ik wens dat ook voor mijn kindjes.
Ik heb er zelf geen ervaring mee. Wel mn zus waarbij het leeftijdsverschil best groot is (ook 3 kindjes) de oudste wordt bijna 13, 10 en dr jongste is net 3! Zij vond/Vind het heerlijk. Je heb overdag alle tijd met je kleintje want de andere 2 zitten op school, zij heeft ook echt genoten van de babytijd van de 3e. Dus ik zou zeggen; volg je gevoel. Snap wel dat het je even overvalt omdat je er al bij neer had gelegd!
Ik schrijf mee in het topic "gaan voor een 3e kindje". Daar zijn meer dames met kinderen die al wat groter zijn (mijne zijn nog jong dus kan er niet over mee praten). Misschien kan je daar advies halen over je twijfels. Ik kan alleen zeggen volg je gevoel. Als het voor jou een afgesloten hoofdstuk is wat je niet meer wil openen is dat oké. En nee.. 37 is niet oud
Mijn kinderen zijn 8 en 6 en zullen sowieso 9&7 zijn als er een broertje of zusje mag komen. Ik heb dus geen ervaring met hoe het zal zijn maar kan niet wachten tot het zo ver is. Het lijkt me heerlijk om te zien hoe de jongens met een zwangerschap en baby om gaan. Zo fijn dat ze al redelijk zelfstandig zijn en naar school gaan. Ik heb straks alle tijd voor een eventuele baby. En als de jongste straks groter is en speel/sport afspraken heeft gaan de oudste waarschijnlijk al helemaal zelfstandig. Het lijkt me ideaal de drukte op deze manier wat meer te verspreiden.
Ik kan geen advies geven maar we zitten wel ongeveer in hetzelfde schuitje. Oudste is 10 en jongste is nu 8. Als er nog een 3e komt zullen ze minstens 11 en 9 zijn. Erg veel leeftijdsverschil maar ik heb altijd gezegd dat ik graag een nakomeling zou willen. Het lijkt me zo geweldig dat de oudste 2 het zo bewust meemaken en mee kunnen zorgen voor de baby (vind dochter vooral leuk) Tuurlijk heb ik ook twijfels, alles begint weer opnieuw... wordt dit kindje ook zo pittig dan de oudste 2, wil ik wel weer zoveel slapeloze nachten?? We hebben geen slaapkamer meer over en hoe moet dat later met studeren, sparen is al zo lastig... Mijn man was eerst ook niet overtuigd.... tot ik een vmk kreeg in januari... Denk er rustig over na, en volg vooral je gevoel!! De rest komt allemaal wel goed denk ik altijd.