Ik heb hier eerder al wel eens gepost dat mijn man en ik uit elkaar gaan. De beslissing is in juli genomen, we hebben een dochter samen van 3 jaar. Gelukkig kunnen we nog wel goed communiceren met elkaar, en vieren we zoals aankomende week ook gewoon Sinterklaas met zijn 3tjes. Hoe pijnlijk ik het ook vindt dat we uit elkaar gaan, na zoveel samen te hebben meegemaakt. Ik zie geen toekomst meer samen... Ik ben nu erg aan het dubben hoe ons (mijn dochter en ik) leven nu verder ingericht moet. Er komt een hoop bij kijken... Ook ben ik in november mijn baan verloren, hebben de 2 beste vriendinnen het de afgelopen maanden gigantisch af laten weten en hoor ik nu zelfs helemaal niets meer van ze. Verder wonen mijn broer en zus op verre afstand (zijn beide naar Zweden geemigreert) dus daar heb ik op korte afstand ook niet veel aan. Mijn ouders zijn gelukkig wel mijn steun en toeverlaat maar nu zij sinds kort ook met pensioen zijn zitten zij ook veel in Zweden... Het komt nu allemaal over als een heel zielig verhaal, en dat wil ik helemaal niet. Voel mij opzich best sterk en zit niet maar te huilen etc over alles. Maar ik ben wel erg bezig hoe we nu verder moeten. In mijn huidige woonplaats heb ik niet veel meer, geen werk, geen goede vrienden... De vader van mijn dochter woont hier nog, maar is van plan terug te gaan naar zijn geboorteland (grootste reden van breuk). Ik heb een nichtje waar ik veel contact mee heb en steun aan heb. Zij en haar vriend hebben al geopperd of het niet wat is als ik richting hun verhuis. Om daar opnieuw te beginnen... (ruim uur vanaf huidige woonplaats). Ik zit te denken zal ik aan een opleiding beginnen? Ik werkte in de detailhandel, al jaren en heb daar ook een MBO opleiding voor. Maar het is een moeilijke, slecht betaalde branche. Is het nu mijn tijd om ook daarin het roer om te gooien? Maar zoja, wat voor opleiding dan. Ik heb al vaker getwijfeld over de kraamzorg. Lijkt me heel leuk om te doen, maar is dat te combineren als alleenstaande moeder? Ik heb niet veel mensen om op terug te kunnen vallen helaas... Voorlopig heb ik mezelf de tijd gegeven hier rustig over na te denken en er nu even volledig voor mijn dochter te zijn. Als zij 4 is volgend zomer, zal het makkelijker worden om bepaalde dingen op te pakken... Jullie kunnen natuurlijk ook geen antwoordt geven, maar zo schrijf ik het in ieder geval even van mij af. En misschien herkend iemand iets in mijn verhaal...
Lieve meid, wat klote zeg (sorry voor mijn taalgebruik.. maar is wel toepasselijk in deze situatie...) Hoe lang waren jullie samen? Wel erg fijn dat jullie nog met elkaar op kunnen schieten en dat het geen vechtscheiding is.. Misschien dat je kunt kijken voor een baan? 24 uur per week? Dan kom je weer wat meer onder de mensen en leer je weer nieuwe mensen kennen. Die opleiding zou je erbij kunnen doen.. maar neem eerst maar eens even tijd voor jezelf en voor je dochtertje.. dat heb je wel verdiend Hoe gaat het straks met jullie dochtertje als jouw ex-man naar het buitenland gaat? Hier gaan we ook uit elkaar en zijn we al vanaf juli niet meer samen (wonen wel samen, maar daar is alles mee gezegd..).. gelukkig heb ik mijn zusje en drie hele goede vriendinnen waar ik altijd terecht kan.. ik kan me goed voorstellen dat je je af en toe heel erg alleen voelt Waar kom je ergens vandaan? Misschien wonen we bij elkaar in de buurt en kunnen wij elkaar steunen? Moet niet als je er geen behoefte aan hebt.. kijk maar, je mag me altijd pb'en!! Wij waren bijna 8,5 jaar samen en hebben een zoontje van bijna 11 maanden.. afgelopen april begon het gerommel en vanaf juli leven we zo'n beetje langs elkaar heen. We wonen nog samen en slapen nog in 1 bed, maar we zijn uit elkaar. Vrijdag komt de makelaar en dan zal ons huis te koop worden gezet. Wij kunnen ook nog goed met elkaar over weg, al is hij degene geweest die er niet meer mee door wil gaan.. hebben jullie een koophuis? En wonen jullie nu nog samen? Heel veel sterkte meid! X
Even een hart onder de riem! Je zou kunnen overwegen te verhuizen. Afhankelijk inderdaad ook van hoe blij je bent met je huidige huis, en of je daar überhaupt zou kunnen blijven alleen met je dochtertje (financieel en wat vader van dochtertje wil). Al zou ik wel eerst rust proberen te zoeken. Eerst alles op orde, een baan zodat je wat inkomsten hebt, en dan nadenken over wat je later echt zou willen doen. Kraamzorg lijkt me wel lastig met onregelmatige uren (je moet ook thuisbevallingen assisteren toch?), en om dan oppas te vinden als je een klein netwerk hebt. Ik weet niet of dat erg haalbaar is. Maar vergeet ook niet, opnieuw beginnen kan aantrekkelijk klinken maar je kunt meestal niet weglopen voor problemen he? Misschien dat je in je huidige woonplaats wat nieuwe contacten zou kunnen zoeken? Dat kan het al wat minder eenzaam maken. Of heb je misschien oude contacten die je weer wat nieuw leven in kan blazen? (hoeft niet per se in je eigen woonplaats) Ben je vaker verhuist van woonplaats? Hoe beviel dat eerder om in een nieuwe stad te komen? Veel sterkte met je keuzes en overwegingen! Je klinkt inderdaad sterk, volgens mij redden jullie het wel samen , wat je ook kiest.
Bedankt voor jullie berichtjes! Ja verhuizen is wel iets wat wel een door mijn hoofd spookt, maar ik weet nog niet zo goed waarheen dan... En of dat inderdaad wel is wat ik wil... Mijn ex weet nog niet precies wanneer hij terug wil, hij wil eerst zijn opleiding hier afmaken. Kan me er soms toch wel boos over maken, hij woonde hier, was vluchteling. We leerde elkaar kennen, hij moest terug. Ik zocht hem op, we konden elkaar niet vergeten. Kozen samen voor een toekomst in NL, hij ging uiteindelijk weer naar school om samen een goede toekomst hier te kunnen opbouwen. We hebben jaren gevochten en gestreden om alles voor elkaar te krijgen, om samen te kunnen zijn. Hebben zelfs nog een jaar samen in Portugal gewoond ivm papieren. Nu hebben we alles voor elkaar, een mooie dochter en hij laat het allemaal zo gaan... Ik kan er met mijn hoofd niet bij! En het doet gewoon pijn, als die jaren gevochten, waarvoor... Hoe het precies moet gaan als hij weg is? Hebben toen hij er net mee kwam, wel eens gezegd dat 1 keer hoog uit 2 keer per jaar bezoek, hij hierheen, haalbaar zou zijn. Toch triest? Hoe kun je je dochter zo in de steek laten? Dan kun je toch nooit een vader-dochter relatie in stand houden? Het raakt mij het meest, dat hij haar zoveel verdriet doet ermee! Ik woon in Hilversum, geen idee of dat dan in de buurt is? Zou misschien wel gezellig zijn!