Het laten vast houden wilde ik de eerste week door niemand niet. Ik moest even afscheid nemen van die 9 maanden. Dat was echt niet speciaal naar zijn ouders. Wat ik mij er zo van aantrek is dat ik de boel achteraf weer mag opruimen als hij weer bij zijn ouders is en met ideeën terug komt van dat hij (met zijn ouders) naar Australië wil emigreren en dat als ik niet mee gaat hij wel gaat en mij en zijn zoon achter gaat laten. Die agressieve hond trek ik me aan maar die is nu dus ingeslapen. Waar ik me wat van aantrek is dat ze in de zwangerschap zo op mijn vriend hebben ingepraat dat hij me geslagen, getrapt en me met mijn zwangere buik tegen de bank heeft geduwd was niet heel hard ofzo maar daardoor krijg ik weer flashbacks van de mishandelingen thuis als kind door mijn eigen vader die wel markeringen achter lieten. Dat ik het idee dat een corrigerende tik aan een kind geven niet goed is eindelijk aan zijn verstand heb gebracht voordat hij het uitgevoerd heeft en ik bang ben dat hij die ideeën weer krijgt. In perioden waarin het een tijdje niet uitgekomen is voor mijn vriend om daar langs te gaan is het heel gezellig en vredig in huis. En zo zijn er veel meer dingen waar ik even niet 1 2 3 op kom. Zijn vader is intimiderend en dominant. Wat er voorafgegaan is heb ik al zegels van gespaard en als iemand intimiderend overkomt kan ik agressief gaan worden (verbaal) als schrikreactie. Ik ben nooit uit mijn dak gegaan tegen zijn vader, maar de irritatie loopt wel op. Ik heb liever dat ze hier zijn en dat ik dan weg ben. Het moet namelijk goed genoeg gaan met zijn moeder wilt ze de deur uit komen. Zo voorkom ik dat ze op dr slechts in de buurt van onze zoon is.
Wacht ff, je vent heeft je geslagen, geduwd etc en je bent nog steeds bij hem?? Als je echt aan je kind en jezelf denkt: wegwezen uit deze giftige situatie!
Dan kan je wel de schoonouders als boeman zien, maar mi moet je partner zelf verantwoordelijkheid nemen voor zijn mening en hoe hij in het leven wil staan. Tuurlijk kan je als partners overleggen en tot andere inzichten komen, maar als jij hem steeds moet overtuigen en op hem moet in praten ben je geen steek anders bezig dan de schoonouders. En je kunt wel steeds over je verleden praten,maar zo te lezen zitjenu in een herhaling en lijkt het me beter daar een keuze in te maken.
Het slaan enzo is al anderhalf jaar niet gebeurd. Ik ben met hem naar de hulpverlening gegaan en die heeft aangegeven dat hij autisme heeft. In die periode werden de veranderingen al veel voor hem, en met de invloed van zijn ouders werd dat erger. Ik doe mijn best om het thuis zo rustig en prikkel-arm mogelijk te houden. Ik ken hem beter en de invloeden worden steeds duidelijker naarmate we langer samen zijn. Doordat ik zelf een handicap heb opgelopen heb ik geleerd dat het (binnen nog wel bepaalde grenzen) beter is om ernaar te handelen en er dingen voor te laten. Ik was zelf vrij impulsief en het heeft ook veel energie gekost om zo voorspelbaar en gestructureerd mogelijk te worden. Daarbij heeft hij ook veel goede eigenschappen daar waar ik mijn gebreken heb zitten. Waardoor hij ook een positieve invloed op mij en mijn gezondheid heeft. Hij gaat heel leuk om met de kleine, en als ik merk dat hij overprikkeld raakt dan spring ik in en ga ik weer verder met de kleine. Voordeel is wel dat ik door verkeerde diagnose heel veel met mensen met autisme in aanmerking ben gekomen en daardoor naar mijn idee signalen makkelijker oppick. Ik mis het wel heel erg om zorgeloos op vakantie te kunnen gaan enzo. Maar dat zijn dingen die ik een beetje opgeef om dit werkende te houden. Zodra er thuis weer even geen veranderingen zijn geweest dan ga ik wel opzoek naar een vaste vakantie stek en andere vaste bezigheden met de kinderen. Maar ja dat gaat dus ook samen met een bepaalde grip op situaties om een continue balans in stand te houden. Daarvoor moet ik het ook zo stabiel mogelijk voor mezelf houden. Want als ik slechter in mijn vel ga zitten dan heb ik de neiging om naar binnen te keren. Daarom probeer ik ook zo goed mogelijk naar mijn eigen gevoel te luisteren en uit situaties te blijven die mij uit mijn balans halen.