Dag meiden, wij willen dolgraag voor een 2de kindje gaan. 21 augustus, dikke vette positieve zwangerschapstest 28 augustus, bloedverlies van 2 dagen.. Kon pas 11 september, gister, komen voor een echo. Al die tijd hinkte ik op 2 gedachten. Bloed is niet goed, maar anderszijds had ik zoooveel symptomen! Gister dus de echo, incomplete miskraam daardoor heb ik nog symptomen, mijn lichaam denkt zwanger te zijn door het stukje wat er nog zit. Echovrouw zegt dat het met een flinke menstruatie wel los komt, afwachten.. maar het staat zwanger worden nu niet in de weg (heel raar vond ik dat). Ik ben gelijk naar mijn ouders gegaan, mijn vriend moest werken. Eenmaal thuis 's avonds had de vk mij 5x gebeld, ik moest terugbellen op het spoednummer. Ik kreeg een iets minder rooskleurige versie van haar te horen over mijn echo. Wat er zat was onduidelijk voor de echovrouw, een gynaecoloog moet meekijken, en zo snel mogelijk want het zit bovenin mijn baarmoeder en dat is het ergst (?). Het moet er zo snel mogelijk uit, de vraag is alleen hoe en wanneer precies. En het staat wel degelijk een nieuwe zwangerschap in de weg, sterker nog, het is zelfs een beetje gevaarlijk voor me. Gisteravond kon ze het zh niet meer bellen, zou vanmorgen gelijk gaan gebeuren en zou ik gebeld worden.. Nu heb ik uiteraard een klote nacht achter de rug, ik heb nog geen ruimte gevonden voor het verdriet, voel nu alleen maar spanning.. wat is er zo dringend, eerst laten ze me 2 weken wachten en nu moet ik zo snel mogelijk geholpen worden.. en gaat het dan vandaag gebeuren en hoe? Ik zit op m'n telefoon en maak me onwijs zorgen! Manlief is gewoon vertrokken voor een 2daagse training. Die vind het verlies klote, heel jammer, maar kop op en naar de toekomst kijken.. Uhh ja, dat wil ik wel, maar ik kan dit nog niet afsluiten.. ik zit er nog midden in.. Ja zegt hij, is hartstikke klote, maar dit is zoiets wat moet gebeuren, soms moet je dingen doen in het leven die kut zijn, hoort erbij en komt weer goed.. Normaal heerlijk hoor, zo'n optimist in mijn omgeving, maar god wat knap ik af!! Vanmorgen vraagt ie even hoe het gaat, vervolgens heeft hij het een halfuur over het debat van gister (ik lag vroeg in bed met mijn zorgen).. vervolgens vertrekt hij ik zeg nog veel plezier, zegt hij dank je.. en weg is ie????!!! De vk vroeg me gister hoe hij er onder was, en ik vertelde dit onverschillige, blijkbaar is het man-eigen maar man ik ben zo boos! Hij zei dat ik hem moest bellen, dat hij terug komt (2 uur rijden) als ik gecuretteerd moet worden, tja, waarschijnlijk doet de arts dat direct.. lig ik daar, mijn moeder gaat wel mee, maar je hebt toch veel liever je man erbij.. Ik ga zo maar even wat zoeken hier over curretage en over die pilletjes om krampen op te wekken. Maar als iemand een soortgelijke ervaring heeft, dan hoor ik dat graag! En hoe is het met je cyclus erna? Hersteld je lichaam snel? en waarom is iets boven in je baarmoeder erger dan onderin? alvast bedankt meiden!
He meid, wat ellendig allemaal. Een miskraam is al erg zat, I know, maar nu zit de vk je ook nog eens heel bang te maken. Zonder er nog een schepje bovenop te willen doen, zou het niet kunnen dat ze aan een mola-zwangerschap denkt? En dan heb je ook nog eens zo'n nuchtere Harry van een man. Heel vervelend, maar ook wel een beetje 'man eigen' inderdaad. Als je inderdaad gecuretteerd dient te worden, zou ik hem wel terug laten komen hoor. Je hebt zijn steun dan hard genoeg nodig. Het gaat dan niet alleen meer om het emotionele van de mk, maar ook om iets medisch. Over hoe de cyclus verloopt: Ik heb twee keer een 'gewone' miskraam gehad. 1e met 11,5 week. 4 weken later had ik weer een eisprong en werd weer zwanger. Toen met 7 weken ging het mis. Toen na 2-3 weken weer een eisprong en wéér zwanger en toen ging het gelukkig goed. Ik ben alleen niet gecuretteerd. Geen idee of dat nog van invloed is? Heel veel sterkte en hopelijk weet je snel wat meer!
Allereerst een dikke knuffel voor je, wat naar om mee te moeten maken en dan ook nog dat je het niet goed kunt delen met je man! Ik heb het helaas ook twee doorgemaakt, de eerste keer was een missed abortion bij 6 weken, de tweede was een spontane mk bij 7 weken. Bij de ma ben ik gecuretteerd. De ingreep zelf viel me alles mee; ik ben onder narcose gegaan en heb er dus niets van meegekregen. Het nabloeden en de pijn vielen me ook mee, het is gewoon een soort van menstruatie. De tweede keer was een curettage gepland, nadat we er bij de echo achterkwamen dat het niet goed zat, maar een dag ervoor kwam het toch vanzelf los. Hierna was mijn cyclus sneller op gang dan na de curettage; toen duurde het 9 weken, nu 6 weken. Ik kan je een curettage zeker aanraden: je loopt niet meer rond met iets dat niet meer leeft en het is een redelijk snelle procedure. Pillen zou ik zeker niet doen, ik ken niemand die daar positieve ervaringen mee heeft. Vaak is de mk niet compleet na gebruik en moet je alsnog gecuretteerd worden. Sterkte meis!
Met bovenstaande ben ik het helemaal eens hoor als je de keuze hebt geen pillen... hier was dat een enorm drama. De gyn had in eerste instantie gezegd dat het wat kleine krampjes zouden zijn maar ben woensdags begonnen met de myfegine daar al krampen van gehad maar toen de cytotec er bij moest waren het gewoon weeen. Heb daar 3 dagen mee rondgelopen tenminste tot zoverre ik van de wc af kon komen. Kortom zeker niet voor herhaling vatbaar... want daarna moest ik alsnog gecurreteerd worden. Hier twijfelde de gynecoloog of de restanten die er zaten van de placenta waren of een tumor dus moest een hysteroscopie ondergaan. Thank god was het goedaardig wel zo'n 5/6 cm groot. Ik zou zeggen laat je man gewoon terug komen hoor maar ik verwacht niet dat de gynecoloog dat gelijk doet want voor de narcose moet je eerst nog een afspraak hebben gehad bij de anesthesist. Sterkte
Hey, veel sterkte! Ik weet als geen ander hoe het is om van zwanger zo in de medische molen te duiken. Het is al rot genoeg en dan dat... Ik stuur positieve gedachten je kant op, in de hoop dat ze helpen! Succes met de curretage! En.. als je even de kans krijgt, vraag dan de gynaecoloog in de praktijk met de meeste ervaring op het gebied van curretages. Of.. als het echt zo ingewikkeld is als ze zeggen... Zoek uit wie dé specialist in Nederland is op het gebied van complexe curretages. Dan weet je zeker dat het iemand is die er wat vaker mee te maken heeft en dus veel meer ervaren is in het weghalen. Mn vriend ging er ook heel anders mee om dan ik, stortte zich compleet op het werk... Hij werd pas geëmotioneerd toen we het kindje symbolisch begroeven. Voor hem is het iets heel anders. Veel mannen schijnen (vertelde de psycholoog) zich pas écht papa te voelen als ze het kindje ook goed hebben kunnen zien (20 weken echo) of pas als ze het in hun armen hebben. Anderen kunnen helaas niet ruiken hoe het met je gaat, je moet het ze vertellen. Wees duidelijk in wat jij nu nodig hebt, dat jij je onzeker voelt omdat je het "uit handen moet geven". Leg hem uit dat jij het verlies lichamelijk en daarom ook geestelijk sterk voelt en wat het met je doet. Ik hoop dat hij je snel gaat steunen!
dag meiden, bedankt voor jullie lieve en opbeurende berichtjes. Ik ben vanmiddag bij de gynaecoloog geweest, en ieders verbazing was groot toen mijn baarmoeder prachtig schoon bleek te zijn! Alle stress voor niets, de vk heeft haar excuses aangeboden voor de ongegronde paniek die ze zaaide, al vond ik dat ze daar natuurlijk niets aan kon doen en de echoscopiste heeft ook gehoord dat haar diagnose niet klopte, maar een foutje is menselijk. ik neem niemand kwalijk dat ik de ergste nacht van mijn leven achter de rug heb. Gek genoeg ben ik zo gelukkig vandaag, ik moest er niet aan denken om te kiezen uit 2 kwaden, die pijn door te moeten en nog langer moeten wachten om door te gaan voor een tweede.. alles mag weer.. Het verdriet is er uiteraard nog, maar dit was wel een geluk bij een ongeluk! bedankt voor jullie medeleven meiden!
Toch nog goed nieuws na al dat rotnieuws! Gelukkig! Hopelijk lukt het je snel om het een plekje te geven en ben je gauw weer zwanger.