Ik heb ooit op mijn opleiding een documentaire moeten kijken over een meisje dat was mishandelt door haar ouders. Ze was in een kooi gestopt en er werd nooit tegen haar gesproken. Pas op latere leeftijd werd dit ontdekt en probeerden ze haar alsnog te leren praten, maar omdat er nooit tegen haar werd gepraat kon ze wel woordjes leren, maar het kwam nooit meer goed met haar. Een erg heftige documentaire die nu constant door mijn hoofd spookt nu ik zelf een kindje heb. Ik ben hierdoor erg onzeker of ik wel genoeg tegen ons mannetje praat. en ben benieuwd hoeveel jullie praten tegen jullie baby's . Ik praat vooral tijdens het verschonen en badderen tegen hem. Tijdens het flesje geven niet zoveel, want dan wil ik liever dat hij in alle rust kan drinken. Uiteraard praten er ook andere mensen tegen hem, zoals mijn man, de kraamvisite enz. Verder slaapt hij natuurlijk ook nog wel regelmatig, en dan praat ik natuurlijk ook niet met hem.
Ik praatte niet de hele dag door, dat lijkt me ook wel heel vermoeidend voor een kleintje (die mama die praat maar door hahahaha). Maar ik vond het altijd zo bijzonder om te merken dat je al zo snel kan communiceren met een baby! Ik hoorde mensen wel eens zeggen: een baby, daar heb je nog niets aan zo klein...niet waar! Naast het gewone gepraat in het luchtledige, nam ik ook echt de tijd om samen te praten.Ik ging nadat ze/hij bij me had gedronken altijd samen op bed liggen, goed aankijken, en dan bijv een vraag stellen "was dat lekker liefje"? En dan even wachten. En dan zal je zien: een reactie! Pfffff rrrrr zzzzz dat soort gebrabbel. En dan zeg je wat terug, wacht even en dan geven ze weer antwoord. Zooooo leuk! Probeer het maar eens
Vanaf haar geboorte zoveel mogelijk, als ze lekker speelt laat ik haar wel met rust. Als gevolg dat ze net zo'n kletsmajoor is als d'r moeder en ook de hele dag loopt te zingen en te kwekken!
Veel. En we lezen boekjes nouja hij scheur t ze het liefst en ik maar heel vrolijk vertellen wat ik zie
Ik praatte wel vaak tegen haar, gewoon simpele dingetjes als praten over wat ik buiten zag ("het zit daar vol met duiven"), of waar ik aan dacht ("nog een uur en dan komt mama thuis") en over wat we gingen doen ("eerst even luier verschonen en dan gaan we boodschappen doen"). Eigenlijk gewoon alledaagse dingetjes die ik met haar deelde, al vanaf het begin. Daar heb ik niet eens bij nagedacht, dat ging vanzelf. En nu inmiddels zijn het hele gesprekken geworden. "Mama!" "Ja?!" "Ababda bie da da da!" "Echt waar?!" "Da da baba baba da die!" Zo mooi!
En ik sta altijd met verbazing EN bewondering te kijken naar dat soort mama's Ik weet soms echt niet wat ik moet zeggen Dan zeg ik maar dat ik van hem hou, dat hij het mooiste kindje van de wereld is en dat ik zo blij met hem ben en dan ga ik opnoemen wie er nog meer allemaal blij met hem is (x100 mensen, dus dat duurt wel even). Het is nog niet 1 keer in mij opgekomen om te vertellen: "Hee schatje, het is vies weer vandaag, hè? Zullen we straks met de blablabla gaan spelen? Ja leuk he?" Nou en dan ben ik er wel weer klaar mee en ga ik weer terug naar de oorspronkelijke dingen die ik eerst zei. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen... Het gaat bij mij helaas niet vanzelf. Dan hoor ik andere moeders zo spontaan praten met hun kinderen en dan ben ik stiekem wel een beetje jaloers dat ik niet zo spontaan ben. I have to get new material Anders zegt ons mannetje straks alleen maar in reallife datgene wat broodnodig is en zwijgt hij verder; net als zijn ouders, en praten we allemaal via de computer honderduit. Dat lijkt me ook niet de bedoeling.
gewoon je posts hardop voorlezen van hier nou, serieus, dat zijn dingen die je bezig houden biljkbaar. valt ook onder wat je via een pc wel kan zeggen en niet in het echt. ik zit ook tegen dochterlief te vertellen: 'mama gaat even kijken of de dames op het forum weten hoe het zit' en TS, ter geruststelling: in die documentaire zijn echt extreme omstandigheden. net zoals volwassenen praat de een meer dan de ander. dat je je bewust bent dat je niet alleen maar stil bent, is denk ik al voldoende. maak je dus vooral geen zorgen!
Ik zing extreem veel bij gebrek aan gespreksstof en lees zowel kinderboeken als mijn eigen studieboeken aan hem voor... Telt dat ook?
Vanuit mn werk ben ik gewend dat ik geen antwoord terug krijg van wat ik zeg dus voor mij is het een 2e natuur hier worden hele gesprekken gevoerd (door mij dan) behalve als ze slaapt. Het gaat over het weer, dingen die we gaan doen, familieverhalen, vakanties, eigenlijk alles wat je kan verzinnen. Met als resultaat dat ze nu al bijna alles van dr moeder weet :-D mocht ik het even niet meer weten dan wordt er over "niets" gekletst.
Ik klets ook zoveel mogelijk. Haar antwoorden zijn niet bepaald duidelijk maar ze kletst wel terug. Gaat eigenlijk automatisch, mijn man doet het ook. In haar spel laat ik haar wel met rust.
Ik vertel ook altijd hele verhalen. Vraag me soms wel eens af wat hij denkt. Vooralsnog vindt hij het niet heel erg want hij kletst vrolijk terug. Mijn vriend moet er vaak wel om lachen
Hier ook altijd veel gebabbeld en nog steeds. Gewoon idd wat je met hem gaat doen, wat er speelt, maar bv ook als er iemand verdrietig of boos is. Dat pikken die kleintjes toch erg snel op. Een van onze honden overleed toen hij 1 maand was en daar hebben we ook tegen hem (met hem was een beetje lastig ) over gesproken. In juli overleed onze andere hond en toen ook besproken.
Ik klets de oren van mijn zoontje zijn hoofd En hij inmiddels ook de oren van mijn hoofd, dus denk dat t hier wel goed zit Ik vertel altijd wat ik ging doen, aankleden, luier verschonen, dat we naar buiten gaan, naar huis, dingen aanwijzen/laten zien, soms ook gewoon voorlezen uit de krant ofzo. Papa komt zo thuis, morgen gaan we daar en daar heen. Mama gaat eten maken. Echt van alles!
Ik praat heel veel tegen ons meisje (ja, nu al). Deed ik al toen ze nog in de buik zat en merk dat ze er rustig van word. Vertel vaak ook gewoon wat ik aan het doen ben, bijvoorbeeld als ik haar luier aan het verschonen ben dan zeg ik tegen haar dat ik even haar beentje uit haar broek moet doen en als dat lastig gaat dan zeg ik dat ook. Zodra ze in haar bedje ligt praat ik zo min mogelijk tegen haar, hoop dat ze op die manier gaat wennen aan het idee dat ze alleen is als ze in haar bedje ligt en moet slapen.
Moet je opletten over een week of 3, als je er even rustig de tijd voor neemt en haar de tijd geeft, dan gaat ze terugpraten! Zooo leuk!
Ik heb altijd heel veel gepraat tegen onze dochter. Ze kletst nu met haar twee jaar ook de oren van mijn kop. Moet zeggen dat ik ook veel tegen mijn zoontje probeer te praten, maar met een rondrennende peuter heb ik toch minder tijd.
Ik praat ook de hele dag tegen zoonlief. Hij is nu 21 maanden en sinds een half jaar kletst hij ook terug. En ik begrijp steeds beter wat 'ie zegt.. Kan me niet voorstellen niet tegen hem te praten. Maarja, ik groet dan ook mijn huis als ik thuis kom...
Altijd! De hele dag door, over van alles en nog wat. Dat is ook hetgeen waar ik de meeste energie in kan steken als tweelingmoeder. Ik ben de hele dag druk in de weer met de meisjes en kan dus minder rustige, speelmomentjes apart met ze beleven. Dus ik pak echt mijn momenten met beide en apart door lekker tegen ze te kletsen over alles. Toen ze nog heel klein waren, deed ik dit natuurlijk iets minder omdat ze dan ook veel slapen. Maar nu is het zo geweldig leuk want je krijgt reactie terug. Ik voer ook hele gesprekken met ze in babytaal haha klinkt wel koekoek en zo zal het er ook vast uitzien maar hun (en ik) vinden het geweldig.
Laten we zeggen dat onze baby nu al zeker weet dat hij geen neofreudiaan is en dat wij het toch wel ontzettend achterhaald vinden allemaal met die psychoanalyse van mensen met tijd teveel over de verschillende fasen waarbij alles gelinkt wordt aan zijn jeugd, en we eigenlijk veel meer een humanistische inslag hebben zoals Maslow en ontzettend voor eigen verantwoordelijkheid zijn waarbij zelfontplooiing toch wel centraal staat De baby roept dan gewoon heel hard: UH! Oh, en ik zing van alles