Een gastouder is een veilige oplossing. Om nou gelijk je kindje naar een tijdelijk pleeggezin te brengen is te heftig lijkt mij... Hierdoor heb je wel alle instanties er bovenop zitten!
Ach meid, ik vind het verschrikkelijk voor je. Maar ervan uitgaande dat je een kundige psychologe hebt zou ik haar advies zeker opvolgen. Je moet nu eerst voor jezelf kiezen!!! Als jij niet goed in je vel zit zal je nooit een goede moeder voor je zoontje kunnen zijn. Als je het niet voor jezelf kan opbrengen doe het dan voor je kleine ventje, die heeft z'n (gezonde) mama zó hard nodig! Welke regio woon je? Anders zou Jesse wel één dag in de week hier mogen komen hoor. Maar eigenlijk moet zijn vader natuurlijk z'n verantwoordelijk nemen nu. Hij heeft recht op zorgverlof tenzij er zwaarwegende belangen zijn voor zijn werkgever om dit niet te geven. Als hij onmisbaar zou zijn en het bedrijf bij wijze van spreken acuut ten onder zou gaan zonder hem. Dit komt gelukkig niet vaak voor. En tenslotte zou ik even met je psychologe overleggen wat anders de mogelijkheden zijn m.b.t. de opvang van je zoontje. Zij zou daar toch wel in thuis moeten zijn of je moeten kunnen doorverwijzen naar de desbetreffende instanties. Je moeder zou ik zelfs niet meer vragen, lijkt mij weinig zinvol, vreet alleen maar nog meer energie. Voel je niet schuldig, je kan hier niks aan doen en hebt hier niet om gevraagd. Ga keihard aan het werk om zelf beter te worden zodat Jesse (weer) de moeder krijgt waar hij recht op heeft. Heel veel kracht, beterschap en sterkte gewenst meis. Je kan het! Geef niet op!
Ik denk dat ze bij het ziekenhuis/psychologe wel bekend zijn met dit soort situaties. Ik zou hen vragen wat de mogelijkheden zijn en ze dit eventueel laten regelen als je er achter staat. Ik denk ook dat het een kort verblijf in een pleeggezin ofzo wordt, als je verder geen vrienden of familie hebt, die de zorg even over kunnen nemen. En laat je moeders mening hier over maar even voor wat het is, als zij zelf niet wil oppassen, heeft ze ook geen commentaar te geven, je hebt nu wel wat belangrijkers aan je hoofd dan je druk te maken over hoe zij ergens over denkt. Nu is het tijd voor jou! Sterkte!
Is er niet ambulante hulpverlening mogelijk of dagbehandelingen? Lastig hoor. Ik wens je veel sterkte toe!
dagbehandelingen zijn niet mogelijk omdat ik ook een ontzettend slaapprobleem heb, daarom moet ik er 's nachts ook zijn om ook daaraan te werken.
Ontzettend veel sterkte meid! Ik heb een naaste familielid gehad wat in precies dezelfde situatie zat, en ik weet hoe lang en zwaar de weg is... Maar je kunt er alleen maar beter uit komen! heel veel succes.
Dag Christy, wat jammer om te lezen dat je zulke problemen hebt, maar wat goed dat je er zelf aan wilt werken. Er zijn in Belgie verschillende opvangmogelijkheden voor gezinnen die tijdelijk moeilijkheden hebben. Per gemeente zal de OCMW of Kind en Gezin je moeten kunnen vertellen wat de opties zijn. Het heet Occasionele opvang (Van de website van Kind en Gezin: Persoonlijk lijkt me dit net wat jij nu nodig hebt. Net zoals mijn voorganger opmerkten, zou ik me niets aantrekken van je moeder op dit moment. Ofwel ze is er voor je en zorgt voor je kindje, ofwel ze houdt haar mond. Jij bent sterk genoeg geweest om hulp te zoeken, nu moet je ook sterk genoeg zijn om te doen wat nodig is om beter te worden. Heel veel sterkte en succes.
Ik zou zorgen dat je voor overdag kinderopvang hebt, en je vriend de kleine man ophaalt wanneer deze klaar is van werken. Zit denk ik niks anders op. En anders moet je vriend toch eens proberen iets te regelen op het werk. Veel sterkte!
wat erg voor je zeg! kan je man dan de zorg voor jullie zoon niet op zich nemen? lijkt me niet meer dan normaal toch? en dat je moeder niet even bijspringt getuigt ook niet echt van veel liefde... jeetje wat een rotsituatie... ik zou wel eerst alles goed regelen voor je daarheen gaan anders riskeer je jeugdzorg op je dak en wie weet wat er dan gebeurd met je zoon!!! ik hoop dat je gauw weer mag opknappen en dat de zon weer mag schijnen voor jullie gezin!!!! veel sterkte meid!!!
Hoi Christy, Wat een rotsituatie zeg. Ik begrijp dat je best bereid bent om je een tijdje op te laten nemen, en waarschijnlijk doet dat je ook echt wel wat goed. Het is nu alleen een kwestie van het vinden van opvang. Wat betreft je moeder: negeren. En als zij het vervelend vindt dat je zoontje ergens anders heengaat: jammer dan. Toevallig ken ik iemand die laatst ook een kind heeft opgevangen omdat de moeder een paar maanden naar een revalidatiecentrum moest. Zij was de juf geweest van dat meisje en heeft dat gewoon zomaar aangeboden. Het gebeurt dus wel dat mensen zoiets gewoon voor een ander doen. Het enige dat ik kan bedenken is dat je - en dat is heel erg moeilijk, ik weet het - zoveel mogelijk om je heen vertelt dat dit aan de hand is en dat je opvang zoekt. En zorg ook dat je man dit aan iedereen vertelt. Misschien is er dan wel iemand die zich aanbiedt. Is het zo dat je echt denkt dat het moeilijk is om opvang te vinden of vind je het moeilijk om het te vragen? Want als het dat laatste is: misschien is het nu juist je leerproces om je daar overheen te zetten? Wat betreft dat recht op zorgverlof: is dat in Belgie ook wel zo? Ik kan me ook voorstellen dat je dat liever niet doet, omdat het natuurlijk wel belangrijk is dat je vriend zijn baan behoudt... Ik zou er ook een beetje zenuwachtig van worden als ik dat aan een baas zou moeten vragen.
Voor dit soort situaties kun je dan ook altijd terugvallen op crisisopvang van pleegzorg... Is niet de meest fijne oplossing, je wilt natuurlijk dat je kindje bij bekende personen terecht komt, maar aan de andere kant gaat je kindje dan wel naar mensen die echt echt voor een kindje willen zorgen als dat de ouder(s) even niet lukt... Maar ik vraag me ook af waar je partner in dit hele verhaal is?
Er is heus wel een oplossing voor die kleine te vinden. Jouw behandelaar heeft dit heus wel vaker meegemaakt. Maar net als Rozemarijke zegt: waar is de papa van die kleine?
de papa van de kleine is nog steeds hier, maar het is moeilijk om zolang verlof te vragen, ze waren al kwaad toen ik in februari buikgriep kreeg en hij 2 dagen verlof moest vragen. Aan de papa heb ik trouwens niks, hij reageert enkel boos op hoe ik me voel, is al mee bij de psychologe geweest, ze heeft het hem allemaal uitgelegd en nog snapt hij het niet zegt hij, hoe dat dat komt dat ik me zo depressief voel. Ik zit zonder overdrijven 24/7 met onze zoon binnen en als hij 's nachts wakker wordt of ziek wordt moet ik altijd opstaan, want mijn vriend slaapt er doorheen (raar hoor bij zo een lawaai van dat huilen)
Christy, wat een vervelende situatie. Knap van je dat je zelf ook inziet dat een opname waarschijnlijk de beste oplossing is voor dit moment. Heb je inmiddels door al deze tips hier al opvang voor je zoontje kunnen regelen?? Heel vervelend dat je vriend niet wat meer kan doen in deze situatie. Ik ken het fenomeen wel dat sommige mannen niets van depressies snappen. Soms voelen ze zich van binnen ook 'gekwetst', zo van, ik zorg voor geld in het laadje, we hebben een prachtige zoon, hoe kun je je dan depri voelen?? Helaas ligt het vaak niet zo simpel. En zou je er niet verder eens goed over nadenken om eens hele duidelijke afspraken met je vriend over de zorg van jullie kindje te gaan maken?? Hij is immers de papa van jullie zoon, en lijkt zijn verantwoordelijkheid als vader erg te ontlopen zoals ik nu uit je verhaal op maak. Ookal werkt je vriend, dat lijkt me geen reden om er niet 's nachts uit te gaan en een deel van de zorg van je over te nemen. Ookal slaapt hij er doorheen, dan maak je hem maar wakker!! Wij gaan er meestal om de beurt uit en als ik heel moe ben (en ook wat depri) dan neemt hij de nachten voor zijn rekening. Zou je zoontje eventueel naar je schoonouders kunnen, zodat hij zijn papa in die weekjes wel gewoon kan blijven zien?? Ik wil je heel veel succes wensen en ik hoop dat je er snel weer bovenop zult komen! Groet Snoozie
Hij heeft geen ouders meer, heel jammer, maar we hebben enkel mijn ouders, is echt wel in ons nadeel soms.
Meid, je hebt 'n geweldig grote, sterke stap gezet door hulp te zoeken! Je kunt 't!! Je vriend mag inderdaad zijn verantwoordelijkheden wel wat meer gaan nemen lijkt mij en je moeder zou ik echt even in d'r sop gaar laten koken. Jij hebt je rust en je ruimte nodig, wat ten goede komt aan je hele gezin en je blijkt hoe dan ook een knokkertje te zijn, dus dat gaat vást allemaal goed komen, maar desnoods laat je dit topic maar lezen aan je vriend, want het is tijd dat hij nu óók gaat staan voor z'n gezin, net zoals jij dat doet! Pappa worden is geen kunst, pappa zijn wel.
Meis ik zou hulp zoeken bij een instantie. je weet dan zekker dat je kleine mannetje goed zit. en dat geeft jou ook meer de kans om beter te worden. dan waneer jij je zorgen maakt. want als ik de verhalen zo lees over de papa van je kleine man. dan heb je daar niks aan en ga je je alleen maar zorgen maken. en zo een instelling weet presies wat goed voor het kindje is en waar hij het beste heen kan. en de geen waar ie dan komt zijn daar dan geschikt voor.
Aah het liefst zeg ik breng je kindje maar hier heen,maar snap ook dat je dat niet zomaar aandurft! Wat een ellende meid,heb sommige topics van je door gelezen ! Wil je heel veel sterkte wensen