Hi lieve dames, Ik heb even een momentje nodig om van me af te schrijven, want dit hele zwanger worden gebeuren neemt m'n leven langzaam aan over Anderhalf jaar geleden zijn we begonnen aan dit avontuur vol enthousiasme en hoop. Na een half jaar zonder resultaat begonnen bij mij de eerste scheurtjes in het vertrouwen te komen en begon ik langzaam naar m'n gut feeling te luisteren die me vertelde dat het weleens heel lastig voor ons kon gaan worden. Na een jaar was de stap dus al heel snel gezet naar het ziekenhuis, hoe sneller hoe beter was mijn idee. Daar aangekomen alle soorten onderzoeken gehad en helemaal niks gevonden. Oftewel, het labeltje onbegrepen minder vruchtbaar gekregen. Het gevoel dat er toch echt iets aan de hand is werd alleen maar sterker en begint nu echt m'n leven over te nemen. Afgelopen week heb ik dus het ziekenhuis opnieuw gebeld en aangegeven dat we verder willen gaan kijken. Dit betekend waarschijnlijk IUI, al had onze laatste gyn het zelfs al over IVF. Er even vanuit gaande dat dat wel een hele grote stap is, richten we ons nu even op IUI. 22 mei hebben we onze eerste afspraak, ik zit dan rond dag 5 in m'n cyclus en ik hoop van harte dat we dan meteen kunnen starten met een natuurlijke ronde. Vanaf begin juni tot eind juli is bij ons het lab gesloten, wat betekend dat wanneer we 22 mei niet meer kunnen starten we pas in augustus aan de beurt zijn en ik weet gewoon niet of ik het zolang ga volhouden. Tuurlijk ga ik het wel volhouden, ik zal wel moeten, maar jullie begrijpen me wel. De laatste weken heb ik continue een soort down gevoel over me heen hangen en kan ik er opeens niet meer mee leven dat het zolang duurt. Waar ik tot twee rondes geleden elke ronde weer goede hoop had en met frisse moed aan de volgende ronde kon beginnen ben ik opeens het vertrouwen helemaal kwijt en zie ik het niet meer zitten. De drang om met zoveel mogelijk mensen te praten is enorm, maar aangezien zwanger worden nog steeds een groot taboe is, is dit niet echt een makkelijke optie. Ouders en zusjes snappen niet waar we ons druk om maken, en vrienden weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Ondertussen lijkt het alsof er steeds meer mensen in onze omgeving gewoon zwanger worden en ik weet gewoon niet meer hoe ik ermee om moet gaan. Normaal zijn dit gevoelens die ik alleen heb als ik weer ongesteld ben geworden en we weer een nieuwe ronde in gaan, maar nu blijft dit gevoel dus continue hangen en ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het hangt echt als een donderwolk boven m'n hoofd en ik ben er 24/7 mee bezig. Kan niet goed zijn.. Dus, iemand tips? Hoe ik dit los kan laten? Bah
Herkenbaar meis, het valt allemaal ook niet mee dat zwanger willen worden. Zeker na een poos begint dat moeilijker te handelen. Als de MMM dan ook nog voor de deur staat komt de klap nog harder binnen. Ik kan je inmiddels uit eigen ervaring vertellen dat je echt weer kracht vind in jezelf. Sta jezelf ok toe je rot te voelen, dat is nml heel logisch. Maar echt, je vind weer kracht en hoop en moed.
Ik snap je gevoel heel goed hoor. Hier ook al meer dan anderhalf jaar niks en in de fertiliteitskliniek de diagnose: allebei perfect in orde, terwijl ik zeker weet (ik voel het) dat er wel degelijk iets mis is. Ondertussen de ene na de andere collega zwanger (eentje zelfs praktisch de dag nadat ze gestopt was met de pil) en ik zie werkelijk overal zwangere vrouwen. Als ik de tv aanzet, zie ik zwangere vrouwen of iets wat daarmee te maken heeft. Ik ben nu nog wel in staat om dat naast me neer te leggen, al knaagt het soms wel een beetje (ik ben dan gewoon jaloers, ik misgun het een ander zeker niet). Ik praat er alleen met mijn vriend over. Niet met mijn ouders, want ik wil ze geen valse hoop geven (ik ben de oudste thuis en ze willen zoooo graag opa en oma worden). Gewoon met niemand. Vandaar dat ik wel heel blij ben met dit forum, zodat ik toch mijn verhaal kwijt kan, ervaringen uit kan wisselen enz. Ik wou dat ik wist hoe je dit los kan laten, maar ik weet het niet. Ik denk er ook veel aan, elke dag. Maar ik heb het gelukkig heel druk met mijn werk (alleen nu even niet ivm de vakantie) en met de honden, zodat ik genoeg afleiding heb en het (nog) niet mijn leven bepaalt. Bovendien troost ik mezelf elke dag weer met de gedachte: meis, ben blij dat je gezond bent. Simpelweg omdat ik twee jaar geleden een melanoom had, dat ook nog dikker was dan gewenst, waardoor ik nog een OP nodig had enz. Is allemaal goed afgelopen, maar het heeft me doen inzien dat ik moet genieten van de mooie dingen in het leven. Met die gedachte troost ik mezelf en dat helpt wel.
Wat ik me overigens wel afvraag: weet je zeker dat ze al iets gaan doen dan? Wij zijn namelijk ook anderhalf jaar bezig en bij ons is ook niets gevonden en de gynaecoloog vertelde me heel stellig dat ze in zo'n geval pas iets mogen ondernemen als je minstens 2 jaar bezig bent. Eerder mag blijkbaar gewoon niet, tenzij er dus iets aanwijsbaar mis is. Vandaar dat tegen ons gezegd werd: kom over een maand of 5 maar terug, maar wedden dat je dan zwanger bent. Vast. Dan was ik dat al wel geweest, maar toe maar. Ik baalde er dus wel van dat ze sowieso nog niets gaan doen, simpelweg omdat alles perfect in orde is.
@Panter Dankjewel voor je bemoedigende woorden, had ik echt even nodig Vervelende is vooral ik me nergens rot kan voelen, behalve alleen op de bank. Praten met mensen helpt bij mij altijd beter, maar dat is met dit onderwerp erg lastig. Als ik dan jouw verhaal zie mag ik ook eigenlijk niet klagen met waar wij nu staan, jij ook heel veel succes! Hopen dat de IUI nu gaat slagen, sinds je cyclus nu beter in de gaten wordt gehouden! @Winnie30 Lang leve het forum inderdaad, super fijn om daar met mensen te kunnen praten die hetzelfde meemaken en hetzelfde voelen. Ik heb het zelf ook heel druk met werk en heel toevallig ook twee honden, maar het is bij mij iets wat continue aanwezig is de laatste tijd. Dat is ook wat me een beetje bang maakt. Maar inderdaad, uiteindelijk moeten we blij zijn dat we gewoon gezond zijn! Ik weet trouwens zeker dat er iets gaat gebeuren, wij hebben heel duidelijk aangegeven dat we niet nog een jaar gingen proberen, dus hebben ze ons gezegd dat we na een half jaar terug mochten komen, wat dus rond juni is. Uiteindelijk blijf jij de baas over je lichaam en dan kan het ziekenhuis nog zo hard verkondigen dat ze niks 'mogen' doen, als jij wilt dat er verder wordt gekeken dan wordt er verder gekeken. Dat is in ieder geval hoe ze er bij ons mee omgaan
snap ook je gevoel wij zijn ook al 1,5 jaar bezig om zwanger te worden wij allebij voelen dat het bij ons zelf niet op de natuurlijke manier kan, dit is ook bevestigd nu in het ziekenhuis, wij moeten nu tot 26 juni wachten tot we ook maar horen hoe of wat echt heel erg vervelend elke maand weer een test doen (ik had vanmorgen ook test gedaan 5 dagen overtijd en nog niks) tis echt heel erg moeilijk meis maar mijn vraag : hebben ze in het ziekenhuis gezegt het helemaal onmogelijk is? want bij ons hebben ze gezegt "het is niet onmogelijk, maar niet op de natuurlijke manier te realiseren" dit gaf mij rust, en ik heb nu zo in mijn hoofd van nouweee het komt vanzelf wel ik zie wel wanneer en hoe, want als je er te druk mee bent in je hoofd dan lukt het ook niet. het is ook heel moeilijk om het los te laten daar is je vrouweninstinkt de baas voor maar probeer te denken als het moet komt het echt wel echt waar!!! en zeker over blijven praten dit is zooo belangrijk en toen iemand in je fam. in vertrouwen nemen en gewoon een keer goed uithuilen en zeggen dat het je heel hoog zit het zal je echt op luchten!!
Dat is wel een geruststelling in elk geval, dat er wat gaat gebeuren. Ik vond het nogal teleurstellend dat wij te horen kregen: zoek het nog maar een paar maanden zelf uit. Maar moet eerlijk zeggen dat me de hele gang van zaken van begin af aan al tegenstaat bij deze kliniek, dus ik weet niet eens of ik er überhaupt nog terug zou gaan, ondanks het feit dat ze goed bekend schijnen te staan. Daar koop ik niet zoveel voor. Ik denk dat het inderdaad al helpt om het van je af te schrijven. Ik merk ook echt dat ik het kwijt wil, maar kan het aan niemand kwijt. Ja, aan mijn vriend, maar dat is toch anders Ik ben in elk geval blij voor je dat er nu mee verdergegaan wordt. Er gebéúrt tenminste iets en daar zou ik me aan vastklampen denk ik. Ik had echt het gevoel dat de grond onder me vandaan zakte toen de gyn zei: zoek het nog maar even uit. Dáár ben ik niet voor naar die kliniek gegaan en als het op de normale manier had gekund, dan was het al gelukt leek me zo. Maar ik denk wellicht te simpel. Gelukkig heb ik nu een nest pups in het vooruitzicht (binnen een paar dagen zijn ze er) en dan heb ik het véél te druk om constant te piekeren over al dat zwanger-willen-worden-gedoe. Dat hoop ik althans
Ook bier heel herkenbaar, in ronde 17 was het eindelijk raak, wat resulteerde in een mk, ( aug 2010), vanwege het wisselende werk van vl, namen we er de tijd voor maar in Jan. 2011 ook de stap gezet naar de HA, de mmm in voor onderzoeken, ook helemaal gezond, het enigste thja ik was iets te zwaar, ik zou meedoen aan een studie, was ingeloot op afvallen, maar dit stond los van de behandelingen.. Deze waren, ga eerst nog maar weer een jaar naar huis, het is al eens gelukt dus het moet weer lukken... Ik had een hele wisselende cyclus dus kreeg nog de mededeling oo dag 14 16 18 en 20, als jullie dan klussen dan ben je binnen een jaar zwanger... Ehh ondertussen zaten we in ronde 26, wat denk je dat we al die tijd gedaan hebben dan? Ohh wat voelde ik me vreselijk.. En werkelijk stom genoeg de ronde nadat we dit te horen hebben gekregen was het raak.. Nu een prachtige dochter!!! Ik zal de laatste zijn die zegt laat het los, maar probeer positief te blijven, en ook de andere dingen van het leven te genieten... Ik weet het is heel moeilijk en snap echt dat je er doorheen zit, maar de zon gaat echt ook voor jullie schijnen !!
ooh wat herkenbaar!! over onze dochter 2 jaar "gedaan" ik had verklevingen en ben hier aan geholpen niets stond ons in de weg en 3 maand later was ik "spontaan" zwanger... 2 jaar geleden besloten voor een brusje te gaan... niets stond ons in de weg dachten we.. 3x zwanger in 7 mnd tijd.. helaas alle 3x vroeg mis gegaan en sindsdien niets meer... nu 1,5 jaar verder en alsnog weer de mmm in met waarschijnlijk een heel "nieuw probleem" ... operatie destijds was zo succesvol dat dat bijna niet kan meespelen... alle onderzoeken laten weinig zien behalve een laag progesteron gehalte maar niet elke x goed geprikt.. vanaf eind deze maand krijgen we eindelijk een cyclus analyse en over een kleine 6 weken horen we eindelijk welk behandelplan we krijgen... los laten lukt bijna niet.. maar ik haal mijn hoop uit het idee dat er tegenwoordig al zoveel mogelijk is in de medische wereld en dat daarmee onze kinderwens in vervulling mag gaan...
Tips.... pfff daar vraag je me wat meis. Ik heb er ruim 3 jaar over gedaan om het los te kunnen laten... zelf nu alweer bijna 4 jaar bezig (zie onderschrift). Ik heb me voornamelijk gericht op leuke dingen doen... En wat minder hier op ZP te komen.
Héél herkenbaar! Afgelopen week ben ik even ingestort want we kregen al voor de 3e keer dit jaar van iemand te horen "per ongeluk" zwanger te zijn. Tijdens mn werk 2 keer zitten janken en snachts na het klussen begon vriendlief "als het op de natuurlijke weg niet lukt dan helaas niet.... blablabla..." ben dus huilend in slaap gevallen. Wij hebben er gelukkig al 1 maar die wens is er gewoon. Hoe je het went of keert... het zijn mijn hormonen die het willen, maar mijn lijf werkt niet mee. Afgelopen oktober onderzoeken gehad... alles oké met ons beiden. Afgelopen januari bij de gyn geweest... probeer het nog maar 6 maanden... die holte in je ks-littekenweefsel kan een zwangerschap niet tegenhouden... blablabla.... Echt ik was er zo klaar mee dat ik had besloten om te stoppen en na mijn verjaardag (morgen) een spiraaltje te nemen. Maarja, die wens is zo groot! Ik kán het nog niet loslaten. Ik heb dus ook geen tips, helaas.... het enige wat je kunt doen is praten en schrijven!! Thank god for zp!
@Wolffje tegen mij is verteld dat we gewoon zwanger kunnen worden, omdat er niks gevonden is. Ik geloof het alleen gewoon niet. Anderhalf jaar proberen zonder zelfs maar een keertje overtijd te zijn..dan ga je mij niet vertellen dat het ooit wel gaat lukken zonder hulp. Lijkt me inderdaad ergens wel fijn om zo'n antwoord te krijgen als jullie hebben gehad, dan kan je het ook wat rust geven. Ik ga duimen dat jullie 26 juni snel aan de slag kunnen! @winnie ik zou zeker naar een andere kliniek gaan als het je zo tegenstaat, met een beetje pech loop je er nog wel even rond en dan wil je je wel op je gemak voelen natuurlijk. Nest pups, wat leuk! Dat is zeker een goede afleiding @fidel helemaal irritant, ja je bent al een keer zwanger geweest dus ga nog maar even proberen :s Wel fijn dat je uiteindelijk toch nog snel zwanger bent geworden! Ik wacht rustig af tot de zon gaat schijnen, wordt alleen zo moe van dat drukkende gevoel de hele tijd @missiej dat is een mooie om je hoop uit te halen, die ga ik onthouden! Ik ga voor je duimen dat je over 6 weken goed nieuws krijgt! @cybell pff en dan kom ik aan met m'n anderhalf jaar, voel me dan zo schuldig dat ik zo loop te 'zeuren'. Wanneer mogen jullie weer gaan proberen? @cyntje ahh das helemaal rot heb je het er nog wel met je vriend over gehad? Dat je daar niet echt blij van werd? Sterkte!