mijn vriend en ik hebben al heel lang een kinderwens. 5 jaar geleden ben ik gestopt met de pil, maar nog steeds ben ik niet zwanger. het ergste vind ik dat er geen aanwijsbare oorzaak is, mijn vriend en ik zijn beide kerngezond en alles werkt zoals het hoort. het is zo frustrerend! soms betrap ik mezelf op gevoelens van jaloezie en afgunst, naar kraamfeesten wil ik liever niet en ook met familiefeesten blijf ik liever thuis. toen ik hoorde dat mn schoonzusje(5 jr jonger dan ik) nu zwanger is van de 4e, heb ik een dag op bed liggen huilen, ik was woest, waarom zij wel? en ik niet? maar tegelijk ben ik ook verdrietig en bang. verdrietig dat ik het geluk nog niet heb mogen ervaren wat zij wel heeft en bang voor de tijd die nog gaat komen en de onzekerheid over de invulling van mn leven, die ik toch al heel jong heb bepaald. ik wist niet beter dan dat ik zou trouwen en kinderen zou krijgen, dat is voor mijn gevoel mn doel in het leven maar wat doe ik als dit niet haalbaar is?
Beste Silly31, ik kan je helaas geen advies geven maar ik kan me voorstellen hoe heftig dit voor jullie is. Ik denk dat iedereen in jou situatie boos en verdrietig zou zijn en uiteraard ben je jaloers als je om je heen wel mensen ziet waarbij het lukt. Wat zegt de dokter ervan, zijn er helemaal geen andere mogelijkheden waarop hij jullie eventueel kan helpen....? Heel veel sterkte ermee en ik hoop echt dat jullie ook snel ouders mogen worden.
Heej.. Wat ongelovelijk frustrerend voor jullie! Ik kan heel goed begrijpen dat je je rot voelt zeg.. Maar.. kun je niet bij een arts iets bereiken? Als het allemaal niet natuurlijk gaat zijn er toch genoeg technieken op de markt tegenwoordig die jullie kunnen helpen? Sterkte <3
Jeetje meid, ik heb geen ervaring maar wil je wel even een digitale knuffel geven. Ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk dit voor je is en hoe gefrustreerd en onzeker je ervan wordt. Zeker als in je omgeving iedereen 'zomaar' zwanger lijkt te worden. Ik neem aan dat je al bij een dokter bent geweest? En weet je familie hiervan? Misschien is het wat makkelijker om naar feestjes te gaan als zij ervan weten en je niet die 'grappige' opmerkingen krijgt. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie toch snel zwanger worden.
In hoeverre zijn jullie beide nagekeken dan? En is een second opinion een optie misschien? Ik vind 5 jaar wel heel lang hoor! Er zijn zoveel mogelijkheden die de oorzaak kunnen zijn.. Ik weet hoe je je voelt.. bij ons heeft het ook dik 3 jaar geduurd. Het is een enorm verdrietig gevoel. Als ik jou was zou ik de stoute schoenen aantrekken en kijken of je misschien elders eens onder de loep kan worden genomen samen met je mannetje.. sterkte meid..
Ahh moppie!!! Wat vervelend zeg.... Krijg kippevel over heel me lichaam bij het lezen van je verhaal. Kom je even een dikke knuffel geven en ik snap je gevoel helemaal! Ik hoop echt oprecht uit heel me hart dat je toch ooit zwanger mag raken! Veel liefs!
Aahh meisje... wat ontzettend rot zeg!! Kan me heel goed voorstellen dat je er niet vrolijker van word en haast niet meer blij kan zijn als je hoort dat iemand zwanger is. Zijn jullie al helemaal onderzocht? En hebben jullie een andere optie van zwanger worden overwogen? Met een beetje hulp? IUI, IVF en weet ik wat er nog meer bestaat. Misschien toch eens langs de dokter en een verwijzing vragen naar de gyn? Ik hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan! Het is jullie zo gegund!
dank jullie wel voor de lieve, warme reacties en wat fijn dat ik hier begrepen word. we hebben het in eerste instantie alleen aan ons schoonzusje verteld, maar die vond het nodig om de hele familie in te lichten. helaas krijgen we uit deze hoek absoluut geen steun. verder hebben we wel contact met de huisarts, ik ben ook al eens bij de gyn geweest en heb een echo gehad. er zijn idd wel behandelingen mogelijk en daar zijn we nu ook over aan het denken, maar ik vind het ontzettend moeilijk om deze stap daadwerkelijk te zetten. nogmaals ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties, dat heeft me echt goed gedaan
Herkenbaar, hoewel het bij mij niet in die mate was. Ik heb het er ook moeilijk mee gehad toen mijn schoonzusje ongepland zwanger werd van een 3e door de "knip van de dokter" heen en wij na jaren proberen nog steeds met lege handen stonden. Ik vond het dan weer wel fijn dat ik meter mocht zijn. Intussen is mijn zoontje er ook, hij is ong. 1 jaar jonger dan zijn neefje dus heeft er ook een speelkameraadje aan zodra hij op de leeftijd van het samen spelen is.
slly, wat lijkt me dat een verschrikkelijk rot gevoel... 5 jaar oefenen en nog niets... jeetje.. misschien moet je eens met je gyn overleggen welke mogelijkheden erzijn? Ik bedoel, je gaat er aan onderdoor.. je wil dit zo graag... Mijn nicht wil ook graag zwanger worden. Is nu ook een jaar of 5 bezig en ook aan het dokteren.. haar eitjes worden niet groot zat en is nu met allerlei hormonen bezig en heeft vorige maand haar eerste IUI gehad.. helaas zonder positieve test als gevolg, maar ik vond het als nichtje zijnde ook enorm rot om haar te vertellen dat ik wel zwanger was. Ik gun het haar zo... Wat ik eigelijk wil zeggen, meid geef de hoop niet op. Ze kunnen jullie was helpen! Knuffel!!!
jee wat erg dat je schoonzusje dat heeft gedaan! ik wens je heel veel sterkte met de keuzes die jullie gaan maken, uit ervaring kan ik zeggen dat de mmm echt te doen is, het is geestelijk en lijfelijk best zwaar maar niet onmogelijk.. Achteraf is het mij 100% meegevallen..