Het is misschien ook gewenning: Hij vraagt niet -> jij boos, je zegt niets -> hij denkt dat alles goed gaat -> hij vraagt niet -> etc.
Oh, mijn man is precies zo. En als hij er wel een keer naar vraagt en ik zeg hoe het was, vindt hij mij weer zeuren. Is denk ik echt man eigen. Ook als ik weer eens last heb van bandenpijn, en daarbij ook nog eens verschrikkelijk moe ben, vraagt hij evengoed om dingen, die ik dan echt niet kan. Hij schijnt het gewoon te vergeten. Ik vond het boek 'Mannen!' van Rhijja Jansen wel een uitkomst. Er is op een grappige manier beschreven waarom mannen zijn zoals ze zijn. Geeft een hoop inzicht (hoewel het nog af en toe behoooooooorlijk frustrerend kan zijn, zoals mijn man doet hoor).
Is hij niet met werk & studie bezig om ervoor te zorgen dat jullie het straks als gezin beter hebben? Want dan vind ik het stukje: hij denkt alleen aan zichzelf niet zo juist geformuleerd. Mannen zien niet dat wij als vrouw ergens om verlegen zitten. Mannen snappen hints niet. Misschien moet je toch nog wat duidelijker zijn in wat je nodig hebt. Praat met hem, en dan niet op verwijtende toon maar leg uit hoe je je voelt en dat je zijn steun nodig bent. probeer hem ook te steunen in wat hij doet, vind samen de middenweg.
Jeetje, dat is hier gelukkig niet het geval!!! Maar dat is bij jullie misschien ook wel een stukje cultuur?!?
Hij is idd een man. Mag het dan? Dan vraag ik me af wat wij als vrouw dan dus ongestoord mogen doen omdat wij vrouwen nu eenmaal vrouw zijn??? Of is het dat wat ik nu doe? Zonder gekheid. Ja hij is nu idd drukker omdat we het na die studie idd beter krijgen. Hij zal dan meer vrije tijd krijgen en waarschijnlijk ook meer salaris. Ik wist van te voren ook dat het druk zou worden... We hebben dat allebei onderschat. Daarbij kwam mijn zwangerschap ook net iets eerder. De maand dat ik zwanger raakte hadden we eigenlijk net gezegd even 2 mnd te wachten met proberen zodat hij wat verder zou zijn met zijn studie als de baby zou komen maar toen was het dus al gebeurd! Rond mei zou hij in principe klaar zijn (is een 1 jarige opleiding) baby komt nu dus in feb. Toen ik nog werkte vroeg hij vaker aan me hoe mijn dag was geweest. Eigenlijk altijd. Misschien vindt hij mijn verhalen van de dag nu wel saai. Het komt niet op meer neer dan met zoon bezig zijn en het huishouden. Voorheen had ik nog wel eens "spannende" verhalen gezien het werk wat ik deed. Ik had in eerste instantie het plan om het gisteren te bespreken (Niet gedaan *doos*) en het vanavond gezellig te maken. Vrijdag is, vanaf 20.30 zijn studieloze avond. Is even kijken of ik dit dan allebei in 1 avond prop.
Ik vind je gewoon een zwangere doos. Zo was ik ook toen ik zwanger was. Mijn vermogen om te relativeren verdween naarmate mijn zwangerschap vorderde steeds verder weg. Mijn man werkte zich een slag in de rondte en ik zat thuis. Had weinig om handen, weinig spannends te melden en als ik dan een keer wat had gedaan overdag dan had mijn lieve hardwerkende echtgenoot het lef om niet daarnaar te vragen. Dus dan ging in de mok/koppigheidsmodus. Hij dan vragen wat er scheelde, en ik dan zeggen dat er niks was. Ik begrijp dat het niet leuk is als er niet naar jouw hoogtepunt van de dag is gevraagd maar dat kun je beter rustig aangeven dan zoals jullie nu bezig zijn.
Ik heb een man die keihard werkt, daar vaak in zijn hoofd ook druk mee is en dan ons (vrouw en kind) amper ziet staan. Ik heb liever dat hij laat thuis is met een leeg hoofd dan vroeg en nog helemaal vol is van zijn werk. Wij hebben daar ook afspraken over gemaakt; laat thuis ok, maar Blackberry uit. En 1 dag in de week geen tv, geen i-Pad en even wij-tijd. Is altijd fijn om even goed te praten en elkaar recht in de ogen te kijken. Maar ik ken mijn man ook al bijna 25 jaar, we weten ondertussen wel wat we aan elkaar hebben.
je kwetst hem nu ook al, denk ik ik zou een gesprek aangaan zonder verwijten, in de vorm van: ik zou het fijn vinden als jij...
Ik snap jou helemaal als je zegt dat jij dan net zo koppig bent en niks tegen je man zegt. Ik ben net zo. Maar onhoudt wel dat we het over een man hebben..... die snappen dat soort hints niet. En je zegt dat je eigenlijk niks wilt zeggen omdat jij hem dan kwetst en dat wil je niet. Maar word jij nu ook niet gekwetst? Jij zit er heel erg mee. Ik zeg niet dat je man jou met opzet kwetst. Maar als je er nu met hem over praat, en gewoon uitlegd hoe jij je voelt. Waarschijnlijk heeft hij het niet eens door! Veel succes, en zorg dat jullie het optijd uitpraten.
He meid, wat balen dat het zo gaat thuis. Ik snap dat het zwaar is, en zoals je zelf al zegt is praten de beste optie. Misschien is hij het zich helemaal niet bewust, omdat hij zulke lange en drukke dagen heeft. Hebben jullie er samen voor gekozen dat hij naast zijn werk deze studie ging doen? Dan denk ik dateen beetje acceptatie vanuit jou ook wel nodig is. Begrijp me niet verkeerd, ik zou niet in jouw schoenen willen staan. Want ook voor jou zijn de dagen met een dreumes, ziektewet en en zwangerschap lang en zwaar. Maar als het een keuze is die jullie samen hebben gemaakt dan moeten jullie er ook samen een weg in vinden. Ik hoop dat je een goed en rustig gesprek met hem aan kunt gaan en dat jullie er uit komen. Succes meid!