Even van me afschrijven.

Lieve Lesley, ik denk dat jij heel goed onder woorden hebt gebracht wat je voelt en...wat heel veel jonge, onervaren en onzekere moeders voelen. Je bent niet knotsgek, dat zou betekenen dat er wel heel veel knotsgekke moeders rondlopen. Je verhaal raakt bij mij een gevoelige snaar, ik herken je schuldgevoel. Ik ben er na van alles uitproberen achtergekomen dat ons mannetje het beste in slaapt komt in een omgeving met zo min mogelijk prikkels: zijn eigen bedje op zijn eugen kamertje. Maar hoe goed het hem blijkbaar doet, ik voel me schuldig dat hij niet "dichtbij" me is. Van tevoren had ik beelden van mezelf met mijn mannetje lekker op pad in de kinderwagen en maxicosi, lekker overal mee naar toe nemen. Dan creëerde je in mijn verbeelding een makkelijke baby. Niets was minder waar. Zwaar overprikkeld was meneertje dan. Ik kwam bijna de deur niet meer uit. Mijn vriend is vol begrip en superlief. Begrijpt dat ik mezelf een beetje kwijt aan het raken ben. Stimuleert me om weer te gaan sporten, af te spreken met vriendinnen. Maar dat vind ik zo moeilijk.
Nu gaat ons ventje wennen op het kdv, twee dagen per week en een dag bij oma en opa. Ik voel me schuldig, maar...ik weet dat het goed is dat ik straks weer ga werken. Dan kan ik weer even de jonge vrouw zijn die ik was voor de geboorte van ons mooie wonder. Het kdv is vol prikkels, ben bang dat hij noooooit zal wennen, mij enorm zal missen. Maar ik realiseer me nu dat ik het nodig zal hebben om weer meer tot mezelf te komen, dat ik de overige vier hele dagen er volledig zal zijn voor onze uk! Dat ik waarschijnlijk ook relaxter zal zijn, niet meer bij elk piepje in de stress zal schieten.
Ik weet niet hoe oud jouw kleintje is, of je straks weer gaat werken, maar realiseer je dat je moet groeien in je moederrol. Het is één van de grootste veranderingen die je meemaakt in je leven. Het is niet gek als je daardoor even niet meer weet hoe het moet, dat je door een wervelstorm van gevoelens heen gaat, inclusief de hormonen.
Ik hoop dat je je minder schuldig gaat voelen, dat voelt zo naar. Maar weet dat je het niet verkeerd kan doen, je houd zielsveel van je kindje. Dat is het belangrijkste. Sterkte!!!

 

Lesley, je omschrijft het zo goed, het is zó herkenbaar! Ik voelde me ook schuldig als mijn dochter weer heerlijk op haar kamertje lag te slapen. Ze vind dat ook het fijnst, had echt een rustige omgeving nodig. Niks draagzak of bij mama slapen, dat vond ze niet fijn. Soms ging ik bij haar op de kamer zitten als ze sliep. Even een boekje lezen op dezelfde kamer. Voor mijn gevoel toen zag ik haar veel te weinig. Ook dat gevoel van jezelf kwijtraken beschrijf je zo herkenbaar. Ik heb daar ook zo'n moeite mee gehad. Altijd bang dat ze zou gaan huilen. Ik was daar heel zenuwachtig en krampachtig over. Ik vond het ook heel moeilijk om dingen voor mezelf te gaan doen, ook om dat huilen.

Maar ik kan je zeggen: het wordt écht echt beter! Mijn dochter is nu 6 maanden en alles is zóveel makkelijker geworden! Het gaat allemaal een stuk natuurlijker. Huilen levert geen stress meer op (maar huilen wordt ook echt minder na een tijdje) (ik hoop trouwens wel dat je geholpen wordt met de verborgen reflux, toen we medicijnen kregen ging het al stukken beter) Je krijgt veel meer vertrouwen in jezelf. Ik weet niet of je weer gaat werken, maar dat deed mij ook goed. De balans is weer veel beter nu. We gaan nu lekker dagjes weg met z'n drietjes, zonder stress en mét genieten. Het komt echt goed! Ik denk dat het nooit kwaad kan om therapie te volgen. Dat is ook iets voor jezelf, want het is niet niks die verandering in je leven! Spreek het allemaal ook lekker uit, je zult zien dat je niet de enige bent. Verhalen delen werkt goed!

 

Ook ik herken heel veel in je verhaal, weet dat je echt niet de enige bent die zich zo voelt. Ik zou ondertussen een moord doen voor een dag zonder zorgen, huilen, irritaties en noem maar op. Ik ben zeker nog erg hormonaal, heb erge bloedarmoede en slaap gewoon niet goed. Dat maakt mij niet bepaald gezellig. Ook ben ik een enorme perfectionist en control freakje.. vandaag slaapt ons meisje weer veel te weinig en gaan we zo nog op verjaardag bij mijn schoonmoeder waarbij de hele familie weer aan ons meisje wil zitten enzo.. zucht. Mijn man kan vrij laconiek zijn en hij kan onze dochter rustig 10 minuten laten huilen, ik heb daar echt moeite mee. Soms voel ik me er ook alleen voor staan.. Gelukkig mag ik over 2weken weer werken, de ene week 2 dagen en de andere week 3. Even geen mama, maar gewoon weer lekker wat anders aan je hoofd denk dat de balans dan veel beter wordt. Ik voel me ook vaak schuldig en denk ook vaak: had ik het zus of zo moeten doen.. maar goed, we doen allemaal ons best.

 

Je hebt het over rust en regelmaat en over zelfstandig inslapen.

Sommige kindjes hebben meer moeite met zelfstandig inslapen dan anderen. Sommige kindjes willen graag bij mamma/pappa zijn.
Rust en regelmaat betekend niet dat je kindje perse in bed moet slapen.

Misschien is het boek van Stephanie Lampe iets voor je?

Sommige kindjes houden niet van bepaalde draagzakken, of er helemaal niet van. Welke draagzak heb je? Is het een ergonomische?

Volgens mij doe je het al hartstikke goed. Je gaat zelfs al voor een second opinion! (Goed van jou! Als ze bloed gaan opgeven is het van binnen al echt kapot, en als ze voedsel weigeren ben je een stap te ver)

Je zorgen maken, onzeker zijn. Helaas hoort dat ook bij het moederschap. Dat maakt ook weer een goede moeder, je wilt immers het beste voor je kind.

 

Oh zo herkenbaar..De eerste weken van mijn dochter haar leven liep ik als een gespannen veer rond. Wat als ze gaat huilen? Ik wilde alles zo graag goed doen, ik was zo bang dat ze niet gelukkig was, dat ik dingen over het hoofd zag. Ik was constant in gevecht met mezelf en 'de rest'. Ik dacht: hallo, moedergevoel, jij zou me toch ingeven wat ik moet doen? Zo hoort het toch? Maar je moet niet vergeten dat je een LEVENSGROTE verandering hebt doorgemaakt...Je hebt een nieuw mens gecreëerd, dat je eerst 9 maanden hebt gedragen, toen hebt gebaard en mee naar huis kreeg zonder gebruiksaanwijzing. Heb geduld met jezelf, niemand weet wat em overkomt, ook al denk je van tevoren nog zo dat je jezelf goed hebt voorbereidt. Met de tijd wordt alles makkelijker. Jouw hormonen komen weer op zn plek, en je leert je kindje steeds beter kennen, en zij jou.

Ik vond de eerste maanden moederschap echt gewoon niet leuk. Maar vanaf een maand of 5 begon het makkelijker te worden. En nu vind ik het steeds vaker echt leuk. En als er eens een rotdag tussen zit, of ik twijfel weer eens aan mezelf, dan denk ik aan de woorden van mijn moeder: zolang je maar van haar houdt, kun je niet zoveel verkeerd doen. En die gedachte helpt me dan vaak wel weer op weg. Echt meid, je bent niet alleen en je doet het supergoed!

 

Jeetje... Wat herkenbaar . Hier ook mama in opleiding .

Ik heb altijd kinderen willen hebben en toen ik eenmaal zwanger was, was dat een droom die uitkwam. Ik dacht, dat doe ik even ik weet, m'n leven gaat op z'n kop staan, maar dat kunnen we wel aan.
Tijdens de zwangerschap besefte ik al dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn was. Die hormonen en alle onzekerheden die naar boven komen. Ook denkend aan hoe mijn jeugd is geweest en hoe ik dus niet wil dat mijn kindje op haar jeugd terug zou kijken. Zullen we wel de goede beslissingen maken enz enz.

Eenmaal echt mama en zo een klein hummeltje in m'n armen, vond ik het allemaal vreselijk eng. Was mega onzeker. Femke had erg veel last van krampjes en wilde er alles aan doen om ervoor te zorgen dat dat minder werd, maar deels hoort het er bij helaas. Houd mega veel van m'n meisje, maar was volledig mijzelf kwijt. Werkte niet, was 24/7 bezig met Femke, ml en ik hadden nauwelijks tijd voor elkaar en leefde best langs elkaar heen. Ik ging om 22:00 al naar bed en ml deed de laatste fles. Ik lag al lang in dromenland als hij naar bed kwam, lekker gezellig . Al met al begreep ik niet waarom ik dit ooit zo graag wilde, vond er niks aan. Sorry, klinkt heel hard, maar de roze wolk was erg ver te zoeken .

Na een week of 6 werd het steeds beter. Ik kwam in m'n ritme, Femke ook. De krampjes werden minderen ik kwam ook weer een klein beetje tot rust. De onzekerheden bleven hoor! Zowel over de zorg voor Femke, het tijd willen hebben voor mijzelf, daar schuldig over voelen. Schuldig voelen op het moment dat ik genoot van de uurtjes dat zij lag te slapen en er eigenlijk stofgezogen moest worden of er een was lag te wachten. Ook schuldig naar ml toe, was gewoonweg te moe om echt "gezellig" te zijn in de avond.

Nu, 16 weken verder, gaat het steeds beter en zitten we in een lekker ritme. Waarschijnlijk gaat dat ritme weer veranderen, maar we staan nu sterk genoeg in onze schoenen om dat aan te kunnen. Je groeit, als ouder zijnde, mee met je kindje. En ja, je hele leven staat idd op z'n kop. Dat zegt iedereen van te voren, maar je snapt het pas op het moment dat je kleintje er is . Ook de relatie met je partner is anders. Daar maakte ik mij in het begin best veel zorgen over. Maar nu genieten we meer van de tijd die we samen hebben.

Om een heel lang verhaal kort te maken : gun jezelf de tijd om te leren, word niet boos op jezelf als je onzeker bent, dat hebben we allemaal. Blijf praten met je partner, maak hem duidelijk hoe je je voelt enz. En voel je vooral niet schuldig als je haar op haar bedje legt als ze vermoeidheidssignalen laat zien, dat is dan toch het beste voor haar? En geniet even van de tijd voor jezelf die je dan hebt. Is echt erg belangrijk, moeilijk, maar zo lekker. Hier ben ik met 4 weken voor het eerst een avondje weg geweest met vriendinnen, na 4 weken 24/7 voor haar gezorgd te hebben. Vond het moeilijk, heb even een traantje gelaten, maar daarna genoten van de avond. Ook die uurtjes heb je nodig om je batterij weer even op te laden en een nog leukere moeder te zijn voor je kindje.

Nou, ik ga een einde breien aan m'n epistel .

Geniet van je kindje!!!!!

 

Ga eens naar osteopaat dat zal verhelpen ongemakken wat je dichter geeft. Verder inbakeren en idd rust en regelmaat.
Ik had hier ook zo'n dochter na osteopaat veel beter net andere kind. Er bleef wat maar idd dat verborgen reflux (mijn dochter dat wat jij beschrijft) ging bijna weg met comfort voeding en osteopaat.

Wat jou situatie betreft is herkenbaar alleen ik ben daar wel iets meegedaan. Ik ging bv geven het lukte niet gewoon. Ik hatte echt haar aan borst bijna-stopte ging kolven. Dat met huilbaby en reflux etc ging ook niet. Ik stopte ook. Toen was 50% opgelost ik was gelukkig-baby-man osteopaat hielp erg en en iemand van huilpoli van cb thuis met ons rust en regelmaat kwam doornemen. Toen waren we dolgelukkig dat ze niet aan borst sliep. Ze wou ook niet gedraagt worden.

Hier houden we gewoon rekening met ons zelf. Wat ons gelukkig maakt doen we dan en wat niet dan is duidelijk dat deze aanpak niet werkt voor ons. Daar brengen we verandering in zonder gezeur.
Dan iedereen voelt zich geweldig!
Al moet ik zeggen eerste 6mnd vond ik ook lastig ze is erg pittige baby geweest nu ze kan erg veel zelf is afgenomen ze is een heeerlijke slimme meisje geworden.
Schuldgevoel ken ik niet omdat ik altijd denk zoveel over mijzelf en zoveel over dichter. Voor haar en voor ons was gewoon beter rust en regelmaat streng opvolgen. Ik ga mij daarom ook niet schuldig voelen maar het is een van 1000x dingen die je moet maken als ouder.

Succes en sterkte!
Misschien op cb kunnen ze je ondersteunen. We hadden gelijk goede hulp gekregen

 

Zoooo herkenbaar! Ook ' fijn' om te lezen dat er meerdere moeders Zich zo voelen!

 

Het is heel normaal hoor wat jullie allemaal voelen. Het kost enorm veel tijd om aan je moederrol te wennen. Ik moet zeggen dat ik vanaf zoń 9 maanden dacht: he.. ik ben weer echt mezelf. en ik ben gewend aan het moeder zijn, een baby hebben en daarnaast nog vrouw te zijn van mijn man.
Het is gewoon erg heftig.
Het komt goed, geef jezelf de tijd en denk ook dat het er allemaal bij hoort. Een baby hebben is echt heftig. Je kunt nog niet aan ze vragen wat ze willen.
En gewoon lekker bij je houden hoor als ze het nodig hebben als ze huilen. Het zijn vaak fases. Het lijkt alsof er geen einde aan komt en opeens slapen ze weer zelf in hun bedje zonder hulp. En soms hebben ze dan opeens weer een fase dat ze niet willen slapen savonds. Ook dat gaat weer over. Je verwend of wend ze dus echt niet!

 

Heel herkenbaar. Ik vond het ook erg moeilijk om onze baby vast te houden. Wist niet wat ik ermee moest. Na de voeding legde ik haar gelijk terug in bed. Knuffelen deed ik amper met haar. Als ze huilde legde ik haar best vaak in bed en liet ik haar huilen. Wist niet wat ik ermee moest. Voel ik me nog af en toe slecht over . Denk dat dit ook kwam omdat ik als kind plots mijn moeder ben verloren en me vader was er nooit voor mij. Het viel de kraamhulp op dat ik dat deed en ze begon erover. Ben toen in tranen uitgebarsten.Ik heb het er met haar over gehad dat het zo zwaar is en dat ik niet weet wat ik moet doen etc etc. Beetje hetzelfde als jouw verhaal. Ze zei dat 90% van de kersverse moeders dit heeft. Alleen niemand durft het te zeggen omdat ze bang zijn dat ze door de buitenwereld ( om maar zo te zeggen) hierop worden afgerekend. Mensen interpreteren gelijk dat je dan niet van je kindje houd als je zoiets zegt. Ik heb toen extra kraamhulp gehad en ze heeft me toen grotendeels geleerd hoe ik de kleine kon troosten en hoe ik met de kleine kon knuffelen. Op een gegeven moment zat ik elke dag te knuffelen
Nu 9 maanden later is het een klein draakje geworden. Gaat nu allemaal makkelijker. Ze huilt af en toe nog is als ze tandjes krijgt of als ze in een sprong zit zoals nu. Heb nu wel geleerd hoe ik haar het beste kan troosten .
Maar grotendeels is het toch uitvogelen met die kleintjes is me opgevallen. Wij namen in het begin haar overal mee naar toe. Doen we nog. Van het weekend waren we op visite. Ze gaat dan om 8 uur slapen daar in een campingbedje. En we haalde haar er 's nachts om 0030 uit omdat we toen naar huis gingen. Ze sliep gelijk in de auto. En toen we thuiskwamen legde we haar gelijk in bed. Toen heeft ze doorgeslapen tot 0830. Dit doen we wel vaker met haar en ze is er ondertussen aan gewend.

 

Ik ga je 1 ding zeggen: het wordt allemaal beter! Echt.

Mijn dochter slaapt 's nachts nog steeds op mij, mijn huishouden is nog steeds verre van georganiseerd sinds dat zij er is en de intimiteit tussen mijn vriend en mij is absoluut nog niet terug op het oude niveau zal ik maar zeggen . Niet zo gek natuurlijk met zo'n handenbindertje.

Maar: sinds een paar weken herken ik haar huiltjes precies en kan ik haar af en toe ook laten "huilen" omdat het niet echt huilen is. Ze is dan bijvoorbeeld boos omdat ze moe is of moet wachten op de fles.

Wat betreft het huilen als ze bij je ligt of in de zak zit, ook herkenbaar. Mijn dochter wil dan op onze schouder hangen en vaak moeten we dan ook rondlopen omdat haar voeding niet lekker gezakt is, ook al heeft ze al een half uur zo gelegen na de voeding.

Ik loop ondertussen kilometers in en rond ons huis met haar, maar het helpt. En af en toe slaapt ze als een roosje overdag. Vaak ook niet en dat is dan jammer, geen huishouden kunnen doen, als iemand zich eraan stoort pakt diegene zelf maar een poetsdoek .

Je gaat je kindje vanzelf leren kennen en vanaf dan wordt het echt makkelijker.

 

Heeft een tijdje geduurd voordat ik er op deze manier mee om kon gaan hoor. Het is denk ik een knop die om moet gaan in je hoofd. Zo'n 2 weken geleden zat ik nog net zo als jij nu zit. Ik heb hier ook een topic geopend toen ze nog maar 5 weken was (ze is vandaag 9 weken) omdat ze geen moment zelf wilde slapen, alleen maar op mij of mijn vriend.

Wat mij helpt is om soms even naar haar te kijken en te beseffen dat ze wel 9 maanden in mijn buik heeft gezeten en dat haar enige manier om wat te zeggen, huilen is. Het huilen hoeft vaak niet eens iets te betekenen, ook al wordt er wel eens gezegd dat er altijd iets is als een baby huilt. Wat je kunt doen is heel goed luisteren naar de verschillende huiltjes op de verschillende momenten, laat haar af en toe een minuutje huilen zodat je goed hoort welke huil het is. Dan kom je er vanzelf achter welk huiltje waarvoor is. Dat ene minuutje, of misschien 2, is echt niet zielig omdat het jou juist gaat helpen om te herkennen wat je kindje nodig heeft.

En maak je niet druk om je huishouden. Dat is mij wel 100 keer verteld en elke keer dacht ik: ''ja maar...''. We zijn pas moeder geworden en hebben nog zoveel te leren. Dat neemt heel veel tijd in beslag, het huishouden hebben we de komende jaren meer dan genoeg tijd voor . Jammer dan dat het nu even verslonst maar dat komt ook wel weer goed.

En laat je kindje af en toe bij je man huilen. Ik had daar eerst heel veel moeite mee, wilde haar gelijk uit de armen van mijn vriend pakken als ze weer begon te huilen. Maar nu merk ik dat ze er soms veel meer aan heeft om bij mijn vriend te zijn dan bij mij omdat ik er soms ook echt wel even genoeg van heb. Dan ben ik zelf niet rustig en wordt zij ook niet rustig. En als je alleen thuis bent en je weet het even niet, maar je kindje heeft voeding gehad en een schone luier etc. dan is het echt niet erg om haar even te laten liggen. Dan huilt zij wel even maar dan heb jij even de tijd om een beetje tot rust te komen en dan pak je haar weer bij je. Je zult zien dat je haar dan ook veel eerder rustig krijgt . Ik ben zeker geen voorstander van laten huilen, maar dat is dit ook niet. Dit is haar even wegleggen zodat jij daarna weer een rustigere moeder voor haar bent.

Nog even over het huilen als je haar tegen je aan houdt, soms wil mijn dochter dan ''zitten''. Ze ontdekt dat de wereld veel leuker is dan alleen maar op mama hangen. Ik begin dan met haar te praten terwijl ze zit, ze zit natuurlijk nog niet zelf. Daar wordt ze vrolijk van. Misschien helpt dat bij jou ook.

Als je ergens nog een tip over wilt dan hoor ik het wel . De situatie is hier ook nog lang niet altijd perfect hoor, maar ik kan het nu veel beter aan dan een paar weken geleden.