Even van me afschrijven

Ik begrijp je wel hoor.
Mijn broertjes/zusjes kwamen ook om de haverklap toen de oudste geboren was, en op tijdstippen waar het mij niet uit kwam. En in de periode dat mijn oudste veel huilde 's avonds heb ik gezegd dat ze maar moesten bellen als ze wilden komen, ik lag toen vaak om 20:30 op bed om toch wat slaap te krijgen. Mijn (schoon)ouders zijn altijd welkom maar als het niet uit komt zeg ik het wel, nu heeft alleen 1 persoon het toen overgebracht dat iedereen eerst moest bellen als ze wilden komen ook mijn ouders en ik krijg ze niet aan het verstand dat het alleen voor broertjes/zusjes geld. Als je 3 á 4 avonden in de week familie over de vloer hebt wordt je het soms ook wel zat.

Nog steeds hou ik rekening met het slapen van de kinderen ook al zijn ze nu 5/6 jaar, vooral de jongste heeft zijn slaap nodig en de regelmaat.
Gewoon eerlijk zeggen want anders krijg je meer trobbels, en dat vreet ook energie.

 

In dit soort dingen moet je gewoon duidelijk zijn en ik denk dat jullie beiden nog erg aan het wennen zijn aan het ouderschap. Met bekenden had ik, toen ik net moeder was, ook moeite om nee te zeggen. Maar ik heb inmiddels geleerd dat ik (en mijn man uiteraard) de ouder ben en als ik nee zeg is het nee. Mensen kunnen niet weten dat jullie dat niet prettig vinden als jullie niks zeggen. Wat dat betreft mag je best wat meer voet bij stuk houden en aangeven als je iets niet prettig vind.

Dat is helemaal niet erg zolang je het op een normale manier brengt.

 

Dat klinkt erg bijzonder inderdaad
Maar goed, dat ligt niet aan jou. Zo lang jullie op 1 lijn liggen en dat communiceert kan ze vinden wat ze wil toch?

 

Mijn dochter was heel prikkelgevoelig en als haar slaap- waakritme werd verstoord, was het echt dikke ellende. Andere mensen snappen dat niet, want ze zien alleen maar een leuke baby. Ze zien niet dat je later thuis uren (nachten) met een huilend kind zit. Ik heb echt wel eens een tante van mijn man afgesnauwd in die tijd...

Ik had op een gegeven moment echt scheit aan alle meningen van anderen. Ik wist gewoon dat ik haar het best kende en het best aanvoelde en kon beoordelen wat ze nodig had. Overigens zaten mijn man en ik wel op een lijn hierin, ook in de ccommunicatie naar anderen.

Het enige wat ik anders had gedaan, is dat verhaal met die oma. Ik was nadat de baby in slaap gevallen was niet meer langsgegaan. Dat had ik dan een andere keer gedaan. Ik snap ook wel dat oma haar achterkleinkind wil zien, als je beneden met hem staat. Vind het wel een beetje een sneu bezoekje voor haar.

Ik vind dat je man met zijn ouders moet praten. Het kan toch niet dat zijn ouders de moeder van zijn kind negeren? Jij hoort bij hun kleinkind. Hoe willen zij ooit een normale opa en oma zijn, als ze jou negeren? En afgezien daarvan, zij zullen ook respect voor de moeder van hun kleinkind moeten opbrengen.

 

En dat heb ik nu met mijn ouders omdat een ander de woorden verdraaide, ouders hoeven van mij niet te bellen maar de rest wel. En mijn huis mijn regels een kind is geen pop, ik heb een tijdje elke keer mijn zusje op schoot gepakt nou ze was daar niet van gediend ik zei dat ze het zelfde deed bij neefjes/nichtjes, dat was gelijk afgelopen.

 

De vraag is al eerder gesteld, maar hebben jullie verschillende culturele achtergronden? Ik zou ook knettergek worden, maar waarschijnlijk is het voor hun normaal en vinden zij het raar dat je daar niet dezelfde mening over hebt als zij hebben.

Ik zou het met name met je schoonouders bespreekbaar maken, met je man erbij. Uitleggen dat je hun niet wilt kwetsen, maar dat je het niet gewend bent dat er zomaar bezoek op de stoep staat en dat je je eigen ideeen hebt over de omgang met je baby en dat je graag wilt dat dit wordt gerespecteerd.
Vraag hun hoe zij het graag willen zien en zoek een goede middenweg die voor iedereen acceptabel is. Kunnen zij daar niet mee leven, dan houdt het een keer op. Maar ik heb nu het idee dat dat goede gesprek nog niet heeft plaats gevonden.

Tegen je schoonzus kan je ook gewoon zeggen: nee ik heb geen zin. Want thuis blijven voor je kind is niet perse nodig, maar je vind het niet leuk/ belangrijk genoeg en dat is prima.

Met oma en oom zou ik idd veel meer grenzen aangeven. Oma, we komen naar boven, maar we blijven 10 minuten en gaan dan ook echt weer naar huis. Niet daar op bed leggen en bezoekjes kort houden.

Geloof mij, je kind zal die grenzen ook nodig hebben over niet al te lange tijd, dus je kan maar beter alvast oefenen.

 

Hoe oud was je zusje toen? Ik krijg er een vrij hilarisch beeld bij maar dat komt denk ik omdat mijn zusje 25 is haha. Wel effectief .

 

11 jaar denk ik, de jongste thuis.

 

In een relatie hoor je er voor elkaar te staan of je het nou eens bent met de situatie of niet. Zo ook deze situatie, jij hebt het er duidelijk ontzettend moeilijk mee en daar hoort je vriend/man op in te spelen. Hij moet zichzelf bij elkaar rapen zodat jullie als stel duidelijk kunnen maken wat jullie persoonlijke grenzen zijn.

Ik herken de situatie 100% de frustraties die jij schetst zijn ook gewoon heel vervelend - of anderen er nou mee eens zijn of niet, jij vind het vervelend- en als je partner je nou ook nog eens in de kou laat door zijn mond te houden is de frustratie nog groter.

Je kan de situatie ook omdraaien, ze wilt geen contact meer want ze is beledigd, nou mooi toch? Dan is het lekker rustig, laat je schoonmoeder maar even in haar sop gaarkoken ze zal vanzelf wel weer van haar laten horen. Dit is dan ook het moment om het gesprek met je partner aan te gaan wat betreft bemoeienis van zijn familie en jou/jullie grenzen.

Vergeet niet dat jij hierin ook een rol speelt. Ik heb 2 jaar geïnvesteerd in de relatie met mijn schoonmoeder, ik ben telkens het gesprek aan gegaan - ondanks dat ik afgezet werd als niet de perfecte vriendin voor haar zoon ( hoe cliché) - Uiteindelijk heeft ze uitgesproken dat ze ontzettend veel respect voor mij heeft dat ik telkens het gesprek ben aangegaan en ik trouwens ook voor haar want voor haar was het ook een grote verandering, opeens moeten praten over je frustraties richting een ander. En ondanks alle ellende staan wij er voor elkaar na twee jaar strijd en zou ik door het vuur voor haar gaan, want ook al is ze totaal anders als ik het is een power vrouw die alles voor haar familie doet en dus ook voor mij.

De beste tip die ik je kan geven is duidelijk je grenzen aangeven en blijven investeren in de relatie met de ander. Je kan haar niet veranderen, maar je kan wel de situatie veranderen door open en eerlijk te zijn op een rustige duidelijke manier.

 

Maar hier geef je zelf eigenlijk weer een voorbeeld van hoe jullie je keuzes aanpassen aan wat de familie van jullie verwacht. Jullie gingen niet langs omdat jullie dat zelf wilden, of omdat het goed uitkwam voor de kleine, maar omdat zij het verwachtten. En zolang je niet heel erg tegenzin hebt en de kleine is toch wakker, dan is daar op zich natuurlijk niks mis mee. Maar als je al weet dat het niet gaat passen in het ritme van de kleine, nou, dan zou ik dus gewoon niet gaan. Bel om haar verhaal te laten vertellen, stuur een beterschapskaart (met handafdruk van je zoontje, doet het altijd goed) en ga een paar dagen later langs. Zij kunnen het 100 keer belangrijk vinden dat je in zulke gevallen meteen langsgaat, maar jij hoeft niet naar hun pijpen te dansen.

Overigens is het wel logisch dat je onenigheid krijgt als je je grenzen aan gaat geven. Je gaf zelf al aan dat je altijd heel meegaand was. Zij zijn dus totaal niet gewend om tegengas van jou te krijgen. Als jij nu ineens wel je grenzen aan gaat geven, zullen zij daar dus tegenaan lopen en dat vinden ze natuurlijk niet meteen leuk. Daar zullen ze even aan moeten wennen.