Ik denk dat praten indd iets zou kunnen zijn wat je oplucht maar ik denk eerder in een 3de persoon ook omdat je aangeeft dat praten met je moeder en zusje niks oplost voor je er zit denk ik veel oud zeer misschien kan je eens naar een psycholoog gaan. En ik denk wat je nu aan het doen bent door op het forum te zetten je je heel erg moet verweren tegen wat mensen van je denken. En wat ze denken dat je moet doen maar dat is het laatste wat jij erbij kunt gebruiken dus doe wat je hart je ingeeft en laatje hart en ziel spreken door ergens gevoelens eruit te gooien zonder je te hoeven verdedigen veel sterkte groeten anita
Sorry hoor, maar ik vind het echt een beetje gemeen hoe de meeste mensen reageren! Ze voelt zich al rot, en dan moeten sommige nog even een tikkeltje erbovenop gooien! Als je zoiets leest, weet je dat diegene verdrietig is, en niet zit te wachten op "negatieve" berichtjes. Ik vind het gewoon uitlokken als je gaat reageren,wat niet in haar voordeel werkt. Dat noem ik dus echt niet helpen, maar gewoon lekker bijdehand doen. Meid, ik vind het echt rot voor je dat je je zo voelt! En ik begrijp je heel erg goed. Als je zusje altijd al voorgeschoten word,dan is dat gewoon niet leuk, en ga je je minderwaardig voelen. Een moeder hoort gewoon niemand voor te trekken, hoe "stout" een kind ook is! Zelfs niet als je volwassen bent. Het feit dat je zusje (expres?) zegt dat ze is uitgerekend op de (?)dag van je opa, komt gewoon hard aan, als jij een betere band had met je opa, zo heb je het gevoel dat je nog iemand (nog een x) verliest. Er staan immers al zoveel mensen aan je zus dr kant! Soms heb ik ook wel eens het gevoel dat iemand juist iets doet om mij in het niets te drijven, om mij onzichtbaar te maken. Maarja.. als je daar om blijft piekeren. Ik denk ook dat er een deel van jaloezie speelt,iedereen wilt gewoon leuk en aardig gevonden worden, en erbij willen horen, dat is een feit! Misschien moet je maar zo denken.. als ze jou zon klote gevoel geven.. dan kunnen je ze beter kwijt dan rijk zijn! En idd wat hierboven genoemd staat (auraly); als jij en je man een kindje krijgen, dan zijn JULLIE toch onwijs trots erop! Het kindje zal jullie nummer 1 zijn, en dat is belangrijker dan de oma of tante, want daar word het niet door opgevoed! Als jij zorgt, dat je jullie kindje alle liefde geeft wat je kan geven, dan zal het zeker niks te kort komen hoor! Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte! En laat je niet de grond intrappen! Sta op met een lach,alsof je de wereld in je eentje aankan!
Je zegt dat niemand wat vraagt, maar gelijk iets vind, nou ik heb wel een aantal vragen die mij meer verduidelijking zouden kunnen geven. 1) Is de band met je moeder altijd zo slecht geweest? 2) hoe was de band met je zus toen jullie opgroeiden? 3) hoe was de band met je opa 4) wat vind of vond je vader van dit alles? 5) heb je wel eens tegen je moeder en zus gezegd wat je ervan vind en hoe je je voelt onder alles 6)steunt je man je wel in dit alles? Dit zijn vragen die ik wel helder zou willen krijgen. Ik heb het boven ook al eens gezegd, ik heb zelf een slechte moeder dochter relatie, maar pas toen ik mijzelf er bij neerlegde dat mijn moeder is zoals ze is, pas toen kon ik het een plekje geven en pas daarna kon ik ermee omgaan. Daarvoor was ik ook verdrietig, boos, jaloers, en alles wat er maar zijn kon... Dit is ook wat ik bedoelde met je kan sommige dingen niet veranderen. Ik hoop wel voor je dat we met zijn allen ook iets positiefs kunnen bijdragen, mijn opmerkingen zijn ook niet negatief naar jou bedoeld, maar ik wil je wel een spiegel voorhouden. Want soms kom je op mensen op een bepaalde manier over terwijl je misschien iets heel anders bedoeld. Meid hou je sterk, je komt er wel!
Ik wil best lering trekken uit dingen, maar ik kan geen lering trekken over woorden die niets zeggen. Ik snap jouw punt, maar wat heeft eht voor zin om donkyshot te gaan spelen? Het is neit zo dat mijn moeder mij minder waard vind, het is zo dat haar ogen voortdurens op mijn zusje gericht staan. Leuke dingen doen en energie er in stoppen, ach je weet neit hoeveel energie er in leuke dingen doen gestopt is. Nee dank, ik wil neit nog eens overspannen raken omdat ik steeds de deksel op mijn neus krijg. Ik ben voor eht eerst in pak weg 10 jaar jaloers op mijn zusje, ik had dat afgesloten en heb zoals zovele hier schrijven er hulp voor gehad ( niet dat die veel voor mij konden doen maar goed, uit eindelijk heb ik eht afgesloten) echter worden oude en geheelde wonden nu open gescheurd. Mijn zusje is niet overal de boosdoener in, maar het is voor mij wel duidelijk wat zij wil in deze ( bewust of onbewust). Denk je eens in als zij een zoon krijgt op de dag dat mijn opa geboren is, welke naam zou zij in zijn naam verwerken? jep de naam van mijn opa, terwijl zij ook weet dat ik sinds de dood van mijn opa ( ik was13) al gezegd heb dat als ik ooit een zoon zou krijgen ik hem de naam van mijn opa zou geven. Mijn nichtje gaf mij 16 aug ook door dat zij zwanger was. Het verschil waarom ik dat wel kan dragen en dat van mijn zusje mij nu steek is de manier waarop het mij mede gedeelt werd. Uit de woorden van mijn nicht sprak duidelijk dat zij het vervelend vond om het tegen mij te zeggen omdat ze weet van ons. Mijn zusje heeft voor mij gevoel daar neit eens bij stil gestaan. Pas toen zij alles ( zelf het gebeuren met mijn opa) had vertelt vroeg ze of ik het neit vervelend vind. Dat is het verschil tussen weten wat er in een ander leeft en zelf je verhaal wllen doen ten kloste van alles.
Niet helemaal waar, iets wat binnen een familie leef kan onbewust doorgegeven worden ( tot wel 7 generaties later). Lees eens iest over familie opstellingen. Waarom ik de laatste vragen in mijn post stel ( hoe kom ik hier uit, hoe verwerk ik dit) is omdat ik weet dat als wi vrijdga wel een positieve test hebben ik er weer moet staan ongeacht wat ik nu voel, dan moet ik er zijn voor het vruchtje wat ik bij mij mag dragen. Mijn kindje zal altijd speciaal voor ons zijn.Maar het zal ook de familie littekens dragen en ik heb juist jarenlang het hele kindje willen hebben weg gedrukt omdat ik de familie themas in kaart wilde hebben. Liegen was een zo'n thema wat steeds terug kwam. Nu ik bepaalde thema's heb verwerkt was ik aan een kindje toe. Kun je je voorstellen dat als je moeder dus nu ineens zo reageert terwijl ze ook gewoon eerlijk had kunnen aangeven dat ze het niet mocht vertellen dat dit mij pijn doet? Ik weet wat ik projecteer op mijn kindje geboren of niet, maar ik weet ook wat het onbewust al voor de geboorte met zich mee draagt als familie littekens.
Dank je wel voor je reactie, als ik dit had geweten had ik het zeker neit hier eruit gegooiot, dat is ook de reden dat ik al meermalen om een slotje vraag. Oud zeer was verwerkt en geacceepteerd, alleen wordt door opstappeling van een aantal feiten nu alle wonden weer open gereten....
waarom stap je niet op je moeder af en vraagt haar waarom ze dit niet heeft verteld, en geef haar de kans uit te leggen waarom,..... misschien kun je haar dan uitleggen, wanneer ze zegt dat je zusje vroeg niks te zeggen, dat je liever had gehoord, dat je moeder had gezegd, ik heb je zus beloofd niks te zeggen,..... en als je dan toch met haar praat, vraag haar eens hoe ze het zou vinden als jij ook zwanger zou zijn,... wie weet hoor je wel iets waarvan je wat positiever gaat worden, nou veel succes ermee,... en ik zou zeggen , blijf positief, want die negatieve gevoelens helpen je ook niet verder, die belemmeren jou straks misschien wel in jouw geluk
Dank je wel voor je reactie. Ik weet dat andere niet exprecs "negatief" reageren, maar onwetent reageren en daardoor mij idd nog meer pijn doen. Daarom schreef ik in een van mijn eerste reacties terug al dat vragen misschien een beter hulp is dan zomaar wat roepen. Ik heb mij nooit echt minderwaardig gevoelt, wel heb ik mij buitengesloten gevoelt. Iets waar ik jaren mee gewosteld heb en wat uit mijn systeem was, maar iets wat nu dus weer wordt openb gehaald. Ons kindje zal idd voor ons heel speciaal zijn, maar ik wens het ook zo graag een goede opa en oma...
onwetend reageren? Mensen maken van huun hart geen moordkui! DAt kan je van een openbare forum verwachten! Ik heb zelf ook een hele slechte moeder dochterband.. Mijn moeder heft niks met mijn zoon.. Ik ben het met auraly eens, leg je er bij neer. Je zegt zelf dat het al 27 jaar zo is. Praten kan en lucht op, maar wat bereik je ermee? als er eenmaal die tunnelvisie is dan kom je er niet meer tussen! ik denk ook dat je er misschien teveel van verwacht terwijl je zelf al weet dat het eigenlijk niet zo kan zijn. Wees blij als er dalijk een wondertje in je groeit, en ben er niet te veel bezig hoe je moeder het vind of je zus.. Jij bent belangerijker... Wat jij er van vind is belangerijker.. En wat een ander vind.. Ach daar haal je je schouders voor op! ZO heb ik dat gedaan en weet je, mijn moeder kan mij nooooooiiiit meer teleurstellen, omdat ik niks meer van der verwacht! heel veel sterkte meid!
Dank je wel dat je energie wilt steken in... Ik zal de vragen heel open en eerlijk beantwoorden, dat het uit mijn visie is lijkt mij duidelijk, zo heb ik het beleefd. Weet je, ik heb mij jaren geleden al neergelegd bij het feit dat mijn moeder meer naar mijn zusje trekt, dat heeft ook een min of meer breuk van ruim een jaar of 4 op gelevert ( alleen verjaardagen). Ik dacht nu dat alles een plekje had en ik alles aankon, maarblijkbaar was de oude wond nog duidelijk zichtbaar en kon de ander er zo weer met een mes doorheen... Goed de vragen... 1) Is de band met je moeder altijd zo slecht geweest? Ik kom uit een gezin met 3 meidne, mijn zus boven mij heeft jaren lang geen contact met mij gehad ook omdat zij mij kwalijk nam dat zij geen jeugd had. Zij maakt dezelfde fout als mijn moeder en steld haar jongste dochter behoorlijk voor. Ik heb in mijn puberteit ongelovelijk mijn best gedaan om het hart van mijn moeder tebereiken, maar het is mij niet gelukt om uit haar tekrijgen wat ik als haar kind nodig heb. Je kunt dus idd stellen dat de band met mijn moeder ondanks vele pogingen altijd minder is geweest dan die band die ze met mijn zusje heeft. Of hij slecht is weet ik niet, ik heb altijd geprobeert om haar te eren als mijn moeder e daarom te accepteren zoals het is... 2) hoe was de band met je zus toen jullie opgroeiden? Zoals ik al schreef, ik kom uit een gezin met 3 meiden, het was altijd een beetje switchen, soms was het mijn oudste zus en mijn jongste zus die met elkaar speelde en soms was ik het met mijn oudste zus of ik met mijn jongste, er was lettelrijk altijd een 5de wiel aan de wagen. Toen mijn oudste zus haar oudste dochter kreeg was ik net uit huis, er ontstond een 3 eenheid tussen mijn zusje, mijn zus en mijn moeder... ALs ik daar was, dan was ik silofaan... Door wat voorvallen is eht nu zo dat mijn oudste zus uit de gradatie is. Juist doordat ik het een en ander verwerkt heb sluis ik nu al een jaartje of 8 door alles heen, ik luister, stel mij open naar bij de ontstane kampen ( zus en zusj/moeder)en probeer de boel als gezin bij elkaar te roepen zo af en toe. ( tegen beter weten in). Ik heb mijn zusje lief, mijn zus lief en mijn moeder ook. Alleen bracht dit alles een behoorlijke aard beving in mijn beleving... Om dus duidelijk een antwoord te geven op je vraag, ik heb met het hele gezin altijd een knipperlicht relatie gehad, ik wil ze in mijn leven want het is familie. Dus de band met mijn zusje was dan weer ok vroeger en dan weer minder... 3) hoe was de band met je opa Hij was de man in mijn leven, ik was bij leven altijd erg trots op mijn opa, hoe hij met alles omging en hoe vrolijk hij altijd was ondanks de lichamelijke pijn die hij door de astma altijd had. Ik wilde van hem leren. Misschien was dit alles ook wel omdat ik onbewust de weerzin van mijn moeder naar die man voelde ( mijn moeder heeft altijd een knipperlicht relatie met mijn opa gehad, hoezo het gaat generaties door?) Toen ik net 13 was en mijn opa overleed deed dat mij heel veel, ik was dagelijks te vinden op het kerkhof, sprak dan ook tegen hem en haalde daar mijn kracht uit. Hij werd mijn leer meester en mijn god ( sorry voor de gelovige onder ons, voor mijn misschien niet passende woorden, maar zo voelde ik dat toen). Later toen ik dus bv kenis maakten met de techniek familie opstellingen van Bert hellinger ( google er eens op om te weten wat het is) leerdeik dat mijn opa ook zo zijn steekjes heeft laten vallen in het leven. Hij verlor iets van zijn magie naar mij toe. Maar als ik ergens mee zat dan was het gewoon altijd een geruststelling te weten dat hij er was. Nu heb ik het gevoel dat ik alles kwijt ben, ook die steun ( of het nu onzin is of niet, of iemand na de dood nu bij je kan zijn of niet, het gevoel dat geeft je soms al kracht... 4) wat vind of vond je vader van dit alles? Mijn vader is even heel hard en niet negatief bedoelt een slappe zak. Mijn vader is mijn alles begrijp mij niet verkeerd, maar hij vind niets uit angst voor ruzie met mijn moeder. Mijn zusje heeft toen zij nog alleen thuis wonde naar mijn inziens behoorlijk wat pogingen gedaan om mijn ouders uit elkaar te krijgen... En dna liep mijn vader weer alleen in de stad en als je dna vroeg wat er was dan zei hij alleen maar ach het zal wel over gaan. Dit is niet alleen mijn belving, maar ook iets wat mijn tante ( de jongste zus van mijn moeder) gezien en ervaren heeft. Blijkbaar meot mijn vader zo ongelofelijk veel van mijn moeder houden dat hij gewoon maar heeft geincaseerd en steeds stiller werd, van een enorm sociaal dier naar een muisje veranderde. Zelfs mijn partner ( die nog maar 3 jaar in dit systeem staat) zegt dat je pas mijn vader ziet als je hem uit zijn biotoop ( lees bij mijn moeder vandaan) haalt Mijn vader is mijn vader en hij kiest er zelf voor.... 5) heb je wel eens tegen je moeder en zus gezegd wat je ervan vind en hoe je je voelt onder alles Ik heb mijn moeder toen ik de breuk bij legde aangegeven dat ik zo af en toe idd vragen zou stellen of opmerkingen zou maken en dat ik hoopte dat ze oprecht zou reageren erop. Ze heeft van mij dat boel gekregen " moeders vertlt" Dat heeft ze nu ruim een jaar en ze heeft er volgens mij nog neits ingeschreven, ik vraag er neit eens meer naar omdat het mij pijn doet. Mijn zusje weet ondanks dat ik het nooit rrechtsstreeks heb vertelt hoe ik het voel, vandaar ook haar pijnlijke uitspraak" maar ja ik heb nu eenmaal een andere band met mijn moeder". Het is iets wat iedereen ( nou ja mijn zus neit, maar mijn zusje, en mijn vader en moeder) met de mantle der liefde bedekt. Je kunt er over praten of opmerkingen maken ( zo heb ik ooit tegen mijn moeder gezegd die over mijn oudste zus viel omdat zij de jongste vooortrok dat zij neit anders doet... geen enkele reactie....) 6)steunt je man je wel in dit alles? Ik wees hem woensdagavond eerst af omdta hij was gaan slapen, donderdag ahd hij iets belangrijks van zijn werk en ik wild hem er neit mee belasten, gister is dat ook tot een confrontatie uitgelopen en nu doet hij zijn best. Alleen hij kan nooit zo met gevoel over weg...Hij kan dat gewoon niet... Hij troost en veegt de tranen. Maar erover praten werkt neit zo goed, dan krijg ik antwoorden als accepteer het, laat ze bartsen enzo... Dat is naast het man vrouw verschil gewoon iets van mijn partner.. Maar hij doet zijn best. Dank je wel voor de vragen en de energie... Hiermee hoop ik meer duidelijkheid te geven. Het is echt neit zo dat ik een of andere psychopaat ben die nog neits verwerkt hebt. Woensdag avond was gewoon 3 of 4 klappen in het gezicht, terwijl ik het neit verwachte....
Thanks, voor je reactie. Als ik het mijn moeder vertel dan zou ze iets murmelen van, " tja wat moest ik anders. ALs ik haar dan vertel hoe het anders had gekunt zal ze stil vallen en een minuut later het gesprekeen ander wending geven. Ik weet nu er weer een klein beetje rust in mij komt dta mijn moeder heust wel trots zou zijn als ik verel ook zwanger te zijn, maar een gesprek zal dan als volgt gaan.. " mam, mam, ik heb het kindje voor het eerst gevoel... O ja das leuk... He je zusje die is gister naar de gyn geweets en...blablablabla.." Dat steekt, ik schrijf dit omdta ik de ervaring heb dat het zo gaat ( neit met een zwangerschpa, maar met ander onderwerpen).
Ik denkd at ik neit echt iets verwacht had, meer gehoopt. De klappen kwamen gewoon te snel op elkaar.
al zal je moeder er een andere wending aan geven, dan nog heb je haar laten weten hoe het voor jou voelt, en hoe jij er over denkt, en als je ma er dan fout mee omgaat is dit haar probleem,.... maar dan kun je in ieder geval van jezelf zeggen, dat je open en eerlijk je gevoelens hebt laten blijken,..... en mocht je zwanger zijn en je meldt dat je je baby hebt gevoeld en ze praat erover heen, omdat ze over je zus dr ervaring begint ,..dan kan dit pijnlijk zijn, tullk , maar dan pas kun je er beter aan gaan denken, ga je nu niet al druk maken om wat er etv gaat gebeuren, loop niet op de feiten vooruit,................. ik zelf heb ook dit soort gevoelens en ervaringen gehad, maar doordat ik altijd van te voren ging denken wat er dan wel zou gaan gebeuren, verpestte ik voor mezelf a) dat moment, en b) het moment erna had ik zoiets van: zie je wel, ik wist het,...... maar laters kwam ik tot de conclusie, dat wanneer men WEL positief reageerde, dat ik er dan altijd iets achter zocht, dus hoe dan ook, ik eindigde dan toch nog negatief,..... laters leerde ik gewoon te genieten en positief te blijven, opdat ik zelf beter in mijn velletje zat ,........ik dacht, wie dan leeft wie dan zorgt,.... ik genoot van de momenten,...en zag dan wel hoe het laters zou gaan verlopen,........ hierdoor had ik geen nare gevoelens meer VOORAF ! en mocht het laters negatief uitpakken, dan pech, ik stond er boven want ik wist dat ik mijn best had gedaan,... laters bleek alles veel beter te gaan en alles veel beters uit te pakken,.... en kijk nu naar mij, ik ben 44, en bleef altijd de kleine benjamin vd familie, maar nu ik dus op latere leeftijd zwanger ben, en mijn zussen al heel lang mama's zijn,....is alles helemaal toppie in onze relaties, terwijl ik eigenlijk de beste band had met mijn moeder, maar die is helaas niet meer,.....dus ik moest het met de rest vd familie zien te redden,... nu ze inzien, hoe stevig ik op eigen benen sta, van niemand afhankelijk ben (in het leven en qua gevoel) en mijn eigen leventje heb, een pracht relatie en een heerlijk kereltje op komst... gaat het met ons juist hardstikke goed,... dus wees jezelf, laat zien hoe je bent en hoe je je voelt, de rest is dan bijzaak, en alles wat dan mooi uitkomt is meegnomen, maar laat je geluk niet afhangen van een ander succes,.......... love and be loved
Punt is dat ik jaren zo geleefd heb, ik maakte mij van te voren nergens zorgen om en zag wel, begaf mij op eht moment en zag dan later de wonden wel. Deze manier van kijken paste neit bij mij, simpel omdat ik neit goed emt telerustellingen om kan gaan, dus moest k een andere manier zoeken. Deze andere maneir was dus van te voren een worse case senario en dan daar een oplossing bij bedenken en als ik die oplossing heb dan kan ik het worse case senario naast me neer legen en licks laten liggen, dan het positief denken hervatten. Echter heb ik mij juist nu weer op het pad van " wel zien hoe het uit pakt" begeven en zie het gehele bovenstaande tot gevolg. Ik heb juist nu geen worscase senario bedacht ( behalve het weten hoe het gaat als ik wel zwanger zou zijn, dat ligt nog in de toekomst). Ik had geen worse case senario bedacht wat er zou kunnen gebeuren als mijn zusje eerder zwanger zou zijn, ik kon geen worse case senario bedenken ( simpel omdat je er neit bij stil staat) over de maneir waarop zij nu groots doet over de uitgerekende datum.. Dit alles heeft dus juist tot een behoorlijke teleurstelling gelijdt. En dat is iets waar ik neit mee om kan. Dus jouw manier is helaas niet mijn manier, been there done that... Thanks voor het meedenkn.
Ik heb heel duidelijk in mijn tekst gezet dat dit ik eruit haal. Ik zeg niet dat jij je zo voelt, maar het komt zo op mij over. Maar goed, ik denk dat je alleen maar medeleven wilt hebben en geen tips (of alleen als ze in jouw straatje liggen). Ik heb geprobeerd het te begrijpen, maar ik lees nog steeds dat jouw moeder en zusje boeman zijn bij jou. Sorry als dat niet zo is, maar het komt bij mij gewoon zo over. Succes ermee!
hoe meer ik lees hoe duidelijker het wordt.. m'n ex heeft in soortgelijke situatie gezeten, de ogen van z'n moeder waren atlijd op z'n broer gericht en ze hield haar veel meer bezig met hem als met m'n ex toen z'n broer dit deed kreeg eh ooooooooh , als m'n ex het zelfde deed kreeg hij ah ja hij kreeg er de kriebels van en dacht dat wat hij ook deed in het leven het nooit goed genoeg zou zijn voor z'n moeder dus legde hij hem erbij neer nu weet ik niet waarom jou moeder haar ogen richt op je zus .. maar jaren later kwam m'n ex te weten van z'n moeder dat ze zo had gedaan omdat ze zijn broer net als probleem kind zag hij durfde z'n mond nooit open doen, werd vaak van hem geprofiteerd en had was al een paar keer flink pijn gedaan .. hij is na een relatie van 10 jaar alles verloren en terug gaan thuis wonen toen m'n ex alles verloor mocht hij zien dat hij het maar klaarkreeg om van 0 te starten na een relatie van 7.5 jaar en dan nog met een zoontje van toen 2 hij begreep er niets van maar z'n moeder zegt nu dat z'n broer bij haar is gaan inwonen omdat ze dacht dat hij het anders niet zou halen m'n ex daarintegen is ze van overtuigd geweest dat hij er komt, hoeveel keer ze hem ook neerhalen haar geloof in m'n ex z'n kunnen was dus veel groter dan in dat van haar andere zoon alleen leek het zo niet voor hem mss is het zoiets, en richt je moeder haar ogen op je zus omdat ze ervan overtuigd is dat jij de sterke bent en sowieso wel de juiste keuzes maakt en voelt ze haar daardoor minder (nodig ) bij jou kan er volledig naast zitte, maar denk er eens goed overna