Hallo dames, mag ik misschien even mijn hart luchten? Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb gewoon geen leven meer. Mijn cyclus begint bij teleurstelling dat ik weer ongesteld ben geworden, daarna heb ik een paar dagen rust waarna ik alweer bezig ben met mijn ovulatie. En na de ovulatie begint de echte gekte... op ieder krampje, symptoompje letten. En tot nu toe helaas altijd weer gevolgd door die teleurstelling. Ik kan nergens anders meer aan denken! En dat terwijl wij nog maar een paar maanden bezig zijn. Hoe moet dat als het nog een jaar blijkt te gaan duren bij ons? Daarnaast ben ik omringd door zwangere vrouwen. Wij hebben er zo al 10 in onze omgeving. Ik neem me steeds voor om het los te laten, maar goed, het zal geen verrassing zijn als ik zeg dat dat toch niet helemaal lukt. Wat ook niet helpt, is dat ik bezig ben met het opzetten van mijn eigen bedrijf en de hele dag thuis, alleen, in mijn kantoortje zit. Kortom: ik heb geen leven meer! Hebben jullie misschien tips? (en alsjeblieft niet die van: je moet het loslaten, want dan gebeurt het juist... of zo)
Ik had dezelfde klachten die jij omschrijft de eerste maanden dat wij bezig zijn ook.... ben sinds 2 maanden alles van me af gaan schrijven in een soort dagboek en dat helpt me heel erg Ben er nu veel minder mee bezig om eerlijk te zijn We zitten nu in ronde 6 maand 8...
Ik zal de laatste zijn om te zeggen 'dat jet he los moet laten' of 'er gewoon niet mee bezig moet zijn'. Geen idee hoe dat moet. Zelfs toen wij (behoorlijk intensief) aan het helpen waren bij de verhuizing van mijn schoonouders, op vakantie waren. bezig waren met het plannen van ons huwelijk... Nòg dacht ik er constant aan. Er zijn maanden dat je er heel erg mee bezig bent, zoals nu. Je zult merken dat er af en toe ook periodes zullen zijn dan het ineens wat minder is. Maar helemaal uitschakelen, nee; dat is mij ook nooit gelukt. Ik kan je alleen maar veel succes wensen en duimen dat je snel zwanger zult zijn. (Overigens stopt het getob dan niet hoor... heb ik alle symptonen nog wel, verlies ik geen bloed, wachten op de eerste echo etc.)
ik ken het helemaal ik ben er 24 uur per dag mee bezig. omdat mijn cyclus normaal heel kort is is de periode dat ik er niet mee bezig ben kort. Ik moet al op dag 7 beginnen met klussen en dan heb ik mijn ei rond dag 10 of 11 denk ik en dan begint het hopen, denken, voelen en dromen. nu ik 4 dagen overtijd ben ( met negatieve test en goed gevoel) ben ik er helemaal veel mee bezig. ik kan er alleen maar aan denken. daarnaast zijn al mijn vriendinnen moeder, zwanger of bezig en met die dikke buiken om mij heen denk ik er alleen maar meer aan. Ik kan je helaas geen tips geven want anders was ik er niet zo dom ( voor mijn gevoel) mee bezig. ik denk dat het vanzelf gaat als ik zwanger ben.
Tja het klinkt heel herkenbaar meid! Ik heb geen tips of advies voor je. Of ja misschien toch wel. Probeer je er naast neer te leggen dat het is zoals het is. Het beheerst nu eenmaal je leven op dit moment en eigenlijk denk ik dat het vrij normaal is. Denk dat hier meerdere meiden over mee kunnen praten. Succes meid, hopelijk is het snel raak!
Ik heb wel een tip!: ga klussen! En dan bedoel ik niet in bed maar in huis! Verzin een projectje: keuken verven, wc of gang opknappen, of iets anders wat veel werk is en je dus kunt plannen. Het helpt bij mij wel, zodra ik gek van mezelf wordt ga ik dit soort dingen doen en bedenken hoe ik het wil hebben en dan kijken wat ik kan doen om het uit te voeren. Klinkt misschien gek maar dat zet je gedachten toch even op wat anders...
Tja, dat loslaten is moeilijk. Ik heb wel 2 vrouwen in mijn omgeving die ook in de mmm niet zwanger werden en het op een gegeven moment maar opgaven voor een tijdje. Ze lieten het dus los. En toen waren ze allebei in 1 maand zwanger!! Dus het werkt wel. Alleen de hamvraag is hoe laat je het los! Ik denk dat dat een hele moeilijke is....
Hier ook nog een, die er alleen maar aan kan denken, zeker 's avonds voor het slapen gaan vind ik het moeilijk... Maar ook als wij ons week end lekker volproppen met leuke dingen, denk ik er nog heel de tijd aan... Ik moet nu 's ochtends en 's avonds medicijnen nemen voor de Hyperprolactinemie die bij mij na 8 maanden gevonden werd, Dus denk er elke dag minstens 2 keer aan. Bovendien kan ik door die medicijnen geen alcohol drinken. Dus als je dan in het week end eens een avondje weg bent met vrienden moet je ook nog eens altijd een excuus verzinnen waarom je geen drankje neemt, of waarom jij altijd de BOB bent. Meid, ik kan je dus ook niet helpen, maar ik kan je wel helemaal begrijpen. Hopelijk zijn we gewoon snel zwanger, en kunnen ons op andere dingen concentreren... Sterke en heel veel LIEFS...
Ben het helemaal met Truus eens. Als je jezelf toestaat om er -desnoods obsessief- mee bezig te zijn, te accepteren dat dat normaal is, en het niet moreel af te keuren, word je er ook niet gek van. Het is net als met het roze-olifanten-cliché: vertel iemand dat ie NIET aan een roze olifant mag denken, en hij krijgt spontaan dat beest niet meer uit zn hoofd. Maar als je tegen jezelf zegt dat het wél mag, en dat het niet raar is dat je de hele dag zit te googlen naar zwangerschaps-dingen, vind je rust, en wordt het zelfs misschien vanzelf minder.
Bedankt Fafa, nu zit ik dus met een roze olifant in mijn hoofd haha Nee zonder gekheid. Het is heel normaal dat je er mee bezig bent. In het begin werd ik er ook helemaal gek van. En ik dacht ook, wat nou als ik er heel lang over doe, dan kunnen ze me afvoeren... Maar nee hoor, ik zit hier nog steeds en ben niet gek geworden... Ik ben er nog steeds 24/7 mee bezig, maar anders. En hoe? Geen idee, dat ging vanzelf. Inderdaad geaccepteerd dat het mijn leven nu eenmaal beheerst en ik geniet van de andere dingen om me heen.
Ik voel me altijd beter als ik leuke dingen ga doen met vrienden die helemaal geen kinderen hebben en die er (voor zo ver ik weet) ook niet mee bezig zijn. Ik kan dan echt genieten en realiseer me dat mijn leven nu ook goede dingen heeft die straks (hopelijk) een stukje moeilijker worden. Niet kunnen drinken is daarin wel eens lastig. Lekker met mijn vriendin praten bij wie het ook niet zo lukt en die je dan ook echt begrijpt wil ook wel eens helpen. Sociale contacten eigenlijk dus zodat ik niet zo in mijn eigen hoofd (lees baarmoeder) zit.
Hoi hoi, probeer afleiding te zoeken. Ga lekker sporten, hardlopen, Yoga. Als je er zoveel mee bezig bent en dan ook nog erg gestrest er van raakt wordt je nooit zwanger. Succes meid ik wens je heel veel geluk. Liefs
Ik heb het ook heel erg gehad. Was er elke dag constant mee bezig, en zwanger worden lukte denk ik daarom niet: veel te gespannen of het wel zou lukken. Maar ik merkte ineens na tien maanden dat het vanzelf minder werd, dat ik er niet zo veel meer aan dacht als daarvoor. Dat ik het geen big issue meer maakte. En, heel erg, ik kwam in die tiende maand zwaar aangeschoten thuis op een avond vlak voor eisprong. Maar ik was in ieder geval totaal ontspannen en twee weken later had ik een positieve test. Ik zeg niet dat je moet gaan zuipen hoor . En ik weet ook niet hoelang je nu bezig bent maar je moet gewoon afwachten ik denk dat het continu er mee bezig zijn vanzelf minder wordt. Het is nu gewoon allemaal nog nieuw en je wilt zoooooo graag. En dat is volkomen begrijpelijk dus gun jezelf die obsessie! Het gaat vanzelf een keer over
Dames, allemaal superbedankt voor jullie berichtjes! Aan de zwangeren, van harte gefeliciteerd! Geniet er namens mij een beetje extra van Aan de nog niet zwangeren, we zullen doorgaan!!! Heel veel sterkte en veel babies gewenst!
ik snap het ok hoor,hier nog zo iemand,, en ik ben nog steeds niet ongi !!!! grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr ,mn vriendin zei ,,maar mischien heb je toch te vroeg getest? wat denken jullie zal ik er nog 1 doen? ik zit nu op dag 44 van mn cyclus... pfffffffffffffff ik heb de 17e nog neg getest
Grrrrr.... Dit is zó verschrikkelijk niet waar! Zou je alsjeblieft een keer het topic "Graag iedereen lezen... begrijp gevraagd voor meiden waarbij het niet lukt" willen lezen? Je zult het vast niet rot bedoelen, maar het is zó kwetsend wat je hier schrijft!
Hoi Junior! Ik begrijp je helemaal en waarschijnljik zegt je vriend/man ook nog tegen je dat je 'er niet zo mee bzig moet zijn'. Tenminste, dat doe die van mij wel....en dan probeer ik uit te leggen dat het mijn lichaam is wat ik moeilijk kan 'uitschakelen'. Ik ben nu in ronde 4 en 6 maart heb ik mijn NOD dus afgelopen week geklust. Ik heb tot nu toe steeds gehad dat ik na het ongesteld worden even een dagje verdrietig was maar daarna zie ik dan ook wel weer de positieve dingen in, dan op naar t klussen en dat is ook een leuke periode, maar zo tussen je eisprong en je ongesteldheid loop je de hele dag te voelen, te denken, te hopen, te lezen enz...heel vermoeiend. En zoals ik al in een ander topic schreef; al mijn vriendinnen zijn in ronde 1 zwanger geraakt dus dan wordt je ook nog eens per ronde onzekerder....whhaaaa.... Ik weet t ik ben er misschien ook wel veel te erg mee bezig maar het is zo moeilijk loslaten als je het zo graag wil!! Heel veel succes ermee en wanneer is jouw volgende NOD? Liefs Marlou
(@ tupp, helemaal met je eens) Ik ben nog maar net begonnen, maar kan ook even aan niets anders denken. Ik voel alles aan mijn lijf en met name mijn onderbuik. Vraag me steeds bij ieder kwaaltje af of het raak zal zijn. Wat er aan te doen? Geen idee, ik probeer er maar gewoon een beetje van te genieten en te accepteren dat dit nu gewoon een tijd steeds in mijn hoofd zal zitten. liefs mamaloe
Ik herken dit ook heel erg maar ben levend bewijs dat alles wat je voelt als je ongi moet worden gewoon echt pms is. Daar moet je gewoon vanuit gaan, het moment dat je zwanger bent namelijk heb je vaak een kwaaltje wat je nog niet eerder hebt gehad!! Hetzij ECHT misselijk of jetsers waar je echt niet mee onder de douche kan staan. Bij mij is het ronde 3 (eigenlijk 4) en ik begin me er nu een beetje bij neer te leggen dat het wel even zal duren, denk dat deze instelling mij wel gaat helpen. Plus het feit dat ik geloof dat ik het echt wel merk als ik ECHT zwanger ben. Ik had bijv. vorige maand precies 1 week na eisprong steekjes onderin waarvan ik dacht: wat is dit! echt pijn, maar het bleek toch weer gewoon want ik werd gewoon ongi. Tuurlijk dacht ik aan een innesteling. Het is echt redelijk normaal om er zo mee bezig te zijn en jouw tijd komt ook vast heel snel! Sterkte ermee, Charlie
Ik herken dit ook. Ik ben er ook bijna de hele dag mee bezig. In het begin niet hoor, maarja toen waren we aan het verhuizen. (dus als je er niet mee bezig bent lukt het ook niet altijd) Maar hoe langer het duurdt hoe meer ik er mee bezig ben. En als je er dan wat over zegt tegen iemand die al zwanger is of die al kinderen heeft krijg je altijd te horen wat je juist NIET wil horen, zoals: Je moet er ook niet zoveel mee bezig zijn dan lukt het nooit! grrrr Vreselijk. Ik heb laatst aan mijn huisarts gevraagt of dit waar is en ze zei dat dit grote onzin is. Het is alleen dat als je er veel mee bezig bent en je dan weer ongesteld word dat dan de teleurstelling voor jezelf veel groter word. Net alsof de zaadjes denken: Zo, zij is er veel mee bezig. Laten we die maar is even wat langer wachten. jongens en meisjes, de rem erop! NOT!!!