Lang verhaal, maar ik moet het even kwijt. Vandaag is mijn zus getrouwd. Buiten de zenuwen zag ze er stralend uit, was het een leuke dag, heb ik tijdens mijn 'uurtje rust voor de baby' haar huis lekker kunnen versieren Lekker eten, leuk feestje... Maar dan, ons moeder. Sinds ik zwanger ben, ben ik ineens terug interessant. Wil ze alles weten over elke echo, wil ze het geslacht weten, de naam, waarom mag ik dat niet weten, waarom die peter en niet je broer, waarom bel je zo weinig... Ik blijf er altijd beleefd op, maar onze band is helemaal niet zo goed, en ik zie niet in waarom een kind daar ineens verandering in moet brengen. Dat klinkt misschien gemeen, maar wij hebben thuis hélemaal geen goeie jeugd gehad. Ik ga nu niet te veel uitbreiden, maar laat ik het op mishandeling en drankproblemen houden. Komt erop neer dat ik me niet veilig voel bij die mensen, contact voor mij ook helemaal niet hoeft, al blijf ik altijd beleefd als ze zelf bellen. Het feit dat ze nu ineens 'oma' wil spelen, schiet dus al helemaal in het verkeerde keelgat. Als ze al eens zou beginnen met over het verleden te willen praten, toegeven dat er fouten zijn gemaakt... maar nee, alles is altijd perfect geweest, en er is nooit iets gebeurd, punt. Na een tijd kwam er voor mij een moment dat ik dus echt stopte met proberen, want zoiets blijf je gewoon niet trekken. Zowel ik en mijn zus hebben momenteel een stilzwijgende afspraak van 'zolang er over bepaalde dingen niet kan gepraat worden, is DIT de grens, en kom je er niet over.' We kunnen gewoon niet meer. Maar goed, op de trouw dus. Kwam ze de hele tijd aan onze tafel vragen over de baby, zeggen dat ze zo trots was, en fier dat we zwanger waren, enzovoort... terwijl mijn broer en zijn vrouw recht tegenover zaten, en al drie jaar aan het proberen waren. En hoe verder het feestje, hoe zatter mijn moeder, dus hoe erger het werd. Ze was zo trots, ze was zo fier, ze ging oma worden... maar goed, tot daaraantoe nog. Op een gegeven moment komt ze naast ons zitten, en begint ze over meters en peters. Nu is daar al eens ruzie over geweest; wij vragen twee vrienden, niemand uit de familie. Zij vindt dat niet kunnen, ik zou mijn broer moeten vragen. Geen haar op mijn hoofd dat daaraan denkt, en het is lekker mijn beslissing, heb haar dat ook vrij netjes, doch correct duidelijk gemaakt. Komt ze dus naast mij zitten, en begint ze, al goed zat; 'je kan kiezen wie je wil voor peter, je kan kiezen wie je wil als meter...' dus ik dacht hey, leuk, een slimme uitspraak, maar dan gaat ze triomfantelijk verder; 'maar je kan niet kiezen wie grootouders worden, want dat wordt ik!' Heb daar eigenlijk vrij droog op gereageerd; 'da's waar, maar we kunnen er altijd bijvoegen he.' En toen vroeg ze verbaasd hoe ik dat bedoelde, en heb ik gezegd dat voor ons, mijn gastouders evengoed oma en opa zullen zijn. Dat zijn super lieve mensen waar ik een uitwisselingsjaar bij heb gedaan, en waar het contact altijd mee behouden is gebleven. Vliegt ze daar uit dat dat niet eerlijk is, dat die mensen mij één jaar hebben gehad en dat zij verdorie wel mijn moeder is, en dat ze niet snapt dat ik zo veel harder aan die mensen hang dan aan haar... Heb ze dan vrij hard afgeblokt, en even proberen te kalmeren. Ik kies verdorie toch zelf wie er belangrijk is in mijn leven zeker? Waarom moet ze daar nu weer jaloers op zijn? Avond verloopt verder, ze wordt er alleen maar zatter op... 'oh ik zie je graag, kom hier, knuffel, kom hier, kusje, ik zie je graag, ik ben je moeder, waarom bel je niet vaker, ik mis je...' Ontsnap ik even naar mijn zus, die evengoed ziedend in een hoekje staat omdat ons moeder haar ook dik aan het lastig vallen is. Beslissen ik en mijn man maar om door te gaan, voor ik ineens uitvlieg. Staat ze ineens naast me, zegt ze 'oma wil haar kleinkind voelen!' en BAF, hand op mijn buik. Zonder te vragen, woest was ik. Ik heb ze gewoon weggeduwd, maar had zo graag willen schreeuwen 'blijf met je zatte poten van mijn baby af!' Man heeft me snel snel mijn jas aangegeven, en we zijn vertrokken. Ik zou echt waar meer openstaan om die band terug te verbeteren, als er ooit eens een toegeving zou komen, of een poging om dingen uit te praten, IETS. Maar het is altijd dezelfde zever; 'ik ben je moeder, en ik heb altijd goed voor je gezorgd, punt.' Zit verdomme niet zo te liegen! Jaar na jaar na jaar de andere kant opkijken als ik om hulp riep, mij een leugenaar noemde na elke nieuwe blauwe plek, en nu ineens moet ik doen alsof er nooit iets gebeurd is, omdat jij oma wil spelen?? :x Moet ik mijn kind gaan achterlaten bij iemand die zich elke avond lazarus zuipt? Ik vertik het! En dan zit je in de auto naar huis, en maalt het echt zo door je hoofd... een veilig huisje voor je kindje willen, en geen énkele manier zien waarop oma in dat plaatje zou passen. Als ik nu al zo wil uitvliegen als kleintje nog veilig in de buik zit, wat gaat dat dan worden als het een kleuter is, en ze wil er ineens een knuffel van? Wat als ze zich met de opvoeding gaat moeien, van 'ik deed het zo en zo en jullie zijn toch ook goed terecht gekomen', wat ze nu eigenlijk al af en toe doet? Ik ga dat niet trekken... Ik ga niet zitten liegen tegen mijn kindjes, ik ga niet voor de lieve vrede braaf langs de oma gaan... ik kan dat gewoonweg niet. En ik wil het ook niet. Al dat achterbaks gedoe, ik heb daar geen behoefte aan. Ik heb een schat van een man, super geweldige vrienden. Dat zij nu ineens merkt dat al haar kinderen afstand hebben genomen en haar niet meer te dicht laten, tja kijk, dat ze dan eens hard begint na te denken. Komen we trouwens aan de auto, blijkt mijn man ook enorm pissig. Had mijn nonkel, mijn peter, blijkbaar tegen hem gaan zeggen 'welkom in de familie he!' Euh... tien jaar samen. Half jaar getrouwd. Maar nu hij voor een nakomeling zorgt is ie ineens goed genoeg ofzo? :x Pff, ik heb het echt waar zo met mijn familie gehad...
Allememaggies. Wat een verhaal meid. Kan er kort over zijn: A je hebt volledig 100% gelijk. En B ik zou mijn kind daar nog niet achterlaten al was ze de laatste persoon op aarde. Let wel: als zij zo waren in jullie jeugd en er is nu nog niet eens over te praten dan zullen ze in geen geval anders zijn met jouw baby. Dus nee, ik zou dat risico koste wat kost NIET nemen. Groot gelijk hoor. In alle eerlijkheid, ik had allang het contact volledig verbroken. Als mijn familie me zulke dingen hadden aangedaan was ik er echt heel snel klaar mee. Sterkte.
Ik geef je ook gelijk en Snap jou en je zus volledig. Voor jij je moeder als oma ooit zal kunnen accepteren zal er eerst over het verleden gesproken moeten worden en zal je moeder haar fouten moeten toegeven. Waar is je vader als ik vragen mag?
ow ik snap je helemaal!! Alsof ik mijn eigen verhaal lees!! Mijn moeder heeft ook altijd een drankprobleem gehad. ook mishandeling en verwaarlozing in ons gezin. En uitpraten idd ho maar. Volgens mijn moeder hebben wij de perfecte jeugd gehad........ Toen ik zwanger was ging mijn moeder ook klef doen. En dan echt op het stalken af he. Vreselijk was dat!! Wij zijn ( mede daarom ) verhuisd naar de andere kant van Nederland waar mn schoonfamilie woont. Klinkt heel drastisch, maar ik wist dat dat de enige mogelijkheid was om die afstand te creeeren. Want mn moeder zou niet luisteren. Mijn broer is helemaal naar Polen verhuist. En ze blijft zich maar afvragen waarom iedereen haar toch in de steek heeft gelaten. tja, dat soort mensen komen volgens mij nooit tot zelfinzicht. Het ligt altijd aan een ander en nooit aan hunzelf. Sterkte!
Wat een verhaal zeg Logisch dat je zo boos bent. Ik vind dat je het nog lang uitgehouden hebt met haar. En ik vind het ook naar voor je zus, het is wel haar trouwdag! Je hebt gelijk hoor, en je moet doen waar je je het beste bij voelt. Gelukkig kun je samen sterk staan met je zus!
Ik vind het nog knap dat je al die tijd contact hebt gehouden. Ik zou dat allang verbroken hebben en zou dat nu dus alsnog doen. Geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken mijn kinderen bij zo'n 'oma' achter te laten. Kies in dit geval voor jezelf, je gezin en jullie geluk!! Sterkte.
wat een verhaal meis en wat een pijn zit er nog achter de woorden die je hier neerzet. Ik heb geen woorden van wijsheid voor je. Behalve dat ik denk dat je sterk overkomt en dat ik je alle goeds wens in de toekomst (en stiekem ook dat er geen haar op mijn hoofd zou zijn die bij die "oma" een kleinkind achter zou laten)
Zoooo herkenbaar. Ik heb ook totaal geen band met mijn ouders. Ik verdraag ze. Mijn moeder is egocentrisch en heeft geen goed zelfbeeld. Denkt alleen aan zichzelf. Ik heb het wel eens geprobeerd aan te kaarten hoe ik (wij, want mijn zus heeft hetzelfde gevoel) onze jeugd heeft ervaren. Ik helemaal emotioneel aan de telefoon. Maar het komt gewoon niet aan. Nu zeg ik maar 'ze is van een ander denk-niveau'. Is misschien hard, maar het is wel zo. Vroeger heeft ze me verweten dat het komt door mijn pedagogische opleiding. Maar dat heeft me inderdaad doen inzien dat het bij ons thuis nooit echt goed is geweest. Mijn zus is niet voor niets op een gegeven moment bij mijn oma gaan wonen en we waren blij toen ons broertje ook een plek voor zichzelf had. En ik ben blij dat ik niet in mijn geboorteplaats (waar mijn ouders nog wonen) zijn blijven hangen. Ik woon met mijn man niet meteen aan de andere kant van het land, maar wel zo ver genoeg dat mijn ouders niet makkelijk over de vloer komen. Maar goed, genoeg over mezelf... Ik vind het heel rot voor je dat je dit allemaal zo mee moet maken terwijl je zwanger bent en dan ook nog op de bruiloft van je zus...tsss...Maar ja, het blijft je moeder en daarom kon je haar natuurlijk ook niet uitsluiten van de bruiloft. Ik vind het knap hoe je het op dit moment doet. Ik wens jou en je man veel wijsheid en een gelukkige zwangerschap
Ik vind het knap dat jij en je zus nog uberhaupt contact hebben met je moeder, denk dat ze daar al erg blij mee mag wezen. Heb ook geen idee of ik mijn kind wel oma tegen haar zou laten zeggen, en je kind bij haar achterlaten lijkt me al helemaal geen optie!
Ik heb ook niet een goede band met mijn ouders gehad. Sommige vonden dat het onder geestelijke mishandeling viel. Pas op het moment (een paar jaar geleden) dat mijn ouders hebben toegegeven dat ze fouten hebben gemaakt en dat ze mij nu anders zouden hebben behandeld dan dat ze toen deden. Dat deed goed. Mijn vader is gaan hulp zoeken en ik heb het verwerkt en de band is nu heel anders en beter. Wat ik met mijn verhaal bedoel is dat pas als een hoofdstuk afgesloten is en verwerkt je waarschijnlijk pas een andere band kan opbouwen en dit moet van twee kanten komen. Ik hoop dat de moeder van TS dat ooit gaat inzien.
Dank jullie wel allemaal, doet echt deugd om het er af en toe eens uit te kunnen zwieren. Ik vind het extra erg dat het nog zo een herkenbare situatie is ook... vind het zo erg voor al die meiden De kleinkinderen gaan nooit, maar dan ook nooit zonder supervisie bij hun achter bijven hoor, dat is allang zo beslist. Gelukkig wonen wij nu op een uur rijden van hun vandaan. Maar momenteel heb ik vooral stress voor de kraamperiode. Als ik me al zo in het nauw gedreven voel als ik nog mobiel ben en baby zit veilig in de buik, wat dan als ik in dat ziekenhuisbed lig en ze komen op bezoek? Gelukkig is manlief er altijd bij... @contact verbreken; wij nemen eigenlijk nooit zelf contact naar hun toe. Als ze belt ben ik beleefd en kort, als ze zaagt achter een echo stuur ik af en toe eens een mailtje met een foto.. kerst vieren gebeurd al niet meer. 1 januari had ik een kwade telefoon, want we waren niet spontaan op nieuwjaarsbezoek gekomen. 'Kom dan zelf eens langs', is mijn antwoord dan meestal. Ik denk dat we er verleden jaar één keer zijn geweest. Ze waren er ook niet bij op onze trouw, we zijn in het buitendland getrouwd, en hebben daarna een formeel etentje gehad met de familie, waar ze wel bij waren, en daarna een groot feest, waar ze weer niet bij waren. Ze belt ook steevast met moederdag, omdat ze dan gekwetst is omdat ik niet heb gebeld. Altijd gewéldige telefoontjes, waarin ze me probeert te manipuleren om 'gelukkige moederdag' te zeggen, zonder dat ze het letterlijk vraagt. Echt zielig. Ik zeg het ook nooit Bel meestal na die telefoontjes gelijk mijn zus om het haar wél te wensen, zij heeft me meer opgevoed dan mijn moeder ooit heeft gedaan. En op haar verjaardag krijg ik telefoon van mijn vader, om me eraan te herinneren dat het haar verjaardag is. Zo volwassen... Op zich kan ik leven met dit soort contact hoor. Het is op mijn termen, en niet op de hare. Zie ze misschien één of twee keer op een jaar. Ik vind het gewoon zielig dat ze zo blijft pushen en proberen. Zeg dan eens 'laat ons eens praten' in plaats van 'ik snap niet waarom mijn kinderen mij precies niet graag zien', maar goed. Mijn zus heeft het eens geprobeerd. Ze had het contact op een uiterst laag pitje gezet, want ze zat er helemaal onderdoor. Mijn moeder metéén een mail; 'ik snap dit niet en ik ben toch een goede moeder en wat heb ik nu weer gedaan..' mijn zus is toen ontploft, heeft een super lange mail terug gestuurd, met vragen over het verleden. Echt van 'en waarom heb je dit nooit gedaan, en waarom heb je dit toegelaten, en dit, en dit', het was echt een waslijst. En dan op het einde had ze gezet; 'tenzij ik hier eindelijk eens antwoord op krijg, hoeft het voor mij niet meer.' Twee weken later een mailtje; 'ik heb jullie opgevoed naar het beste van mijn vermogen.' Dat was het hele mailtje. Oogkleppen op en kop in de grond. Niets mee aan te vangen. Mijn vader was ook op de bruiloft hoor, maar die heeft tenminste nog het fatsoen om er niet over te gaan. Die was vroeger steeds van huis voor zijn werk, en als hij dan thuis was kregen we natuurlijk wél ineens eten, en beweerde moederlief dat we overdreven als we met problemen afkwamen. Die kwam even langs, kwam vragen achter de baby, maar bleef daarna netjes aan zijn eigen tafel zitten. Die pusht niet, laat ons gewoon doen. En dan dat constante gezeur van haar dat ze 'oma' of 'bomma' ouderwets vind. Ze mag verdomme al blij zijn dat ze die woorden mag gebruiken!
Praten in de zin van erkenning van haar verwachten heeft geen zin zeg je. Dus jullie (je zus en jij) hebben afgesproken dat zolang dat er niet is een grens wordt getrokken. Je sluit je voor je moeder af. Maar zolang je deze dingen niet communiceert naar je moeder toe, ben je zelf in 'gebreke'. Zo ben je onduidelijk in je grens en kan ze er dus ook gemakkelijk over heen gaan, waardoor bij jou het emmertje vol loopt en je uitvliegt als ze voor de zoveelste keer over je grens gaat. Je mag jezelf beschermen en dat ook uitspreken, ze hoeft niet aan je te zitten en ze mag geen claim op je leggen. Spreek uit dat jij die grens hanteert en waarom. Zeg erbij dat ze het er niet mee eens hoeft te zijn/andere mening mag hebben, maar dat dit is zoals jij erin staat en dat je van haar verwacht dat ze je wensen respecteert.
Lekker gal spuien, meid! Het klinkt allemaal verschrikkelijk. Ik denk dat je er heel goed instaat. Hoewel het moeilijk is, lekker vol blijven houden! En ja, dan krijg je af en toe wel eens van die nare situaties, maar probeer haar zoveel mogelijk te vermijden. Niet afspreken, niet bellen, telefoontjes van haar negeren als je kunt... Ik denk dat jij ook heel duidelijk bent geweest in wat je wel en vooral niet wil, qua contact met haar. En dat heeft ze maar te respecteren. Zulke mensen heb je liever helemaal niet meer in je leven, maar ja... het blijft je moeder... Nou ja, dan maar beperken tot het minimum. Wat sowieso erg belangrijk is: Stel de kraamverzorgende op de hoogte van jullie relatie. Stel dat ze in de kraamweek onverwacht op de stoep staat, dan kan de kraamhulp haar mooi de deur wijzen en hoef jij je niet druk te maken daarover. Ik begrijp het als je haar misschien niet helemaal wil buitensluiten, dus dat ze wel op kraamvisite mag komen, maar zoals alle gasten: Op afspraak. Dat ze je moeder is, wil niet zeggen dat ze speciale rechten heeft, die heeft ze wel verspeeld in jullie jeugd. Zij heeft niks te zeggen over wie jullie peter/meter maken. Oja nog iets... Ik weet niks over peters en meters, maar als jullie iets overkomt, is dat dan meteen ook wettelijk dat jullie kind(eren) naar hen gaan? Dat zou wel fijn zijn EN ik kan me goed voorstellen dat zij daar link over is, want als jullie kid(s) naar je broer gaan, dan kan zij ze natuurlijk vaker zien... Heel veel sterkte ermee!
Sorry, maar daar ben ik het niet mee eens. Lijkt mij dat dit mens dondersgoed weet wat er aan de hand is en haar kop in het zand steekt. Nog veel erger, doet alsof zij niks heeft fout gedaan en haar dochters probeert een schuldgevoel aan te praten. Zie hieronder:
helaas hier ook herkenbaar maar dan naar s-familie toe. hier ook sinds kleinkindje iets meer contact en zijn fouten toegegeven. ik heb maar 1 ding te zeggen: kies voor je eigen geluk en dat van je gezinnetje, en stel duidelijk grenzen en vertel die ook. sterkte meid, denk aan je kleintje in je buik, die heeft niks aan een gestresste moeder...
Meisje toch, ik snap jou helemaal. Goed de kraamzorg inlichten voor in de kraamweek. Zoals mijn man tegen mij altijd zegt: oma zijn is geen recht, oma zijn moet je verdienen. Dikke knuf.
Ik woon in België, dus echt een kraamweek hebben we niet. maar we gaan met een agenda werken voor bezoekjes, dus ze moeten maar een afspraak maken. En anders komen ze er niet in. In het ziekenhuis ga ik de verpleegsters effectief waarschuwen. Niet de eerste keer dat ik verpleegsters moet inlichten over haar toestand. Helemaal buitensluiten.. tja, ik heb er echt geen behoefte meer aan, maar ik probeer gewoon beleefd te blijven. Ik ga me niet verlagen tot haar niveau. En ik ga inderdaad nog wettelijk laten vaststellen dat mijn ouders in géén geval voogdij mogen krijgen, ook niet mijn broer, en dat ik, in de mate dat meter en peter dat willen, hun liefst eerste keus laat zijn. Maar daar moet ik nog eens voor langs de notaris. Weet eigenlijk niet of ik dat nu al kan doen voor alle eventuele kinderen, of dat ze er dan al moeten zijn, en dat je het echt specifiek kind per kind moet laten noteren. En kwekijzer, ik heb het vaak genoeg geprobeerd. Er zijn dan drie mogelijke reacties; Ofwel doet ze alsof ze ineens potdoof is, ofwel zegt ze meteen staalhard dat we liegen. In het béste geval geeft ze inderdaad toe dat er 'iets' is gebeurd, maar dat ik overdrijf en dat ik het zelf allemaal heb uitgelokt. Sorry hoor... Aan alle andere meiden in soortgelijke situaties; sterkte!
Je hebt groot gelijk meis! Je verhaal is herkenbaar. Ook ik heb geen goede band met mn moeder. De mijne steekt ook dr kop in het zand als je haar op dingen wijst. Ik ben nu 23 weken zwanger maar hou mn hart nu al vast voor de kraamweek. Ik ga het wel bespreken met de kraamzorg. Ik dacht dat ik de enige was. Voelde me ook regelmatig schuldig over mn gedachtes want het is toch mn moeder. Nu ik dit lees hoef ik me niet schuldig te voelen. Ik laat me niet zo makkelijk meer manipuleren maar dat heeft wel lang geduurd. Sterkte meis met alles! Vind dat je het goed aanpakt. Je stelt duidelijk je grenzen en je beschermt jezelf door je af te sluiten. Liefs beautevil
Bah wat rot, laat haar niet over he grenzen gaan en spreek die grenzen ook uit ! Heel veel succes het is een rotsituatie,