Poeh, tja, klinkt hard maar ik zou alle contact verbreken. Want zo te lezen heb je er totaal geen aardigheid aan en alleen maar ruzie en stress. Zo iemand zou ik dus volledig uit mijn leven bannen. En ik weet waarover ik praat, mijn man heeft volledig met zijn ouders gebroken. Ook door zijn moeder die in gedrag verdacht veel op de jouwe lijkt. En wij zijn echt intens opgelucht dat toen de knoop is doorgehakt. We zijn nu een aantal jaar verder en het is echt een bevrijding geweest!! En ja, je kan bij een notaris vast laten leggen dat je familie nooit voogdij over je kind(eren) mag krijgen. Mijn man wilde dat ook perse vast laten leggen en dat kon. Dit geldt ook gelijk voor eventuele volgende kinderen. 'k Weet overigens niet of dit in Belgie ook zo is hoor.
Ze weet niet dat jij bevallen bent tenzij jullie haar zelf op de hoogte stellen toch? Gewoon een geboortekaartje sturen samen op de grote hoop met de rest van de familie. Dan heb je d'r in ieder geval in t ziekenhuis niet op bezoek en kunnen jullie lekker samen genieten van de eerste momenten met de kleine
had het niet beter kunnen omschrijven! meis kom voor jezelf op! en alles wat jij niet wilt, gebeurt dan ook niet! sterkte!
Wilde net zeggen wat Imama zegt. Tenzij iemand haar verteld dat je bezig bent of bevallen bent weet ze van niks. Dus haar gewoon in het ongewisse laten en dan heb jij in ieder geval de eerste paar dagen geen zeurende "moeder" naast je bed. En verder mag je haar best vertellen waarom niet als ze wat wil. Je hoeft haar gevoelens niet te sparen. Want je kan niet kiezen wie oma en opa zijn. Maar je kan wel kiezen wie opa en oma genoemd worden door jou kinderen! En wie als oma en opa langs kunnen/mogen komen. Laat je niet op de kast drijven. Want dit is JOU leven waarin zij duidelijk niets meer te zoeken heeft. Dat recht heeft ze verspeeld zover als het al een recht is.
Dat is de vraag. Als kind was ze kind, nu is ze een volwassene. Mensen hebben het ondanks dat ze soms dondersgoed weten hoe de vork in de steel zit, het nodig dat je duidelijk die grenzen uit spreekt. Ik heb zelf een moeder die zo is, ze ontkent alles, zelfs dat ze als 10tonner op haar poten staat en daar de pijn in haar botten vandaan komen. Kortom zelfs als ze het letterlijk aan de lijve ondervind wat de gevolgen zijn van haar gedrag. Als ik niet duidelijk mondeling duidelijk maakt wanneer ze over mijn grens gaat en die niet uitspreek, gaat ze door. Het werkt niet als je ervan uit gaat dat iemand het maar moet snappen. Zo zijn mensen niet, al ligt het nog zo voor de hand. Onbegrijpelijk dat wel, niet te snappen dat een moeder zo naar haar dochter toe is. Zeker niet als je zelf zo'n kleintje in de handen hebt, dan snap je dat nog minder.
Wel herkenbaar hoor! De mijne doet dit ook, echt. Ze zal ook altijd ontkennen, toch zeg ik haar wel recht in haar 'gezicht' als ze met iets moet stoppen. Ik geef dan duidelijk aan wat ik van haar wil. Ze had een tijdje de neiging dat als ik daar dan kwam mij echt heel claimend om mijn nek te vallen, kussen enz, ik werd er echt naar van. Dan doe ik dus letterlijk een stap achteruit en zeg 'stop, ik wil niet dat je dit doet, doe je dat wel, draai ik me om ga ik weg en kom ik voorlopig niet meer terug'. Het is een voorbeeld, maar als je ervan uit gaat dat ze het maar 'moet snappen' dan krijgt ze alle ruimte om over je grenzen heen te walsen. Je moeder is ziek, dus ze zal zich evengoed ziek blijven gedragen. En misschien werkt het ook niet wat ik zeg, maar ik zou in ieder geval niet willen dat ze zo ver ging in haar gedrag als ik jou zou zijn...
Ook waar. Mijn eerste gedacht was het zo te doen, maar mijn man bracht aan dat ze in het ziekenhuis alvast geen uren kan blijven plakken, en we altijd de verpleegsters hebben om ze buiten te werken. En er is bezoekuur waar ze rekening mee moet houden, en andere mensen. Eens we thuis zijn wordt dat al wat moeilijker. We zien wel. Hij gaat sowieso pas bellen als we zijn uitgerust. En zeggen dat ze moeten laten weten wanneer ze er zullen zijn. Nogmaals bedankt iedereen Meestal valt het contact heel goed mee hoor, gaan hier maanden zonder van ze te horen, dan af en toe een telefoontje, max twee keer per jaar dat we ze echt zien... we wachten nog wel af hoe het met kindjes verder evolueert. Ik zie ze zo nog interesse verliezen eens ze tegen beginnen te wringen Of als mijn broer kindjes krijgt.
Doe ik ook hoor. Stap achteruit, hand wegsduwen, of kortaf zeggen dat ze zaagt. Wegstappen als ze door blijft gaan. Proberen overleggen lukt toch niet, dus dan maar afblokken. En dat gaat bij de kinderen ook zo zijn. Géén kusjes of knuffels tegen hun zin. Baby blijft als ze op bezoek is lekker bij ons liggen. En al ze durft om baby uit de kribbe te pakken zonder het te vragen, staat ze metéén op straat. Maar goed, we zien wel hoe het gaat...
Je kunt wel uit je verhaal opmaken, dat je goed voor jezelf en voor je standpunten opkomt. Ik begrijp de frustratie en ik vind dat je je goed gehouden hebt. Het lijkt me heel moeilijk om met een alcoholist om te gaan en al helemaal als het je moeder is. Hoe moeilijk het ook is, probeer je te richten op je eigen gezin en ik denk dat je t.o.v. je moeder het beste op dezelfde voet verder kunt gaan. Gelukkig staan jij en je zus er hetzelfde in. Sterkte.
In Nederland kan dat, maar let op! Notarissen hebben uiteraard liever dat je per kind komt vastleggen, want dan betaal je meer. Maar je kunt vast laten leggen dat dit geld voor al jullie komende kinderen, dus ook al ben je nu nog niet bevallen van de eerste.
wij hebben het ook laten vastleggen dat mijn moeder nooit de voogdij over onze kids mag hebben als wij er niet meer zijn en alleen bezoek onder toezicht. De notaris zei zelf dat het geld voor al onze kids. Dus we hoefde niet langs te komen als de tweede was geboren. Dat was wel fijn want het was al duur genoeg pfffff. Maar het is het waard.
Mamzie, is het zo duur dan? Pff, ik droom er nu al twee nachten van. Ben zo boos dat ze mij die extra stress heeft bezorgd. Wil al bijna volgende keer dat ze belt om een verontschuldiging vragen, maar dan zal ze wel weer uit de lucht vallen. Ze kan in elk geval achter haar echo en fotos van de trouw fluiten. Het is toch niet normaal dat ik back up plannen moet zitten verzinnen voor als ze in het ziekenhuis de kleine wil vasthouden... ik heb er op zich geen énkel probleem mee om te zeggen 'omdat ik me daar niet goed bij voel, punt', maar ik zie ze zo in staat om er een spel van te maken als iemand anders dan wel mag... zucht.
Heb alleen de eerste pagina gelezen, wil je mijn verhaal heel erg kort vertellen. Mijn vader was een alcoholist, hij heeft nooit voor mij gezorgd, is er nooit voor mij geweest. Mijn ouders waren al vanaf mijn 5de jaar gescheiden. Mijn vader is in 2008 overleden, levercirrose. Heel vlak voor zijn dood heeft hij pas erkent waar t fout ging en gepraat met mij. Nu ik zwanger ben mis ik em wel een beetje. Hij is er gewoon echt niet meer. Ik zou onze uk ook echt niet bij em achter laten, maar een stukje erkenning en herkenning zou ik voor mijn kleintje wel willen. Neemt niet weg dat je voor jullie moet kiezen!!! Als jij stress ervaart door haar zou ik haar momenteel ook mijden, maar sluit haar niet geheel buiten... Hoe erg t verleden ook is. Succes!
Ludora, respect dat jullie erover hebben kunnen praten. Als het alleen het alcohol probleem en de verwaarlozing was, als er ooit over gepraat kon worden, zou ik er waarschijnlijk anders tegenaan kijken. Mijn moeder hééft trouwens geen drankprobleem, dat is een dikke vette leugen en ze stort zowat in elke keer als iemand dat durft te beweren, want hoe durven mensen zo gemeen zijn Maar wat me momenteel steeds opnieuw tegen de borst stuit is dat ze het oma zijn opeist, elke keer weer klaagt dat ze zo weinig van ons hoort, en dat ze keer op keer beweert dat alles koek en ei was vroeger. Terwijl ik dus braaf mijn echos opstuur, braaf de telefoon opneem als ze belt, en altijd beleefd blijf. En dan gooit ze er nog uitspraken bij zoals 'ik ben een goede moeder geweest want jullie zijn allemaal van straat geraakt.' of 'je neef is een slechte vader want hij voed zijn kinderen vegetarisch op', of de winnaar momenteel; 'mensen die geen kinderen kunnen krijgen proberen gewoon te hard, die horen trouwens geen moeder te worden' Serieus? Alsof mensen zonder partner of zonder kinderen minderwaardig zijn? Alsof je verdomme moeder wordt door te bevallen alleen?? En dan gaat ze nog durven beweren dat wij een goede opvoeding hebben gehad? Want bij elke uitspraak voel je gewoon wat erachter zit; jullie zijn gelukkig en dus heb ik het super goed gedaan, ik gaf jullie tenminste vlees vroeger, ik heb tenminste 4 kindjes kunnen krijgen... ik ik ik ik ik ik ik. En ik wordt nu lekker grootmoeder. Bah!!! Ik gun het ze zo hard niet! Sorry, beetje van streek
Als ik je verhaal en je andere reacties zo lees, kost het contact met je moeder je heeeeeel veel energie. En dat zal alleen maar meer zijn als je na een bevalling zit met een lijf dat hormonen aan het lozen gaat, kraamtranen, enz enz. Je zegt dat jij je niet wilt verlagen naar het niveau van je moeder als het gaat om contact verbreken, maar ik begrijp niet helemaal wat het een met het ander te maken heeft. Ik zou in jouw geval echt het contact helemaal verbreken: je hebt geen enkel positief moment met je moeder, zit je voortdurend op te vreten (en terecht, zou ik denken), dus waarom zou je in vredesnaam doorgaan met dit contact? Op deze manier gaat ze het nooit snappen, en mogelijk ook nog steeds niet als je het contact helemaal verbreekt, maar dan zit jij je tenminste niet meer op te vreten en hoef je ook niet bang te zijn voor wat ze je kind aan kan doen... Ik zou dus vooral een volwassen grens trekken en zien dat je rust krijgt. Sterkte!
Ergens denk ik dat als ik het contact helemaal verbreek, mijn telefoon niet meer stil gaat staan. Dat ze ineens voor mijn deur gaat staan, mijn broer en zus gaat lastig vallen, mijn vader kwade telefoons gaat doen naar mijn man... En ik zie ze nog in staat om me ineens aan te klagen voor bezoekrecht als oma. Het zou niet de eerste keer zijn dat wij een aangetekende brief in de bus krijgen van familie. En ookal slaat dat nergens op, leuk is het echt niet. Ik heb me beleefd gehouden omdat we op mijn zus haar trouw stonden. Ik ben nooit zelf op haar af gegaan, heb enkel beleefd geantwoord als ze mij aansprak. Buiten die trouw, nemen wij zelf nooit contact op. Af en toe zal zij eens mailen, of bellen, en dan reageer ik kort, maar beleefd. Afspreken voor kerst, nieuwjaar... doen we niet. En dat gaat niet meteen veranderen. Ik wou het nu nog wel eens proberen nu er een kleinkind aankwam, daarmee dat ik af en toe eens een echo stuurde, maar haar gedrag in deze afgelopen 3 maand heeft dat voor mijn part al verknald. Echt alles in haar gedrag draait om haar, en niet om de kleine. Ik weet ook niet hoe we het gaan doen in de toekomst. Ik weet vooral wat ik niet wil, en hoe ik de nabije toekomst zie. Ze zal pas verwittigd worden een dag of twee na de bevalling, en ze zal een afspraak horen te maken voor in het ziekenhuis. Kraambezoek na het ziekenhuis wimpel ik gewoon af. Kleine zal niet door haar vastgehouden worden. Schopt ze een scène, dan vliegt ze buiten. En verder... tja, geen idee. Het contact loopt normaal op een niveau dat ik er best mee om kan gaan. Op mijn termen. Die trouw was nu een grote uitzondering, want familiefeestjes komen er langs die kant niet meer van. Ergens denk ik dat als het nieuwe eraf is, als ze merkt dat peuters best wel tegen stribbelen en niet lachend op je af komen draven enkel omdat je dure kados bijhebt, het nieuwe er ook wel heel snel af zal zijn. Bijna 70, maar ze snapt nog altijd niet dat je mensen niet kan kopen
Syrse, ik snap je wel hoor, ik denk dat je vooral in je zwangerschap voor jezelf moet opkomen. Jij moet nu voor jou en je kleintje zorgen, t enige wat jou moeder nu veroorzaakt is enorme stress bij jou. Dus bescherm jezelf!! Of iemand anders het nu terecht vind of niet... Jou zaak. Maar ik wil je alleen meegeven, probeer het niet voor goed af te kappen!! Met de nadruk op probeer! Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is met iemand die alleen met zichzelf bezig is. Je kan na je bevalling op jou innitiatief verder kijken wat je met jullie relatie wil. Ze heeft dat te accepteren, zo niet raakt ze je kwijt, en dat wil ze niet, want al zou je jou niet eens willen, ze wil wel oma zijn.... Jij bepaald de grenzen. Vergeet je hormonen overigens niet. Ik heb momenteel gruwelijke moeite met mijn schoonmoeder. Ze is lief hoor. Maar zo opdringerig. Normaal niet zo'n last van dus ik schuif t momenteel echt even af op mijn hormonen.
Ludora, precies, op mijn initiatief, zo is het ook de bedoeling Ik weet nu precies wat wel en niet zal kunnen na de bevalling, en daarna zullen we zien wat wel en niet kan via haar gedrag. Ze heeft nog een paar bruggen over, niet veel. Ik ga ze niet in brand steken, maar als ze aan de kapotte bruggen staat te tieren dat ze over wil varen.. tja kijk, mijn probleem niet. Te nemen of te laten. *edit* zie net dat je bijna aan beurt bent, spannend!
De deur op een kiertje, en verder afstand! Wel moeilijk om dit te doorstaan tijdens je zwnagerschap... Dan is rationeel denken soms gewoon al een hele opgave En inderdaad t probleem bij haar leggen!! Jah ben heel erg aan t aftellen!! Zo nieuwschierig!! En spannend!
ik heb niet alles gelezen, maar ik merk uit je verhaal dat je op je tenen loopt en verplicht beleefd moet doen om de lieve vrede te bewaren. Met alle respect voor jou en je zus, vraag ik me toch wel af waarom je/jullie (weer of nog steeds) contact met jullie ouders hebben. Het contact dat je nu hebt gaat zoals je zegt op jouw voorwaarden. Je moet dus constant opletten of ze niet jouw grenzen over gaan Lijkt me doodvermoeiend. Als ik in jouw schoenen stond heb ik liever geen contact dan dat het zo moet.