Even een update; Heb vandaag, een week na de trouw telefoon van mijn moeder. 'Om te vragen hoe het met ons was.' Er werd natuurlijk met geen woord over de trouw gerept. Ik heb het heel kort gehouden, ze klonk teleurgesteld, maar daar had ik nu eens even geen boodschap aan. Dus ofwel is ze het allemaal alweer vergeten, ofwel is ze er effectief weggegaan met het idee van 'waarom deed ze nu weer zo afstandelijk?' Ik wordt hier zo moe van... ik heb echt géén idee hoe ik het duidelijker kan maken dan opnieuw en opnieuw de lijn te trekken. Tot hier en niet verder. En het werkt hoor, maar elke keer die teleurstelling van haar, en dat ze het zo absoluut duidelijk niet snapt waarom, argh! En dat ze zo vlak voor moederdag belt is natuurlijk alleen maar toevallig zeker? Elke moederdag krijg ik tegen de avond telefoon van haar, en dan vermeld ze zo langs haar neus weg dat het moederdag is, en blijft ze aan de lijn in de hoop dat ik gelukkige moederdag zeg. Wat ik dus nooit doe. Ik hoop echt dat ze dat nu eens een jaartje zal overslaal... pff...
Heb je het nagevraagd in het ziekenhuis. Hier wou ik ook bepaalde mensen niet op mijn ziekenhuiskamer (ook k*tfamilie). Maar toen ik dat vroeg aan de verpleegsters zeiden ze dat ze daar niet aan deden en dat ik het zelf maar moest regelen. Het beste is de geboortekaartjes een week later opsturen en ze niet verwittigen (thuis kan je ze voor de deur laten staan). O en wat dat peter/meterschap is. In belgie is dat geen wettelijk ding, dus de peter/meter heeft echt geen rechten of plichten. Ik weet ook niet of je dat bij de notaris op voorhand kan laten schrijven. Wel is er bij het overlijden van een ouder een familieraad. Was ook zo toen mijn moeder stierf, en daar worden de afspraken gemaakt, dus als de meerderheid tegen stemt, maakt ze weinig kans volgens mij. Bij mij waren er trouwens geen grootouders op die familieraad, enkel tantes/nonkels.De vrederechter moet ook een oordeel treffen en als blijkt dat jij dit tegen de meerderheid van je familie gezegd heb (van ik wil niet dat mijn moeder de kinderen krijgt) houdt deze daar ook rekening maa
Herken ook dat niet-inzien van je moeder. Vader zijn reactie was hier :"maar ik heb jullie toch nooit verkracht". ECHT, man, gemakkelijk opvoeding hé. Opvoeden is NIET verkrachten. Hoezo: liefde, eten, kledij, verzorging, regels en normen. Pff Sorry, Effe ertussen. Ik snap TS en wil haar ook steunen
@Heleentje: zoo herkenbaar! 'maar jullie leven toch nog allemaal en hebben een vent gevonden'. Ja hoor ma, super standaard hoor, echt waar. Opvoeden is méér dan een kind eruit persen en zien dat ze tegen 18 nog leven. En grootmoeder zijn is méér dan enkel toevallig mijn moeder zijn. En ik ga sowieso langs de notaris, laten vaststellen dat zij (en een andere) niet bij die samenzit mogen zijn, geen voogdij mogen krijgen, en dat ook meter en peter mee inspraak mogen hebben. Ik ben nog niet langs het ziekenhuis geweest, maar ik ga het ook daar aankaarten. Manlief blijft sowieso steeds bij mij tijdens de bezoekuren. En in het ziekenhuis krijgen we ze iets makkelijker buiten dan thuis. Eens huis gaan we dan gewoon geen bezoek van haar toelaten. Ook lief dat ze bij jou daar geen rekening mee wilden houden seg, amai. Meestal kan je toch iets afspreken met de verpleegsters dat als het bezoek te hevig wordt enz, je een teken geeft en ze tussen komen?
Helemaal mee eens. Je geeft aan dat je het zo netjes vind dat je iedere keer de telefoon op neemt en echo´s stuurt, maar ik vind het een tegenstrijdig signaal richting je moeder. Je activeert haar op die manier, ze laat ook zien dat ze zich aangespoord voelt..
Heftig verhaal! Wat moeilijk ook, omdat je misschien ergens nog wel loyaal aan haar bent? Ik herken het deels. Ik heb echt niet zo'n slechte jeugd gehad, kwa msihandeling, drankmisbruik ect. Ik heb wel het gevoel dat de opvoeding erg afstandelijk is geweest. Materieel kreeg ik genoeg, maar liefde....geen idee wat het is (van fam. dan). Nu zwanger van de derde en ik merk dat ik steeds meer moeite heb met het feit dat ik nu weer interessant ben....althans mijn buik. Ik word hierdoor zelf heel kortaf en nors en zie dat ze dat niet snapt. ik kan het niet opbrengen 'normaal' te doen, omdat ik weet dat het 'nieuwtje' er met 3 maand weer af is en we dan weer het zwarte schaapje van de familie zijn.
Wat een rotsituatie Syrse! Ik ben het met een paar dames hierboven eens: ik vind het heel knap van je dat je dit toch nog zo volhoudt. Alleen vraag ik me wel af: voor wie doe je dat? Als het voor jou goed voelt om toch nog een beetje contact met je moeder te houden, moet je dit natuurlijk zeer zeker blijven doen. Ik krijg alleen (zoals je het nu beschrijft) de indruk, dat het je geen goed doet. Zoals iemand hierboven al schreef: het kost je duidelijk veel energie. Misschien komt het zo over omdat het nu even weer heel actueel speelt allemaal, met het trouwen van je zus en jouw zwangerschap. En omdat je nu juist even 'lekker' wilt ventileren. Gewoon doen hoor! Mopper maar raak, ik jouw situatie is dat echt niet overdreven! Maar ik ga me daardoor wel afvragen of je er niet beter aan doet om het contact maar helemaal af te kappen. Of je je daardoor niet beter zou voelen. Ik krijg namelijk de indruk dat dit contact jou niks oplevert. En het mag duidelijk zijn dat je niks verschuldigd bent aan je 'moeder' aangezien ze nooit echt een moeder voor je is geweest. Maar dat is van een afstand misschien (te) makkelijk gezegd. Als jij het gevoel hebt dat je wel (beperkt) contact met haar wilt / moet hebben, dan moet je dat natuurlijk gewoon doen. En dan mag je hier gewoon lekker even komen uitstomen als je daar behoefte aan hebt!
Bedankt meiden, jullie zijn echt super lief Echt een opsteker. Normaal kan ik het contact best aan hoor... maar nu met die trouw en zwangerschap, het werd me allemaal even te veel. Voel me ineens ook zo beschermend naar kindje toe. En Jomidi, heel herkenbaar, ik zie het absoluut gebeuren dat het nieuwtje er binnen een jaartje af is, of zodra er een kleinkind met de 'juiste' familienaam rondloopt Ach, we leren onze eigen kinderen dan maar wat liefde is. Op zich, die deur openhouden... tja, tis meer voor haar dan voor mij. Voor mij hoeft het contact echt niet. Maar om alles helemaal af te sluiten voelt zo harteloos, snap je? Zo iemand wil ik niet zijn, als dat een beetje logisch klinkt Het is niet omdat zij mij heeft laten stikken... klinkt dwaas, ik weet het. Het zal een beetje afwachten zijn. Het zal in elk geval fiks volgens mij en mijn mans regels gaan, en gaat ze erover als de kleine er is, dan is daar de deur. En ondertussen toch echt eens langs die notaris gaan...
Hoi Syrse, heb even je verhaal gelezen. Ik vind het heel knap dat je contact houdt met je moeder. Eerlijk gezegd, iemand die mij mishandelt zou hebben, zou niet eens meer in mijn buurt komen. Laat staan in de buurt van mijn kind! Ik heb even bovenstaande quote gepakt. Ze heeft jullie namelijk in mijn ogen wel in de steek gelaten toen jullie kind waren. In feite doet ze dat nog steeds, door niet te erkennen dat ze fouten heeft gemaakt en door de schuld bij jullie te leggen. Op dit moment vreet dit contact energie van jou en zoals ik het zie ben je haar niets verschuldigd. Zij zou juist haar stinkende best moeten doen om weer op goede voet met jou te komen staan. Als jij je kind niet wil toevertrouwen aan haar (en dat snap ik heel goed) moet je dat zeker niet doen. Maar geef wel heel duidelijk je grenzen aan, nu al. Wat je wel wil en absoluut niet. Wacht niet tot de kleine geboren is, maar bespreek het nu al met haar of zet het in een brief als je dat makkelijker vindt.
Ik zit net in jouw situatie. Maar voor mij klinkt het wel logisch. Ik zou het ook heel goed snappen als je het niet meer zou willen. Maar deze keuze begrijp ik absoluut ook.
Dat hoeft niet zo te zijn . Mijn moeder heeft ook geen fijne jeugd gehad. Haar vader heeft na de scheiding met oma ervoor gezorgt dat mijn moeder in een internaat werd geplaatst , omdat hij het er niet mee eens was dat mijn moeder een bijbaantje had genomen om haar moeder te ondersteunen. Ondanks dat , was hij een geweldige opa voor mij en mijn zusje. Ik zou haar dus wel een kans geven om te laten zien dat ze een goede oma kan zijn voor haar kleinkind.