Ja natuurlijk, het is jullie kind in jouw buik waar je al van houdt en een voorstelling van hebt hoe hij/zij eruit zal zien en waar je dromen voor hebt en je al helemaal voor je ziet welke leuke dingen je samen gaat doen. In een keer is dat weg, pats boem. Of het gaat om een miskraam met 1 week of met 12 weken, dat maakt geen enkel verschil. Je kindje was daar en nu niet meer. De onzekerheid over hoe het met de volgende embryo's gaat lopen is echt killing inderdaad. Het internet afstruinen naar alle mogelijke tips die je kan vinden om innesteling te bevorderen en zwanger te raken en te blijven... En dan daarover goed je mond houden tegen de arts, want die geloofd in geen een van die dingen... En piekeren, piekeren en nog meer piekeren. Ik probeer maar hoop te putten uit het idee dat in ieder geval 1 embryo het verder heeft gebracht dan de eerste paar weken en een kloppend hartje heeft gehad. Dit is toch wel een mijlpaal. Het kan dus in ieder geval. En bij jou precies hetzelfde. Wat een supersterk kindje heb je gehad, die eigenlijk against all odds zo ver is gekomen! Echt een vechtertje. En als zijn/haar ingevroren broertjes en zusjes er maar een beetje op lijken, dan zullen die ook hun uiterste best gaan doen om bij jullie te kunnen zijn. Met mij gaat het steeds beter gelukkig (afgezien van nog steeds bloedverlies en niet fit zijn). Ik kan er steeds beter over praten en het voelt minder 'vers'. Ik heb vandaag een lading zwangerschapstesten besteld, want ondanks alle verdriet die nog geregeld de kop opsteekt wil ik ook weer vooruit kijken. Was het maar alvast ongeveer 1,5 maand verder dat ik weer naar het ziekenhuis kan voor follikelmetingen!