even voorstellen

hoi allemaal!

chris en ik zijn zo`n 6 jaar samen en het werd tijd voor een klein hummeltje..
maar bij ons liep dat totaal anders dan verwacht!
ons dochtertje yindee is met 25 weken en 5 dagen geboren..

mijn verhaal:

ik ben 23 en wou altijd al jong moeder worden..op een dag kwam ik thuis van mijn werk en er wachtte mij een enorme verrassing! chris had het huis versierd met slingers en een hele boel kaarsjes die samen een groot hart vormde. (erg romantisch aangelegd) in dat hart lag een brief met de tekst dat ook hij helemaal klaar was voor een kindje!
ik ben toen gestopt met de pil en na 9 maanden knutselen was ik zwanger!
wat waren we blij zeg..samen kijkend naar een positieve test!
ik had alleen wat last van moeheid, verder ging ik wandelend door mijn zwangerschap.
met 3 maanden was er even lichte paniek want ik verloor wat bloed.
dat was niet erg volgens de verloskundige en dat zou snel weer weggaan.
gelukkig was dat het geval en konden we weer genieten..
eindelijk kwam de dag van de 20 weken echo, en ons kleine meisje zag er goed en gezond uit!
omdat ik me nog steeds goed voelde hadden we besloten om toch nog een weekje op vakantie te gaan!
we zijn van 31 aug tot zondag 7 okt naar spanje geweest.
en ik ben dinsdags daarna weer begonnen met werken.
ik had die dinsdag avond wel wat last van harde buiken maar die had ik wel meer dus ik maakte me geen zorgen. echter later op de avond verloor ik veel slijm en zei nog tegen chris, het is net die welbekende slijmprop waar ze het over hebben. maar verder helemaal geen pijn of last dus ik dacht dat er niks aan de hand zou zijn..gewoon gaan slapen. s'ochtends om 6 uur werd ik wakker met een harde buik, maar deze voelde zeurderig aan en daarna begon yindee erg te bewegen in mijn buik. op dat moment was dat natuurlijk nog erg gezellig! ik kon ook niet meer verder slapen en om 8 uur stond ik weer op mijn werk. daarna kwamen de harde buiken steeds meer opzetten en ook pijnlijker...ik wou het nog even aankijken als ik het wat rustiger aan zou doen, en anders was ik van plan om de verloskundige de bellen. rond 11 uur voelde ik dat ik aan het vloeien was en ben toen snel naar de wc gegaan.. ik verloor veel bloed!
ik heb toen meteen gebeld en ik moest naar het ziekenhuis!
chris had nachtdienst gehad dus die heb ik wakker gemaakt en toen samen naar het ziekenhuis in hoorn.
onderweg werd het steeds pijnlijker...en begon al (zonder er bij stil te staan) te zuchten. we zijn naar boven gelopen en daar wachtte ze ons al op. ook de mensen daar zagen nog geen paniek omdat ik zelf nog kwam aan lopen. ik moest gaan liggen en kreeg een echo. ze kon haar hoofdje niet goed zien dus wou ze ook nog een inwendig onderzoek doen..toen ze voelde brak de hel los! ik had al volledige ontsluiting!
snel werd er een brancard gehaald en onderweg naar de ambulance was besloten dat we naar het AMC A`DAM gingen. chris kon niet mee omdat er een verloskundige en kinderarts mee moesten. het was nog maar de vraag of ik het ziekenhuis haalde.
onderweg gingen de weeen over in pers weeen en bij elke wee dacht ik ok de volgende komt ze eruit! ik moest het tegenhouden en met 20 min waren we er!
het personeel stond me op te wachten en al snel lag ik op een verloskamer. ik hoorde een zuster zeggen dat ze een handje zag...
en na een paar weeen moest ik mee persen. na 3 keer persen was om 14.15 uur ons dochtertje yindee geboren. ze had een heel zacht huiltje! was net een geluidje van een jong poesje..ik was toen heel erg opgelucht omdat ze leefde! ze wikkelde haar in en namen haar mee..even later kwam chris binnen...en ik vertelde hem dat ze al geboren was! hij is toen bij haar gaan kijken en daarna kwamen ze met yindee in de transport couveuse nog even langs mijn bed!

ze had een goede start en ze ademde een poos zelf!
ze was 600 gr en 32 cm! s'avonds hebben ze haar aan de beademing moeten leggen omdat ze te uitgeput was..
die dag erna (donderdag) hadden we een gesprek met de arts en wees ons op de enorme gevaren en infecties waar zo`n kleintje heel vatbaar voor is. en ze hadden een scan gemaakt van haar hoofdje omdat ze vaak hersenbloedingen kunnen krijgen. bij yindee was dit ook het geval..
het was die dag nog maar een klein stipje maar vrijdag hadden ze nog een scan gemaakt en daarop was te zien dat de hersenbloeding al vors uitgebreid was! ze bleven ons erop wijzen dat deze bloeding heel veel schade had aangericht..ze konden ons niet precies vertellen wat ze eraan over zou houden maar wel dat ze hier niet gezond uit zou komen..

dan volgen er zoveel emotionele dagen, en diep in je hart weet je op dat moment ook wel dat het niet goed was met haar en dat we haar moesten laten gaan..maar zolang wij dat advies nog niet kregen van de artsen bleven wij hoop houden en mee vechten met ons sterke meisje..
toen die vrijdag....19-09-08. s'ochtends werden we gebeld dat de artsen met ons wilden praten.
dan ga je weer met een dubbel gevoel heen...gaan ze ons vertellen dat ze (nog) niet word opgegeven en dat zij ook blijven mee vechten of gaan ze ons het advies geven om de behandeling te stoppen omdat yindee geen gezonde en mooie toekomst zou hebben..

het laatste kregen wij te horen...

ze zou een veel te grote kans hebben op een ernstige handicap. je gunt je kind een gezond en gelukkig leven...wij hebben toen besloten om haar te laten gaan en het vertrouwen te hebben in de artsen.
we mochten haar eindelijk vasthouden! dat voelde heel speciaal..ze was 9 dagen maar we hadden haar nog niet mogen vasthouden.
om 15.00 uur is de beademing eraf gehaald en toen zijn we naar een ouderkamer gegaan waar yindee rustig in onze armen kon gaan..
om 17.30 uur is ze overleden..en heb ik haar in bad mogen doen en chris heeft haar wat kleertjes aangedaan...

we zijn toen naar huis gegaan en dat weekend konden we alles gaan regelen voor de begrafenis. die maandag hebben we haar zelf weer opgehaald uit het ziekenhuis.

woensdag 24-09-08 hebben we haar naar de gemeentelijke begraafplaats in Enkhuizen gebracht en daar in besloten kring begraven tussen andere kindjes die ook helaas te vroeg zijn geboren of ziek waren.

langzaam komen we weer een beetje meer op aarde en beginnen we weer met ons dagelijkse ritme. ze zal altijd ons eerste kindje zijn en we hebben een hoop mooie momenten gehad met haar..

nancy

 

hey allemaal

bedankt voor de lieve reacties..
het gaat best wel goed met ons! soms ben ik boos en verdrietig tegelijk..maar ik weet dat dit het beste was voor haar..en met die gedachte gaan we door met ons leventje!
we hopen dat we snel een broertje of zusje mogen krijgen!

darmic: het olifantje in artis heet ook yindee en daar heb ik de naam vandaan! we waren toen nog niet bezig met kindertjes maar ik wou die naam wel onthouden! dus vandaar