Hi :)

Hi dames,

Ook ik wil me graag voorstellen en als het mag mijn verhaal kwijt. Ik ben alleenstaande moeder van 2 meiden 10 en 4 jaar met een zeer goede co-ouderschapsregeling en nu onbedoeld zwanger van nr. 3 van een andere man dan de vader van mijn oudste 2.

Na een zeer heftige jojo relatie 1,5 jaar lang (voornamelijk van zijn kant) had ik het uitgemaakt op een zaterdag ochtend. Ik was het duw en getrek van hem helemaal zat. Het ene moment wou hij er voor gaan de andere moment liet hij mij barsten. 4 Weken later kom ik er achter dat ik zwanger van hem ben. Ik ben hier enorm van geschrokken en baalden echt heel erg. Dit heb ik hem ook verteld en de eerste 3 weken waren erg leuk met uiteindelijk de bedoeling samen voor het kindje te zorgen. Er volgde veel gesprekken en ik toonde ook mijn onzekerheid (ik had al een relatie van 10 jaar achter de rug) Ik wou graag trouwen en echt samen zijn. Relatie therapie en samen wonen. Dat wou hij ook ! Daar werkte we aan samen.

Echter na die 3 weken begon het jojo'en op nieuw en daarbij nam de intensiteit van hem alleen maar toe. Zijn angsten vierden hoottij en hij wou in eens van alles afspreken. Trouwen op huwelijkse voorwaarden zodat ik geen aanspraak zou kunnen maken op het huis. Bij relatie be-eindiging zou ik akkoord moeten gaan met een co-ouderschap. Zijn dreigementen werden alleen maar erger en de kloof alleen maar groter bijvoorbeeld: dat als ik niet meeeens zou worden met co-ouderschap (eerste 3 maanden ondanks vorm van relatie ik bij hem zou wonen zodat hij het kindje kan verzorgen - ik zou alleen daar aanwezig zijn om te voeden en dan daarna week op week af) dan zou hij naar de rechter stappen en ga zo maar door waarop ik het contact met hem geheel heb verbroken (ER IS VEEL MEER GEBEURD maar ik spaar jullie de details.) Hij gaf toe niet voor ons te gaan maar voor de baby.

Mijn oudste dochter - nu 10jaar is ook bang voor hem. In de tijd van anderhalf jaar is het gebleken dat hij erg hard en erg kritisch kan zijn ten opzichte van anderen en hij heeft voor alles en iedereen een oordeel klaar en dus ook bij mijn kinderen. Hij heeft haar meerdere malen beschuldigt van emotionele chantage en zelfs dieren mishandeling (ja ze gooide tijdens de vakantie een steentje in een vijver en toen er toevallig een vis langs zwom).

Mijn jongste wist hij te bestempelen als een kind met een borderlinestoornis (ze was toen des tijds 3 jaar) en tijdens een peuterpuberteit moment pakte hij haar uit het niets op en stopte haar met haar hoofd onder de kraan. Ja ik greep natuurlijk in.

Ten opzichte van mijn kinderen voel ik me nu erg schuldig dat ik ze aan zo iemand voor te lang heb blootgesteld en dat ik zo zwak was om iedere keer voor zijn charmes en verontschuldigingen te vallen en zelfs zulke plannen had samen met hem. Stom hoe liefde je echt blind kan maken en vind het moeilijk mijnzelf te vergeven. Maar NU!

Ik heb mijn rechten en plichten opgezocht en wil hem tot dusver zo ver mogelijk uit mijn buurt en de buurt van de kinderen (ALLE 3) houden en ben blij met mijn keus. Maar ben ook angstig geworden voor de toekomst wegens zijn hardheid. Hij gaat het echt via de rechtbank spelen puur wegens zijn ego en niet uit belang van de kinderen (hij heeft ook een zoon - laat ik daar niet eens over beginnen).

Ik ben morgen 18 weken en heb sinds bijna 3 weken geheel geen contact meer. Er is nog een lange weg te gaan...

Er zijn ook erg veel veroordelende mensen in mijn omgeving maar heb ook steun gevonden in mensen waar ik het minst van heb verwacht wat erg mooi is. Ik hoop hier wat steun te kunnen vinden ...

Groetjes Oktober13