beetje laat

Hallo allemaal,

Waarschijnlijk ben ik één van de laatste aanmeldingen vlak voor de bevalling want ben namelijk vandaag uitgerekend Het stomme is dat ik al wel langer actief ben op deze site maar had voorheen meer de behoefte om de verhalen van andere te lezen dan mijn eigen verhaal hier neer te zetten. Nu het allemaal dichterbij komt vind ik het toch wel fijn om het één en ander van me af te schrijven.
Het scheelt ook dat mijn zwangerschap niet echt vlekkeloos is verlopen en voorheen niet veel tijd had om hier te zijn. Ik zal er in het kort een stukje over vertellen.

Vorig jaar is mijn relatie van 7 jaar op de klippen gegaan. Al heel kort daarna leerde ik iemand anders kennen die ik heel leuk vond maar wilde me nog niet binden. Ik vond het veel te snel om een relatie met iemand aan te gaan maar kon mijn verliefdheid niet bedwingen. In die tijd ben ik overgegaan op een andere (lichtere) pil en wat bleek na drie maanden: Ik was zwanger! Dit was het begin van een hele moeilijke tijd. Hoewel mijn nieuwe vriend heel positief reageerde legde dit toh een ontzettende druk op de relatie(voor zoverre je al van een relatie kon spreken.) Ik had met mijn ex nog een huis wat verkocht moest worden en het bericht dat ik al zo snel zwanger was van iemand anders maakte het er allemaal niet makkelijker op. Voor mijn ex was dit echt een steek in zijn rug. Ook onze ouders stonden niet gelijk te springen van het bericht. In die tijd ben ik ook in contact gekomen met het Fiom. Dit is een instelling voor besluitvorming. Ben daar ongeveer drie keer geweest en heb daar hele fijne gesprekken gehad. Na drie gesprekken bleek dat abortus voor mij geen optie was. Ik zou daar emotioneel te veel onder lijden en het feit dat mijn zus ook in verwachting was speelde ook heel erg mee. zoiets vergeet je sowieso de rest van je leven niet maar omdat haar kindje dan even oud zou zijn dan blijf je er altijd aan herinnert. Dat ik die keuze toen maakte dat gaf wel wat meer rust. Mijn nieuwe vriend en ik besloten daarom om zo snel mogelijk samen te gaan wonen. We konden er wel mee wachten maar we hadden toch al besloten om er samen voor te gaan dus konden we beter zo snel mogelijk aan de situatie wennen. Daar is het helaas fout gegaan. Al na enkele weken begonnen de irritaties. Ineens hadden we het gevoel dat alles goed ´moest´ gaan. Hij ging in die tijd nog regelmatig op stap terwijl ik daar geen behoefte meer aan had. Ik voelde me er niet meer prettig bij. Had het gevoel dat hij helemaal niets inleverde en deed waar hij zin had terwijl ik thuis op de bank braaf zat te wachten. Ik was ook behoorlijk jaloers omdat hij nogal veel vrouwen kende en daar ook contact mee had. We kregen steeds meer ruzie en op een dag besloot ik dat ik er een punt achter wilde zetten. Ik heb toen mijn spullen gepakt en hij heeft me niet tegengehouden. Ik ben toen naar mijn vader gegaan(die ik heel dankbaar ben dat hij me heeft opgevangen) en vanaf toen brak er een hele moeilijke tijd aan die ik nooit meer zal vergeten. Heb veel meegemaakt in mijn leven maar dit was toch wel de zwaarste beproeving ooit. Ik stond er in principe alleen voor, had mijn huis nog niet verkocht en daarom financiele problemen, had net een nieuwe baan en toen ik verteld had dat ik zwanger was besloten ze me maar een contract te geven van 5 maanden. Maar het zwaarste van alles vond ik toch wel dat ik er alleen voor stond. Geen vriend of man die met me naar de verloskundige ging, me knuffelde als ik het moeilijk had, de eerste trapjes in mijn buik die ik niet kon delen enz. Toch heb ik al die tijd nog wel contact gehouden met de vader van mijn kind. Het werd een spel van aantrekken en afstoten. Hij stond ook tussen twee vuren in. Van de ene kant wilde hij zijn vrijheid niet opgeven en van de andere kant liet het vaderschap hem ook niet los. Maar er was geen vertrouwen meer. Hij zei me dat hij het hele pakket wilde of niets. Dat maakte me kwaad. Hij zei dat als we niet samen voor het kind konden zorgen als een gezin dat hij er dan helemaal van af zou stappen. Maar ik wilde eerst dat hij zou veranderen, dat hij liet zien dat hij ervoor zou gaan. Ik had inmiddels al bijna alle spullen bij elkaar geschraapt (waar ik mijn vrienden, familie en bekenden heel dankbaar voor ben) en hij had nog geen rooie rotcent uitgegeven. Hij ging ook door met uitgaan en ´plezier´maken dus ik had geen vertrouwen dat het goed zou komen. Ik ben nog een keer naar hem toe gegaan en nadat hij met zijn botte woorden mij de deur wees besloot ik er voorgoed een punt achter te zetten en heb de twaalf kilometer naar huis alleen maar gehuild. De tijd erna heb ik heel veel steun gehad van mijn vrienden en familie. Zij zorgde ervoor dat ik overeind bleef samen met het wondertje in mijn buik natuurlijk. Ik voelde me zo schuldig tegenover mijn kindje dat ik hem/haar zoveel stress aan deed. Gelukkig bleek het telkens goed te gaan met de kleine. De echo´s zagen er goed uit en ik had verder ook helemaal geen lichamelijke klachten. Het kamertje bij mijn vader was al helemaal op orde, mijn baas vertelde me dat hij me toch wilde houden en ik met zwangerschapsverlof mocht! Ik was zo blij! IK dacht komt toch nog bijna alles op zijn pootjes terecht. Toch bleef ik mijn ex vreselijk missen. Ik dacht vaak aan de periode dat we nog zo verliefd waren. Ik huilde mezelf nog regelmatig in slaap.
Ongeveer twee maanden geleden begon ik weer allemaal smsjes te krijgen van hem. Het ging niet goed met hem. Hij mistte me vreselijk en kon het niet over zijn hart verkrijgen dat hij straks een kind op de wereld had lopen dat hij niet zou zien. Ik ging er niet diep op in en zei hem dat het zo het beste was en dat ik niet wilde dat een kind tussen twee ruziende ouders op zou groeien. Maar diep in mijn hart voelde ik het net zo als hem. Ik verlangde naar hem, wilde dat hij me vast hield en zou zeggen dat hij voor altijd bij me zou blijven. Maar ik bleef afstand bewaren. Had ook tegen al mijnj vrienden, collega´s en familie gezegd dat het niet meer goed zou komen. Ondertussen bleef hij smsen, en ook bellen. Dan belde hij me midden in de nacht huilend op en ik wist niet wat ik ermee moest. Hij toonde ook steeds meer interesse in zijn kind en op een gegeven moment hebben we weer afgesproken. Boven verwachting voelde het weer heel goed en duurde het niet lang voordat we in elkaars armen lagen. Ik zag op zijn kamer dat hij nog steeds de eerste echofoto´s op zijn nachtkastje had staan en ook had hij het kinderbedje dat hij van een collega had gekregen helemaal opgeknapt. Ik liet hem de nieuwe echofoto´s zien en we hebben uren gepraat samen over onze gevoelens, mijn bezoekjes aan de verloskundigen, hoe ik aan de babyspulltejs ben gekomen en wat ik allemaal al had. IK ben met een goed gevoel naar huis gegaan. We spraken weer steeds vaker af en heb het toen heel voorzichtig aan mijn familie en vrienden verteld dat we weer contact hadden. Hij is in de tussentijd ontzettend veranderd. Hij ging niet of nauwelijks meer op stap, ging weer mee naar de verloskundige, kocht spulletjes voor de kleine en op een gegeven moment stond hij bij me op de stoep...

Met een bos bloemen. Hij zei dat hij ontzettend veel van me hield en van de kleine en dat hij niets liever wilde dan samen met mij de kleine grootbrengen. Ik kon het niet geloven..maar ik voelde me zo intens gelukkig van binnen! Ik zei hem wel dat ik heel rustig aan wilde doen en geen overhaaste beslissingen wilde nemen. We moesten goed blijven praten met elkaar en er allebei keihard voor gaan. Niet te min voor ons zelf maar des te meer voor de kleine. Op een gegeven moment hebben we dus besloten om het nog een kans te geven en hebben we bij mijn vriend een nieuw kamertje in orde gemaakt. We wonen nu alweer bijna drie maanden samen en het gaat ontzettend goed. We hebben nog steeds geen ruzie gehad, wel een woordenwisseling maar gelukkig weten we dit nu goed te handhaven. We genieten van elkaar en belangrijker we zijn er voor elkaar. Iemand heeft ooit eens tegen me gezegd´het is meer geven als nemen in een relatie´ en dat is echt zo. Als je dat allebei doet dan werkt dat echt.

Nou mijn ´korte´verhaaltje is toch nog een lang verhaal geworden maar ben heel blij dat ik het een keer van af getypt heb. Bij mij heeft alles gelukkig een goede afloop maar realiseer me ook dat er genoeg moeders zijn die niet zo´n afloop hebben en heb enorm veel respect voor diegene die er wel alleen voor staan. Door dit alles heb ik ook beslotenn om me straks in te gaan zetten voor alleenstaande moeders en tieners omdat ik maar al te goed weet hoe zij zich voelen.

Ik wil iedereen hier veel sterkte en succes tijdens hun zwangerschap toe wensen en ook nog een heel gelukkig en gezond 2008!

Liefs Maai