Hallo allemaal, Mijn naam is Phelene, ik word in juli 43 jaar, heb al een dochter van 11 jaar oud en ben nu 8 weken zwanger van mijn tweede kindje. Zo, dat is eruit! Tja, ik loop nu al een week lang te aarzelen over hoe ik dit nu eens zou formuleren. Gewoon met de deur in huis dus maar. Ik moet zelf namelijk nog heel erg aan het idee wennen dat ik misschien in januari voor de tweede keer moeder ga worden. De afgelopen elf jaar ben ik alleenstaande moeder geweest. Vanaf het begin van de zwangerschap was destijds duidelijk dat ik het alleen moest doen, gelet op de afwijzende reactie van de vader. Toen was ik 32, en hoewel ik het van tevoren best ook een beetje eng vond, is het moeder zijn me vanaf dag 1 erg goed afgegaan. Een heerlijk en supergelukkig leventje hebben mijn dochter en ik altijd gehad! Pas 2 maanden geleden leerde ik mijn huidige vriend kennen. Superverliefd zijn we, het voelt zo verschrikkelijk goed! Dat was op zich al een hele verandering in ons leven, geloof me. Maar... eerlijk is eerlijk, tussen hem en mijn dochter klikt het heel erg goed. Hij is 46, heeft zelf geen kinderen, en van begin af aan zei hij dat hij het hartstikke leuk zou vinden, maar dat het voor hem geen 'must' meer was. En zo dacht ik er zelf precies ook over. We hebben dan ook niet voorzichtig gedaan, zeg maar. Eigenlijk ook omdat ik dacht dat het gelet op mijn leeftijd toch zo'n vaart niet meer zou lopen met zwanger raken. En wat gebeurt er? De eerste maand is het gelijk al raak. Ik kan het zelf nog nauwelijks geloven. Hij wel. Hij is verschrikkelijk trots. Ik word dan ook door zowel hem als mijn dochtertje flink in de watten gelegd de laatste weken. Want ja, ondanks het prille stadium heb ik het mijn dochter toch ook maar verteld. En ook zij is er heel erg blij mee... een broertje of zusje, ze vindt het geweldig en hoopt dat het allemaal goed blijft gaan. Morgen heb ik mijn eerste afspraak bij de verloskundige. Zenuwachtig, dát ben ik! Ik voel me zó anders dan bij de eerste zwangerschap... ik durf nog helemaal niet zo goed te juichen, bang voor alle verhalen en spookbeelden over zwanger zijn na je veertigste.... ik hoop vurig dat het helemaal gezond is. En dus schrijf ik me hier toch maar in. Want van welke leeftijd we ook zijn, we maken toch min of meer hetzelfde mee. En lotgenoten, dat is waar ik op dit moment het meest behoefte aan heb. Hoe voelt het bij jullie? En die prenatale testen, doen jullie die ook? Ik zie daar zó tegenop... maar ik snap ook wel dat het verstandig is om te doen. Zijn er nog meer oudere zwangeren hier? Ik schaam me bijna, dat het bij ons zo spontaan en nog binnen een maand ook raak is, als ik lees wat voor een moeite het anderen kost om zwanger te worden. Nergens voor nodig, ik weet het, maar toch... Nou, ik hoop dat ik hier nog lang rond zal blijven hangen. Minstens negen maanden, het liefst! Ik wens iedereen die dit leest alvast een heel gezonde en voorspoedige zwangerschap toe. Groetjes en tot schrijfs, Phelene
Welkom en veel klets en lees plezier toegewenst. Gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet ervan. Liefs wolly
super gefeliciteerd zeg. en heerlijk toch dat alles zo snel is gegaan. ik zou zeggen lekker genieten met z'n drietjes groetjes
Allemaal heel hartelijk bedankt voor jullie reacties! En ja, natuurlijk ga ik ervan genieten. Eerst die eerste afspraak van morgen maar eens afwachten... ik vind het zó spannend! Liefs, Phelene