Hallo dames. Ik weet niet of dit nu echt onder zwangerschap hoort maar omdat hier zwangeren zitten kunnen zij zich hier misschien in herkennen. In april staat een weekendje weg gepland met de familie van mijn vader (mijn ouders zijn gescheiden). We gaan een weekend naar centerparcs in Duitsland. Leuk! Zou je denken. En dat vond ik eerst ook. Maar eerlijk gezegd ga ik er steeds meer tegenop zien om de volgende redenen: - ik ben dan 36 weken zwanger. Ik merk nu al dat ik minder energie heb en gewoon echt middag ditjes nodig heb. Hoe zal dat daar dan zijn? Wil wel een beetje kunnen genieten en wat activiteiten mee doen. - ik zie op tegen het zitten in 1 huis met mijn nicht. Wij hebben als familie een groepsapp. Hartstikke leuk. Alleen draait bijna alles om mijn nicht. Mijn nicht is 26 en heeft een goede vaste baan. Studeert door. Appartement in Rotterdam etc etc. Prima. Moet ze zelf weten. Maar bij elk dingetje van haar werk. Bijv: een bosje bloemen gekregen. Een tekening van een kind gekregen bla blabla. Moet ze laten weten. Ook als ze weer een diploma heeft gehaald of een nieuwe opleiding gaat doen moet ze laten weten. En heel mijn familie reageert super enthousiast op haar. Nu heb ik een studie gedaan. Heb een baan. Huisje boompje beestje en ben zwanger. Mooiste periode uit mijn leven. En als ik daar iets over zeg in die app wordt e er nauwelijks of niet gereageerd. Net alsof ik niey interessant ben. Zelfs mijn bloed eigen vader flikt dit. Nu klinkt het net alsof ik per se die aandacht wil hebben van mijn familie ofzo. Dat is het niet. Maar het zou wel fijn zijn als er een beetje interesse wordt getoond in mijn zwangerschap. Nu zit ik daar dalijk 3 dagen mee in 1 huis. En heb echt geen zin om continu die lovende woorden over mij nicht aan te horen. Maar mijn vader heeft voor het weekend betaald en ik wil hem ook niet teleurstellen door niey mee te gaan. Nu dus de vraag. Wat zouden jullie in deze situatie doen? Ik weet het echt niet meer.. Ben ik dit zelf of zijn dit mijn hormonen? Ik loop er echt om te piekeren.. Help me alsjeblieft..
Weet niet of je zelf zo bent natuurlijk maar je hormonen maken het gevoel wel sterker. Ga er heen en doe je ding. Zorg dat je man achter je staat en je helpt als je een dutje wilt doen. Het kan kei goed gaan maar ook minder. Je weet t nooit van te voren. Je nicht...laat die lekker doen joh. Die zit in een hele andere fase van t leven. Heb jij er geen zin in dan reageer je niet en ga je buiten zitten of iets. Als je nicht echt zon aandacht zoeker is zoals je laat overkomen dan zullen die 3 dagen voor je familie leden ook lang zijn denk ik dan maar
Lekker gaan. Ik ben nu ruim 38 weken en ga nog steeds van Hot naar her. Misschien lukt jou dat straks ook wel gewoon. En anders doe jij lekker wat voor je zelf of met je partner of iemand die ook zin heeft in wat anders. Het zijn maar 3 dagen. Zet je over haar heen, en geniet lekker even van een paar dagen weg. Lekker dobberen in het warme zwembad water. Is heerlijk rond die weken zwangerschap!
Ik begrijp goed hoe je je voelt. Ik zit in een vergelijkbare situatie. Ik begin het ook zwaarder te krijgen en men heeft daar graag een mening over heb ik gemerkt "Waarom loop je zo moeilijk? Zo groot is je buik niet hoor." Met mijn vriend heb ik afgesproken dat hij mijn side-kick is. Als ik opmerkingen of 'grappen' krijg, en ik weet niet hoe te reageren dan springt hij in. Ik doe wat ik wil doen. Wil ik slapen dan ga ik slapen. Wil ik wel mee wandelen dan doe ik dat, wil ik het niet dan doe ik het niet. Opmerkingen over dat ik mij aanstel leg ik naast mij neer en zeg: 'Elke zwangerschap ik anders' (oid) of als het een man betreft: 'Geen baarmoeder, geen recht op een mening.'. Ook herken ik het probleem van familieleden en de aandacht die zij naar zich toetrekken om de -in mijn ogen- stomste redenen. Dat moet je loslaten denk ik. Jij bent blij met de zwangerschap en jouw vriend is er blij mee, focus je daar op. Jullie zijn aan het bouwen aan jullie gezinnetje, het is jullie ervaring, het is jullie bijzondere moment. Willen anderen daarin meedoen, prima! Zo niet, dan niet.
Ja jullie hebben wel gelijk. Net even flink uit zitten huilen bij collega. Ja. Dat zijn wel hormonen haha. En zij zei ook: wat vervelend voor je nichtje dat zij zo veel aandacht nodig heeft. Zo veel bevestiging. Is eigenlijk ook gewoon zo. Ik zit niet aal ze vast geplakt. Het is de bedoeling dat we 1 x iets met z'n allen samen doen. Dat zal wel uit eten worden tja. Dan ga ik gewoon aan de andere kant van de tafel zitten ofzk.. Ben inmiddels wel een klein beetje bedaard. Hormonen namen het vanmorgen over hihi. Maar loop hier al wel la.ger mee hoor. Dit weekend was al gepland voor mijn zwangerschap.. Ach. Ik zie het wel. En als ik het een dag van te voren toch niet zie zitten kijk ik mijn vk lief aan of ze een briefje wil schrijven dat ik echt niet mee kan. (Lijkt wel een Anti- gym briefje van school vroeger. Je moeder lief aan kijken of die aub een briefje wil schrijven dat je echt niet mee kon gymmen haha 😅
Ik hou normaal rekening met alles en iedereen, maar heb me voorgenomen om vooral aan het einde van deze zwangerschap mezelf op de eerste plaats te zetten. Rond de uitgerekende datum zijn er allerlei feesten in de familie (40 jaar getrouwd, 60 jaar getrouwd, 30 jaar, samen 100) voor sommige feesten is men nu al uitjes aan het plannen (40 en 60 jarig huwelijk) en heb al gezegd dat ze hierbij niet op mij hoeven te rekenen. Klinkt misschien enorm hard en egoistisch (en zo voel ik het ook bij tijd en wijlen) maar bij mijn vorige bevalling heb ik dit niet gedaan en toen heb ik me echt enorm eenzaam gevoeld tussen de mensen. Vorige keer was ik wel redelijk ziek en laten we hopen dat het nu allemaal beter gaat, maar toen men weer begon te cleamen kreeg ik het er gewoon benauwd van.
Ik had er met die termijnniet aanmoeten denken om weekendje weg te gaan, en met familie al helemaal niet. Maar als ik zou gaan, zou ik zorgen voor de mogelijkheid om te doen wat jíj wilt. Dat je kunt rusten wanneer jij dat nodig hebt. Dat je nee kunt zeggen tegen eventuele activiteiten en tijd/ruimte voor jezelf kunt nemen. Kun je niet tegen die tijd beslissen of je meegaat? Wie weet hoe je er dan (lichamelijk) bij zit. Goed dat je het er even uit gegooid hebt bij je collega
Ik zou mee gaan, naar huis gaan kan altijd nog. Lukt het niet heb je het iig geprobeerd toch? Veel plezier alvast en probeer ondanks je nicht toch te genieten!
Zeker aan je eigen ritme en wensen toegeven, dat mag best met 36 weken! Verder zou ik het gewoon proberen, gaat het niet, dan ga je lekker naar huis! Andere optie is zelf een huisje in de buurt huren, dan heb je gewoon je eigen plek, misschien voelt dat prettiger.
Ja ik denk dat we inderdaad gewoon mee moeten gaan. Zomaar even naar huis gast niet. Het is ergens boven in Duitsland geloof ik. Ben er nu wel wat nuchterder in dan gisteren.
Ik weet niet hoe lang het voor jullie rijden is, maar ik zou het op die termijn sowieso niet zien zitten om lang te rijden en ver weg van huis te zijn