Waarom zo zwart wit? Je kan een kind toch complimenteren om beiden. Zowel het doorzetten als het resultaat? Ik ben zeker een voorstander van een kind meegeven dat het proces er zeker toe doet. En dat je ook mag genieten van het bezig zijn ipv van doel naar doel door te rennen. Maar het resultaat is ook niet onbelangrijk. Daar is het hele proces er in de eerste plaats voor geweest. En lukt iets met veel proberen uiteindelijk echt niet. Dan kan je ook gaan kijken naar evt plezier dat er is geweest. En andere dingen die er geleerd zijn die anders zijn dan het doel. Laten zien dat er meer is.
Is denk ik ook afhankelijk van het kind dan. Mijn dochter gaat na de vakantie naar groep 3 en kan al goed lezen. Een tijdje geleden las ze oma voor het eerst voor en oma zei na de eerste paar woordjes dat dat zo knap van haar was dat ze dat kan. Dochter keek haar raar aan en dacht serieus dat ze voor de gek gehouden werd. 'Je weet toch dat ik kan lezen dan is dit toch niet knap ofzo.'
Heel veel is kinds afhankelijk. Ik geloof niet dat kinderen blanco geboren worden. En uitsluitend worden wat wij op hun doek schilderen. Nadeel is daarin dat je van tevoren dus ook niet weet welke aanpak het beste is. Dat vind je gaande weg uit. En dan nog is het altijd hopen dat je het beste hebt gedaan. En voor het zelfvertrouwen is het ook goed te weten waar je goed in bent. Net als dat het goed is om te weten dat je niet alles goed hoeft te doen. Dat falen enkel betekend dat je ergens niet aan begonnen bent, als je dat wel had gewild. Ik denk dat ideeën over falen juist meer buitenshuis worden opgedaan. Dat er gelachen word over missers, rapporten/blijven zitten etc. Want tenzij je echt heel autoritair en koud doet, weet je kind meestal wel dat je van hem/haar houd no matter what.
Ik spreek bij kinderen niet van onzekerheid. Een kind kan voorzichtiger zijn, of bedachtzaam. Het ene kind is gevoeliger dan een ander. Maar dat een baby onzeker ter wereld komt, denk ik niet. Klinkt zo negatief terwijl bedachtzaam en gevoelig positief zijn. Ik denk dat juist die gevoelige kinderen heel gevoelig zijn voor complimenten en prestatiedruk. Ze voelen sneller aan wat anderen verwachten en denken hieraan te moeten voldoen. Juist dan zou ik nog terughoudender zijn met prijzen. Ik denk dat deze groep te snel afhankelijk raakt van complimenten. Steeds moeten checken of je het goede doet. Als de omgeving zonder oordeel is, valt die druk weg en mag een kind gewoon bedachtzaam zijn.
Ja dat snap ik wel. Maar ik doe gewoon beiden door elkaar. Ik snap niet waarom ik nooit zou mogen complimenteren op het resultaat. Als ik altijd alleen zou zeggen dat ik het leuk vind dat zij het zo leuk vindt, kan zij er voor hetzelfde geld van onthouden dat ze het nooit goed gedaan heeft, maar wel goed geprobeerd. En daar óók weer issues qua zelfvertrouwen aan overhouden. Te veel van hetzelfde is nooit goed, vind ik.
Helemaal mee eens. Daarom vind ik het heel mooi om de deugdethiek van Socrates in mijn achterhoofd te houden bij het opvoeden.
Ik ben het hier wel mee eens. Ik denk inderdaad dat hoogbegaafde kinderen te weinig ervaring hebben met fouten maken. Kinderen met faalangst zijn bang om fouten te maken en gaan hierdoor of extra hard hun best doen of situaties vermijden. Ze moeten leren fouten maken en ervaren dat de wereld niet vergaat als iets niet in een keer lukt. Het feit dat ze een voor hen spannende situatie toch aangaan, ondanks dat het niet lukt, zou ik juist wel weer prijzen. Ik vind dat namelijk hartstikke knap en zou dat niet eens voor me kunnen houden . Ik denk dat een gevoeligheid voor angst wel aangeboren is. Onzekerheid is hier volgens mij een gevolg van, maar niet perse aangeboren. Ik vind persoonlijk de term bedachtzaam of een hogere gevoeligheid wel mooi. Klinkt inderdaad wat positiever. Deze ga ik onthouden.
Ik vind dat een heel mooi uitgangspunt. Ik ben denk ik ook meer van de gulden middenweg. Heel veel gaat bij mij ook automatisch en ik denk vaak helemaal niet na over wat ik wel en niet complimenteer en hoe. Opvoeden is bij mij voor een groot deel toch intuïtief. Overigens vond ik het wel leuk dat hier een goed leesbaar stuk door TS over OO werd geplaatst. Ik vind het wel interessant om hier meer over te lezen en pik eruit waarin ik me kan vinden en wat bij mij past.
Helemaal mee eens hoor, dat te veel van hetzelfde nooit goed is. En ik zeg natuurlijk ook wel eens iets als, huh ik wist niet dat je dat kan wat knap. Het was vooral als voorbeeld bedoeld en in het kader van dit onderwerp. Verder is alleen het resultaat benoemen niet mijn ding, maar volgens mij is dat bij maar weinig mensen zo..
Een spannende situatie prijzen doe ik idd juist wel. Zo heeft dochter een vriendinnetje waar ze graag mee speelt maar wat af en toe ook flink botst. Dochter vindt het moeilijk om niet te doen wat dat vriendinnetje wil doen omdat zij anders gaat huilen. Hier verschillende gesprekken over gehad met haar. Gister wilde dat vriendinnetje héél graag verstoppertje spelen maar dochter had daar geen zin in. Ze heeft dat tegen haar gezegd en voet bij stuk gehouden. Dan zeg ik echt wel dat ik super trots op haar ben dat ze dat gedaan heeft ondanks ze dat zo moeilijk vindt. Daarentegen, ze las gisteravond een bladzijde voor (voor het slapen gaan lees ik of papa eerst 1 bladzijde, daarna leest zij 1 bladzijde voor en daarna leest ze zelf), daar kwam het woord 'opvangcentrum' in voor en dat leest ze dan vloeiend. Daar zeg ik tegen haar bewust niks over maar daarna bespreken we dit soort dingen wel samen dat dat wel erg knap is (en hoe dat volgend jaar in groep 3 moet worden). Over bedachtzaam en onzeker zijn, het komt vaak op hetzelfde neer alleen klinkt het ene iets 'positiever'. Van mij hoeft (in het algemeen dus niet naar je kind of naar kinderen toe bedoeld) niet altijd alles zo positief mogelijk te klinken..
Ik vraag me af als je je kind onzeker of angstig noemt of je kind zich daar dan ook meer naar gaat gedrag? Krijg je dan niet een self fulfilling prophecy? Geen idee of dat zo is, maar dat schoot mij direct binnen. Ik hoor mijn oudste weleens zeggen, 'dat durf ik niet, want ik heb last van faalangst '. Ga je je niet meer faalangstig of onzeker gedragen omdat de volwassenen jou dat etiketje hebben gegeven? Positieve heretikettering vind ik daarom wel goed klinken. Een soort omdenken.
Maar als ouder ken je je kind toch al langer, dus ervaar je toch gewoon of het angstig is aangelegd of niet? Ik benoem mijn dochter niet als angstig of flauw naar haar toe, maar dat neemt niet weg dat ze dat soms wel is en dat ik dat tegen andere volwassenen dus ook perfect als dusdanig kan benoemen en bespreken. Als ze dan eens iets doet dat tegen die gewoonte ingaat, dan prijs ik dat dus wel uitvoerig.
Ik laat niet alle situaties zomaar voorbijgaan hoor Mijn dochter is ook gevoelig en afwachtend soms. Wanneer zij een stapje verder durft te gaan, sta ik daar niet emotieloos bij. Voor mij zit de nuance in letterlijk zeggen dat ik trots ben en dat ze het 'goed'(wat is goed eigenlijk?) doet of haar zelf laten inzien dat ze zelf een stap gemaakt heeft. In het geval wat jij aanhaalt zou ik niet zeggen dat ik trots ben maar bijvoorbeeld beschrijven wat ze gedaan heeft. Daar zit voor mij een belangrijk verschil. Of ik geef mijn waardeoordeel eraan of ze concludeert dat ze het zelf in de hand heeft en trots is op zichzelf. Zo van: " hé, jij wilde liever geen verstoppertje doen en je hebt dat eerlijk gezegd, hoe voelde dat?" Of: "Jij hebt gezegd dat je geen verstoppertje wilde spelen, nu hebben jullie samen wat anders verzonnen, jouw oplossing heeft gewerkt." Voor mij voelt dat beter. Het blijft bij het kind en ik ga dan niet aan de situatie voorbij.
Even verder denken (beetje filosoferen), is bedachtzaam zijn/kat uit de boom kijken iets wat veranderd moet worden? Is meteen reageren in situaties beter of vind jij dat beter? Waarom zou je iets prijzen wat misschien helemaal niet bij het karakter van het kind past? Is ze niet al goed genoeg zal ze is? Ik herken het gevoel wel hoor, maar als ik erover denk doet het afbreuk aan mijn kind. Ik heb vaker gedacht van 'kom op, niet zo angstig zijn' maar waarom is dat niet ok? Ik probeer echt steeds meer te vertouwen op mijn kind en haar weg naar groter zijn toe. Sinds ik dat doe, verbaast ze me onwijs.
Overigens ben ik het er ook niet mee eens als mensen blijven volhouden dat meedoen belangrijker is dan winnen. Of mensen die bijvoorbeeld het veroordelen dat Dafne Schippers haar schoenen wegsmijt, omdat ze boos is dat ze geen goud heeft. Ik hou juist van die winnaarsmentaliteit. Van toppers als Sven Kramer of Epke Zonderland, die gewoon komen om te winnen. Punt. En ik heb een bloedhekel aan die treurige zesjesmentaliteit die je soms hoort en ziet. Dat je bij een voetbalwedstrijd van kinderen geen score meer mag bijhouden, want dat is niet leuk voor degenen die verliezen. Echt hoor, ga weg! Ik wil dat mijn kind leert winnen én verliezen. Ook wil ik dat hij leert waar zijn kracht ligt en hoe hij er het beste uithaalt. Wat ik niet wil is dat anderen niet mogen laten zien hoe goed zij iets kunnen, omdat zijn zieltje dat niet aan kan.
Er is een groot verschil tussen bedachtzaam zijn en angstig in de wereld staan. Het eerste vind ik geen probleem. Het tweede wel ja.
Kom je angstig ter wereld? Of ben je wat gevoelig en kan dat later angst worden door andere factoren?
Daar ging het toch net om? Dat was net wat ik aangaf. Een gevoelig kind dat soms erg angstig reageert, en ik die bijgevolg uitvoerig prijs als ze zichzelf overwint. En jij die daarop reageert met te zeggen dat ik dingen van haar verwacht die ik niet zou moeten wensen.
Ik ben zeer zeker ook voor een winnaarsmentaliteit, als het uit jezelf komt. Je eigen lat kan je zo hoog leggen als je zelf wilt. Zolang een ander die lat maar niet legt. Als mijn kind hard wilt sporten, prima. Of hij wint of niet maakt mij niet uit, voor hem mag het zeker uitmaken. Als hij hulp en steun wilt om iets te bereiken, ik sta er. Ik was vroeger Nederlands kampioen in de jeugd van atletiek. Mijn man speelde in de jeugd van ajax. Allebei gestopt door druk. Van verwachtingen van andere mensen om ons heen. Als mijn ouders hadden gezegd van 'hé, doe wat je wilt en als je ons nodig hebt, roep maar' dan was het denk ik beter gegaan. Nu was het prijzen en steeds bevestigen dat ik zo.goed was. Ik ben gewoon gestopt.
Mijn stiefzoon van bijna 15 is een ontzettende kat-uit-de-boom kijker. Heel anders dan zn zus (18), want dat is er zo een die er blind inspringt en zich pas dan afvraagt wat de bedoeling eigenlijk is. Beiden heeft zn voor- en nadelen. Stiefzoon bekijkt bij een nieuw spelletje op zijn sporttraining graag eerst wat de bedoeling is en gaat dan meedoen. Overigens kan hij het dan meestal fantastisch. Iets niet kunnen vindt hij knap lastig. Stiefdochter heeft voor lichamelijke dingen veel minder talent, maar heeft er gewoon lol in en vindt het niet erg om niet de beste te zijn. Mijn zoontje lijkt erg op zn grote broer. Zo liep hij heel lang achter de loopwagen, zo goed dat hij eigenlijk allang wel zonder had gekund. Hij wilde dat echter niet. Tot er opeens een dag kwam dat hij de loopwagen losliet en zo wegliep. Meteen van de kamer naar de keuken, over drempels heen, maakt niks uit. Kortom: hij doet iets pas als hij weet dat hij het kan. En dat is prima. Maar we zullen hem wel anders moeten begeleiden. Net zoals we zn grote broer anders begeleiden dan zn grote zus.