maar ik ben best een beetje onzeker of ik het wel goed doe als moeder. Vanaf begin af aan is M. echt een heel makkelijke baby. Hij huilt eigenlijk nooit en vindt alles prima. Ook bij wildvreemde mensen is hij de vrolijkheid zelve... Maar ik heb soms het idee dat het hem niet zoveel uitmaakt of IK bij hem ben, of dat het bijv. mijn moeder of de oppas is. Ben soms bang dat hij niet echt doorheeft dat ik zijn moeder ben ofzo. Volgens mijn vriend is het de grootste onzin want hij ziet wel degelijk dat M. rustiger wordt als ik in de buurt ben en dat M. zich door mij heel snel laat troosten. Zelf heb ik dat idee totaal niet en dat zit me best wel dwars. Is het gewoon puur onzekerheid? Of ben ik gewoon aan het zeuren? Zijn er meer moeders die dit herkennen? Ik denk trouwens niet dat hij niet goed gehecht is, want ik ben veel thuis en ben altijd druk met hem in de weer (vanaf begin af aan al) en doe alles voor hem.
Ik denk dat dit alleen jouw idee is. Hier ook een vrolijke baby die als hij eens huilt ook best door oma getroost wil worden maar soms dan neem ik hem over en wordt hij el rustig. Al is dit maar voor even bijv. Dit zijmnwel kleine dingen waaraan je merkt dat je kleine jou wil. Dit moet je als je goed nadenkt vast ook weleens hebben....
Nee, echt herkenbaar want ik heb die onzekerheid ook (nog). Mijn zoontje is ook nooit de moeilijkste geweest en gewoon een heel tevreden kindje. Hartstikke fijn natuurlijk maar het lijkt idd wel alsof hij alles wel best vindt.. Als er nu vreemden zijn is hij nu wel eenkenniger maar ik kan niet merken dat hij bv. liever bij mij is of mijn moeder/man etc..mensen die hij ook goed kent dus. Mijn moeder ziet hij ook nog eens heel erg vaak dus dat zal absoluut ook een hechtingsfiguur zijn (ze past veel op). Soms vraag ik me ook wel eens af of hij wel doorheeft dat ik z'n moeder ben..... Tja, ik herken het dus heel erg maar heb niet direct een pasklare oplossing. Denk dat we ons mss ook wat teveel zorgen maken of teveel overal achter zoeken.
Maar wat ik dus absoluut niet leuk vind om te merken is het feit dat hij soms echt duidelijk aangeeft liever bij m'n moeder of man te zijn... Als mijn man hem dan uit bed heeft gehaald en met hem naar beneden komt en hem dan even snel aan mij geeft (omdat de telefoon gaat ofzo) dan begint m'n zoontje dus te miemelen en laat duidelijk merken dat hij liever bij m'n man is. Maar dit gebeurd dus ook bijna altijd (en ook nog eens vaker met m'n moeder) dus het maakt mij wel erg onzeker....
Heel erg herkenbaar! Mijn oudste ging ook weleens huilen als ik haar overnam van mijn man of mijn (schoon)moeder... echt enorm pijnlijk en ik heb enorm getwijfeld aan mezelf... Zelfs zo erg dat als ze viel dat ze niet door mij getroost wilde worden, maar door mijn schoonmoeder. Ze is nu ruim 2 en echt...180 graden gedraaid! Het is mama voor en mama na. Als ik er niet ben blijft ze om me vragen en ze wil alleen getroost worden door mij... Het is zelfs een beetje té soms. Het zegt dus niet zoveel op die leeftijd. Probeer je het niet aan te trekken, komt wel goed.
Als je kindje wat ouder is gaat hij dat veel meer laten zien dat hij echt bij jou wil zijn. Jij hebt hem 9 maanden onder je hart gedragen en die band is voor altijd. Probeer wat meer zelfvertrouwen (ja ik weet het, makkelijker gezegd dan gedaan) en minder te twijfelen aan jezelf. Je bent echt een goede moeder en je zoontje weet echt wel dat jij zijn moeder bent.
ik herken het ook. mijn zoon is ook heel makkelijk en lacht naar iedereen. ik zie soms ook geen verschil tussen mij en een ander, maar ik ben het ook zo gaan zien, hij durft bij mij ook te huilen ed. en bij andere houd hij emoties soms op. maar nog steeds twijfel ik vaak(het wordt nu wel minder mijn gevoel)
Ik had soms wel t idee dat ze bij papa meer lachte - en die doet ook net wat wilder en gekker met haar. Maar puntje bij paaltje willen ze mama hoor - en met de allerlekkerste, allerverste melk heb ik een gouden troef in handen
Wat fijn om te horen dat ik niet de enige ben!! Dacht al dat het aan mij lag, maar blijkbaar komt het dus bij meer moeders voor... Ik moet idd wat meer vertrouwen kweken maar dat is niet zo makkelijk, haha. Ik hoop dat het nog wat veranderd als hij ouder wordt!
Onze oudste was een huilbabietje door allerlei klachten en wilde altijd alleen door mij getroost worden. Bij onze jongste zien we dat ook wel, alhoewel veel milder. En vooral wanneer die niet lekker in haar vel zit. Kinderen die alleen door mama getroost willen worden, hebben dus in mijn ervaring ergens last van. Een kind dat lekker in z'n velletje zit, zal veel eerder door anderen getroost willen worden. Dus ja: het is je eigen onzekerheid en ga gewoon heerlijk genieten van he gemakkelijke kind dat lekker in z'n velletje zit!
herkenbaar hoor, alleen was het bij ons zo dat onze oudste door niemand getroost wilde worden... wat heb ik me onzeker gevoeld. Ze was juist een heel ontevreden en gefrustreerde baby die als ze huilde zich vooral heel erg afzette om maar niet getroost te worden... Nu is dat gelukkig helemaal bijgedraaid wel wil ze alleen door mij en oma getroost worden. De jongste word als ze huilt juist alleen rustig bij mij en dat geeft inderdaad wel een heel fijn gevoel toch is dat ook wel lastig als ik bv aan het werk ben en papa of oma voor haar zorgt, dan huilt ze dus echt veel langer omdat ze eigenlijk door mij getroost wil worden