Lieve meiden, Ik zit er echt even helemaal doorheen... Ik hoop dat jullie het niet erg vinden dat ik hier even mijn hart kom luchten. Na al deze weken van verdriet en lichamelijk ongemak vraag ik me echt af of het ooit nog goed komt . Vandaag heb ik echt zo'n rotdag. Er komt bijna niemand op bezoek (alleen mijn opa en oma en mijn moeder), maar voor de rest zie ik niemand. Ik weet wel hoe het komt... ze weten gewoon niet wat ze moeten zeggen. Maar kunnen ze zich daar dan even niet overheen zetten? Het gaat er mij niet om dat ik hier de hele tijd over ons engeltje wil praten... ik heb gewoon behoefte aan mensen om me heen. Zelfs mijn schoonmoeder, die hier nota bene om de hoek woont, heb ik in al die tijd nog maar één keer bij ons thuis gezien. Ze wil wel komen, maar vindt dat ik het dan maar aan moet geven... en dat is nou net waar het bij mij aan schort. Ik vraag niet graag om gezelschap, ik zou het juist fijn vinden als mensen dat uit zichzelf kunnen bieden. Gelukkig geeft dit forum me dan dat beetje steun dat ik nu mis van de mensen om me heen waarvan ik verwacht had dat ze het me zouden geven. Maar waarom duurt het allemaal zo lang? Waarom heb ik nog steeds zoveel pijn? Ja zeggen ze dan... dat hoort erbij... het heeft gewoon tijd nodig. Maar ik verveel me kapot. Lig de hele dag op bed en heb het gevoel dat ik veel te veel tijd heb voor mijn verdriet. Daarnaast de angst... de angst om nooit meer zwanger te worden. Ik mis het zwanger zijn zo... ik mis ons kindje... Maar zelfs sex mag nog niet. Terwijl ik dat zo mis. Ik mis de intimiteit. Klinkt dat stom? Zo voelt het wel. En wie weet hoe lang we nog een zwangerschap tegen moeten gaan omdat het lichamelijk gezien voor mij nog niet mogelijk is? En als we dan alweer mogen gaan proberen, hoe lang duurt het dan weer voordat we ooit zwanger worden, als dat al ooit mocht lukken. Meiden, ik voel me echt alleen met mijn verdriet. Ik voel me ook meteen zo'n egoïst omdat ik alleen maar met mijn eigen verdriet bezig ben. Ik weet niet of ik het nog alleen kan. Ik voel me zo verdrietig . Liefs, Josien
Ik leef met je mee, maar weet niet hoe jij je voelt. Verschrikkelijk meid. Gelukkig zijn hier meiden ten over die je steunen hoor! En s ff je hart luchten helpt ook altijd al. Sterkte! (word er zelf ook verdrietig van).
Hey meis, tuurlijk vinden wij dat niet erg dat je ff je hart komt luchten,daar zijn we toch voor,om elkaar te helpen en te steunen? Ik begrijp je angsten Josien maar je moet proberen positief te zijn ook al valt dat niet mee. Dat je alleen maar met je eigen verdriet bezig bent komt mij ook heel bekend voor en dat geeft helemaal niets,gooi het er maar uit! Ik ga donderdag met een psych praten over alles wat er is gebeurd,misschien ook iets voor jou,misschien heel fijn om je hele verhaal eens tegen een wildvreemde te vertellen? Ik leef met je mee meis en weet dat je hier altijd terecht kan he! Sterkte meis! Veel liefs en een dikke knuff voor jou!
Daarom is deze site er hé, zodat je eens lekker je hart kan luchten en je verdriet neer kan plaatsen. Je hoeft echt niet te denken dat je egoistisch bent omdat je met je eigen verdriet bezig bent, het is toch ook logisch. Je kindje verliezen is toch erg genoeg, om met je eigen verdriet bezig te zijn. Ik hoop dat je je vlug weer wat beter in je vel gaat voelen hoor! Dikke knuffel!
Wat een verdriet, dat is in jouw situatie toch begrijpelijk en normaal? Niet over je eigen gevoelens oordelen, hoor. Dat doen anderen al genoeg. Veel sterkte!
Meid ik leef enorm met je mee. Ik vind het verschrikkelijk dat ik je niet kan helpen. Lucht je hart zoveel mogelijk. Liefs Miranda
Lieve Josien, ook ik leef met je mee. Het is nogal wat, wat je de laatste tijd hebt meegemaakt. En nu al die uren op bed, inderdaad veel te veel gelegenheid om bij het verdriet stil te staan. Helaas kan ik je niet echt helpen, maar misschien helpt het als je van je af schrijft. Een soort dagboek waarin je jouw verhalen richt aan jouw engeltje. Misschien voel je je minder alleen. Daarnaast helpt schrijven vaak om de dingen een beetje op een rijtje te krijgen. In ieder geval heel veel sterkte. Wij zullen je hier sowieso altijd blijven steunen! Dus je bent niet alleen, hoor! Liefs, Mariella
lieve josien, ook ik leef met je mee. Maar je heb natuurlijk het meeste aan je vrienden, familie en kenissen. Jammer dat ze je nu een beetje in de steek laten doordat ze niet weten wat ze tegen je moeten zeggen. Misschien kun je iedere week zelf iemand bellen en vragen of die even gezellig op de koffie wil komen? Als ze dan merken dat het helemaal niet zo moeilijk is om te praten, komen ze waarschijnlijk weer makkelijker langs. Sterkte meid! Liefs Melissa
hoi Josien ik kom je even virtueel knuffelen [knufffff] ik wou dat ik wat voor jekon doen het valt ook allemaal niet mee wat je hebt meegemaakt he. als ik op de msn ben mag je altijd komen kletsen he! Misschien kan ik je dan een beetje opbeuren
ik wens je veel sterkte toe in deze tijd. het is nogal wat. ik vind je niet egowisties en ik begrijp je goed dat je nou graag aandacht wil hebben zonder dat je dat je het moet vragen. veel sterkte meid liefs bijltje
Het gaat gelukkig weer een beetje beter... Lief dat jullie het vragen! Ik denk dat het zeuren hier geholpen heeft. Gisteren kwam ineens mijn schoonmoeder op bezoek. Ze vond het van zichzelf eigenlijk ook niet zo netjes zei ze dat ze nog niet eerder gewoon even langs geweest was. Maar haar moeder kwam vroeger iedere dag bij haar en zat haar dan op de lip. Ze zei dat ze zich had voorgenomen om dat niet bij haar kinderen te doen. Ik kan me daarin ook wel verplaatsen als je zelf zoiets hebt meegemaakt, maar goed... alles vergeven en vergeten. Ik vind het gewoon super dat ze nu een keertje is geweest! En het is ook zo makkelijk... ze woont immers om de hoek hier. Verder gaat het redelijk. Vanmorgen flink wat buikpijn, maar nu ik paracetamols heb ik genomen en een beetje in beweging ben gekomen, begint het er weer een beetje op te lijken. Dank jullie wel lieverds... ik voel me hier tenminste echt serieus genomen! Liefs, Josien
tuurlijk nemen we je serieus... we hebben zelf een rottijd meegemaakt en soms nog dus we herkennen je verdriet. dikke knuf!
Lieve josien, ik vraag me af hoe het met jullie gaat nu? Ik heb je al een tijdje niet meer online gezien? Hou je taai he meis.. Liefs en een knuff.. -x-
Ik ben er wel hoor ... maar lief dat je naar me vraagt. Het gaat hier eigenlijk best wel goed op het moment. Ik werk op het moment twee uurtjes per dag en dat gaat me redelijk af. 's Middags moet ik dan wel wat uurtjes slapen, maar het valt me toch niet tegen. Gelukkig zijn ook de voorbereidingen voor de IUI weer gestart. Zondag moeten we voor de tweede follikelmeting naar het ziekenhuis en ik verwacht dan dinsdag of woensdag de IUI. Ik hoop gewoon dat we nu weer een kans maken. Het zal moeilijk worden, maar zonder hoop of een positieve blik komen we nergens vrees ik. Liefs, Josien
Als je dit zeuren vindt...zeur ik lekker met je mee hoor ! Dan zeuren we allemaal lekker met je mee ! Liefs van Chantal