Lieve meiden, Niels* is nu ruim 4 maanden geleden overleden, mijn functie op het werk gaat vervallen, de wereld van zo goed als iedereen om me heen draait weer en dan die vréselijke feestdagen voor de deur.... Ik heb het gevoel dat bij mij alles stil staat. Ik verander. Bij elke menstruatie baal ik verschrikkelijk, foto's van de kleintjes van vriendinnen welke via vrolijke mailtjes doorgestuurd worden snijden als een mes door mijn ziel, mensen met foute opmerkingen ben ik in gedachten al 6 keer lijfelijk aangevallen, een hoogzwangere vrouw op tv die vertelt dat 7 sigaretjes op een dag echt wel kunnen zou ik uit die buis willen sleuren om eens flink in haar gezicht te meppen... Ik ben zo boos maar ook bang. Bang om verbitterd te raken. Dat wil ik niet, zo BEN ik helemaal niet. Meiden, echt waar, ik durf te beweren dat velen om me heen mij de meest zachtaardige persoon uit de omgeving zullen vinden. Nou... de woestheid groeit met de dag. Het is die pijn. Die pijn van het gemis. Ik mis mijn kind.
Sjemig joh, dat is toch logisch! Ik denk dat dit n deel van het 'verwerkingsproces' is hoor, ik denk ook dat je er goed aan doet om iets met die tja 'agressie' te gaan doen (en dan geen mensen in elkaar meppen bedoel ik hè) maar flink sporten of gewoon s heerlijk janken oid. Ik heb totaal geen idee hoe het is natuurlijk maar jeetje t is ook zo oneerlijk allemaal.. Heel veel sterkte gewenst!
hoi Mariella, ik voel het ook zo. iedereen heeft een man en een baby behalve ik. Of ze zijn blij en zwanger Ik kom zelfs meer amper hier omdat ik het zo graag wil en ik er elke keer weer mee geconfronteerd word. wanneer zijn wij nou aan de beurt?!?! dikke knuffel voor jou. ik brand elke avond een kaarsje voor alle vlindermama's en hoop dat ze ooit weer het geluk vinden. en dat meen ik oprecht.
Lieve Mariella, dit is echt zo ontzettend herkenbaar! Ik heb dit ook gehad. Boos, boos en nogeens boos! Jaloers op iedere dikke buik, bij vrijwel ieder klein kindje tranen in m'n ogen en denken, zo groot had Bram* ook moeten zijn. En dat laatste heb ik nog steeds weleens wanneer ik kindjes zie van ruim een jaar oud Af en toe heb je ontzettend de neiging om iemand met een stomme opmerking (die ze vaak nog goed bedoelen ook...) een flinke klap te verkopen. Ik snapte er niks meer van. Zo was ik helemaal niet. Niet jaloers, niet agressief, en die constant sluimerende boosheid kende ik ook niet... En dan die feestdagen, ik zag er zo ontzettend tegenop. De zogenaamd gezellige decembermaand... Sinterklaas bij m'n neefje, de tranen stonden in m'n ogen en ik vroeg me echt af wat ik daar nou deed. Ik heb me suf gezocht naar kerstkaarten vorig jaar. Eerst had ik er geen zin in, tot ik een kaart van Nijntje op een ster tegenkwam. Dat voelde goed. Maar op iedere kaart heb ik wel een klein sterretje bij onze namen gezet. Veel mensen is het niet opgevallen, maar degenen die wisten hoe slecht ik het had zagen het gelukkig wel. De "feestdagen" hebben we doorgebracht op de manier hoe wij dat wilden, wat voor ons "goed" voelde. Want tja, eigenlijk voelt niks goed dan. Alleen maar mensen om ons heen waar we onszelf konden zijn en die onze tranen begrepen. Dus lieverd, dit is niet gek. Je verandert ja, dat wel, maar wie zou dat niet doen in ons geval? Maar neem van mij aan dat de boosheid en jaloersheid tijdelijk zijn. Maar wat kun je je er ongelooflijk rot doorvoelen (en dan druk ik me heel netjes en zachtjes uit...) Ik ben er voor je, dus mail me gerust he? Een hele dikke knuf, San
Hoi Mariëlla, Je verhaal komt me erg bekend voor. Het gaat in golven, nu gaat het wel met mij. Maar ik heb een periode gehad dat ik elke zwangere buik zag, elke kinderwagen. Ik ben ontzettend jaloers op een vriendin die in 4 rondes zwanger is geworden en die alleen maar aan haar carrière denkt en die vond dat ze wel een glaasje champagne mocht bij een viering. Bah! Dat heb ik nooit gedaan toen ik zwanger was. En die agressie, dat komt me ook heel bekend voor. De woestheid... vooral na de miskraam had ik dat. Iedereen fokt maar raak, behalve wij.. dacht ik toen, denk ik nog wel eens. Ik kan je niet helpen, ik kan alleen maar aangeven dat ik het zelf ook heb en dat het waarschijnlijk normaal is. Het zal wel verminderen.... Ik wens je sterkte toe... Praat er met je vriend over, dat lucht op.
Heej Mariel, ik had gister een heel verhaal getypt en toe viel de pagina eruit Ik kom misschien vanvond weer etrug,moet gaan werken... Rustig aan meis en een dikke knuffel voor jou! Liefs Dais.. -x-
Lieve meiden, dank voor jullie reacties. @ Patroeschka; het is misschien wel logisch, maar het is niet leuk te merken dat je bitter wordt. Pooh en Aquilegia "have been there" en ik trek me aan hun opmerkingen op dat het tijdelijk zal zijn, gelukkig, want het is niet zoals ik ben en zeker niet zoals ik WIL zijn. Klopt, sporten is een prima uitlaatklep! Ik trek, duw, loop, roei me gek in de sportschool en van de week samen met man lief begonnen aan een klimcursus. Ook heel fijn, met kiezen op elkaar als een gek naar dat plafond toe klauteren! @Loopy: ik vind het voor jou nog moeilijker omdat ik me bevoorrecht voel met een lieve vriend. Jij moet het in je eentje rooien en ik heb groot respect voor je hoe je daarmee omgaat! We moeten vertrouwen blijven houden dat er andere tijden komen, maar dat valt niet mee inderdaad. Want wanneer dan!? En komt het dan allemaal wel goed?! @Pooh; ik mail je waarschijnlijk vanavond een reply op je pb. @Aquilegia; het gaat inderdaad met golven. De ene dag (gisteren) heb ik het niet meer, de andere (vandaag) kan ik wel weer lolbroeken en rustig naar de foto's van vriendinnen hun kleintjes kijken. Menstruaties hebben ook een enorme invloed op me. Dat gevoel van; weer/nog altijd terug bij af. Wat jij natuurlijk nog vele malen sterker had na de mk. @Daisy; lukt het op het werk? Ook jou zal ik binnenkort weer een reply op laatste pb sturen. Voor allen een mindhug!
Lieve mariella, Ik herken het heel erg. Ben alleen niet zozeer boos maar verdrietig. Mensen zijn vaak ook onwetend, wij zoeken nu heel erg naar de juiste woorden wij zijn in de positie om 'zomaar' iets te zeggen, wij zoeken de juiste woorden terwijl een ander van alles eruit floept. Het is niet eerlijk dat dit zo bij ons gegaan is en dat zal het nooit worden. Wat ik probeer te doen, zoeken naar de mooie dingen. Hij is bij jullie geweest, hij heeft niets voor niets jullie uitgekozen om bij te komen en hij zal altijd bij jullie blijven. Maar ook de mooie dingen in het leven blijf ik zoeken. En ik geniet meer dan ooit te voren van dingen. En dat je nu boos bent is nu maar even zo. We zien wel wat morgen brengt, laten we eerst vandaag maar doen. Je moet alleen vast blijven houden dat de zon altijd zijn weg wel vind om door te breken en dat er weer warme, mooie, lichte dagen zullen komen. Waar geluk overheerst. Hmm hele hoop gezwets wat ik eigenlijk wil zeggen is: Lieve schat, heel veel sterkte, ik denk aan je en een dikke knuffel!