Naar aanleiding van mijn vorige topic over " gevoel voor je broer/zus en hun kind(eren)", waarin ik een gelezen heb dat het meer "eigen" is als het van je zus is ipv je schoonzus. Een andere reactie was dat "eigen kinderen" letterlijk meer eigen zijn ( weet niet welk lid het schreef), dat ze precies in haar arm passen bijvoorbeeld. Deze vraag kwam daarna bij me op: Kun je evenveel houden van een kind dat in je gezin opgroeit , maar niet biologisch van jezelf is, bij adoptie bijvoorbeeld? Of in de situatie van homostellen waarbij er een kind geboren wordt. Voelt het dan net zo eigen als wannneer het een deel van jouw genen heeft? Als ik voor mezelf bekijk,; ik houd veel meer van mijn man dan van mijn vader, ook al heb ik met mijn man geen bloedverwantschap. Hoe het bij een kind zou zijn dat niet biologisch eigen is van mij, durf ik niet te zeggen, dat weet ik gewoon niet.
denk dat de opbouw anders is, maar je kiest er evenveel voor. dus er evenveel van houden lijkt me zeker heel goed mogelijk
Ja dat denk ik wel. Kwa gevoel zal het niet anders zijn dan het gevoel van een menig vader. Die zien hun kind ook pas na de geboorte en krijgen ook pas een band na de geboorte. Ja biologisch is het dan van jou ( meestal) Ik denk dat als ik een kind zou krijgen, ondanks gedragen door een ander, niets genetisch van mijn heeft je daar net zoveel van kan houden. Wellicht dag deze band en liefde moeten groeten maar uiteindelijk is mijn kind Ik denk ook dat er ouders zijn die juist totaal niks hebben met wel hun biologische kind. Gewoon geen klik. Dat is een taboe maar bestaat wel. Ik houdt zielsveel van mijn 2 kinderen en toen ik er een had dacht ok niet dat ik ooit nog zoveel van iemand kon houden. Toen kwam nummer 2 en ja hoor het kan
Ik schreef dat ze precies in mijn arm passen En weet je waarom dat is? omdat je zo met elkaar verweven bent. Kinderen die niet van jouw zijn, zullen zich zelden zo overgeven als kinderen die zich helemaal veilig bij je voelen. En op dat punt geloof ik ook zeker dat bv een geadopteerd kind net zo lekker in mijn arm zou passen als een kind dat genetisch van mij is. Omdat ook dat kind zich aan je hecht, jouw kent als mama, je elkaar goed kent en je zo met elkaar meegroeit dat het net zo zal voelen.
Ik heb er zelf geen ervaring mee. Maar ik ken iemand die pleegmoeder is van een dochter. Als je haar hoort praten over haar pleegdochter dan zou je denken dat het echt haar "eigen" dochter is. Ze houdt onvoorwaardelijk van haar en gaat voor haar dochter door het vuur. Precies zoals ik mij ook voel bij mijn dochter. Dus ik denk zeker dat het kan.
Ik denk dat je evenveel van een adopteerde zoon/dochter kan houden als van een biologische zoon/dochter. Misschien zal het biologische kind automatisch eigen voelen terwijl 'het eigen voelen' bij het geadopteerde kind moet groeien?
Ik denk ook dat het houden van veel makkelijker gaat bij een biologisch kind. Alle hormonen die vrijkomen bij het baren en borstvoeden zorgen automatisch voor hechting. De geur van je eigen biologische kind roept sneller zorggevoelens op etc. Zit allemaal evolutionair ingebakken. Maar op de langere termijn zorgt toch het samenzijn voor liefde en hechting, dus ik denk dat je dan net zo veel van een adoptiekind kan houden.
Nee ik denk dat het persoonlijk bij mij wel anders zou zijn. Ik ben niet gemaakt voor adopteren. Ik vind het heel bijzonder om meerdere familieleden, mijn vriend en mijzelf terug te zien in de kleintjes. Vooral het terug zien van eigenschappen van mijn vader geeft toch wat extra's.
Ik heb zelf een tijd lang een vriendje van mijn zoon in huis gehad en ken he al vanaf zijn 4e. Ik kan zeggen dat ik echt van hem hou en als hij langs kimt ben ik nog steeds mam 2. Mijn vriend houdt ook heel veel van mijn kinderen. Neem echt de vaderrol op zich en geeft aan echt van ze te houden.
Mooie woorden! Hier een kind geboren uit eiceldonatie. Kan er heel kort over zijn: ik denk niet dat ik meer van haar zou houden als ze biologisch gezien van mij zou zijn. Ze voelt gewoon 100% eigen. En ik weet zeker dat dit ook geldt voor geadopteerde kindjes. <3
Ik praat uit ervaring en het antwoord is voor mij NEE. Mijn biologische zoon heb ik een band mee wat met niets te vergelijken valt laat staan te omschrijven. Als hij pijn heeft voel ik het, als ik in zijn ogen kijk voel ik puur liefde. Ik zie het mooiste van mij en mijn man in hem. Op het moment dat ik mijn pleegkinderen had hielt ik zielsveel van hem (nog steeds overigens) en geloofde ik niet dat het uit zou maken. Maar nu ik mijn eigen zoon heb voel ik wel degelijk het verschil
In het andere topic schreef ik dat ik niks heb met andermans kinderen, ook niet die van mijn broers. Ik vind ze wel lief hoor daar niet van, maar heb er verder weinig mee. Ondanks dat heb ik een pleegdochter, die, zeker toen ze nog thuis woonde, toch echt gewoon als mijn eigen dochter was. Je mist natuurlijk wel het eerste stuk van haar leven, maar op het moment dat ze bij mij in huis kwam wonen was die liefde er wel gewoon. En dat is niet anders als mijn biologische kinderen voor mij. Ik heb, ondanks dat ik blij voor haar was dat ze op eigen benen ging staan, echt wel gehuild toen zij uit huis ging.....(maar dat weet zij niet ) Dus ja, uit eigen ervaring weet ik dat ik wél evenveel voor een pleegkind kan voelen als voor mijn eigen kind.
Ik heb drie eigen kinderen. Het is alleen wel zo dat ik van de oudste zowel genetisch, biologisch als sociaal de moeder ben. Van de twee jongsten ben ik wel biologisch en sociaal gezien de moeder, maar niet genetisch. En ze voelen alle drie even eigen en geweldig.
Ik denk bijna dat je het alleen kunt zeggen als je het zelf ervaren hebt, dus zowel eigen kinderen als adoptie/pleegkinderen hebt. En dan nog zal het misschien per persoon verschillen. Als ik overigens kijk naar stellen in onze omgeving met adoptie- en pleegkinderen kan ik in elk geval wel zeggen dat zij ontzettend gek zijn op hun kids en dat het 'plaatje klopt', deze kindjes groeien allemaal op in een heel warm nestje in elk geval!
Biologisch IS ze ook van jou, alleen genetisch niet. Vaak halen mensen dat door elkaar bij eiceldonatie. 😊 En lees maar eens over epigenetica, dna alleen bepaald niet de ontwikkeling dus dat speelt óók nog een rol, heel interessant! Verder met Fafa eens.
Mijn man is niet de biologische vader van onze oudste maar toch heeft hij de zwangerschap en het opgroeien meegemaakt en vanaf dat ze 1 jaar is zijn we gaan samenwonen en stond hij nog dichterbij. Hij heeft nooit onderscheid gemaakt in de kids en volgens eigenzeggen houdt hij evenveel van ze en voelt hij geen onderscheid. Sterker nog toen onze 2e geboren werd was hij meer met de oudste bezig dan met zijn biologische kind omdat hij vond dat ze dat verdiende en zag dat ze het er moeilijk mee had. Dus ja ik weet zeker dat je net zoveel van een niet biologisch kind kan houden dan van je eigen kind.
Jaren geleden had ik stiefkinderen, van wie ik zielsveel hield. Dat heeft natuurlijk wel moeten groeien want dat was er niet vanaf dag één maar dat is bij een adoptiekind denk ik ook niet zo. Uiteindelijk liep die relatie stuk en ben ik, zonder afscheid te mogen nemen van de kinderen, op straat gezet. Het heeft me jaren gekost om een beetje over het verlies van die kinderen heen te komen, ik hield zoveel van ze dat ze als mijn eigen kinderen voelden. Nu ik zoveel jaren later zelf kinderen heb gekregen merk ik pas dat het toch anders voelt, maar dat wist ik daarvóór nog niet. Mijn man is niet de biologische vader van onze oudste zoon en toch maakt hij geen enkel verschil tussen hem en zijn biologische kinderen. Hij zegt ook altijd dat hij drie zoons heeft en zo voelt het voor hem ook echt, hij houdt van alledrie evenveel. Het kan dus zeker wel maar qua gevoel is het houden van er voor een biologisch kind veel sneller dan voor een bijv. een stiefkind. Mijn man hield ook niet vanaf dag één zoveel van mijn zoon als nu, dat duurde natuurlijk een tijdje, ze moesten elkaar toch leren kennen. Als je ze nu samen ziet, hoe ze met elkaar omgaan, zou je niet kunnen zeggen dat ze biologisch niets van elkaar zijn.
Ik heb teveel kinderen gezien waarvan de vader vertrok. Er een stiefvader in het spel komt en deze ouders weer samen een kindje kregen. En dat de kinderen het verschil goed konden ruiken. Petje af voor degenen die het wel voor elkaar krijgen. Maar helaas lukt het ook regelmatig niet. Plus bij bonus kindjes is er ook een kans op verlies als de relatie over gaat. Dat lijkt mij ook een erg lastige situatie om je gevoel helemaal open te zetten. Imo is het ergste dat mij kan gebeuren een kind verliezen. Op welke manier dan ook.
Ik denk, dat je liefde niet moet willen kwantificeren. Je houdt van iemand of je houdt niet van iemand. Waarom zou je willen weten of je méér van iemand houdt dan van een ander? Wat schiet je daarmee op? Die ander kan er alleen verdrietig van worden. Ik vind, dat je 'bonus' kindjes precies gelijk moet behandelen als je eigen kind. Ook al zou het 'minder eigen' voelen. Het gevoel is hier naar mijn mening ondergeschikt aan hoe je er mee omgaat.