2 weken voor bevalling verlaten voor een ander

Hoi mede forumleden,

En dan opeens zit ik in het forum voor alleenstaande moeders, op zoek naar vergelijkbare verhalen om een beetje steun en hoop voor de toekomt te vinden.

Mijn verhaal;

Ik ben 28 jaar, en zou einde van dit jaar 10 jaar samen zijn met mijn (ex)man. Drie jaar geleden werd ik zwanger, na 4 miskramen, van onze zoon. Helaas liep deze zwangerschap ook niet zonder complicaties. Ik kreeg aan het einde van mijn zwangerschap het HELLP syndroom, en ben toen ingeleid, tijdens de bevalling ben ik 3 liter bloed verloren. Na een week ziekenhuisopname en een aantal bloedtransfusies mocht ik weer naar huis. Helaas duurde het herstel erg lang, en heeft het zeker 1,5 jaar geduurd voordat ik mij weer een beetje mijn oude ik voelde. Tijdens dit herstel was het onrustig op mijn werk, een reorganisatie. Hierdoor werden werkplekken gesloten, incl de mijne. Ik kreeg tijdens mijn reïntegratie vervangend werk. Maar ik voelde mij hierdoor niet meer verbonden met de organisatie. Ik ben van de ene vervanging naar de andere gegaan door de bezuinigingen. Ik heb die periode veel stress ervaren en ging met tegenzin naar mijn werk. Vanwege een overschot op de locatie kon ik voor een ontslagvergoeding kiezen, en dit heb ik uiteindelijk gedaan. Maar door mijn eigen herstel en de stress van het werk, ben ik mijzelf kwijt geraakt. Het besluit om weg te gaan bij de organisatie bleek voor mij de beste keuze. Ik voelde mij langzaam weer mijzelf worden, en zag de toekomst weer positief vol met nieuwe uitdagingen. In december kwamen wij er achter dat ik weer zwanger was, niet gepland maar ik slikte geen anticonceptie meer. Dit voelde voor mij wel dubbel aangezien ik net mijn ontslag had getekend. Mijn ex-man daarin tegen was heel blij, en zag dit als een nieuwe start na 2 hele zware jaren, waarin we onze rol als ouders moesten vinden, mijn herstel en langslepende werkstress. We zijn elkaar ook een beetje kwijt geraakt in die 2 jaar, maar ik voelde mij nog steeds verbonden met hem. Het eerste trimester van de zwangerschap was zwaar. Ik was weer extreem moe, misselijk en voelde mij slecht. Ik ging gelijk met onze zoon naar bed en vond het moeilijk om mijn ex-man om mij heen te hebben. Maar toen de 13 weken gepasseerd waren, voelde ik mij goed. Heel goed zelfs. Ik werd steeds meer mijn oude ik, voor het Hellpsyndroom, was volop aan het solliciteren en genieten van mijn zoontje maar ook van de zwangerschap. Niet wetende dat mijn ex-man ondertussen een affaire met de stagiaire van het werk was begonnen. Ik merkte dat hij anders was, hij leek wat depressief. Hij is uiteindelijk naar de huisarts gegaan, en kreeg een verwijzing naar een therapeut. Tijdens de gesprekken met de therapeut, heeft hij de affaire voor het eerst benoemd. De therapeut gaf aan dat hij hierover eerlijk moest zijn, en dit heeft hij uiteindelijk ook gedaan. Op de verjaardag van onze zoon. Ik voelde de wereld onder mij vandaan storten. Ik was toen bijna 20 weken zwanger. Hij zei dat hij met haar zou stoppen maar ook twijfelde of hij nog van mij hield. Ik wilde niets liever dan vechten voor ons huwelijk, voor ons gezin. Ik geloofde dat hij met haar zou stoppen en deed er alles aan zodat hij z'n gevoel voor mij kom terugvinden. Hij gaf aan dat hij tijd en ruimte nodig had om na te denken, en het van een afstand te bekijken. Hij wilde niet meer naast mij slapen, en later zelfs niet meer in huis. Hij boekte hotels (waar hij achteraf steeds met haar was) of boekte een weekje centerparcs voor mij en mijn zoon. Ik deed alles om mijn gezin compleet te houden, maar bleef hem enorm wantrouwen. Maar hij zat zo vast in alle leugens en bedrog dat er geen grenzen meer waren. Hij heeft haar zelfs mee naar huis genomen en in ons bed laten slapen toen ik weg was met onze zoon. Ruim een maand nadat hij verteld had van de affaire kwam ik we achter dat hij nooit met haar had gebroken. Erger nog ik kwam er achter dat zij in ons huis had geslapen. De avond dat ik hem confronteerde met dat ik het wist, liet hij voor het eerst agressie naar mij zien, hij heeft heel veel kapot gegooid in huis, mij voor het eerst geslagen en dit allemaal in bij zijn van onze zoon (hij had m uit bed gehaal). Doordat er geen leugens meer waren, kon hij eerlijk zijn. Hij heeft toen alles opgebiecht, en ook nu weer aangegeven dat hij het liefst zijn gezin wilt, maar als het om haar gaat hij geen weerstand kan bieden. We zijn in relatietherapie gegaan, maar na 1,5 maand bleek hij toch haar niet te kunnen loslaten en heeft de affaire weer opgepakt. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat hij het contact verbroken had, maar kreeg steeds meer signalen dat zij weer speelde. Als ik dit aangaf, dan maakte hij wel weer een mooi smoesje om zich eruit te praten. Ik wilde hem graag geloven, dus liet het dan vaak weer gaan. Totdat ik 37 weken zwanger was en hij weer betrapt werd. Hij gaf aan dat hij voor haar had gekozen, maar het pas wilde vertellen na de bevalling.
Ik kon niet geloven dat hij zijn gezin in de steek laat voor een meisje van begin 20, en smeekte hem wanhopig om met haar te breken en voor z'n gezin te vechten. Maar hij bleef bij z'n standpunt. Hij heeft nu een kleine huurwoning gevonden van 30m2 en gaat daar met haar samenwonen. Mijn dochter is inmiddels 2 weken geleden geboren en ik sta nu alleen voor de zorg voor 2 kleine kinderen.
Het moeilijkste van dit alles is dat mijn ex-man in de afgelopen maanden extreem is veranderd. Ik herken hem totaal niet meer. Hij heeft veel woede naar mij, geeft mij de schuld van alles omdat hij vindt dat ik hem in de jaren voor de affaire ongelukkig heb gemaakt. Hij is agressie, dreigend en terroriseert mij emotioneel. Maar ondanks dit alles hou ik nog steeds van hem, en kan ik het idee van een gelukkig gezin niet loslaten. Ik ben nu noodgedwongen een alleenstaande moeder met een ex-man die zich gedraagt als puber. Hij is weer volop aan het feesten en drinken. Hij komt aanwaaien wanneer het hem uitkomt om de kinderen te bezoeken, maar gedraagt zich niet als vader/opvoeder. Ik ben vanuit m'n kraambed de scheiding aan het regelen en elke dag komt er meer verdriet naar boven. In de verschillende therapieën (hij is bij 4 verschillende geweest) gaven de therapeuten aan dat hij in crisis verkeerd. Ik denk dit zelf ook, een soort van vroege midlife, en dat hij nu daarom van lieve zorgzame man, in een agressieve egoïstische puber is veranderd. Maar of het nu door de crisis waar hij eventueel in verkeerd komt of omdat dit misschien wel de ware aard van hem is die na 10 jaar weer naar boven komt maakt de situatie niet minder erg en valt zijn gedrag niet goed te praten. Maar ook al weet ik rationeel dat de schade die hij aangericht heeft en nog steeds aanricht dat het nooit meer goed kan komen, hoop ik emotioneel gezien nog steeds dat hij is crisis verkeerd en hij snel beseft waar hij mee bezig is, en weer bij mij terug komt. Maar ik weet ook dat het beter is om hem los te laten, maar ik weet gewoon echt niet hoe. Ik zie en spreek hem nog dagelijks vanwege de kinderen maar ook over zaken die geregeld moeten worden. Dit maakt het loslaten niet mogelijk. En het voelt ook alsof ik iemand moet loslaten die er niet meer is, de man voor de affaire. Daarnaast maakt het idee van alleenstaande moeder maar ook gescheiden ouder mij bang. Ik word gek bij het idee dat ik mijn kinderen straks een deel van de week niet bij mij heb. Maar maak mij ook zorgen over hoe ik het straks allemaal alleen moet doen, zowel emotioneel als financieel. En dan de scheiding nog, hoe moet ik de scheiding regelen met iemand die zich gedraagt als een puber. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed hoe ik verder moet. Ik heb voor mijzelf wel een aantal doelstellingen gesteld, en geloof ergens in een goede afloop, dat ik straks weer gelukkig ben. Maar voor nu voel ik mij vooral verscheurd, eenzaam en wanhopig.
Ik hoop dat er anderen zijn die soortgelijk meegemaakt hebben, lotgenoten, zodat ik weer een lichtje aan het einde van deze lange zwarte tunnel kan zien.

 

Iedereen bedankt voor de reacties en lieve woorden. De afgelopen dagen waren weer een hel met m'n bijna ex-man. Hij raakt steeds verder in het pubergedrag, en het weglopen van alle verantwoordelijkheid. Hij geeft geld uit als water, ook al heeft hij het niet. Hij wil zich tegenover z'n nieuwe vriendin beter voordoen, dus betaald alles voor haar. Maar ondertussen raakt hij in financiële problemen. En hij komt nu elke dag zeuren om geld. We hebben afspraken rondom de vaste lasten, die hij tot nu toe nog nakomt, en verder zijn de financiën gescheiden. Dus weer een zorg erbij, ik ben heel bang dat hij schulden maakt, en we zijn nog steeds in gemeenschap van goederen getrouwd.
Daarnaast zijn afspraken rondom de kinderen ook een probleem. Hij komt de oudste halen wanneer het hem uitkomt, maar ik krijg hem weer terug zodra hij geen zin meer heeft of z'n nieuwe vriendin opeens tijd heeft.
Ik hoop nog steeds dat hij in een soort van crisis verkeerd maar begin daar steeds meer aan te twijfelen. Maar door die twijfel voelt het alsof ik een gat van 10 jaar in m'n eigen leven heb, want ik vraag mij elke dag meer af, wie hij toch is.
Het gaat gelukkig, ondanks de omstandigheden, redelijk maar ik sta ook heel erg in overleefstand. Ik ben zoveel mogelijk alles aan het regelen zodat ik verder kan met m'n kindjes. En ook al weet ik dat hij voor mij niet goed is, en hij mij zo beschadigd heeft dat het nooit meer goed kan komen, blijf ik de hoop houden dat hij weer de man wordt, waar ik 10 jaar van gehouden heb en bij ons terugkomt. En eigenlijk snap ik mijzelf niet zo goed waarom ik die hoop blijf houden omdat ik ergens weet dat het een illusie is en het nog wel een lange tijd kan duren dat hij het gaat beseffen, als hij het ooit gaat beseffen.
Ik kreeg gisteren van een goede vriend advies, en dat heeft mij wel het besef gegeven dat ik verder moet en m'n ex-man en de hoop moet loslaten en voor mijn eigen geluk moet gaan. Ik heb veel aan die woorden gehad, en wil het graag met jullie delen misschien dat het iemand anders ook kan helpen. Hij zei mij; "er is een persoon waarmee je 24 uur per dag, 7 dagen in de week bent. Zorg ervoor dat je het met die persoon leuk hebt en happy bent, dat ben je namelijk zelf. De rest is aanvulling en bepaal je zelf. Zodra het opvulling wordt ipv aanvulling is het belast en daar heb je niets aan". Dus dat ga ik nu doen, zorgen dat ik zelf weer gelukkig wordt samen met m'n kindjes. Ik realiseer mij ook dat mijn ex-man nu niets meer is dan opvulling, en momenteel absoluut geen aanvulling is in mijn leven. Nu mijn gevoel nog mee krijgen zodat ik hem echt kan loslaten.

 

En beepje, happynienja en esme66 jullie ook heel veel sterkte, maar ook heel veel moed en kracht gewenst voor jullie. De mannen die dit ons aandoen, verdienen ons niet en het is hun verlies. En er komt een dag dat wij allemaal weer gelukkig zijn, en sterker zijn dan hiervoor.

Dikke knuffel voor jullie.

 

Ik ben hier niet zo thuis, maar die privé groep lijkt mij wel wat. Zou alleen echt niet weten hoe ik dat moet doen. Weet een van jullie dat?

 

Vandaag eerste gesprek gehad bij de echtscheidingsadvocaat. Ik ben vandaag ook de hele dag verdrietig geweest, het voelt zo definitief en ik besef mij vandaag meer dan ooit dat ik dit absoluut niet wil. Ook al weet ik ergens ook dat de schade die aangericht is, niet meer te herstellen valt. En dan geeft m'n ex mij ook weer hoop omdat hij vanmorgen ook begon te twijfelen. Maar is niet bereid om haar aan de kant te zetten en ons een oprechte kans te geven. Hij gaat er wel over na denken, en het bespreken met z'n therapeut. Dus ik sta weer in de wacht, en ergens weet ik dat ik momenteel wacht op dat hij mij weer kwetst, maar blijf die hoop houden dat hij toch voor ons kiest...