Als ik mag geloven wat iedereen hier plaatst over de geschiedenis van TS denk ik niet dat hij een diagnose heeft gehad (zeg ik het goed?) Ik denk eerder dat TS voor haarzelf een oorzaak probeert te vinden voor zijn gedrag en aan de hand van symptomen van een bepaalde autisme of stoornis of hoe het allemaal heet daarvan uitgaat.
Ik heb ook een deel van haar berichten teruggelezen, en het ' verhaal' rammelt aan alle kanten. Al geloof ik meteen dat er heel wat mis is in de verstandhouding tussen TS en haar ex en hun contact moeizaam verloopt , waar ik inmiddels wel aan twijfel is dat er bij hem narcisme is vastgesteld. In een eerdere reactie in een ander topic schrijft ze namelijk dat, zelfs al zou hij een diagnose krijgen, zij dat nooit te weten zal komen. Wat ik eveneens vreemd vind is dat ze overal op reageert, behalve op de vraag hoe de kinderen het in Duitsland gehad hebben. Ook geeft ze in eerste alleen een voorval van 9 maanden geleden als reden waarom hij van haar de kinderen niet mee naar het buitenland zou nemen, om een paar pagina`s verder meerdere voorvallen erbij te nemen, een waarbij hij in het bijzijn van de kinderen gedregd zou hebben om van de brug te springen. Dat, en het advies van KOPP, maakt mij aan het twijfelen of het verhaal van TS wel klopt. Je leest overal dat CJG en veilig thuis meteen ingrijpen, en kinderen uit huisplaatsen indien hun veiligheid in het geding is. Al helemaal na al de gezinsdrama`s van de afgelopen jaren, waarbij kinderen het leven hebben gelaten middels het handelen van een machteloze ouder, die het leven niet meer zag zitten. Hier zou er dan enkel geadviseerd worden om met ex mee te buigen? Ik vind het verhaal steeds aparter worden, eerlijk gezegd.
Je hebt zo weinig info maar denkt heel veel te weten. Er zal vast wel meer zijn als dat hier vertelt word. En dat is toch haar goed recht dat ze niet alles in detail uitlegt. Aan de hand van een aantal berichten hier op een forum kan je toch niet van alles concluderen.
Sorry, dan heb ik het verkeerd gelezen. Ik dacht te hebben gezien dat hij gediagnosticeerd was. Maar anders ben ik het helemaal eens met jou vorige post.
Niemand die vindt dat ze alles tot in detail moet vertellen, noch dat ze ons enige uitleg verschuldigd is. Jij concludeert toch ook van alles? Je trekt het je notabene aan en betrekt alles op jezelf. Ik daarentegen ben iemand die analyseert teksten , lees berichten zorgvuldig door en op basis daarvan, vraag ik door. Ik ga niet al bij voorbaat helemaal mee in iemand zijn verhaal, maar vraag door en stel dingen aan de kaak (die mij opvallen) Het is aan de ander om daar wel of niet op te reageren. Het hoeft niet.
Ik concludeer niks. Maar vertel gewoon vanuit mijn eigen ervaring. Ja misschien is het niet allemaal waar, dat kan. Maar vanuit mijn ervaring met mijn ex kan ik me wel goed voorstellen ja hoe lastig en complex sommige situaties kunnen zijn.
Iedereen blijft door zage of diagnoses. Maar dat er iets niet goed is is wel duidelijk. En ik weet uit ervaring dat instanties ook niet alles is. Zo hebben wij er een jaar iemand over de vloer gehad waarbij ze bleven door zagen over onze financiële uitgaven en dus niets met onze dochter deden en wij geen advies kregen van hoe en wat met onze dochter. En toen de zaak gesloten was. Stonden ze een half jaar later voor onze deur dat ze zich wel heel veel zorgen maakte over onze dochter. En hebben wij papieren gelezen die niet kloppen. Gelukkig hebben wij naar veel narigheid goed hulp. Dus wat ik to wil mee geven kijk goed in je papieren en verslagen deze mag je ten alle tijden aanvragen. En vraag hulp van een andere organisatie. Die meer weet van exen die niet mee werken en alles naar hun hand zetten. Ik weet wel een goede maar weet niet of ze in je regio zitten. Sterkte en lees goed alle verslagen goed door en maak een eigen document.
Wat reageren sommigen bot en begriploos zeg. Beetje inlevingsvermogen kan geen kwaad hoor. Ik snap TO heel goed. Volgens mij is het in dit geval ook helemaal geen kwestie van gunnen, maar wel aan het denken in het belang van de kinderen. Doen we dat niet allemaal? Veiligheid boven alles!!! Als je het gevoel hebt dat je kinderen gewoon niet veilig zijn, met goede redenen, zou ik daar ook zeker niet zomaar akkoord mee gaan. Ik stap zelf ook niet in de auto of achterop de motor bij iemand die totaal onverantwoord rijdt, laat staan dat ik mijn kinderen mee laat rijden.
Beetje kort de bocht de vorige reactie, maar die man (of hij nu een ongelooflijk, narcistische eikel is of niet), is de vader van hun kinderen en totdat bewezen is dat hij echt slecht is voor de kinderen (en volgens mij is er geen diagnose en zelfs dan wel is het niet gelijk gezegd dat hij niet voor zijn kinderen kan zorgen), zal ze met hem om moeten gaan, hoe moeilijk ook. Ze reageert niet op vragen hoe de kinderen het hebben gehad in Duitsland, beschuldigt hem van alles. Kan natuurlijk helemaal waar zijn, maar we horen hier maar 1 kant van het verhaal en op basis daarvan vind ik dat ze ook niet overkomt alsof ze zelf zo meegaand is.
Dat er niet op ingegaan wordt hoe het voor de kinderen was en op de positieve dingen van papa, is nu juist kenmerkend voor een vechtscheiding. Ouders zullen ook (bijna) nooit vragen aan kind dat thuiskomt van vakantie met de andere ouder: ‘goh, hoe was het? Wat heb je allemaal gedaan? Was het leuk?’ Althans, niet waar de andere ouder bij is. Wat ze wél zullen vragen waar de andere ouder bij is, is: ‘en? Heb je nog geleerd voor wiskunde? Je weet dat je een tentamen hebt maandag hè?’ Niet exact in bovenstaande strekking, maar het komt er wel op neer. Want het laatste wat de ene ouder (soms ook onbewust) laat merken of blijken, is dat het oké is dat ze een fijne vakantie/weekend hebben gehad. En dit is juist het schadelijke in een vechtscheiding. Altijd maar dat negatieve benadrukken tov het positieve... Dus wat @suus1983 zegt klopt; in een vechtscheiding ben je niet meegaand. En iedereen roeptoetert van wél, want de ander is zó lastig. En dat bedoel ik met eigen deel niet willen of kunnen zien. Want je bent toch altijd zo lief??
Ik zal netjes reageren.. Ja de kinderen hebben het leuk gehad op vakantie... En dat heb ik heel netjes gevraagd waar ex bij was. En ja ik heb heel netjes bij de hulpverlening de kwestie neer gelegd dat hij stiekem naar het buitenland is gegaan. Maar daar gaat het toch niet om. Jullie reageren zo fel dat ik een bel afspraak niet na kom maar ach dat hij met de kinderen naar het buitenland gaat dat is goed te praten ?... En ja ik zal aardig doen in het bijzijn van hem... deur dicht en weg is hij... Beetje jammer dat ik weer beoordeeld word aan de hand van dat jullie vinden dat mijn verhaal aan alle kanten zou rammelen.... Ja in oktober ben ij tijdens de gesprekken bij het Vincent van Gogh eruit gezet omdat Ex vond dat de gesprekken te veel over mij gingen en niet over hem. En Ja ik heb daarna nog contact met de hulpverlening gehad en ja iemand heeft zich versproken En de hulp van het KOPP etc liegen en niet om En veilig thuis.... Hij is dus in mei nog een keer geflipt voor hun ogen mide3n op straat. Bel ik veilig thuis. Ja mevrouw wij kunnen geen beslissing voor u maken. Die moet u als moeder doen.... Wij zijn hier alleen om u te adviseren... Niet iedereen die hier hulp vraagt heeft kwade bedoelingen! Sommige willen er echt van leren.. Beetje jammer dat de goede ondergesneeuwd worden door de slechten Nog meer dingen waar jullie mij op willen aanvallen ? ...
En laat ik heel duidelijk zijn. Ik wil juist dat ze het leuk hebben bij hun vader... Zo heb ik minder verdrietige kinderen bij thuis komt. Hoe mooi zou het zijn als de kinderen thuis komen. Tas opruimen en daarna gezellig kletsen... Mijn zoon heeft zondag 2.5 uur gehuild... ontroostbaar ... omdat Ex hem een mind fuck heeft veroorzaakt... in die 2.5 uur hadden we ook een spelletje kunnen spelen...
Sorry dat is niet gebeurd. Sterker nog hij moest maar met hun in contact blijven want dat deed hem goed....
Toen ik dat posten wist ik niet wat ik aan mijn lijf had en wat ik er mee moest... En blijkbaar nu nog steeds niet!... Eerst d8 ik MD Daarna bleek het bij de pohggz toch erger te zijn... Die schreeuw om negatieve aandacht ik wil niet meer leven vlogen mij om de oren!als je weet dat je partner niet meer wil leven ga je toch stuk en zoek je op alle fronten hulp
Ik zal nooit slecht over hem praten, ik vraag altijd hoe het is geweest, wat ze hebben gedaan en of het leuk is geweest, ik heb haar slaapkamer gezien, haar goudvis ontmoet en we hebben haar samen leren fietsen (althans in het begin, daarna was het teveel werk en interesseerde het hem niet behalve als hij dreigen haar fiets zelf te houden "want ik moest maar zelf een fiets regelen" als het weer eens ff niet ging zoals hij wilde). Ik betrek hem bij zaken aangaande school en gezondheid, en informeer hem over zo'n beetje alles. Ik betaal haar cadeautjes, zelfs voor haar eigen verjaardag omdat hij vond dat hij geen geld had en ik het belangerijk vond dat ze een cadeautje van haar vader kreeg, we hebben zelfs haar kinderverjaardag samen gevierd. Ik buig mee totdat ik bijna breek, ik moet me bij de hele goegemeente komen verantwoorden want hij heeft weer van alles lopen verkondigen, ik zie mijn kind straks bijna 3 weken niet omdat ik het belangrijker vind dat mijn kind niet midden in haar eerste schoolweek moet verkassen van huis ondanks dat ze bij mij is die week maar meneer het belangrijker vind dat hij zijn zin krijgt dan het schema na de zomervakantie een week later te starten (ondanks dat ze de laatste week bij hem.is) dan dat ze de rust krijgt die ze nodig heeft. School is al een uitdaging (zie andere post voordat ik daar weer over gevild wordt). Als ze de deur uit is dan vloek ik enorm hard. Het breekt mij hart dat ik haar straks ruim 2 weken niet zie omdat hij te verrot is om mee te denken behalve in zijn straatje. Maar dat zij niet meekrijgen hoor. Maar ja... Ik moet niet zeiken he, of klagen, of boos zijn of zelfs hier een frustatie uiten zonder dat er mensen zijn die keihard uithalen zonder even na te denken. Ik kan mezelf niet eens verdedigen (want dat doe ik verdorie toch weer hier) zonder de dooddoener "je bent moeder, deal with it". En dat geld ook voor jou. Ik vind je een hele harde hulpverlener zonder enige empathie voor wat er onder zit. En ja... Ik weet dat ik ts haar topic "bevuil" maar aangezien ik hier ook ben "terechtgewezen" en je je hier altijd feitelijk moet verantwoorden doe ik dit toch hier...
Ik zou je willen adviseren maar niet meer te reageren, de reacties hier gaan je helemaal niks brengen. Uit veel reacties blijkt dat ze geen enkel idee hebben hoe het is om te leven met iemand met een (narcistische) persoonlijkheidsstoornis. En al helemaal niet hoe het is wanneer de relatie beëindigd is. Reacties als 'ik zou nooit kinderen krijgen met zo'n man slaan echt kant nog wal... Natuurlijk hebben de kinderen recht op hun vader, MAAR wel op een vader die zich gedraagt als een vader; niet één die zich gedraagt als een klein kind wanneer hij zijn zin niet krijgt, die niets van de kinderen kan hebben, de kinderen tegen hun moeder op zet en gelijk familie, vrienden, buren en ouders van vriendjes nog even mee neemt. En dan hebben we het maar even niet over alle leugens, het constant uit de slof schieten om niks en het feit dat de kinderen zich niet 'veilig' voelen om zichzelf te zijn bij hun vader. Een narcistische vader heeft 0,0 empatie, blijft constant over de grenzen van de kinderen heen gaan, ziet niet in wat hij verkeerd doet en zal dat ook nooit gaan in zien. Het ligt altijd aan de ander en in dit geval dus aan jou. Hij heeft het RECHT om zijn kinderen mee te nemen naar waar dan ook en wat jij of wet er van vinden, dat maakt hem geen bal uit. Waar velen reacties niet om gaan is dat de kinderen hebben óók recht op een gelukkige moeder. En welke moeder wordt er hier nu gelukkig van? Welke moeder denkt er nu "heel veel plezier bij papa" wanneer je ze huilend weg brengt en ook weer overstuur ophaald... Wanneer ze daarna nog dagenlang last hebben van de tijd die ze bij papa hebben doorgebracht, driftbuien hebben, 's nachts bij jou in bed kruipen, in hun bed plassen.... Dezelfde man die zich nooit aan afspraken houdt en ook constant over jou grenzen heen gaat. Het levert alleen maar heel veel stress op en daar hebben je kinderen ook weer last van.... Ik ben van mening dat dit echt een geval is van "wat zou je doen als je man vreemd gaat?". Iedereen heeft een mening, maar niemand heeft werkelijk een idee waar hij het over heeft.
Zoveel mensen, zoveel meningen, zoveel gedragingen, zoveel kinderen, zoveel vechtscheidingen... Ze hebben allemaal één ding gemeen: de kinderen zitten hoe dan ook klem. Ik denk dat je veel dingen goed doet en dat denk ik van TS ook. Zoals ik in veel Posts schrijf die ik hier neerzet; het gaat niet over één specifiek iemand. Dus waarom jij het allemaal zo ontzettend op jezelf betrekt weet ik niet. En dat bedoel ik totaal niet onaardig. Niemand is hetzelfde: iedereen doet het anders. Maar één ding is gewoon echt zo en dat is dat de kinderen vreselijk lijden onder het gedrag van zowel papa en mama. Dat jij zo meebuigt; is dat dan per definitie goed? Wie zegt dat? Begrijp me goed, ik zeg niet dat je iets verkeerd doet hoor, maar soms doe je iets wat juist je ex triggert en alleen door goede communicatie kom je daarachter, maar ja kenmerkend voor een vechtscheiding is dat het juist schort aan de communicatie.
Dan moet je geen topic openen of er bij zeggen dat je alleen positieve reacties wilt. Zo negatief zijn ze hier trouwens helemaal niet, maar net niet wat je wilt horen. Overigens is mijn schoonmoeder narcistisch en weet ik (door man) hoe dat kan zijn. Maar feit is ook dat iedereen dat te pas en te onpas roept.
Gedragen als een vader, niet gedragen als een kind, niets van de kinderen kunnen hebben, de kinderen tegen hun moeder opzetten, kinderen voelen zich niet veilig. Daarnaast; kinderen huilend wegbrengen, overstuur, bedplassen. Het kan inderdaad! Het gebeurt ook echt. Maar ik schreef het al eerder: het wordt zóveel gezegd. En het is ook heel vaak niet waar. Zie mijn eerdere post, ondanks dat kinderen zeggen dat het wel zo is. En daarom bestaan er ook zoveel trainingen voor kinderen. In de hoop dat kinderen kunnen aangeven wat ze nou écht willen, zonder dat pap of mam ze aan het beïnvloeden is. Ik weet nog dat ik de eerste keer te horen kreeg; ‘maar mama vindt het niet leuk als ik bij papa ben’ of ‘mama vindt het niet goed als ik dat doe’