Hoi, Ik ben momenteel 18 weken zwanger van mijn 2e kindje, harstikke leuk natuurlijk en ik ben er ook echt blij mee, maar deze zwangerschap valt me echt vies tegen... Nu moet ik ook toegeven dat ik bij de zwangerschap van mijn dochter enigszins ben verwend... de eerste 4 maanden had ik echt nergens last van, en als ik niet een paar positieve testen en een echo had gehad had ik het ook echt niet geweten (afgezien dan van het feit dat ik niet ongesteld werd...) pas na 4 maanden moest ik op zoek naar een zwangerschapsbroek en begon mijn buik een beetje te groeien. Ook helemaal geen bandenpijn of wat dan ook gehad... Het enigste waar ik last van had was een lage bloeddruk waardoor ik wat moe en duizelig was... en de laatste week veel harde buiken / voorweeen... Ofwel niets om over te klagen dus.... Nu wist ik al 1,5 voordat ik ongesteld zou moeten worden dat het raak was (zo beroerd was ik, het kon niet anders...) de test die we toen deden was ook enkel voor mijn man die mij anders niet zou geloven dat ik toch echt gelijk had... De eerste 3 maanden ben ik echt de hele dag door misselijk geweest (gelukkig hoefde ik niet te spugen, maar leuk is anders). Nu is de misselijkheid gelukkig over, maar heb ik al weer een paar weken last van flinke bandenpijn en spierpijn in mijn benen... Mijn buik is de afgelopen 2 weken ook enorm gegroeid!!! , terwijl ik eigenlijk nauwelijks iets ben aangekomen (nog geen kilo) Aan het einde van de dag heb ik af en toe echt het idee alsof ik aan het strompelen ben als een hoogzwangere, terwijl dat nog echt niet het geval is. Hierdoor wordt slapen ook af en toe al een probleem omdat ik gewoon geen lekkere lighouding kan vinden waardoor ik 's nachts toch vaak weer wakker wordt. Verder hebben we sinds ik zwanger ben thuis echt allemaal alle griepjes / virusjes / verkoudheidjes gehad en heeft mijn man ook nog met een fikse longontsteking in het ziekenhuis gelegen... ofwel ik snak naar het warme zonnige lenteweer!!! Hiernaast had ik verwacht dat ik tot mijn vakantie in mei wel naar mijn werk toe kan fietsen (klein half uurtje) alleen ben ik nu toch echt wel blij dat mijn man in de buurt werkt zodat ik in de pauze mijn fiets kan omruilen voor de auto zodat hij naar huis fietst, want na een kwartier verga ik haast van de pijn in mijn benen / heup / buik. Hopelijk is dit van tijdelijke aard en gaat het binnenkort beter, want anders heb ik nog 5 lange maanden te gaan... En in de tussentijd heb ik ook nog verschrikkelijke last van hormonen, kan ik echt om de meest onzinnige dingen in tranen uitbarsten zonder dat ik zelf weet waarom en maak ik mij alleen maar zorgen over het kleintje in mijn buik. Gelukkig heb ik eind volgende week de 20 weken echo zodat ik hopelijk weer wat gerust gesteld kan worden. Verder is het natuurlijk niet altijd drama, mijn man helpt waar hij kan en ik probeer regelmatig gewoon even rustig te zitten / liggen om te genieten van de eerste schopjes van het kleintje... Om daarna mezelf weer bij elkaar te rapen voor een nieuwe dag waarin het vast allemaal weer beter gaat... Zo spuien lucht in ieder geval weer even op... we gaan er weer tegenaan
Oh jee, het zit niet allemaal mee... Gooi het er allemaal maar uit, misschien lucht het wel lekker op. Sterkte.
Ik had zelf ook last van van alles tot een week of 20 en heb tot week 16 amper kunnen eten en met regelmaat overgegeven etc.. Na week 20 ben ik me met de dag beter gaan voelen, soms heb ik niet eens door dat ik zwanger ben! Ja ik kan minder goed bukken en ben soms wat moe maar echt wat een heeeerlijke zwangerschap heb ik sinds week 20. Dus ik hoop voor jou dat het ook overwaait. Ik had gedacht dat hoe verder de zwangerschap zou vorderen hoe zwaarder het zou zijn maar het is echt de geheel omgekeerde wereld hier.
Herkenbaar! De eerste zwangerschap was echt op mijn sokken! En nu al weken bandenpijn, slecht slapen, moe, hormonen.. Vreetbuien, maagzuur, pukkels. Boe!
gooi t er maar uit meid! niet alles is rozengeur en maneschijn! denk dat (bijna) iedereen dat hier ook wel begrijpt! maar (zoals je waarschijnlijk weet) ook dit vergeet je ter zijner tijd weer. heb je trouwens je ijzer al laten prikken? (was ik zo misselijk, moe enz van) misschien een idee... sterkte en natuurlijk voor de mooie momenten, geniet er van!
Ach het spuien helpt wel af en toe..., ik heb ook geen zin om in mijn omgeving voortdurend te gaan klagen... En dat doe ik ook eigenlijk niet, het gaat hier altijd prima Gelukkig staat er nu een lang weekend voor de boeg, en ik ben van plan om echt helemaal niets te gaan doen. ( met uizondering dan van de echt noodzakelijke huishoudelijke klusjes en quality time met mijn dochter...) dus hopelijk knap ik daar lekker van op zodat we er weer even tegenaan kunnen. Ijzer laten prikken is inderdaad een goed plan, 2 maanden geleden was hij goed, maar het kan geen kwaad om het nog eens te laten checken. Morgen maar even langs de huisarts.