Ik wil graag even me hart luchten. Ik zit zelf al hele tijd niet goed in me vel. Ik was onder behandeling bij een gespecialiseerd ggz instelling, totdat ik te horen kreeg dat budget op was. Nu sta ik bij een andere gespecialiseerd ggz instelling op de wachtlijst. Het loopt privé ook al hele tijd niet goed. Ik ben veel moe, probeer alle ballen hoog te houden thuis. Ik vind het best zwaar, maar ik wil niet bij de pakken neer zitten. Ben al tijden op zoek naar baan met minder uren, maar ook dat lukt niet in mijn vakgebied. Werk 4 dagen. Ik solliciteer ook op functies buiten mijn vakgebied, maar dan wordt ik niet uitgenodigd voor gesprek omdat ik geen ervaring heb. Nu loopt het tussen mij en me partner ook al heel lang niet goed. En ik weet dat het mijn schuld is. Ik probeer mijn best te doen om te veranderen, maar het lukt me niet. Doe ik dingen zoals hij wil dan doe ik het in zijn ogen nog niet goed, want het had toch anders gemoeten. Gisterenavond weer een hele serenade gehad. Ook de kleine moest het ontgelden. Hij zei dat sinds de kleine er was zijn leven verwoest was. Ik deed de opvoeding niet goed volgens hem. Hij was van mening dat ze af en toe maar een flinke mep op het lijf/gezicht moet krijgen. Me hart brak op dat moment. Hij doet ook nooit wat met de kleine. Ze gaat overigens net naar de kleuterschool. Hij heeft haar nooit een fles gegeven vroeger of verschoond. Naar opvang en school brengen doe ik. En als ze ziek is verzorg ik haar. Al een paar keer gevraagd of hij haar is naar school brengt of iets met haar wil gaan doen, maar hij heeft geen tijd daarvoor of hij heeft weer ergens last van. Sorry voor het warrige verhaal. Moest het even kwijt. Dit gebeurt nu al bijna 2 jaar. Ik weet niet wat ik er mee moet. Het liefst pak ik me spullen en vertrek ik met de kleine. Ik heb zelfs al maanden geen zin om naar huis te gaan. Het is alleen maar gechagerijn, en ik heb het gevoel dat ik niks goed kan doen. Ik probeer met hem te praten, maar zodra ik vraag of hij ook bepaalde dingen niet wil doen of minder wil doen dan ontploft ie. Dan voelt ie zich aangevallen. Hij zegt dat hij alles goed doet en dat ik fout doe en dat hij daarom zo doet.
Ik kan niet helpen maar dat jij de schuld neemt dat jij verantwoordelijk bent dat jullie relatie niet goed dat klopt niet hè ! Als ik het zo lees heeft hij een heeel groot aandeel in jullie relatie stand Geef je zelf niet overal de schuld van ! Ik denk dat een time out oid even de beste oplossing is. Jij weg met je kindje uit de rompslomp thuis.
Wat een idioot. Ik zou toch proberen mn spullen te pakken en weg te gaan. Dit is een hele ongezonde situatie. Voor jou en je dochter.
Ik denk dat degene die wat meppen verdiend die mafketel van je vriend is. Geen wonder dat het met jou niet goed gaat als je met zo'n eikel moet samen leven. Overigens zou ik mijn kinderen geen moment alleen durven te laten met iemand die zulke uitspraken doet. Wie weet wat ie zich allemaal in zijn hoofd haalt. Ik zou zeggen, laat hem lekker perfect zijn in zijn eentje als ie het toch allemaal zo goed kan en ga jij maar eens echt leven. Moet je eens kijken hoeveel zuurstof je er voor terugkrijgt zodra je van die oelewapper af bent.
Nou ik vind helemaal niet dat alles jouw schuld is.. Ik bedoel wat heb je nou aan een vent die niet eens iets met zn eigen kind wil doen en die van mening is dat het kind zn leven heeft verwoest En dat hij vind dat ze een klap nodig heeft, notabene op het lijf/gezicht?!! Spoort hij wel?! Ik zou lekker Mn spullen pakken en gaan
eens met bovenstaande.... iemand die het oké vindt om kinderen te slaan is mij niets waard... spullen pakken en snel vertrekken daar, en ik denk dat het leven er dan al een stuk fijner gaat uitzien voor je
Ene kant denk ik dat het komt omdat hij zelf als klein kind zijnde ook mishandelt is. Geslagen/geschopt/vernederd en sigaretten op hem uitdrukken. Ik denk wel is: hij kan misschien daardoor geen liefde geven aan een kind omdat hij zelf beschadigd is. Misschien komen al die nare gedachtes bij hem boven.
Wat ontzettend heftig! Wat ben jij een sterke vrouw, veel respect voor jou. Cijfer jezelf aub niet weg, het is echt niet jou schuld. Als ik dit zo lees... zou er meer aan de hand kunnen zijn? Door ervaringen die ik heb neigt dit toch ook wat naar autisme vind ik.. bij je man dan. Er is best wat herkenbaar. Maar de vraag is nu? Wil jij met hem verder ja of nee? En vanuit daar verder kijken. Heel veel sterkte!
Zit t je nou werkelijk naar excuses te zoeken voor zijn gedrag? Het is natuurlijk heel naar om zo op te groeien maar geen vrijbrief om je gezin dus maar hetzelfde aan te doen. Juist hij zou moeten weten hoe het niet hoort! Of is het de bedoeling dat je dochter ook de opvoeding krijgt die hij kreeg?
Ik zoek geen excuses. Ik vind niet dat hij kenmerken van autisme vertoont, eerder van narcisme. Wat wil ik?wil ik verder met hem? Geen idee. Momenteel heb ik vluchtgedrag, maar dat is ook niet goed. Ik geef niet graag op, maar op sommige momenten zou ik dat graag willen.
Als we zouden scheiden zou ik niet weten waar we moeten beginnen. Hem uiteraard eerst vertellen dat ik zou willen scheiden.
Heb je ouders, vrienden, familie waarmee je dit zou kunnen bespreken en die je hierin zouden kunnen adviseren?
Hoe erg het is voor hem dat zijn jeugd zo is verlopen, het is een volwassen man en prima in staat om in therapie te gaan om dit te verwerken. Wat je overkomt maakt niet wie je bent, hoe je er mee om gaat wel. Als dit zo doorgaat leg je diezelfde keuze bij je dochter neer, het is jouw taak om haar daar tegen te beschermen.
Aanvulling Even praktisch gezien: zorg alvast voor een woningbouw-inschrijving, laat dit niet tot het laatste moment aankomen.
Als hij zegt dat jullie kindje zijn leven heeft verpest en jij eigenlijk niet thuis wil zijn als hij er is misschien moet je dan maar proberen een tijdje afstand te nemen. Je hoeft niet direct te scheiden maar kun je niet met je kind ergens een aantal weken terecht? Jullie allebei een adempauze...
Familie/vrienden wonen helaas niet in de buurt. Misschien kan ik ergens tijdelijk wat huren. Ik sta gelukkig al jaren ingeschreven bij de woningbouw.
Ik vind het heel heftig dit! Ik denk dat je partner gezien moet worden in de ggz. Ik geloof best dat hij het vroeger moeilijk heeft gehad en dat dat zijn gedrag verklaard... maar het mag geen reden zijn om jou zo psychisch te mishandelen. Want dat vind ik echt. Hij respecteert je niet als persoon en niet in wat je doet. Bij hem blijven in deze situatie zie ik als opgeven. Dan geef je je eigen geluk en dat van je kind op. Dit is echt geen gezonde gezinssituatie. Ik zou echt heel duidelijk voor jezelf en je kind gaan staan. Als hij zo ongelukkig is met jullie kind en met jou dan zou ik hem adviseren te vertrekken. Ik hoop echt dat je je eigenwaarde en zelfvertrouwen terug kan vinden. Het is echt niet normaal hoe hij met jullie omgaat! Veel sterkte!
Ik denk dat je heel goed weet wat je moet doen: wegwezen! Zodra de veiligheid van je kind in gevaar komt is dit de enige optie. Het is verschrikkelijk voor hem om dit meegemaakt te hebben, een goed voorbeeld heeft hij niet gehad en dat spijt me voor hem. Maar het moet niet doorgaan op de volgende generatie. Neem iemand in vertrouwen en ga kijken wat je nu kan doen om de veiligheid te bewaren, en wat je stappen zijn om weg te kunnen. Misschien kan de huisarts hier iets in betekenen? Heel veel succes!
Gevaar lopen vind ik groot woord. Blaffende hond bijten niet. Ik vind het heel moeilijk om weg te gaan. Misschien toch maar tijdelijk weg en kijken hoe het gaat. Misschien komt hij tot bezinning. Alhoewel ik die kans klein acht. Scheiden vind ik gelijk zo een grote stap. Wij hebben zoveel opgebouwd in die 15 jaar.