expres overgeven? ??!!!

Ach ik vind dit echt heel erg zielig En heel kwalijk van het cb dat ze aangeven dat hij dit 'expres' uit angst doet en daarom spuugt. Alsof het dan maar oke is? Of een kind nu spuugt uit angst of vanuit medische problemen, wat maakt het uit? Je kindje heeft je nodig.

Zie het even anders: stel je voor dat je partner je in de keuken opsluit en zegt: je komt er pas uit als je gekookt hebt! En het is geen grapje, hij meent het. Je zou boos zijn, verdrietig, gekwetst en uiteindelijk angstig. Je voelt het in heel je lijf, maar je weet dat niemand komt en dat je nergens heen kunt. Je krijgt buikpijn, wordt misselijk. Zodra die keuken de volgende dag maar in zicht komt, voel je al die gevoelens weer. Je krijgt er een ontzettend negatieve associatie bij. Je voelt meteen die buikpijn en misselijkheid weer opkomen. Klassiek conditioneren heet dat. Door hem op deze manier op te sluiten, beschadig je hem. Hij weet niet dat jij er nog bent, want hij ziet je niet. Hij is alleen. Komt mama nog terug?

En ik begrijp maar al te goed dat je gewoon wil dat hij gaat slapen, omdat jij rust nodig hebt, omdat hij rust nodig heeft, omdat dit de beste manier lijkt. Ik wil je echt geen rotgevoel aanpraten, maar ik hoop dat als jij jezelf in de positie van je zoontje ziet, jezelf kunt inleven in hem, dat je hem dan nooit meer opsluit.

Ik ga elke avond bij mijn kinderen liggen tot ze allebei slapen. Ja, dat kost tijd, maar het ouderschap stopt niet na bedtijd. Het is aan ons om onze kinderen een basis te geven waarin hij weet dat hij op mama kan vertrouwen, dat jij er altijd voor hem bent. Daar zal hij de rest van zijn leven profijt van hebben, omdat het zijn eigenwaarde en zelfvertrouwen zoveel goed zal doen. En dat is wat we allemaal willen toch? Een zelfstandig (ja, ook mijn kinderen worden steeds zelfstandiger en ik verwacht dat ze voor hun 18e wel door gaan slapen zonder mij ), gelukkig, zelfverzekerd mens. En dat is dankzij jou. Omdat jij er voor hem was. Hou hem vast, laat hem zijn mama voelen, ruiken, knuffelen. Jij bent zijn wereld.

 

Klopt, ik las inderdaad in de reacties dat mensen zich aangevallen voelden door reacties op een topic en heb de namen verward met die van ts. Sorry! Ik geloof dat ik niet helemaal wakker was

Maar buiten die reactie om is mijn post wel oprecht bedoeld hoor. Hopelijk kun je een beetje om die opmerking van mij heen lezen. Ik hoop dat je een oplossing vindt waar jullie allemaal vrede mee hebben.

 

Klopt. Degene die geen aanvallende kritiek wilde was ik. Er is een keer een vergelijkbaar topic geweest waarin ik schreef over onze 'oplossing' voor dit probleem. Kreeg ik gelijk een enorme load van beschuldigingen over me heen, nog erger dan het 'opsluiten in de keuken'-voorbeeld. Wat ik mn kind toch allemaal niet aandeed. Schande!
Maar niemand kent een kind zoals zijn/haar moeder. Mijn dochter deed het niet uit angst. Ze deed het om te manipuleren om niet naar bed te hoeven, want spelen was veel leuker. We zitten nu op centerparcs en de driftbuien zijn er nog steeds, want Orry is veel leuker dan naar bed (ze is inmiddels wel wat ouder).
Je zult dus naar je kind moeten kijken voordat je kunt denken aan de geschikte oplossing. Niemand kan dat voor je invullen, enkel suggesties doen. Een schuldgevoel aanpraten vind ik dan ook niet terecht.
Voor ons was het heel duidelijk: we zijn er voor je (we waren erg druk met het bed steeds verschonen, haha), maar verder volgt er geen beloning op deze negatieve manier van aandacht vragen.
TS zal voor zichzelf moeten onderzoeken wat maakt dat haar zoontje gaat spugen alvorens ze kan handelen.
Maar ik geef toe: wat de oorzaak ook is, opsluiten zou voor mij (om meer dan 1 reden. Oa veiligheid) ook niet de eerste keus zijn.

 

Hey we doen allemaal dingen uit wanhoop, waar we later spijt van hebben! Ik ben ook niet altijd even leuk en aardig voor ze, we zijn tenslotte maar mensen. Ik heb mezelf moeten leren vergeven voor alle fouten die ik maak en van daaruit verder gaan. Nu weet je beter en doe je beter! En soms ga je weer de fout in. Jammer voor onze kinderen, maar wij moeten ook nog leren en ook wij doen dat met vallen en opstaan Dus kin omhoog en verander die geniepige stem dat schuldgevoel heet, in je hoofd, die je zegt hoe het allemaal zou moeten. Wat dat betreft moet ik merah gelijk geven (en dat is het enige punt waarop ik het met haar eens ben): luister naar jezelf en doe wat jij denkt dat het beste is voor je kind. Wat voel jij? Wat wil jij voor hem? Mijn kinderen zijn bang om alleen in te slapen. Het is donker, een nachtlampje is niet genoeg. Ze willen mij zien en voelen, weten dat ze niet alleen zijn. Ik ga altijd naast ze in bed liggen, we knuffelen, vertellen elkaar verhaaltjes en zingen een slaapliedje. Dan vertel ik dat we gaan slapen. Vaak begint er eentje te praten en dan zegt ik zacht: sssh nu gaan we slapen. Dat herhaal ik een paar keer, knuffel ze wat steviger en dan voel ik de spanning van de dag uit hun lijfje stromen. Het duurt even, soms een half uur max, maar dan slapen ze. Vervolgens sluip ik weg: freeeedooooom!!!

Als er eentje wakker wordt om drinken, buikpijn of wat dan ook, zorg ik daarvoor en dan gaan we weer samen naar bed. Vaak slapen ze dan binnen enkele minuten en dan sluip ik weer weg. Wanneer mijn man en ik al slapen, komen ze naar onze kamer en dan schuiven wij op (we hebben een groot bed en toen ze kleiner waren had mijn man een co-sleeper gemaakt van een ledikantje). Dan slapen we daarna weer rustig verder. Mijn oudste wil nog wel eens kletsen s'nachts, maar ik heb hem nu wel echt duidelijk gemaakt dat ik dat niet meer wil. Mama moet slapen, anders word mama heel boos en chagrijnig! Onze nachten zijn niet altijd geweldig, maar dat hoort bij het ouderschap. Op deze manier krijgen we de meest haalbare slaap en hoeft niemand bang of verdrietig te zijn.

Het is een hele verandering, maar je zal zien dat het al snel heel vertrouwd en fijn voelt om ook 's nachts je kindje dicht bij je te hebben. Kijk naar dat kleine dopneusje en die bolle toet, het rustig op en neer gaan van zijn borstkas, die kleine knuistjes. Ik geniet daar nog elke nacht van <3 (en slapend zijn ze zoveel schattiger dan overdag!! kleine monsters )

 

@Speklapje: Gelukkig
@Merah: Iedereen gaat uit van zijn eigen kwaliteiten als moeder. Daarom is een topic met een open vraag zo lastig. En reacties soms heftig en verschillend. Ik vind wel dat mensen wat beleefder mogen schrijven, maar als je door de emotie heen leest kun je er veel van leren. (maar dat schreef ik hiervoor ook al) In je reactie meen ik te lezen dat je het keuken-verhaal van Vlinder ook al lichtelijk buiten het boekje vindt gaan, toch? Daar snap ik niks van! Ik vind het juist heel duidelijk en rustig geschreven.

En Vlinder schrijft wat ik had willen zeggen. Zo zie ik het ook. Het is moeilijk om tips te geven over een situatie die ik zelf niet meemaak, maar ik kan wel zeggen hoe ik DENK dat ik er mee om zou gaan.

Ik denk dat je vooral nu moet investeren in dat je kindje weer gaat vertrouwen op dat mama er altijd voor hem is als dat nodig is. Dat kost vast wat tijd, gezien zijn heftige reactie die je vandaag omschreef. Ik weet niet hoe je tegenover samen slapen staat? Je kunt een bedje bij je op de kamer zetten. Tegen je eigen bed aan of iets verder weg, maar net wat er op dat moment werkt voor jullie.
Wij slapen al sinds de geboorte van mijn zoon samen, maar alleen op heftige nachten. Ik troost 2 keer, maar als hij voor de 3e keer wakker wordt neem ik hem bij me. Puur eigenbelang Ik heb een cosleeper gemaakt van een ikeabedje, maar tijdens zo'n nacht wil hij voelen dat ik er ben en ligt hij tegen me aan. Maar de cosleeper geeft ons wel meer ruimte in bed. Dat is erg fijn.
Mijn zoon heeft ook een periode van verlatingsangst gehad. Wat ik deed:

- Vooral woordelijk vertellen wat je gaat doen. Elke stap van het bedritueel steeds herhalen. "Ga je straks mee naar boven? Gaat mama je lekker in bad doen, flesje drinken, slaapzak aan, tandjes poetsen, lekker knuffelen met mama en dan ga je lekker in je bedje slapen. En dan gaat mama beneden koffie drinken. Dat herhaal ik steeds weer. Zo wordt het voorspelbaar. En op een gegeven moment pakte hij zelf de slaapzak, liep hij zelf naar de badkamer enz.

- Ook kom ik er overdag wel eens op terug. "Jij was bang dat mama weg zou gaan he, gisteravond? Maar weet je, lieverd, mama is er altijd. Als je mij roept of als je huilt kom ik altijd bij jou.

- En ik vertel hem ook wat mijn behoeftes zijn. Als hij in het donker nog even met me knuffelt, vertel ik hem dat dat mag, maar dat hij wel zijn oogjes dicht moet doen. Want geinen, in mijn neus prikken daar maak ik korte metten mee. Dan leg ik hem alsnog in bed en ga er naast zitten. Dat vind hij heel erg. Hij wil lichamelijk contact.
Na een minuutje of zo leg ik uit waarom ik hem weg leg en geef nogmaals aan dat hij bij mij mag zijn, maar dan wel moet gaan slapen. Dit heb ik 3 avonden zo gedaan en tegenwoordig gaat het meteen goed.

- Als je ervoor kiest om bij hem te gaan liggen, vertel dan ook dat je weer weg gaat als hij slaapt.

- Als je overdag weg loopt zeg dan wat je gaat doen en waar je bent. Praat of zing desnoods hardop. Dan voelt hij dat als mama af en toe uit zicht verdwijnt, hij erop kan vertrouwen dat ze altijd weer komt.

- Benoem zijn emoties. Voor een kindje is het lastig dat je dingen voelt, je dat niet kan zeggen en je het gevoel hebt dat niemand je begrijpt. Als mijn zoon boos of bang is zeg ik ook nooit dat het niet eng is of dat hij niet boos hoeft te zijn. Als volwassene kun je deze gevoelens relativeren, maar zo'n kleintje kan dat gewoon nog niet. Ik zeg dat ik zie dat hij boos en bang is, dat dat niet erg is, ik hem begrijp en dat het wel weer over gaat en.. daar is ie weer.. dat mama er wel voor hem is.


Ik weet niet of je er wat aan hebt. Ik vind het heel lastig. Misschien heeft Vlinder meer treffende woorden en bruikbare tips in gedachten. .

edit: dat had ze haha.

 

Ik heb geen probleem met het voorbeeld van Vlinder als het bedoeld is om de mogelijkheid open te houden dat angst een onderliggend probleem KAN zijn. Ik heb er wel moeite mee als het voorbeeld bedoeld is om duidelijk te maken dat angst de onderliggende oorzaak IS.
Ik heb er moeite mee als mensen hun eigen waarheden als wet gaan projecteren op anderen en hun kinderen (en daar bedoel ik vlinder niet mee).
Net als uitspraken als 'borstvoeding is het beste voor je kind' (doe je dat niet dan schiet je te kort).
Ook 'samen slapen' (ik zag het even snel voorbij komen) is zoiets.
Voor veel gezinnen zal het geweldig zijn, maar bij ons was het een drama. Kind hield ons wakker en wij het kind. Toen we apart gingen slapen kwam er eindelijk rust voor beide partijen.
Borstvoeding, daar ben ik weer wel van (zit nu te kolven, haha), maar er zijn legio voorbeelden waarbij borstvoeding NIET het beste is voor kind en moeder.
Ik vind sommige dames hier op het forum soms echt te hard. Vast niet zo bedoeld, maar aan de reacties (ook bij mezelf) merk ik geregeld dat het wel zo binnen komt.

 

Er zijn al veel waardevolle dingen gezegd en ik heb eigenlijk niet zo heel veel meer toe te voegen. Het enige dat ik nog kwijt wil is dat een kind van deze leeftijd NIET express overgeeft, als je tenminste met expres bedoelt met voorbedachte (strategische) rade. Een kindje van deze leeftijd is gewoonweg nog niet instaat tot een dusdanig planning in combinatie met het zelf opwekken van de fysieke reactie. Zelfs voor een volwassene vergt dit al behoorlijk veel...
Veel logischer lijkt het me dat emoties het kindje misselijk hebben gemaakt en het toen moest spugen. Moeten spugen van emoties klinkt misschien heel heftig, maar omdat kinderen over het algemeen veel sneller misselijkheidsklachten ervaren met een psychosociale reden dan volwassenen is het zeker niet ongebruikelijk. Zoals Vlinder hierboven heeft uitgelegd kan alleen een bepaalde associatie al tot de misselijkheid/spugen leiden en hoefthet kindje niet eens per sé in de triggersituatie geplaatst te worden.

Overigens snap ik als moeder heel goed dat je van alles uitprobeert. Je kunt niet alles weten en moet als ouder soms gewoonweg aannames doen, die later onwaar blijken te zijn. Verder vind ik dat TS bijzonder constructief en volwassen met alle feedback omgaat. Dit zie je hier ook wel eens anders zullen we maar zeggen

 

Als er iets gebeurde wat onze oudste niet zinde kon hij het overgeven zelf opwekken. Hij ging gewoon kokhalsen tot hij ging overgeven.

Eerste paar keer enorm geschrokken, maar hier was echt duidelijk;
Ik krijg mijn zin niet = ik ga overgeven.

Ik wist dat het niets medisch was en ook geen angst. Toen ik hem weer zag kokhalsen om te gaan spugen heb ik een keer boos aangesproken. Hij bleef doorgaan en dus spugen. Toen heb ik hem apart gezet tot ik alles schoon had.
De keer erna hetzelfde en de keer erna sprak ik hem aan en hij hield direct op met kokhalsen en ging vrolijk verder spelen.
Hij heeft het erna nog een paar keer geprobeerd, maar doet het nu niet meer.
Hij is overigens sowieso geen echte spuger, ook niet als hij ziek is.


Dus ik snap je reactie wel.
Sommige kindjes spugen zonder angst of medische reden. Je geeft nu aan dat hij bij het zien van zijn bed al gaat kokhalsen.

Ik zou zo snel mogelijk proberen bed weer als positief te ervaren. Misschien een knuffel samen uitzoeken speciaal voor in bed?
Wees wel duidelijk en consequent. Dus kies een methode en probeer die echt geruime tijd.


Succes!

 

Jeetje, dat maakt het verhaal wel weer een stukje anders.
Hoop dat je huisarts er iets mee kan.
Sterkte!

 

Oei.

Succes bij de ha.

 

maar dat zou ook zo de spanning kunnen zijn doet hij nog een middagslaapje?
want dat word dan ook negatief.
ik zeg eerlijk bij ons als het gezever niet slapen er is gaat de klink eraf (onze dame is 4,5 jaar).
maar dit omdat de ellende heel de avond bleef we hebben de kamer leeg gehaald op haar bed en kast na en ze heeft alles omste beurt terug kunnen verdienen (en we hebben een gedeelte weggehaald).
ik snap dat kinderen hun ouders nodig hebben maar dit was de laatste optie voor ons nadat we dus al zolang bezig zijn drama met naar bed brengen daarbij stond ze in de nacht vaak ook nog anderhalf uur langs ons bed (onder het mom ik ben uitgeslapen).
had dit niet gewerkt had ik naar de huisarts gegaan om slaappillen te vragen.
daarbij is het niet zo dat ze beter slaapt met iemand anders op de kamer want dan was het weer ik wil drinken ik moet plassen ik heb honger ik wil niet alleen slapen.
dit alles hebben we eerst gekeken of het sirieus was en daarna zijn we pas stappen gaan ondernemen en strikt boek liedje bed en er niet meer uit.
1 keer eruit is een waarschuwing 2 is iets van haar kamer af 3 is de klink eraf (wij doen deze er wel op als ze slaapt wat in dit geval dan maar 10 minuten duurt en normaal 3 uur zodat als er echt iets is ze naar ons toe kan).

 

Klinkt idd als heel aannemelijk. Toen mijn oudste oorontsteking had wilde ze ook niet liggen. Wat sneu zeg!
Dan maar beter koorts erbij, dan heb je in ieder geval sneller door dat het iets medisch is.
Hopelijk voelt hij zich snel beter.
En hopelijk ben je nu ook van je schuldgevoel af, dat je hem niet in complete angst opgesloten hebt in zijn kamer.

 

Ach wat sneu, beterschap voor hem!

Merah, dat het nu oorontsteking is, betekent niet automatisch dat hij niet angstig is. Zelfs als een kind niet huilt, of spuugt of wat dan ook, betekent niet dat hij niet angstig is om alleen gelaten te worden.

 

Och arm ding!! Gelukkig zijn jullie er nu achter en hopelijk is hij er snel vanaf!

 

Heel veel beterschap! En wie weet gaat het slapen straks ook beter!

 

Fijn dat jullie het weten! Daar komt waarschijnlijk het slechte slapen ook van. Eigenlijk best sneu dat hij zoveel last had en daar alleen mee moest dealen s nachts. Als hij praat gaat dat allemaal stukken gemakkelijker!