Die redenering werkt natuurlijk wel twee kanten op. Een kind dat niet huilt, niet spuugt of wat dan ook, kan ook gewoon niet angstig zijn. Onze kinderen van 1 en 3 doen dat allemaal niet, ze vallen in slaap zonder mij erbij en ik twijfel er geen seconde aan dat ze zich veilig voelen in hun bed. Elk kind is anders en heeft wat anders nodig
Uiteraard. Maar ik blijf erbij dat alle kinderen zich het veiligst en prettigst voelen bij hun ouders. Daar zijn we biologisch op ingesteld. Is voor nu even een te lang verhaal en ga zo naar bed
Ik ken de theorie/kennis over hoe we oorspronkelijk biologisch zijn ingesteld Maar weet je waar de schoen nou wringt? Dat ik door jouw post het gevoel heb dat jij impliceert dat ik het niet goed doe. Of dat jij het beter doet dan ik. Mijn kinderen gaan 's avonds vrolijk naar boven toe, gaan moeiteloos slapen en toch zou ik niet in hun gevoel voor veiligheid voorzien. Jij doet het anders dan ik, maar ik zal niet zeggen dat jij het beter of slechter doet. Het is hier makkelijk gegaan dat ze alleen op hun eigen kamers in slaap vallen, we hebben het niet geforceerd of iets dergelijks. Als ze niet meteen in slaap vallen liggen ze te kletsen of te zingen. We liggen dan wel niet naast ze bij het inslapen, maar ze weten dat zodra er iets is, wij meteen komen. Dat is net zo goed veiligheid, weten dat je ouders er zijn als je ze nodig hebt. Maar bij inslapen hebben ze ons hier niet nodig. Bij sommige anderen wel, en dat is ook prima!
Mooi gezegd Roos. Zo is het maar net. Dat iemand het anders doet wil niet zeggen dat hij/zij het slechter doet. Maar veel te vaak naar mijn smaak worden Posts soms wel zo gebracht. Dit kan erg pijnlijk en beschuldigend over komen, zeker op het scherm.
Fijn dat je weet wat er loos is, maar wel ontzettend sneu voor hem. Hopelijk voelt hij zich snel beter! Oorontstekingen kunnen zo venijnig zijn . Ik denk op zich dat Vlinder's post ook niet suggereert dat jij je kinderen zich niet veilig laat voelen hoor. Waarschijnlijk heb je gewoon al voldoende gedaan om je kinderen een veilig gevoel te geven en kunnen ze daarom met een prettig gevoel zelf op hun eigen kamertjes inslapen, wetende dat jij er bent als ze je nodig hebben. Bij het ene kind vergt dit gewoon iets meer werk dan bij het andere kind. Als je er steeds bent als ze je nodig hebben en je ze op een prettige manier naar bedje brengt is het volgens mij helemaal niet raar dat ze zich zonder jou ook veilig voelen in hun bedjes. Sterker nog dit is waar alle kinderen uiteindelijk naartoe "moeten groeien en dus alleen maar goed! Mijn oudste heeft mij ook al héél lang niet meer nodig bij het inslapen en dat komt volgens mij mede door al het bloed, het zweet en de tranen die we er de eerste maanden in gestopt hebben . Toen moesten we (soms) wel uren naast haar bedje zitten, maar sinds die fase over is het verhaaltje, knuffeltje en kusje en pas de volgende ochtend de deur weer open.
Ik snap Roos haar reactie wel hoor.. In de huiltopics wordt vaak gereageerd: Ik wil dat mijn kindje zich veilig voelt en dat er altijd voor hem ben. Nee, dat wil een ouder die soms voor het alleen slapen/5 minuten huilmethode kiest niet zeker??? De visie op hoe dat bereikt moet worden is alleen per ouder verschillend. Ook onderzoeken spreken elkaar tegen, dus bedoel dit nu niet om een hele discussie te starten. Sommige kinderen hebben veel aandacht nodig om in te slapen, andere niet. Ts, ik heb je verhaal met belangstelling gelezen, niet gereageerd omdat ik zelf nog geen kinderen heb, maar ik hoop vooral dat je je niet schuldig voelt over de gekozen tactiek. Je gaf aan dat het al weken gedoe was en dat is dan ook geen houdbare situatie. Over het kookvoorbeeld, ik ben het daar niet helemaal mee eens. Want als je de hele tijd bij je partner gaat zeuren en drammen en je houdt hem uit zijn slaap en dat haalt ook allemaal niks uit, dan denk ik dat het niet heel gek is dat je partner zichzelf opsluit om maar even verlost te zijn Je dwingt je kind niet om een puzzel te maken en dan mag hij pas uit de kamer, nee je hebt hem duidelijk gemaakt dat hij lekker zelf kan slapen en er geen prikkel meer is van uberhaupt uitproberen. Want soms heb je dat ook hè, dat een kind niet kan slapen omdat de mogelijkheid van afleiding er is. Er wordt best wel makkelijk gesuggereert dat je kindje zich angstig voelt en daardoor zo reageert, maar nu blijkt er iets heel anders medisch aan de hand te zijn!!! Echt heel sneu, maar ik zou alle ervaringen van afgelopen dagen in dat licht zien en met een schone lei beginnen. Natuurlijk kan hij zich alsnog angstig voelen, maar het kan ook heel goed zijn dat hij juist heel veel baat heeft bij het "gebrek aan opties." Je komt me over als een hele lieve en bezorgde moeder dus lijkt me sterk dat jouw kindje zou ervaren dat je "Er niet voor hem bent als hij je nodig heeft". Ga vooral zelf voelen wat jouw kindje nodig heeft, heel veel succes.